After The Heartbreak [Dusk]

Zo, dit was het dan? Haar nieuwe “thuis”? Want zo voelde het niet. Dit was een volledig vreemde plek voor haar, zelfs als ze hier altijd dichtbij geweest was. Ze had deze plek helemaal voor haar alleen. Alleen. Eenzaam. Was er een verschil? Ze pakte wat stukjes mos op die de to-be’s hadden gebracht. Zij had bij die groep to-be’s moeten zijn. Dat was hoe het had moeten gaan. Maar zo ging het niet, en nu zat ze hier vast. Ze had geen zin meer, maar had toch wat stukjes neergelegd. Ze moest toch ergens slapen. Moraine plofte meer, onzeker wat haar nut hier nu was.

- Alleen Dusk
Liedje gaat over liefde maar past er wel bij

Dusk that Paints the Sky --

Nadat hij samen met een groepje andere To-Be's naar de nieuwe To-Be cave was gestapt om daar een plekje te claimen voor zijn nest, en Twilight en Crimson ook had geholpen hiermee, was de zilveren To-Be richting de elders den gestapt. Hij was er nog nooit eerder geweest, puur omdat de den hem niet zo trok. Er lagen allemaal oudere katten.. maar nu was het een van de kittens waarmee hij was opgegroeid die daar lag. Moraine Carried By A Glacier was haar naam. Toen hij haar zag benaderde hij haar van haar goede kant, de kant waarvan hij wist dat ze daar niet doof was. "Hey," begroette hij haar, zijn staart gleed voorzichtig over haar rug, als een soort van troost. "Hoe is het ermee?" Zijn groenamberen ogen keken haar vragend en rustig aan. Hij vond het erg om haar zo te zien, ze zag er verdrietig uit. En alhoewel hij graag de beste wilde zijn in alles, stak het hem dat iemand anders niet eens de kans kreeg om het te proberen.

20

Toen Moraine iemand hoorde aankomen, wist ze meteen dat het een kat zou zijn die ze kende. Wie anders zou weten aan welke kant ze doof was? Ze keek op, haar hoofd nauwelijks van het mos afkomend. Dusk, een van de kittens, nee, een to-be nu, waarmee ze was opgegroeid. ’Hey. Hoe is het ermee?’ Hoefde hij het nog te vragen? Moraine was nooit goed geweest in het maskeren van haar gevoelens. En wat moest ze eigenlijk antwoorden? Ze kon niet zeggen dat het goed ging, want dat ging het niet. ”Wel ok, denk ik...” Dat was een leugen en ze wist zeker dat Dusk dat ook door had.

Dusk that Paints the Sky --

Alhoewel Moraine hem vertelde dat ze zich wel oké voelde, kon Dusk opmerken dat het tegenovergestelde waar was. Haar hele houding sprak immers boekdelen. Zachtjes kwam hij dichterbij. "Ik vind het echt heel erg voor je.." Hij fronste lichtjes, terwijl zijn blik naar haar in elkaar gefrustelde nest werd gericht. "Zal ik je helpen een beter nest te maken?" Hij glimlachte naar haar; dat was wel het minste wat hij kon doen, toch? "En misschien kan ik jou trainen! Als ik tijd over heb en vrij krijg van mijn mentor, kunnen we trainen in de grotten?" Misschien konden ze samen Skyteller wel overtuigen dat ze het wél kon! Al was het natuurlijk zo dat de bergen heel gevaarlijk waren en zelfs Dusk wist dat het feit dat Moraine aan een kant doof was, heel erg belemmerend zou zijn tijdens zowel het jagen als het beschermen van anderen. Maar iedereen had hoop nodig, niet? Ook al was het valse hoop.

21

Ze wist wel dat hij dwars door die leugen heen zou zien. Moraine had ook niet echt haar best gedaan om het geloofwaardig te maken. ”Ik vind het echt heel erg voor je...” Ja, maar dat maakt het niet opeens beter. Zíj had ook een to-be moeten worden. Ze had zich nog steeds aan het idee vastgeklemd dat dit alleen maar een nare droom was, dat ze zo wakker zou worden en dat ze een to-be zou worden. ”Zal ik je helpen een beter nest te maken?” De kleine kattin stond op en knikte. Hoe sneller ze kon gaan slapen, hoe sneller ze weer wakker zou worden uit deze nachtmerrie, dat had ze van eerdere nachtmerries geleerd. ”En misschien kan ik jou trainen! Als ik tijd over heb en vrij krijg van mijn mentor, kunnen we trainen in de grotten?” Moraine was sprakeloos. Had hij dat nou echt voorgesteld? Ze kon het niet geloven. Wie was deze kat en wat had hij met Dusk gedaan? Ze knikte alleen maar, de verrassing duidelijk te zien in haar ogen.

