Watch the kittens, they said. It'll be fun, they said.

Met een zucht richtte Viperpaw zijn blik op de kitten die maar bleef piepen. Hij onderdrukte een zachte kreun. Waarom hadden de Queens het een goed idee gevonden om hem, de crème de la crème van ShadowClan, de mannelijkste van alle toms, bij een stel zeurende kittens te zetten? Zijn mentor had aangegeven dat het een goede oefening voor hem zou zijn in geduld en het hem zou leren om de volgende keer niet zomaar meer zonder toestemming een grot binnen te rennen. Oeps. Busted. Viperpaw richtte zijn blik op één van de kittens die begon te huilen en maakte zijn ogen groot, waarna hij zijn tong uitstak en naar zijn neus keek zodat zijn eigen scheef kwamen te staan. Hij hoorde andere kittens al lachen, maar deze kitten niet. Nee, deze begon als reactie nog harder te janken. Oef. Dat had hij weer. Oké, het was voor hem bewezen dat hij geen goede vader zou worden en dat hij nooit een partner zou willen en ook geen haarballen, mocht hij dan nu weggaan? Hmm. Dan maar plan B. Met een gorgelend geluid liet hij zich op zijn zij vallen, zijn tong uit zijn bek stekend en zijn poten slap laten vallend. Hij sloot zijn ogen en opende ze op een kier waarna hij zijn blik richtte op de kitten… die inderdaad ophield met huilen, maar wel gewoon wegliep. Hallo!? Excuse me!? Hij ging hier gewoon dood en die kitten liep weg alsof er niks was gebeurd? En dat moest dan de toekomst van ShadowClan voorstellen. Hij had zo zijn zorgen. Hij kwam met een zucht overeind en legde zijn kopje daarna op zijn voorpoten. Zijn blik ontmoette die van één van de kittens en hij kneep ze afwachtend samen. “Je gaat toch niet janken of zeuren om voedsel, hè?” vroeg hij vervolgens op een directe toon aan de kitten. Hij had het nu wel even gehad met die zeurende pluizenballetjes. Ook al moest hij stiekem, heel erg stiekem dan, wel toegeven dat sommigen van hun best schattig waren.

Viperpaw bewoog wat verrast met zijn oortjes toen de kitten met haar ogen rolde. Geen nieuwsgierige blik, geen vrolijke glimlach om haar snoet, geen enthousiaste houding. Het deed hem een beetje denken aan toen hij op het punt stond om apprentice te worden en zich letterlijk aan alles ergerde wat iedereen deed. Good times, good times. Hij was toch blij dat hij hier weg was. Hij had niet veel vrienden hier gemaakt omdat hij redelijk afstandelijk werd behandeld door de Queens. Ze waren erachter gekomen dat hij een half-Clanner was en dat er naast ShadowClanbloed ook RiverClanbloed door zijn aderen stroomde. Sommige ouders kittens hadden hem daarmee gepest. Viperpaw had ze terugbetaald door ze tijdens sparsessies met hun mentors hard aan te pakken als het zijn beurt was om te sparren. En dan maar blijven roepen dat hij het niet expres deed als ze begonnen te klagen. Zijn mentor was dan ook niet erg trots op hem, maar dat kon hem niets schelen. Over een paar moons zou hij warrior zijn en dan deed hij gewoon lekker waar hij zelf zin in had. Niemand zou hem dan nog iets kunnen maken en kunnen opleggen, behalve Acorndust en Tallstar dan. Maar goed, Tallstar was hij eeuwig dankbaar omdat die hem altijd als een waardig onderdeel van de Clan had beschouwd en met Acorndust had hij voor de rest ook geen problemen, dus dat zat wel goed. Even begreep hij niet wat de kitten zei toen ze haar woorden sprak, maar toen keek hij over zijn schouder naar de kitten die eerst aan het huilen was en toen viel het kwartje. Oeh. Savage. Daar kon hij wel wat mee. “Nou nou,” zei hij met een grijns. “Stout, hoor. Zomaar zielige kittens aan het huilen maken.” Daarna schudde hij grijnzend zijn kopje. “Nah, je hebt gelijk. Je moet diegenen die zwak gedrag tonen altijd duidelijk laten zien hoe het wél moet.” Hij observeerde de kitten heel even korte en besefte zich dat ze niet echt veel jonger was dan hij. Waarschijnlijk zou ze de volgende ceremonie al een apprentice worden. “En met wie heb ik het genoegen om kennis te maken?” vroeg hij vervolgens op bekakte toon aan haar. Van wat hij tot nu toe van haar had gezien, viel ze wel in de smaak bij hem. Eens zien of dat ook zo ging blijven.

Viperpaw grinnikte toen de kitten haar woorden sprak. Hij observeerde haar nog eens kort en concludeerde nogmaals dat het wel eens goed kon zijn dat ze bij de volgende ceremonie al bij hem in zijn den kwam liggen. Hmm, dat kon nog wel eens interessant worden. Er zaten namelijk ook bepaalde apprentices in zijn den waar hij niet echt een hoge pet van had. Het was maar te zien hoe zij op ze zou reageren als ze zich al zo kleinerend opstelde tegenover sommige kittens. Ze stelde zich voor als Nightmarekit en Viperpaw gaf een kort knikje. “Viperpaw,” zei hij tegen haar, met een zekere trots in zijn stem. Hij was altijd al trots geweest op het feit dat hij een naam had dat ontzettend naar ShadowClan neeg, ook al had hij RiverClanbloed door zijn aderen stromen. Gelukkig hadden zijn ouders hem niet Streamkit of iets dergelijks genoemd, anders was het vrij duidelijk geweest welke afkomst hij had. Zou hij dan zelfs nog wel in ShadowClan hebben gezeten of zouden zijn ouders dan al besloten hebben dat hij in RiverClan moest blijven? Hij had ooit eens gevraagd naar de namen van zijn broers en zussen en had toen een naam gehoord dat echt bij RiverClan paste. Kon het zijn dat zijn ouders al bij de geboorte beslist hadden wie in RiverClan zou blijven en wie niet? En waarom zou zijn moeder hem mee teruggenomen hebben naar ShadowClan als ze hem daarna toch alleen maar ging negeren? Viperpaw negeerde de pijnlijke gedachte en concentreerde zich weer op Nightmarekit. “Je naam klinkt al erg voorspellend,” zei hij met een grijns tegen haar. “Volgens mij ga jij je ook niet echt aan de regeltjes houden als je ouder wordt.” Of ze moest hem compleet verrassen en opeens een erg brave apprentice worden, maar dat zocht hij er niet achter. “Ik kan je Fourtrees en de gevaarlijkste border van ons territorium laten zien na je ceremonie als je wilt?”