Ten dozen hearts in a bag

Onderwerp: Ten dozen hearts in a bag za 2 maa 2019 - 13:09

De zon was al een paar uur geleden onder gegaan en de meeste katten hadden hun nesten opgezocht. Tigergaze ook, in stilte had hij zich in zijn nest neergelegd en kort gekeken naar de plek naast hem. Ooit had Mousewish daar gelegen, nu sliep daar een jongere warrior die 's nachts ronkende geluiden maakte. Ook vanavond weer. Tigergaze had zich een keer geïrriteerd omgedraaid, om zich na een tijdje alsnog omhoog te hijsen. Met flinkte stappen liep hij langs de andere nesten. Hij zag de rossige vacht van zijn dochter, Russetrose, die het karakter van haar moeder had geërfd. Wat dat betref leken zijn kittens voor geen haar op hun vader. Ze waren niet zo verbitterd als hem. Zijn ogen gingen kort over twee van de kinderen van zijn oude maat Raptorecho, die ondertussen ook al warrior waren geworden. Hij voelde zich oud. Zeker omdat er amper nog iemand van zijn vroegere groep over was. In stilte verliet Tigergaze de den en glipte het kamp uit. Het was een donkere nacht, maar zo nu en dan schoven de wolken aan de kant en was er een glimp maanlicht die zijn pad verlichtte. Uiteindelijk zette hij zich ergens bij een poeltje neer, wat grotendeels ijs was geworden, maar waarschijnlijk overdag gebroken was door zijn clangenoten om bij het water te kunnen. Nu dansten een aantal lichtgevende bolletjes boven de poel. Vuurvliegjes. Tigergaze voelde de drang om ze allemaal uit de lucht te slaan.
{ Routnose }

Ten dozen hearts in a bag D9qgc1k-83b9005e-2a8d-4efb-b704-863d970e9e81

Hijgend werd ze wakker, het angstzweet op haar lichaam. De nachtmerrie die ze had gehad was haar alweer ontglipt en zou geen belangrijke betekenis hebben gehad, maar voorkwam dat ze weer in slaap kon komen. Nog na trillend schudde ze haar kop, zich met moeite weer vertellend dat dit slechts een nachtmerrie was, niet een voorspelling van Starclan. Die voelden anders, die droegen betekenis... Uit haar doen stond de poes op en begaf zich de koude avondlucht in, waar haar poten haar lichaam zich rusteloos dieper het territorium in brachten. Sinds ze haar broer weer had ontmoet bij de grens, waren allerlei oude nachtmerries van toen ze slecht een kind was geweest weer op komen borrelen. Haar moeder was slechts een vage vlek in haar geheugen, maar ze wist nog altijd goed hoe ze de rivier was getuimeld. De angst in haar groene ogen, die zo op die van Routnose zelf leken, zou ze nooit kunnen vergeten, al helemaal niet meer nu. Haar broer was een Riverclanner, een Riverclanner die niets met haar en haar clan te maken wilde hebben. Dat deed pijn.
De poes knipperde met haar oogjes toen ze lichtjes zag glinsteren boven het meer. Vaag konden haar scherpe ogen een silhouetten onderscheiden, die aan niemand anders toe behoorde dan Tigergaze. Tegen beter weten in en vermoeid door alle inspanningen van de afgelopen dagen, stapte ze op hem af. Kort stond ze in stilte vlak bij hem, maar toen gaf ze zich over en liet haar lichaam, klein in vergelijking tot hem, tegen Tigergaze aan leunen. Ze wilde niet spreken over wat haar dwars zat, over wat hem dwars zat, ze wilde enkel troost vinden in zijn aanraking en stilte. Slechts genieten van het uitzicht, als de vrienden die ze ooit waren geweest.

Zijn goudkleurige ogen bleven hangen op de dansende vuurbolletjes boven het poeltje waar hij zich neer had gezet. In stilte staarde de kater voor zich uit. Het was alsof zijn blik recht door de wezentjes heen boorde. Na een tijdje zo gezeten te hebben voelde hij de koude van leafbare niet eens meer. Hij had in de verte pootstappen gehoord, hij had WindClan geroken, maar echt nodig om op degene die zijn kant op kwam te reageren vond hij het niet. Daarom bleef Tigergaze in stilte zitten, stiekem hopende dat de ander hem niet zou opmerken en hij misschien straks zijn gevoelens te goed kon doen aan het pletten van vuurvliegjes.
Het was Routnose die plotseling naast hem stond. De kater zag haar vanuit zijn ooghoek, maar draaide zijn kop nog niet bij. Zijn ogen gingen weer terug naar de zwevende lichtbronnen, al was dat maar voor een kort moment. Ze leunde tegen hem aan en de kater reageerde op haar actie door zijn kop bij te draaien en zijn neus zacht in haar vacht te drukken. Tigergaze sloot zijn ogen en bleef zo voor een moment zitten. Misschien was het voor hen beide beter dat ze niet alleen waren deze nacht. Ondanks dat iets diep binnen in hem riep dat hij het niet verdiende om gezelschap te hebben.

Even was ze bang dat hij zou wegdeinsen, dat hij zich terug zou trekken of zijn klauwen uit zou klappen, zoals hij had gedaan toen de ziekte hem in haar greep had. Maar Tigergaze bleef zitten, even onbewogen, maar toen draaide hij zijn kop om en drukte zijn donkere neus in haar lichte vacht. Routnose ontspande en voelde een last van haar schouders vallen. Nu durfde ze haar ogen te sluiten en begroef ze haar kop in zijn pels, alsof alles dat tussen hen had gehangen de laatste tijd niet had bestaan. Ze wilde hem weer terug als haar vriend, als haar zo zeer geliefde vriend. Kort haalde ze huiverend adem en ze wilde huilen, al snapte ze niet eens precies waarom. Niet een snuit verdriet, misschien simpelweg van pure opluchting of het feit dat ze alles even wilde laten gaan. Maar ze deed het niet, de poes genoot enkel van de stilte die ze niet durfde te verbreken.

Onderwerp: Re: Ten dozen hearts in a bag