[Ceremony] A new dawn

Het was nacht en nu was het eindelijk, eindelijk zo ver! Moraine zou een to-be worden! Ze wist niet of ze een prey hunter of cave guard zou worden, maar het maakte haar ook niet uit. Het was een kans om eens buiten de cave te komen! De kitten was er zat van in de nursery te wonen. Ze wilde op avontuur!

Moraine bubbelde van energie toen de andere kittens naar voren werden geroepen. Zo zou zij aan de beurt zijn! Nog even wachten maar! Haar hart stopte toen ze haar naam niet hoorde, en Skyteller verderging met een “kleine mededeling”. Had ze iets fout gedaan? Was hij haar gewoon vergeten? Waarom had hij haar overgeslagen? De volgende woorden kwamen hard binnen. Een elder. Een elder! Ze zou een elder worden? Alleen maar omdat haar gehoor niet zo goed was als die van andere katten? “Te gevaarlijk,” yeah right. Zou ze dan nooit de wereld buiten de cave zien? Was het haar lot om altijd in de cave te blijven, altijd van iemand anders afhankelijk te zijn? Haar hart brak.

Ze begon zachtjes te huilen, terwijl ze haar gezicht in haar moeders vacht begroef. Moesten dan al haar dromen van haar worden afgepakt?

<sub>Shroud gaf haar kittens een aantal likken over hun koppies heen. "Wees geduldig lieverds," murmelde de lichtgekleurde she-cat, "de volgende ceremonie is het jullie beurt." Ze liet haar staart nog even om Rumble, Wren en Turtle heen glijden, waarna ze zichzelf tot haar poten hief en naar de verzamelplek hief. Of haar kleinen wilden volgen, dat was aan hen. Het zou voor haar geen erg interessante ceremonie worden, zover ze wist. Hetgeen wat meer in haar hoofd hing was de volgende ceremonie. Dan zouden ze to-be's worden en de volgende stap van hun leven ingaan. Dan zou hun training beginnen. Ze ging in haar kop al de mogelijke mentoren af. Hopelijk zou Skyteller goede mentoren kiezen. Maar voor nu moesten andere katten to-be worden.

Eerst kregen de to-be's hun nieuwe rang. Shroud liet haar stem warm horen bij de rangwisselingen, de nieuwe to-be's toejuichend en succes wensend. Het zou wel eng zijn, een nieuwe stap in hun leven. Maar ze zouden het vast wel aankunnen en hun trainingen met succes afronden. Shroud was er zeker van. Een andere mededeling liet haar meer fronsen. Arme Moraine. Zo vroeg al bij de elders komen was voor niemand een plezier. Maar ze snapte het besluit wel. Het was een gevaarlijke wereld. Liever een beschut leven, dan een zeer kort leven. Shroud hief zichzelf alweer tot haar poten en draaide zich alweer rond de nursery. Maar toen kwam er nog wat. Shroud spitste haar oren en bevroor. Een nieuwe to-be voor Sky? Wie zo- Ze voelde zich koud worden, alsof ze aan de grond genageld was. Voor een moment dacht ze dat ze het verkeerd verstaan moest hebben. Met een gortdroge, opengevallen mond hapte ze even kort naar adem. "Maar Skyteller, dat kan niet, ik heb kits om voor te zorgen." De gedachten zwommen in haar hoofd in een oneindige brei. Ze kon er slecht wijs uit worden. "Ik kan geen healer to-be worden."</sub>

Wren was helemaal niet tevreden met de geruststellende woorden van haar moeder. Ze wilde nu óók to-be worden. Ze was al even groot en sterk als al die andere kittens, dus waarom mocht zij niet? Toch besloot de jonge poes niet om in zelfmedelijden te blijven zitten en trippelde achter haar moeder aan om ook de ceremonie mee te maken. Al was het maar dat ze zich kon voorstellen hoe het zou zijn om to-be te worden.
Toch keek ze met jaloezie toe hoe één voor één jonge katten nieuwe mentors werden aangewezen, en ze deed niet enthousiast mee aan de goede wensen die ieder ontving. Totdat opeens kleine Moraine niet to-be mocht worden en Wrens mond viel open. Dat was gemeen! Boos keek ze Skyteller aan. Wat het mooiste moment van haar leven zou moeten zijn werd nu helemaal verpest. Wat een onzin, natuurlijk kon ze wel jagen! De cave guards moesten haar beschermen, toch?
En opeens kregen ze een nieuwe verassing en Wren werd afgeleid omdat de naam van haar moeder viel. Wat had zij met de ceremonie te maken? Nieuwsgierig lette de kleine calico op en de conclusie was vet. Haar moeder healer to-be? ‘Dat is zo cool,’ sprak de jonge poes onder haar adem, waarna twee blinkende oogjes naar haar moeder keken. Totdat ze opeens zei dat het niet kon, om haar en haar broers, en opnieuw kreeg Wren een boze blik op haar snoet. Waarom niet? Waarom zou ze niet healer willen zijn?! Dan was ze de leider en kon ze zien wat er met de tribe ging gebeuren. En dan was het haar moeder! Nee, dit mocht ze niet afstaan. ‘Natuurlijk wel, mama!’ protesteerde ze koppig. ‘Wij zijn al oud en sterk genoeg om voor onszelf te zorgen,’ miauwde ze stoer, terwijl ze naar haar twee broers keek.

