Miracle of life

De laatste tijd had ze zich anders gevoeld, maar veel aandacht had de jonge guard er niet aan gegeven. Ze had haar taken verder gebracht en had de healer en gloednieuwe healer to be niet gestoord, aangezien de rarigheid alweer was weggetrokken na enkele dagen. Hoe dan ook was vandaag weer eens zo'n dag dat het kwam opdagen en even trok de jonge poes kort met haar gekleurde oortjes. Het was begonnen met kleine krampjes deze ochtend, dus had ze besloten haar nest te verlaten en wat rondjes te lopen in de cave. De krampen gingen echter niet weg en het verkleinwoordje van eerder werd een zware onderschatting. Even zuchtte ze, denkende dat het gewoon een probleem was qua eten... En dus trippelde ze al snel de cave uit. Na deze korte wandeling zou ze SKyteller en Shroud wel vragen om hulp. Wie wist was het wel een ziekte die de tribe in gevaar kon brengen... Dat wilde ze uiteraard niet. Kort zuchtte ze even waarna ze kort met haar gevlekte staart zwiepte.
Ze kwam echter niet zo heel ver uit de cavern want na een paar grote passen gaven haar spieten het gewoon op. Ze schreeuwde even zacht en voelde hoe de zwakheid in haar lichaam afkomstig was van een hevige pijn uit de onderbuik. Wel meteen kreunde ze hevig, haar zwakke lichaam proberende in beweging te brengen. Maar... Het mocht niet. Even kreunde ze luidkeels en sleepte ze haarzelf met haar laatste beetje kracht in haar poten naar een rots... Hier was ze veilig voor roofdieren en vogels die uit waren op een zieke kat... EN ze kon hier wachten tot ze zich wat beter voelde of tot iemand haar vond.. Wie weet had iemand haar kreten wel gehoord. Hijgend drukte de grote guard poes zich tegen de grond aan, haar pootjes trillende van de pijn die door haar spieren en lijf trok. Het deed o zoveel pijn en ze kon er gewoon niks aan doen...

In haar kleine grotje achter de steen voelde ze zich niet op haar gemak. Pijn en spanning trok door haar ziel en lijf heen, maar ook een instinct die haar precies vertelde wat te doen. Het duurde dan ook niet lang, veel sneller dan bij de meeste katten zelfs, voordat het over was. Zo snel als het was gekomen, was het nu ook weg. Een nieuwe golf volgde, minder hevig dan de eerste en meer ondertoomd... EN opnieuw zette ze haar krachtige lijf in actie om hetzelfde te ondernomen. Opnieuw.... Voor een laatste keer gebeurde het, heel snel na elkaar. Gebeurd in enkele minuten. Hijgend voelde ze dan ook hoe de kracht in haar lichaam langzaam terugkeerde. Het was echter niet normaal, want ze voelde de uitputting in haar spieren en haar poten en buik voelden pijnlijk zwaar aan. Hoe dan ook kon ze wel het bloed ruiken, haar bloed. Even trok ze met haar oortjes, waarna realisatie wel meteen insloeg. Met een hevige beweging dat prikte aan haar lijf duwde ze haarzelf wat op. Wel meteen werden haar amberen ogen groter, waterig en begonnen tranen zich te vormen. "O... Oh..." zei ze zacht, vertederend en met hernieuwde kracht. Langzaam dropen de tranen uit haar ogen waarbij ze zichzelf neer legde naast haar jong en de drie kleine bolletjes begon te likken, hun begeleidende naar haar buik. Nog nooit had ze zich zo gelukkig gevoeld als nu. De twijfel van eerst leek nu miniem te zijn voor haar.

- Geboortepost, open voor tribe katten ze bevalt redelijk close bij de cave

_{De nieuwe dagroutine werkte nog niet helemaal voor Shroud. De jonge kattin moest wennen aan het feit dat ze een geheel nieuwe taak had om mee rekening te houden en alles anders was. Misschien was het ook maar goed ook daarentegen dat ze op dit moment naar buiten gelopen was, want de scherpe geur van bloed drong haar neusvleugels binnen. Haar nagels kwamen iets naar buiten en haar nekharen rezen lichtjes overeind. Haar oren draaiden zich naar achteren en meteen begon ze achter het spoor aan te lopen. Haar nagels krasten over stenen terwijl ze eroverheen klom en af en toe zonk ze weg in de sneeuw, maar toch probeerde ze haar pas te versnellen. Bloed.. bloed.. Het duurde niet lang totdat ze de kleine grot gevonden had waar één van haar Tribe genoten zich in bevond. "River?!" bracht de kattin uit, geschrokken. Waarom rook ze zo naar bloed- "Oh.." bracht ze vervolgens uit, haar adem in een zacht wolkje uitblazend, toen ze de bolletjes aan haar buik zag. "River, gefeliciteerd.." prevelde de kattin zachtjes.}

Wat was daar buiten? Buiten de warmte die ze kende? Hier binnen voelde ze af en toe een pootje van een broertje of zusje tegen haar aankomen en daarna weer van haar wegdrijven. Naarmate ze langer binnen had gezeten was het krapper geworden binnen in de warmte. Ze draaide zich op een andere zij en toen gebeurde er iets, het eerste wat naar haar eerste ademteug zou gaan leiden. De wanden duwden op haar en haar broertjes en zusjes. Ze wriemelde heen en weer toen er nog een kneep plaatsvond. Daarna ging het sneller en sneller totdat...

Kou! Een ondraaglijke kou en natheid overspoelde de kleine witte kitten. Kort hierna kwam er een raspend iets over haar bolletje heen waardoor ze naar adem kon happen. Luidkeels begon de kitten te piepen en probeerde ze dichter naar de warmte te kruipen. Instinctief wist ze waar ze naartoe moest. Ze kroop over een poot heen en duwde haar neus in de vacht van haar moeder waar ze op zoek ging naar de melk. Het duurde even maar eindelijk had ze de melkbron gevonden. Ze opende haar piepkleine roze bekje en begon melk te drinken waarna ze ophield met piepen.

Zoals de ochtend de start was van een nieuwe dag, zo was de geboorte de start van een nieuw leven. Nu waren de kleine bolletjes pluis nog toekomstloos; slechts hoopjes potentieel, maar het was aan hén om dat potentieel waar te maken. Niemand anders zou het voor hen doen. Hun lot lag in hun poten, poten die nu nog klein en dun en te zwak om hun lichaampjes omhoog te houden waren. Sommigen vonden die gedachte eng, anderen vonden het juist superspannend - dit poesje zou binnenkort zelf daarover haar oordeel kunnen vellen. Voor nu was ze nog klein en zwak en meegaand, maar alleen de tijd zou laten zien of ze zo zou blijven.