I can help!

Wren trippelde vrolijk de elders den in. Ze had besloten dat ze vandaag een andere techniek zou gebruiken, aangezien smeken bij Shroud en Day al niet had gewerkt. Ze zou nu bewijzen dat ze goed genoeg was om to-be te worden! En daar hoorde natuurlijk zorgen voor de elders bij. Vandaag uit eigen initiatief zou ze laten zien dat ze dat al wel kon en dan kon ze vast eerder to-be worden! Zelfverzekerd liep de calico kitten de elders den in. Al snel vielen haar ogen op Bee. Een perfecte eerste kandidaat. ‘Hallo, meneer Bee,’ mauwde Wren vriendelijk, waarna ze met grote ogen de oude kater aankeek. ‘Kan ik iets voor u doen?’ 

- Eerst Bee

Wren ogen werden groot van verrukking. Ze mocht met hem mee als begeleiding? Buiten?! Het initiatief nemen om iets goed te doen werd meteen beloond. Wren snorde blij. ‘Ja natuurlijk wil ik dat!’ Meteen sprong ze als het blije kind dat ze was een rondje om hem heen. ‘Heel, heel, héél graag!’ Bee was officieel de coolste kat in heel de wereld. Toen de oude kater begon te wandelen sloot Wren dan ook meteen aan, strak langs zijn zijde en haar ogen behoedzaam naar voren gericht. Ze zou meteen haar toekomstige cave guard skills kunnen beoefenen. ‘Ik zal heel goed op u passen, meneer Bee,’ beloofde de kitten heilig. In haar nopjes stapte ze in een verende tred naast de kater, haar pootjes hoog geheven en met een zelfvoldane blik op haar gezicht.

Wren spinde van genoegen toen Bee zei dat hij zich veiliger voelde. Perfect! ‘Ik wil ook graag cave guard worden! Dus wees maar niet bang, ik kan nog heel lang op u passen.’ Al snel stond het duo weer stil in de grot en de kater vroeg waar ze heen wilde. Ze zouden naar buiten, toch? Haar blik ging naar de waterval, waar de uitgang naar de grote buitenwereld achter verschool. ‘We gingen naar buiten, toch?’ sprak Wren poeslief met haar ogen groot en smekend. Kom op, meneer Bee. Hij wilde vast ook wel op zijn oude leeftijd een ommetje nemen. Ze stond echt op het punt de elder een neus in de goeie richting te duwen. Naar vrijheid!!

Wren snorde tevreden toen Bee zei dat als hij nog ouder werd, hij nu voor altijd beschermd zou worden. Maar met zijn neus tegen de muur aanlopen, wat bedoelde hij daarmee? Werd je als je oud werd blind?! Oh nee, dat wilde Wren echt niet! Vervolgens vroeg de kater waar ze heen wilde. Wren keek bedachtzaam naar voren. ‘Overal! Ik ben nog nooit heel ver naar buiten geweest,’ mauwde ze enthousiast. Ze zag de uitlijning van de bergketen alweer voor zich aan de horizon. ‘Zo hoog mogelijk! Ik wil de bergen op!’ beaamde ze toen, waarna ze strak aan zijn zei meeliep naar de uitgang. Bee was officieel wel de coolste kat van de clan. Hij nam haar zomaar mee naar de bergen. Hij begreep eindelijk hoe het was om bijna to-be te zijn. Eindelijk iemand die háár begreep.

Oh boy! Ze gingen echt! Bee zei dat hij ging zien wat hij zou kunnen doen. Ja, hij was al heel oud. Hij wist vast alle weggetjes en plekjes wel. Met haar staartje fier omhoog en haar blik dolgelukkig wandelde ze naast hem. Dit zou echt een ontzettend goed verhaal zijn voor Rumble en Turtle. Oeh wat zouden ze stik jaloers zijn. Vooral Rumble, hij deed altijd al zo stoer. Dat kreeg hij ervan om boos te doen tegen mama. Lekker puh! ‘Meneer Bee?’ vroeg Wren toen met blinkende oogjes naar de oude kater. ‘Hoe groot zijn de bergen eigenlijk? Kunnen we alles zien in één dag?’ Dan zouden ze namelijk een lange dag krijgen. Als ze eenmaal buiten waren zou Bee niet van haar af komen. Ze zou hem overal mee heen slepen. En hij zou niets in te brengen hebben! 

