Keep on smiling

Er heerste een bepaalde stilte tussen de bomen. Niet een onheilspellende soort, meer een rustieke. Mallowleaf keek omhoog naar de grauwe lucht die hij nog net kon onderscheiden tussen het dikke web van takken hoog boven zijn hoofd. Hij trok met zijn oren toen hij een geluid hoorde in de verte maar besteedde er verder geen aandacht aan. Hij was inmiddels bekend met de vele geluiden die het woud kon produceren. Een zucht ontsnapte aan hem toen hij zijn koude spieren aanspande en een willekeurige richting op begon te draven. Hij had totaal geen zin om te gaan jagen vandaag, maar hij was genoodzaakt! Immers had hij de hele ochtend al liggen luieren en hij kon het niet hebben dat hij vandaag weer met niets thuis kwam. Zijn gevlekte pels was bedekt met een heel dun laagje sneeuw omdat hij al zo lang buiten was. Het deed hem weinig. Mallowleaf had een dikke vacht die hem nu nog aardig warm wist te houden. Zodra hij een prooi had gevonden zou hij toch wel warmer worden, al schatte hij zijn geluk erg laag. Op net datzelfde moment hoorde hij het kenmerkend geluid van pootjes die door de sneeuw trippelde. Vrijwel direct brak hij zijn snelheid af en kwam hij tot stilstand. Hij spitste zijn oren en en luisterde. Nu hoorde hij het beter. Een muisje, en ze bevond zich hoogstwaarschijnlijk al direct aan de andere kant van die grote boom. Mallowleaf zakte door zijn poten en sloop behendig dichterbij. Zo nu en dan stopte hij om de lucht te proeven en te luisteren of hij opgemerkt was. Hij stapte zo dicht langs de schors dat zijn snorharen er licht tegenaan streken. Als hij zich zou onthullen zou de muis hem opmerken en dan kon hij mogelijk ontsnappen. Hij moest dus een sprong in het diepe wagen, en enkele tellen nadat hij de muis in zijn vizier zou krijgen aanvallen. Als ik niets riskeer dan win ik ook niet. Dacht hij. Mallowleaf, die erom bekend stond dat hij lui was en een beetje leeghoofdig af en toe, kon wel nadenken. En wel degelijk werken. Hij vernauwde zijn groene ogen en waagde de sprong. Toen hij achter de boom vandaan kwam schoot het muisje verschrikt weg. Het leek van zijn stuk gebracht door zijn plotse verschijning want ze dook opzij en daarna brak ze haar baan af naar links alsof ze zich plots herinnerde waar haar hol verscholen zat. Die keus werd haar fataal want Mallowleaf sloot haar al tussen zijn nagels en beet haar dood. Dank u, StarClan, voor deze gift. Hij pakte haar op en rechtte zich. De grond was te hard om haar te begraven dus zou hij helemaal terug naar het kamp moeten lopen. Dan kon hij haar meteen aan een hongerige queen of een hongerige groep kits geven.

En met die gedachten begon Mallowleaf weer aan zijn reis terug naar het kamp, extra blijgeestig dan normaal. Je moest er veel voor doen om deze kater ongelukkig te krijgen. Zelfs de prooischaarste kon hem niet ontmoedigen. Hij had dit al meerdere malen meegemaakt en zijn vertrouwen in starclan, om hen alle er doorheen te helpen, bleef.

