This day will be the death of you.

Wraak. Wraak was toch echt een zoet ding. Vooral als het op een succesvolle manier uitgevoerd kon worden. Net zoals op alle andere dagen dat Agate haar frustratie eruit wilde werken, reageerde ze dat af op haar omgeving. En deze keer was de kleine terriër van een Twoleg die haar een paar momenten ervoor bijna een succesvolle trap had gegeven het slachtoffer. Haar gedachten gingen naar de hondentand die ze kon verdienen, naar de rank die ze omhoog kon gaan en het stapje dat ze dichter naar de volgende hondentand kon zetten. En alleen al die gedachte zorgde ervoor dat ze rood zag voor haar ogen, dat ze het bloed kon ruiken dat zich dadelijk op haar klauwen zouden bevinden. Ze trok haar bovenlip naar achteren zodat haar scherpe tanden ontbloot werden – die qua lengte op die van haar vader leken – en sprong vervolgens van het houten tuinhek af dat haar scheidde van de terriër. Haar blik gleed eerst naar de dichte deur, maar daarna naar het opgewonden hondje dat naar haar toe kwam brengen. Voordat hij echter ook maar zijn bek kon openen om te beginnen met blaffen, haalde ze hard uit met haar klauwen. Ze ontweek zorgvuldig de tanden in zijn bek en richtte op zijn wang. Ze wilde eigenlijk op zijn oog richten, maar eerst wilde ze nog wat met hem spelen. Een klagelijk gepiep was hoorbaar en Agate grijnsde terwijl ze zijn korte pootjes onder zijn lijf uit trapte. De hond beet naar haar en Agate gromde geïrriteerd toen haar pootje geraakt werd. Een scherpe pijn schoot door haar pootje heen, maar in plaats van dat het haar afremde, maakte het haar alleen nog maar bozer en bozer. “Vies vuil mormel,” snauwde ze hem toe, waarna ze nogmaals uithaalde. Het spelen was er voor haar na een poosje heen en weer slaan wel af en uiteindelijk richtte ze dan toch op zijn oog. Het mormel piepte het uit van ontzetting toen hij verblind werd – letterlijk – door haar klap. Nu moest ze snel zijn, voordat de Twoleg naar buiten zou komen. Ze gebruikte zijn moment van zwakte om haar kaken rond zijn strot te klemmen en beet hard door totdat ze zijn slokdarm letterlijk hoorde breken en voelde kraken onder haar tanden. De geur van bloed vulde haar neus en de metaalachtige smaak van bloed waar ze zo naar streefde vulde haar mond terwijl ze door bleef bijten totdat ze hem slap voelde worden. Ze trok zich terug en keek toe hoe hij op de grond in elkaar zakte, doodbloedend door de fatale wond die ze hem had toegebracht. Ze bleef hem even observeren met haar amberkleurige blik totdat hij daadwerkelijk dood was en keek toen omhoog. Ze stond oog in oog met de Twoleg die haar eerder een trap had gekregen. Haar mond, waar bloedvegen op zaten, liet ze omkrullen in een sinistere grijns terwijl ze haar tanden naar hem ontblootte. Toen zag ze dat hij iets op haar richtte, draaide ze zich om en hoorde ze een harde knal achter haar terwijl er iets scherps door haar vacht ging. Pas toen ze ver uit het bereik was van de Twoleg en de dode hond was ze zich ervan bewust dat ze aan het bloeden was. En dat het bloed niet van de hond was.