Een dag waarop de levens van vele katten een nieuwe wending zou nemen was aangebroken. Een heldere dag, na een heldere nacht. Bij de oproep begaf ook Day zich naar het verzamelpunt, waar Skyteller al op een hoge steen was gesprongen om de Tribe toe te spreken. Eerst kregen enkele kittens het heugelijke nieuws te horen dat ze to-be's werden en binnenkort eindelijk de grot zouden mogen verlaten. Wat waren ze allemaal gegroeid in zo'n korte tijd! Er verscheen een glimlach op Day's gezicht toen hij te horen kreeg dat hij Dusks training zou mogen verzorgen. Nu zou het katertje dus toch een Cave Guard worden, zoals hij had gehoopt. Day was blij weer een to-be onder zijn hoede te krijgen, en was blij dat het Dusk was. "Ik zal je niet teleurstellen!" riep de kersverse to-be enthousiast. "Ik jou ook niet", beloofde Day plechtig.

Het nieuws dat daarna volgde was minder opbeurend. Day keek met sympathie in zijn blik naar de jonge kat die geen to-be zou worden. Hij begreep Skytellers keuze. De bergen waren een gevaarlijke plek, en een kat had al haar zintuigen volop nodig om zich veilig door het territorium te begeven. Het hart van de arme kitten leek echter gebroken door de mededeling. Het was ook niet niets, om ernaar uit te zien Prey Hunter of Cave Guard te worden en dan plots te horen te krijgen dat geen van beide een optie was. Het zou wat tijd kosten voor ze aan het idee gewend was. Hij zou haar vandaag of morgen bezoeken om te zien hoe het met haar ging, besloot hij. Misschien kon hij iets zeggen wat de pijn wat zou verzachten.

Daarmee was de ceremonie nog niet afgelopen. Day spitste zijn oren en zijn ogen werden wat groter. Een nieuwe Healer To-be en een nieuwe Chief zouden vandaag aangewezen worden, daarmee de toekomst van de Tribe bepalend. Al gauw noemde Skyteller de naam van Shroud en Days blik ging naar de jonge moederpoes. Denkend aan haar karakter, besloot hij dat het een goede keus was van de Tribe of Endless Hunting. Niet dat hij ooit aan een keuze van zijn voorouders zou twijfelen. Shroud zelf leek er echter heel anders over te denken. Haar gedachten waren vooral bij haar kittens. Day stapte op haar toe en legde even zijn staart op haar rug, terwijl haar dochtertje, de heethoofdige winterkoningin, al luidkeels tegen haar moeders protest begon te protesteren. "Shroud, dit is het pad dat de Tribe of Endless Hunting voor je heeft verlicht", miauwde Day. "En ik geloof dat je een uitstekende Healer To-be, en ooit een uitstekende Healer zult zijn." Ook met haar zou hij later nog uitgebreider moeten spreken, voelde hij. Nu moest de ceremonie echter voortgezet worden, want zoals Skyteller had vermeldt, was er nog een rang die gevuld moest worden.

Days ogen werden groot toen hij zijn eigen naam hoorde. Hij zat zelden zonder woorden, maar nu wist hij niet wat te zeggen. Dit... het was de ultieme waardering voor alles wat hij ooit had gedaan. Als to-be al had hij zo hard getraind, en als Cave Guard had hij zich altijd vol toewijding op zijn taken gestort. Niet omdat hij hoopte dat deze dag zou komen, maar omdat hij de beste kat wilde zijn die hij maar kon zijn. En blijkbaar, blijkbaar had hij dat goed gedaan. Keek zijn moeder vanuit de Tribe of Endless Hunting op hem neer, op dit moment? Zag ze dit? Was ze trots? "Ik zal er alles aan doen om dit vertrouwen recht te doen", miauwde hij uiteindelijk, en hij boog even zijn kop voor de Healer.

Na de ceremonie zocht hij Dusk op, zijn To-be groetend met een glimlach. "Gebruik deze dag om je in de To-be's den te installeren. Morgenvroeg begint de training."

