I'm the bad guy

Met haar poot tikte ze tegen haar nieuwe mosbal. Ze had van mama een veertje gekregen en dus was haar mosbal nu een prooi. Een vogel ofzo. Toen het dus verder rolde keek ze geconcentreerd naar het veertje. Ze dook in elkaar en wiebelde met haar heupen. Het balletje stopte met rollen en ze wachtte even. Met een grote, onhandige sprong kwam ze neer. Ze zette haar tandjes in... niet het mosballetje. Haar ogen werden groter toen ze iets proefde en toen ze zag dat het bruin was en niet groen. Meteen hief ze verward haar hoofd op, haar nageltjes inklappend. Het was Pythonkit. Oohnee!

+ Pythonkit

Pythonkit's blinde oogjes schoten open toen hij plots tandjes in zijn bil voelde. Hij slaakte een hoge, alles behalve mannelijke piep en zijn bruine vacht rees omhoog. Oh nee, hij werd aangevallen! Wat nu? Hij moest zich verdedigen! Het jonge katertje sloeg zijn nagen uit en ontblootte zijn tanden terwijl hij zijn lichaam draaide in de richting van de aanvaller. Blindelings viel hij uit naar het poesje, proberend om haar weg te jagen.

AAaah! Ze werd terug aangevallen. De kater was misschien blind en deed dit dan ook blindelings (haha), maar hij was wel erg sterk en hij had scherpe nagels. Skylarkkit werd bedolven onder vacht en gewicht. Ze voelde de mini nageltjes in haar gezicht en buik krabben. "Aww awww, Pyhton sowwyy!!! Ik dacht dat je een mosbal was!, gilde ze, terwijl ze hem van haar af probeerde te krijgen. Op deze manier mocht hij wel warrior worden van haar.

Pythonkit kwam uiteindelijk op zijn belager te zitten en kon zo goed voelen waar hij sloeg. Hij hoorde gepiep, van iemand die zijn naam kende en die haar excuses aanbood (blijkbaar dacht ze dat hij een mosbal was, maar een mosbal rook toch helemaal anders?) maar daar hechtte Pythonkit allemaal geen belang aan. Hij bleef gewoon verder doen, koppig als hij was.

Skylark begon het beu te worden. Ze had haar excuses aangeboden, maar hij deed voort. Stommerik! Haar ogen kregen in een mum van tijd een boze gloed. Ze legde haar oren plat op haar kop en begon te sissen. Geen sorry's meer! De kleine grijze kitten opende haar bekje, met haar scherpe witte tandjes. Pythonkits poten waren overal, maar ze kreeg er een te pakken en beet kei hard door. Dat zal hem leren! Ze begon te schudden en met haar voorpootjes sloeg ze naar zijn gezicht. "Gw fwan mwe aff!"

Opeens voelde hij een stekende pijn in zijn voorpootje, waarop het jonge katertje piepend zich terugtrok. Auw, dat deed pijn! Hij fronste boos, zijn blinde blik op niets in het bijzonders gefocust en zijn oortjes in zijn nek gelegd. "Auw!", piepte hij, bijna verontwaardigd, alsof hij niét net degene was die het poesje aan het aanvallen was. Wat dacht ze wel niet? Hij voelde zelfs een lnat straaltje lopen van de stekende wond die ze hem toegebracht had!