Wren was ergens wel teleurgesteld dat ze niet alles in één keer konden zien, maar ze begreep ook wel dat de bergen enorm waren. Als ze zo waren als ze zich altijd voorgesteld had, dan had ze eeuwen nodig om alles te zien! Toen volgde Wren braaf Bees instructies en ze sloegen links af. Wren knikte instemmend hoe ver ze konden komen. Ze zat natuurlijk wel vastgekluisterd aan een elder, die konden niet zo hard en ver meer. Ze kon een gelukzalig kreetje niet onderdrukken toen ze in de buitenlucht kwamen en meteen stuiterde de kitten omhoog en kon haar geluk bijna niet op. Wren kon daarom ook niet meer wachten op Bee en sprong meteen naar voren en keek omhoog, naar de lucht, naar de bergtoppen, naar de tuimelende wolken. ‘Oh, meneer Bee!’ Haar blauwe ogen tuimelden van de indrukken en ze keek met een open bekje ophoog. ‘Het is zó mooi!’ piepte ze verrukt.

Wren staarde met grote ogen naar de bergen, de lucht, de wolken. En opeens voelde ze zich piepklein. De bergen waren zo groot als ze zich had voorgesteld, maar toch, ze waren wel erg groot! Maar ze was niet bang, nee ze voelde zich nu nog maar zekerder dat ze de hele wereld kon veroveren! Ze zag dat Bee haar alweer had ingehaald en met vrolijke sprongetjes voegde ze zich weer bij zijn zijde. ‘Meneer Bee, u bent officieel de coolste kat van héééél de cave!’ sprak ze met een verrukt stemmetje tegen hem. Ze had al aan super veel katten gesmeekt of ze haar mee naar buiten zouden nemen, maar ze had nog nooit eerder gedacht aan de elders den. Wat een sufferd was ze ook! Meneer Bee zat al die tijd gewoon op haar te wachten.

Wren hobbelde vrolijk vooruit, bij elk bijzonder uitziende steen of grassprietje stil staan om haar ogen uit te kijken, te snuffelen. Wren trippelde het pad langs de waterval voorzichtig af en ze keek uit over de bergen aan haar voeten. Het was eindeloos en weids, en beneden in de vallei kon ze grote bomen zien en hoger dan de vallei kleurige struiken die langs de rotswanden groeiden. Totdat Wren opeens weer omhoog keek en een grote vogel zag vliegen. Haar ogen werden groot van verwondering en een grote grijns sierde haar gezicht. Ze herkende de vogel als een roofvogel die vaak naar binnen werden gebracht als prooi. ‘Bee, kijk!’ sprak ze vrolijk toen ze haar pootje omhoog wees. Ze had ze nog nooit zien vliegen! Het was sierlijk en makkelijk. Oh, ze wilde dat zíj kon vliegen. Dan kon ze zo hoog als ze wilde!

Wren werd opeens teruggeroepen door de oudere kater. Een frons ontstond op haar gezichtje, waarna ze van de vogel terugkeek naar Bee. ‘Waarom?’ miauwde ze, waarna ze met slepende poten naar de kater toe liep. Ze kon een vogel wel aan. Ze zette haar vachtje uit, waardoor ze een nog ronder bolletje werd. Ze sloeg haar nageltjes uit. ‘Wij eten vogels voor ons ontbijt. Ik kan je wel beschermen, hoor, meneer Bee!’ Wren keek weer naar de lucht, waar de vogel nog om hun heen cirkelde, waarna Wren begon te grommen, zich netjes voor de poten van meneer Bee plaatsend.

Wren had een nukkige uitdrukking op haar gezicht. Meneer Bee was zo cool geweest, en nu was de eerste keer dat hij de pret bedierf. Wren nam de lik op haar oor met een boos geluidje in ontvangst, waarna ze snel met een pootje over haar oor wreef. Toen sprak Bee over dat niet alle vogels gegeten werden, en dat ze moest oppassen. ‘Waarom?’ vroeg de kleine kat toen weer opnieuw. Natuurlijk had ze wel verhalen gehoord over grote vogels die katten mee konden nemen. Maar dat waren nursery verhalen, voor kittens! No way dat zo’n stomme vogel een echte cave guard aan zou kunnen!

^{- Oeps, had dit topic over het hoofd gezien!}