Stringer

Chillykit keek fronsend opzij toen ze aangesproken werd door een stem die ze nog niet kende en schrok zich meteen een ongeluk. Het kleine poesje sprong praktisch een meter de lucht in, haar vacht rechtovereind en haar grijsblauwe oogjes wijd opengesperd. "Jij ok?", vroeg ze, bijna bezorgd bij het uiterlijk van het vreemde katertje. Dat kon vast niet normaal zijn, ocharm!

Toen haar eerste schrik wat overwonnen was, kwam ze voorzichtig weer wat dichterbij bij de rare kitten die mauwde dat hij een 'oude baby' was, waarna hij vroeg of ze een spook zag. Chillykit fronste. Hmm, dat zou ze eens moeten testen. Het grijze poesje kwam nog een pootstapje dichterbij en plaatste toen haar voorpootje tegen de borstkas van de oudere kitten. Haar lichaam was zo ver mogelijk van hem vandaan, waardoor ze haar poot vrij ver uit moest strekken - dat zag er vast grappig uit voor buitenstaanders. Maar ze voelde zijn vacht, ruw en krullerig als het was, en dus moest ze concluderen dat hij geen spook was. Chillykit schudde dus ook met haar hoofdje als antwoord. "Nee, aljeen jelijke ouwe baby!", mauwde ze daarna tegen de rare kitten, die zich daarnet had voorgesteld als 'oude baby'. Hij was lelijk, en dus zou Chillykit dat ook laten weten.

Chillykit trok een beledigd snuitje toen de rare kitten terugpiepte dat hij niet lelijk was maar zij wel. Hmpf! Dat was heel gemeen! "Nee, jij jelijk!", piepte ze zelf terug, waarna ze een stapje dichterbij zette en opkeek naar de oudere kitten met grote kittenblauwe oogjes. "Je facht ish hard en je kop pjat!" Zag hij dat niet of zo? Chillykit had in vergelijking een mooie, fluweelzachte vacht en een schattig rond kopje met hamsterwangetjes. Ze leek in niets op dit scharminkel!

Chillykit fronste boos toen de lelijke kitten haar terug begon te beledigen. Dat was allemaal niet juist! Haar hoofdje was heus niet rond en ze was heus niet basic, wat dat ook mocht betekenen. "Jaaj is dom!", mauwde ze terug, duidelijk niet van plan om over zich heen te laten lopen. Ze zette zelfs nog een stapje meer naar voren en maakte zich groot, ook al was ze kleiner dan hem, waarbij het poesje haar best deed om zo intimiderend mogelijk te zijn tegenover de oudere kitten. "Jij dom én jelijk!" Want hij was wel héél dom als hij niet zag dat hij lelijk was en zij niet, hmpf.

Haar snuitje viel zowaar open van ongeloof toen hij vervolgens haar moeder beledigde. Tsja, het was niet dat Chillykit heel goed begreep wat hij bedoelde sinds termen als "warrior" en "elder" voor haar allemaal nog één pot nat was. Het waren allemaal volwassenen. Aan zijn toon was echter wel duidelijk wat hij wou zeggen; haar moeder was stom en zijn moeder was veel beter. Met een boze en gefrustreerde piep sprong ze op het lelijke ding af, haar kittenklauwtjes uitgeslagen. Ze moest hem straffen en dat werkte duidelijk niet met woorden, dus dan maar met pijn!

"Nee!", krijste ze boos terug toen het lelijke katertje gromde dat ze hem los moest laten, gevolgd door opnieuw een belediging. Nee, ze zou zijn woorden door zijn strot duwen en wanneer ze er aan de andere kant weer uitkwamen opnieuw in zijn bakkes duwen! "Neem het tejug!", vroeg ze, proberend haar klauwtjes in zijn lelijke vacht te slaan. Hij sloeg terug zonder klauwen, de lafaard. Vast bang om een meisje te slaan. In ieder geval zou Chillykit zich niet laten doen - en als hij te bang was om terug te vechten, maakte het dat alleen maar makkelijker!

