Sitting in a corner

De ceremonie was juist gedaan. Ze was een beetje geïntimideerd geraakt door de geïrriteerde blik van haar nieuwe mentor toen ze wegvloog naar Moraine om haar te troosten. Ze deed alleen haar best toch? Nu had ze nog een halve dag tijd om haar nest te verplaatsen en nog even te rusten. Ze popelde, maar ze had ook zenuwen. Coyote was een gerespecteerd caveguard en ze wilde erg haar best doen voor hem. Verder kon ze niet echt verder denken omdat er een gezichtje voor haar stond. Een beetje verrast stond ze daar, met haar mosnest in de mond.

+ Moraine

Natuurlijk wist Moraine dat haar moeder niet meer in de nursery zou zijn. Toch was ze in haar verdriet naar het vertrouwde plekje toegegaan. Ze had helemaal niet nagedacht over het feit dat er andere katten hadden kunnen zijn, en nu stond ze oog in oog met... Fern, was het toch? Well, dit was awkward... Ze wilde niet dat Fern haar zag huilen, en dus keek ze naar de grond. ”Ehmm... Hi?”

Ze keek in het mooie gezichtje van Moraine. Haar bleke ogen verzachten even. Fern glimlachte bemoedigend want ze zag dat er een traantje biggelde. Haar moederlijk, maar sterk karakter deed haar naar voren lopen. Haar grote, fluffy staart ging langs de wang. "Seg Moraine, ik beloof dat ik je zal meenemen." Ze keek om zich heen alsof ze iets top secret aan het bespreken waren. "Je ziet er me eerder een hunter uit, maar ik kan je wel wat dingen leren."

Ok, ze had Fern heus wel gehoord na de ceremonie, maar ze dacht dat dat alleen maar was om haar beter te laten voelen. Maar nu? Nu wist ze zeker dat Fern het meende. De vraag was alleen of Moraine het wel waard was. "E-Echt waar? Maar..." Het was niet dat Moraine het niet waardeerde, natuurlijk. Ze wist gewoon niet zeker of het wel zo'n goed idee was. "Ik heb gehoord dat de trainingen heel vermoeiend zijn..." Nee, de kleine kattin bedoelde niet dat Fern zwak was, het tegendeel zelfs. Maar had Fern nog wel genoeg energie en tijd om Moraine wat te leren, zodra ze met haar taken startte?

Ze keek naar het kleinere katje. Fern was zeker 3 koppen groter, wat best grappig was, maar ze verschilden ook een paar moons. Vroeger werden kittens op hun 8 moons to-be, maar door die andere katten durfde ze nu ook tot to-be benoemd worden op 6 moons. Het poesje ging zitten en legde haar staart over haar pootjes. "Ja dat klopt, ik denk dat Coyote best wel een strenge mentor is, maar vanaf dat ik ergens midden in mijn training ben zal het wel makkelijker gaan." Ze wiebelde met haar oogjes en liet haar witte tandjes zien in een glimlach.

Jeez, wat was Fern groot. Het was haar natuurlijk eerder opgevallen, maar het was wel een beetje gênant dat Moraine omhoog moest kijken, dus deed ze dat maar niet. Ze keek nog steeds naar de grond, en probeerde haar tranen in te slikken. Wees sterk, maak jezelf niet te kwetsbaar... Fern leek heel erg zeker te zijn van haar zaak, maar Moraine was dat niet. Fern zei nu nog wel dat het makkelijk zou zijn, maar als ze uiteindelijk haar trainingen met haar "trainingen" die ze aan Moraine wilde geven zou moeten combineren wist ze zeker dat die zekere houding verdwenen zou zijn. Maar dat aanbod van "naar buiten gaan" klonk wel goed. "B-Ben je al buiten geweest?" Ze moest het wel vragen. Moraine was nieuwsgierig of het net zo was als in de verhalen van haar moeder.

Fern schudde haar kop, zodat haar lange oren overal heen zwieberde. zwieber niet stelen! Haar bleke ogen gleden naar de top van de grot. Hier viel het mee, maar elders in de grot dropen er ijskoude druppels van het plafond. In sommige "dennen" was er ook een pegel op de grond. Stalagmiet was dat volgens haar. Toen Moraine bewoog werd ze weggetrokken van haar gedachten. "Nee nog niet, hoe zou het daar zijn denk je?" Ze was stiekem blij dat de poes niet blind was, dan zou het gesprek maar stroef verlopen.