Dusk that Paints the Sky --

Nadat Moraine had geknikt na zijn vraag, was Dusk naar de hoop nieuwe mos gestapt en pakte hij zoveel als hij kon om vervolgens naar de plek te stappen waar Moraine haar nest-improvisatie had neergelegd. Het was niet echt een nest te noemen, meer een hoop mos dat na een avond al helemaal niet meer comfortabel zou liggen. Hij begon er zonder veel woorden aan, het was duidelijk dat hij al wat ervaring had in het maken van nesten. Zijn blik gleed kort over zijn schouder, toen hij besefte dat Moraine nog steeds niet had geantwoord. "Is dat een ja of een nee?" Weerklonk zijn stem uiteindelijk weer door de Elder den.

24

Blijkbaar had Dusk haar niet gezien, wat ook niet zo opmerkelijk was. Hij was al met haar nest begonnen. Moraine liep dichterbij en pakte zelf ook een stukje mos op. "Ja," zei ze, haar stem een beetje gedempt door het mos. Verassing klonk er duidelijk in door. Waarom was iedereen zo aardig tegen haar? Ze was nutteloos nu, toch?

Dusk that Paints the Sky --

Hij glimlachte licht bij haar ja, een glimlach die voor deze keer echt helemaal honderd procent gemeend was. Hij vond het jammer dat Moraine niet kon trainen. Ze was nog zo jong. Het was zonde om haar potentie zo in het niet te slaan. So what dat ze aan een kant niks kon horen? Misschien kon ze toch nog iets van nuttig zijn. Ze had haar gehoor niet nodig in een gevecht. Ja, misschien had ze het nodig als Cave Guard, maar hey, dat betekende niet dat het nutteloos was om haar niet te leren zichzelf te verdedigen? "Goed, dan beginnen we zodra ik er ook meer over weet." Grinnikte hij, terwijl hij geconcentreerd bezig was met haar nest. "Kijk, je moet zorgen dat het heel stevig in elkaar gedraaid wordt. Anders valt het zo uit elkaar." Legde hij uit. Misschien was het een goed idee haar ook een beetje te leren over nesten maken..

30

”Goed, dan beginnnen we zodra ik er ook meer over weet.” Wacht... ze kon niet nu al iets leren? Teleurgesteld liet ze haar kopje hangen. Ze wilde geen dag achter blijven met de training, maar hoe kon dat wanneer ze nu nog niet kon leren? Ondertussen deed Dusk haar voor hoe ze een nest moest maken. ”Kijk, je moet zorgen dat het heel stevig in elkaar gedraaid wordt. Anders valt het zo uit elkaar.” Geconcentreerd keek Moraine hoe hij het deed. Niet zo moeilijk, toch? Ze kwam naast hem staan en deed zijn bewegingen na, maar haar nest viel zo weer uit elkaar. Blijkbaar was ze niet sterk genoeg.

Dusk that Paints the Sky --

De kater liet zijn groen-ambere blik terug op het nest vallen, terwijl hij geconcentreerd een begin maakte aan haar nest. Hij wilde het aan Moraine leren, vandaar dat hij haar een tip gaf. Een nest moest stevig in elkaar gerold werden, anders zou het zo uit elkaar vallen. Moraine probeerde het, maar nadat ze haar nest losliet, viel het weer uit elkaar. "Maak je geen zorgen," weerklonk zijn stem weer. "Het heeft oefening nodig, mijn eerste paar nesten vielen ook direct uit elkaar." Hij knikte naar het mos. Ze moest het gewoon nog een keer proberen.

34

Dusk vertelde haar dat ze zich geen zorgen moest maken, en dat ze oefening nodig had, maar ze maakte zich wél zorgen. Want hoe zou ze dit anders moeten leren? Was dit niet iets dat je van je mentor moest leren? Maar die had ze niet, dus wat nu? Wanhopig probeerde ze het opnieuw. Ze moest dit kunnen. Dat moest gewoon! Als ze dit niet kon, kon ze helemaal niks. En dat was niet goed, want dan zou ze willen opgeven. En dat mocht niet van haar ouders en zusjes. En ook niet van Dusk, als ze het goed op zijn gezicht gezien had.

Onderwerp: Re: After The Heartbreak [Dusk]