Sadderdaze

Onderwerp: Sadderdaze wo 20 maa 2019 - 15:29

Wat rillerig lag Rookpaw in haar nest, waar ze maar niet warm kon worden. De poes, wiens immuunsysteem altijd al heel erg slecht was geweest, had het heel erg zwaar met de winter. Prooi was nog steeds schaars en hoewel ze zich sterk probeerde te houden, zorgde het tekort aan voedsel ervoor dat ze zich alleen zwakker werd. De poes was inmiddels zo vaak ziek geweest dat ze het wel aan kon voelen wanneer het er weer aan zat te komen, alle symptomen waren bekend; de pijnlijke keel, het rillerige gevoel en de wolken in haar kop. Ze kende het zo goed maar weigerde weer naar de medicine cats den te gaan. Ze was immers net apprentice, echt net! Net weer beter ook, en nu voelde ze zich alweer zo ziek en zwak. Haar broertje deed het prima, ook hij had honger, maar net als de andere leeftijdsgenootjes viel hij niet om bij het minste of geringste zoals zij. Het was niet eerlijk! Niet eerlijk! Toch zou ze niet toegeven aan haar zwakke lichaam en koppig bleef ze in haar nest liggen, als het nou eens niet zo verdomd koud zou zijn...

&Blizzardpaw

Onderwerp: Re: Sadderdaze wo 20 maa 2019 - 18:39

Blizzard keek met een verlekkerde blik naar de prooistapel, maar klemde haar kaken op elkaar om te voorkomen dat ze er naar toe zou rennen. Ze had echt honger na weer een dag trainen, maar wist dat eerst de elders gevoed moesten worden en dat haar beurt pas later zou komen. Toen het erop leek dat zij ook iets mocht pakken, koos ze een kleine prooi uit en zocht een apprentice waar ze het mee kon delen. Haar blik gleed eerst door het kamp, maar vond toen de den die ze nog maar een week of twee deelde met haar nieuwe denmates en een lichte frons verscheen op haar gelaat toen ze Rookpaw herkende. Ze zag de jonge she-cat rillen van de kou – of van de honger – en wierp nog één blik op haar prooi. Ze besloot om te doen wat haar hart zei dat juist was. Ze had Rookpaw al vaker rillend in de apprentices den zien liggen en hoewel genoeg katten in de buurt lagen waar ze zich aan kon opwarmen, leek het soms niet veel uit te halen. Blizzard probeerde nieuwe moed te vinden door haar prooi op te rapen en snel de apprentices den in te lopen. Ze had het idee dat Rookpaw op dit ogenblik wel een vriend kon gebruiken die haar zou steunen. Snel drukte ze haar flank tegen die van de rillende apprentice aan – angst om ziek te worden had ze niet echt als het aankwam op een Clanmate helpen – en rustig liet ze de prooi voor Rookpaw’s neus zakken. “Kijk eens, Rookpaw,” zei ze op een zachte toon. “Zullen we die samen delen?” Ze wist dat het niet echt op delen aan zou komen. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om te veel van de prooi te eten; ze wist dat ze Rookpaw het grootste deel op ging laten eten. Maar dat maakte niks uit. Als haar Clanmate zich daarna beter zou voelen, dan deed ze dat graag. Ze drukte haar flank nog wat steviger tegen Rookpaw aan in de hoop dat de warmte van haar korte vacht Rookpaw al wat op zou warmen.