Jammer... ”Nee, nog niet, hoe zou het daar zijn denk je?” Oh... Hier kon ze dagen over praten. Haar moeder had haar zulke mooie verhalen verteld... Moraine had niet kunnen wachten tot ze ze ook zou kunnen zien. En nu zou ze ze nooit zien. Een verdrietige blik kwam even op haar gezicht, maar was net zo snel weer verdwenen. ”Mama vertelde altijd verhalen over dingen die ze ‘bomen’ noemde, die helemaal tot aan te toppen van de bergen rijken... En over vlaktes met grote waterpoelen...” Ze wist natuurlijk niet dat haar moeder soms wel een beetje overdreven had. Of misschien had haar fantasie het er allemaal bij verzonnen, dat kon ook.

Haar ogen werden zo groot als schoteltjes toen ze het verhaal hoorde van Moraine. Geïnteresseerd ging ze liggen. Haar aandacht bij de stalagmieten waren helemaal verbrijzeld. Soms raakte de twee elkaar, maar nooit waren ze zo groot en zo hoog als de bergen zijn. Haar mond had open gestaan. Wat eigenlijk wel handig was, omdat ze nu toch iets ging zeggen. Het donkere meisje leek nu helemaal opgewonden te zijn over buiten. Haar moeder had haar eerder enge dingen verteld. Over de grote leeuwen die er daar rond liepen. "Hoe zien bomen er dan uit!?"

Tja, een goede vraag. Moraine deed haar best om de details te herinneren, maar het was allemaal wazig. Ze keek even rond in de nursery. Lag haar blaadje hier nog? Het blaadje dat haar vader voor haar van buiten meegenomen had? Ja, daar! Ze haastte zich ernaartoe en pakte het voorzichtig op. ”Ze, ze waren groot en bruin en ze hadden blaadjes zoals deze, maar dan groen! En, en in leaf-fall worden ze bruin zoals deze, en vallen ze van de bomen op de grond! Trots liet ze Fern haar schat zien. Haar blaadje. Haar verbinding met de buitenwereld.

Ze keek naar het blaadje met herkenning. Wow! Ze had nooit geweten dat het aan bomen hing. Bruin en groen en terug bruin in de herfst. Dat klonk wel spannend! "Zou je in bomen kunnen klimmen zoals bij onze druipstenen?" Dat was namelijk haar favoriete spelletje. Sommigen braken perongeluk af, maar Fern stond daar al bekend voor. Ze was extreem goed in dingen kapot maken en in vallen, zo onhandig was ze wel.

"Zou je in bomen klimmen zoals bij onze druipstenen?" Daar had ze nog nooit over nagedacht, en het zette een hele deur vol fantasiemogelijkheden open. Even was ze in de verhalen van haar moeder, klom ze helemaal tot de top van een boom, en kon ze de hele wereld zien. Niemand zou haar ooit kunnen stoppen. Toen werd ze weer naar de werkelijkheid geschud. Blij keek ze Fern aan. "Vast wel! Stel je voor dat je helemaal tot in de top kon klimmen..." Ze raakte weer verdwaalt in de verhalen en haar fantasie.

Het donkere katje spreidde haar ogen nog verder open. Haar mondje viel open en ze trilde van enthousiasme om haar woorden uit te spreken. "Zou je... zou je de wereld zien? MET REGENBOGEN EN VLINDERS!!!" Haar stemmetje ging van laag naar iets hoger tot ze bijna kinderlijk (dat was ze ook) piepte.

"Zou je... Zou je de wereld zien? MET REGENBOGEN EN VLINDERS!!!" Bang deinsde Moraine achteruit. Ze had gehoord dat Fern dit soms deed, maar het was de eerste keer dat ze het meemaakte. Het was eng, en Moraine moest zichzelf tegenhouden om niet naar buiten te rennen. En wat waren vlinders nou weer? Toch leek het alsof Fern een antwoord verwachtte. "Ehhh, ja, vast wel", mompelde ze, nog steeds een beetje bang.