Tag: @Eveningglow

Zorgeloos had hij niet goed op zijn omgeving gelet. Maar al had hij dat wel gedaan zou het onwaarschijnlijk zijn dat hij verwacht had een lucht aanval van boven mee te maken. Het geluid van takken die begonnen te ritselen trok wel zijn aandacht, maar voordat hij goed en wel kon zien wat er aan de hand was viel er iets naast hem neer wat gevolgd werd door een kleine sneeuw explosie. Mallowleaf was zo verbluft dat hij geen verweer bood toen er een regen van sneeuw op hem neerdaalde en hem met een dun laagje bedekte. Hij knipperde dom toen hij de blik ontmoette van de dader. 'Excuses' miauwde ze. 'Ook geluk gehad vandaag zo te zien?' Er volgde een korte stilte. "Zeker! Ik heb me toch een geweldige actie uitgevoerd om deze muis te pakken te krijgen." Vervolgde hij vervolgens alsof hij zonet niet was bekogeld met sneeuw. "Maar ik moet toch opbiechten dat jouw actie tien keer beter is dan de mijne." Hij gaf haar een speelse knipoog en lachte breed met de muis nog tussen zijn tanden. Hij schudde kort zodat de sneeuw van hem af gleed. "Zullen we dan maar samen terug lopen?" Stelde hij vrolijk voor.

Mallowleaf liet Eveningglow voor gaan voordat hij nog even om zich heen keek. Hij draaide met haar mee en versnelde zijn pas zodat hij naast haar kwam lopen. De muis smaakte goed in zijn bek maar geen haar op zijn hoofd zou er aan denken zich tegoed te doen aan de maaltijd, die immers bedoeld was voor hongerige, kleinere maagjes. Hij negeerde de smaak en bromde. "Ik was op de grond aan het jagen," begon hij. "Ik zat achter een muis aan die ik eigenlijk niet kon zien toen ik op aan het jagen was. Hij zat aan de andere kant van de boomstam waardoor hij wel eens weg geschoten kon zijn als ik niet snel genoeg was geweest. Jij zat hoog in de takken. In jouw situatie had hij je niet eens kunnen zien aankomen. 100% garantie." Mallowleaf keek Eveningglow even aan met nog steeds een vrolijke blik. "En het is altijd heel cool als een kat zo'n actie vanaf een tak uitvoert." Voegde hij er nog achteraan. Hij was zelf een doorgewinterde bomenjager. Vandaag echter had hij de lage grond gekozen. Typisch dat hij op zulke dagen er ook inmiddels aan werd herinnert dat hij in de bomen thuishoorde.

Mallowleaf trok met zijn oor en schoot in de lach. Nou en of het koel was voor hem op de grond. “Dat kun je wel zeggen!” Beaamde hij nog na grinnikend. Hij wierp zijn deputy een laatste geamuseerde blik voordat hij begon door te lopen. Hij moest toegeven dat hij niet veel tijd door bracht met Eveningglow. Niet voordat ze deputy was en ook niet na haar benoeming. Sommige dingen liepen nu eenmaal zo. Doch vond hij dat ze een leuk gevoel voor humor had, en dat waardeerde de kater altijd wel. “Fijn, dat we de clan kunnen voeden.” Begon hij plotseling. “Het weer lijkt een beetje bij te trekken,” merkte hij op. “-als we geluk hebben breekt new leaf definitief door en kunnen we de clan weer opbouwen.” ThunderClan had natuurlijk ook geleden onder de extreem zware leaf bare. Het was de zwaarste die Mallowleaf zich kon heugen.

 Mallowleaf haalde zijn schouders op. “Dat hoop ik ook.” Grinnikte hij. Als hij de toekomst toch eens kon zien. Dan zou hij het pas voor mekaar hebben. Eveningglow leek op haar gemak, merkte hij op. Dat deed hem goed. Het laatste wat hij wilde was een ongemakkelijk gesprek met zijn deputy. Hij kon zich voorstellen dat de meeste katten zich vast anders gedroegen tegen haar nu ze die rang had bestegen. Allemaal onzin. “Bevalt het een beetje?” Vroeg hij daarom dus ook in een poging het gesprek licht te houden. “Je nieuwe titel en alles.” Voegde hij er achteraan met een knipoog. Hij hoefde niet te zeggen dat hij geen twijfel aan haar kunne had. Ze was nog jong maar wist ook dat geen enkele kat die rang op zich kon nemen en onmiddellijk alle wijsheid in de wereld er over beschikte. Silverstar had moeten leren. Thornface had moeten leren en nu zou zij dat ook moeten doen.