{Featherkit} The poet and the pendulum

_{Af en toe vroeg ze zich wel eens af hoe het kon dat kittens zo hard konden groeien. Twee weken waren verstreken en haar kinderen waren toch zeker wel het dubbele van hun eerdere formaat geworden, daar was Slatefur zeker van. Ze had haar laten vertellen dat de ogen al langzaam open aan het gaan waren en ze had de eerste woorden van de meeste van haar kittens al mogen horen. Ze was ontzettend trots op ze, dat was één ding waar ze zeker van was. Alle eerdere zorgen waren al enigszins vervlogen. Ze keek op toen ze beweging voelde bij haar buik en glimlachte, voorzichtig over de bewegende kitten heen snuffelend om te bepalen wie het was. "Goedemorgen Featherkit," miauwde ze warm.

{Eerste post voor Featherkit}}

De laatste dagen leken zijn siblings vocaler te worden en dit zorgde ervoor dat de al redelijk bescheiden kitten zich nog meer terugtrok bij zijn moeder. De kleine Featherkit was dan ook bijna altijd te vinden bij de grijze queen. Hij verliet haar zijde voor geen seconde, tenzij ze even weg was... Dan was hij natuurlijk erg op zijn ongemak. Zijn mama was immers heel erg lief en niet zo'n geweldadig tuig als de rest van de bollen dat hier was. Kort knipperde de jonge kitten even met zijn oogjes, waarbij hij zijn snuitje teder en zacht in de vacht van zijn moeder drukte. Even voelde hij de neus van zijn moeder snuffelen aan zijn lijf en kort draaide de grijze kater zich om. Voorzichtig drukte hij zich wat overeind waarna hij langzaam wat meer naar voren kroop en zijn kopje tegen de nek van zijn moeder aanlegde. Met een zacht geronk streek hij met zijn koppie langs haar heen als een begroeting, een goedemorgen, teder en zacht en goed bedoeld.

_{Het viel lastig te missen welke van het zooitje ongeregeld op dit moment nog bij haar lag. Featherkit was beduidend rustiger dan de rest van het nest. Niet dat Slatefur dat verkeerd vond. Iedereen zijn eigen karakter. Zolang de kit niet ongelukkig was, kon de kattin er prima mee leven. Dan zocht ze wel momenten zoals dit om eventjes de aandacht in te halen die hij gemist had door zijn drukkere, aanwezige siblings. Slatefur krulde zich spinnend om de kitten heen, hem opsluiten in haar dikke, korte pels en gaf hem een rustige lik over zijn hoofdje. Het was prima zo, doe alles maar lekker in je eigen tempo.}

Ze spon en krulde zichzelf om hem heen. Dit vond hij geweldig. Hier in zijn kleine wereldje waar alleen zijn moeder en hem samen waren. Niemand kon hem en haar storen, zo moest het zijn en zo zou het blijven als het aan hem lag. Kort trok het kleine mannetje even met zijn oortjes. DE felle geluiden van kittens waren er uiteraard wel, die waren er altijd... Maar voor nu even niet. Een lik kwam over zijn koppie heen en speels snorde hij even. Zijn pootje werd zacht en teder tegen haar kaak gezet, deels om zijn balans te houden maar ook deels om het volgende te doen: haar ook een lik over haar bol te geven.