When the hunt gets tough.

Een strakke blik was in haar ogen te zien terwijl ze haar amberkleurige blik over de grond liet glijden, speurend naar prooi. Het was haar opgevallen dat het niet gemakkelijk was om prooi te vinden dezer dagen; ze moest meer moeite doen en zelfs na een paar uur wilde de jacht niet opschieten. Agate wist echter altijd wel een prooi te vinden waardoor ze in elk geval geen honger leed. Ze was gelukkig geen young one meer, dus hoefde ze geen domme taken te vervullen zoals het voedsel voorzien van de Queens en de young ones en dat soort dingen. Ze was nu een member en er werd van haar verwacht dat ze prima voor zichzelf kon zorgen. En dat kon ze ook. Nee, ze had hier geen hulp bij nodig. De tabby she-cat legde nog een paar meters af alvorens weer even stil te staan en haar omgeving opnieuw in zich op te nemen. Deze keer merkte ze wel een simpele beweging op en algauw liet ze zich een beetje door haar poten zakken, haar blik strak richtend op de plek waar ze de beweging had gezien. Daar. Een muis. Ze spande haar spieren en liet zich door haar poten zakken terwijl ze de muis geen moment uit het oog verloor. Ze sloop een paar stappen dichterbij en spande daarna de spieren in haar achterpoten zodat ze kon springen. De muis was na één klap al dood en tevreden zijnde schrokte Agate de muis naar binnen, de botjes zorgvuldig uitspugend en achteloos weggooiend. Eindelijk. Eindelijk had ze wat kunnen vangen en iets kunnen eten. Ze wist dat het vanaf nu weer moeilijker voor haar ging worden om aan nog een prooi te geraken, maar ze had nu in elk geval voldoende gegeten. Voor een paar uur dan.

Agate keek op toen ze aangesproken werd en onderdrukte een zachte kreun toen ze opmerkte dat het Ceren was. Je had een paar rare exemplaren in de Elite zitten, maar Ceren sloeg toch wel echt alles met haar soms ietwat goede manieren. Agate maakte ook meestal gebruik van de situatie om snerende, honende en vaak kleinerende opmerkingen te maken, dus ze begreep niet zo goed waarom de she-cat nog probeerde om een normaal gesprek aan te knopen. “De maaltijd was zeer aangenaam, mevrouw,” sprak ze op een honende toon. Zou ze er nog een boer achter laten ook? Ze overwoog het kort, maar besloot toen om het niet te doen. Hoewel ze niet bepaald damesachtig was aangelegd en het meer met toms kon vinden dan met she-cats waren er ook bepaalde grenzen aan hoe ver haar “mannelijke” gedrag kon gaan. Ze opende haar bek en rook de vage geur van konijn. Zo te ruiken had Ceren haar prooi ook altijd opgegeten. En Agate moest toegeven dat de prooikeuze van Ceren haar iets meer lag dan de muis die zij had gegeten, maar prooi was prooi en daar moesten ze het in deze harde tijden maar mee doen. Ze ging in elk geval niet zoals sommige katten echt heel wanhopig rondspeuren tussen de vuilnis van Twolegs. Bah, nee. “Ik zie dat jij ook lekker hebt gegeten,” zei ze met een grijns tegen Ceren. “Ik zie hier trouwens nog wat.” Vervolgens wees ze naar haar linkermondhoek, waar uiteraard niks zat. Ceren was immers zo netjes dat altijd alle sporen van haar gezicht verwijderd waren als ze had gegeten, maar Agate wilde haar gewoon weer eventjes pesten. Hopelijk zouden de pesterijen te veel worden en zou de she-cat vanzelf wel weggaan; Agate had nu echt geen zin in een gesprek.