_{Een tumult liet Slatefur haar oortjes spitsen. Slatefur zuchtte diep terwijl ze het stemmetje van Chillykit hoorde en één van de kinderen van Sinclaw. Duidelijk ruzie. Eerst had ze besloten het een beetje op z'n beloop te laten, haar kittens moesten immers ook leren hoe ze hun eigen problemen op moesten lossen, maar toen het vechten echt heftig leek te worden kwam Slatefur toch overeind en trok ze Chillykit naar zich toe. "Rustig tijger," miauwde ze naar haar dochter, waarna ze ook even naar Sheddedkit keek. "En jij ook Sheddedkit." Haar staartpunt bewoog zachtjes heen en weer terwijl ze sprak. "Dus waarom vergaat de wereld?"}

Plots werd ze echter weggetrokken met een beweging die iets te bekend aanvoelde. Chillykit draaide zich met grote geschrokken ogen om naar haar moeder maar zette bijna meteen een pruillipje op, goed wetend dat mama dat niet kon zien - maar voor Littlekit leek het altijd te werken, dus probeerde ze het ook maar. Sheddedkit antwoordde meteen luid dat ze hem lelijk én dom noemde, al liet hij de gehele context natuurlijk weg. Ze had dat heus niet zonder goede reden gezegd! "Hij noemde je eldej!", antwoordde ze piepend, nog steeds niet volledig wetend wat het betekende, maar afgaande op de manier waarop het oudere katertje het had uitgesproken kon het niet positief zijn. "En hij is jelijk!", vervolgde ze, behulpzaam, omdat ze wist dat Slatefur niet zou kunnen zien hoe lelijk de ander wel niet was.

Slatefur was blij dat ze de kittens uit elkaar getrokken had. Het was duidelijk dat de gemoederen hoog opgelopen waren en Slatefur hield haar kinderen eigenlijk liever heel. Rustig zette ze haar kitten tussen haar voorpoten neer, welke ze iets om haar heen vouwde. Zo, contained. Nu de andere nog. Sheddedkit begon meteen over dat Chillykit hem lelijk en dom noemde, waarop Chillykit meteen terugspuwde. Het was dat ze een verantwoordelijke mama moest zijn, maar stiekem kon ze er nog wel een beetje om lachen. "Nou nou," begon Slatefur, "wat een woorden allemaal. Er is niks mis met een elder zijn, toch Chillykit, Sheddedkit?" vroeg Slatefur aan beiden. Kom maar, ze luisterde. Eerst dat maar tackelen, want oh wee dat haar kinderen gepest zouden worden met haar rang. Dat dom en lelijk pakte ze zometeen wel aan.

Mama mouwde dat er niets mis wat met elder zijn, maar dat wist Chillykit niet echt. De manier waarop Sheddedkit het had gezegd was niet fijn en ze wist zelf niet echt wat het inhield, dus hoe kon het dan iets anders zijn dan slecht? Kijk, hij deed er zelfs nog een schepje bovenop. Het grijze poesje zette haar vacht op en blies naar de lelijke kitten. "Mama kan besht jage en fechte!", mauwde ze boos naar het oudere katertje. Haar mama was niet nutteloos! Ze was sterk en net zo goed in al die dingen dan een warrior, ook al was ze elder! Haar mama kon alles!

_{Zucht wat een heerlijke discussie weer. Slatefur draaide haar oor even kort naar achteren toen Sheddedkit weer lelijke woorden spuwde en blijkbaar ook niet zo’n hoge pet op had van haar elder status. Sprankelend gesprek weer dit, maar misschien was ze niet helemaal verbaasd gezien dit de zoon van Sinclaw was. “Niemand is lelijk,” bevestigde Slatefur, “iedereen is mooi op zijn of haar eigen manier, Chillykit,” miauwde ze vervolgens, waarna ze haar dochter een vlugge lik over haar kop gaf. “en ik kan inderdaad niet jagen en vechten, maar elders zijn er om verhalen te vertellen en te onthouden en op jullie te letten, zodat andere katten juist kunnen jagen en vechten.” Slatefur tapte haar voorteentjes even kort tegen haar kin aan. “Zoals hmm.. dat verhaal over de slang in het kamp?”}