Het was een prachtige dag. De warmte streek door de bergen met een zachte gloed en wekte uiteindelijk de katten. Een grijs-zwart bolletje lag opgekruld tegen een grotere versie die langzaam wakker werd. De moeder rekte zich eens goed uit en maakte voorzichtig haar dochter wakker. Ze wist dat ze eindelijk to-be mocht worden, maar had ook spijt dat ze het zachte knuffelmeisje moest afgeven. Fern curled up underneath the sunset deed haar ogen voorzichtig open toen ze werd wakker gemaakt. Een gaap rolde over haar lippen en ze keek even haar moeder aan. Die vertelde haar dat ze to-be werd en meteen was het meisje klaar wakker. Echt? Ze zocht naar leeftijdsgenoten en iets jongere kittens om hun nog even als "kitten" te zien. Te kunnen spelen, zonder verantwoordelijkheden. Uiteindelijk klonk de bekende stem.

"Willen alle katten van de Tribe zich verzamelen voor een belangrijke mededeling."

Fern keek om. Ze probeerde niet al te enthousiast naar voren te lopen. Iedereen werd benoemd en kreeg een mentor. Omdat haar vader een caveguard was en haar moeder ook was het vrij logisch dat zij dan ook Coyote voorgeschoteld kreeg. Met een zenuwachtig hart en een wiebelend neusje liep ze naar voor om hem te begroeten. Ze trok zich terug en ging bij de nieuwe to-be's zitten. Toch was er cooler nieuws. Haar scherpe ogen gleden naar Shroud en Day die een belangrijke rol hadden gekregen. Cool! Het donkere meisje was bekend om haar selectieve doofheid dus dat ze de commotie ook niet hoorde was normaal, ze had zich gericht op een triestig meisje: Moraine. "Hey, ik wil je wel mee een keertje mee naar buiten nemen als je wilt!", fluisterde ze met een twinkel in haar ogen.

Meteen schoten zijn ogen open toen de roep van Skyteller door de grot klonk. Hij had ze kort gesloten na een patrouille door de koude bergen, maar klaarblijkelijk zou hij zijn rust een andere keer moeten krijgen. De grote kater hief zijn lichaam overeind en likte enkel kort zijn dikke vacht plat voordat hij samen met de rest van zijn tribe op hun Healer afstapte. Hoewel zijn blauwe kijkers even ondoorgrondbaar waren als altijd, voelde hij toch een bepaalde hoop in zijn borst. Inmiddels had hij alweer een tijd zijn rang en hij had hoop dat Skyteller zijn inzet en kracht had gezien, allicht zou hem dan ook een to-be toevertrouwd worden. Tot zijn genoegen bleek bleek zijn wens uit te komen, in het lijstje van mentoren werd ook zijn naam genoemd. Die van hem en Fern curled up underneath the sunset, een donker poesje. Hm. Hoewel hij liever een kater zou hebben gehad onder zijn hoede, het allerliefst nog zijn eigen zoon, zou hij nooit openlijk klagen. Ze was groot genoeg, hij zou haar wel tot iets kunnen vormen. De kater stapte rustig op zijn To-be af, die ook hem al had opgezocht. "Regel je slaapplaats, Fern curled up underneath the sunset, vlak voor het vallen van de zon wil ik je bij de ingang zien," een paar uur zou genoeg moeten zijn voor hem om de les tot in de knopjes voor te bereiden en voor haar om haar enthousiasme te laten bezinken. Ietwat geïrriteerd zag hij toe hoe ze alweer door huppelde naar een andere kat, maar hij zou haar nu niet tegen houden. Immer sprak Skyteller alweer verder en werd niet alleen zijn bastaard zoon tot een prey hunter to-be benoemd, maar werd ook een Chief en de nieuwe healers to-be aangesteld. Kort trok Coyote met zijn oor toen Shroud werd genoemd. Hoewel ver weg, ze waren familie, wat hem genoeg reden gaf om iets van trots te voelen. Toen ze dan ook haar nieuwe rang af probeerde te slaan voor haar kits, moest hij wat meer moeite doen om geen afkeur in zijn gelaat te laten doorschemeren. Haar kittens waren oud genoeg, ze zouden het overleven. Het woord van zowel Skyteller als de Tribe Of endless hunting zou altijd boven persoonlijke belangen staan. De seal-point wachtte totdat men uitgesproken was, feliciteerde het tweetal en zocht toen zijn klein geval op; Spark zou ook een nieuw hoofdstuk beginnen in zijn leven. "Spark that stars wildfires," hoewel hij het alles behalve leuk vond dat hij benoemd was tot een prey hunter en hij niet zelf de kans zou krijgen hem te trainen, liet hij toch een zeldzaam glimlachje op zijn gelaat staan. Op z'n minst zou Thunder hem niet verpesten, Orchid was een respectabele poes. Al hoopte hij dat ze niet te zacht voor hem zou zijn. "Gefeliciteerd, maak je vader trots," hij streek even met zijn staart langs de kleine jongen.

<sub>Ze voelde zich als aan de grond genageld. Binnen no-time stonden Wren en Rumble bij haar, allebei met een geheel eigen mening over dit incidentje. Wren leek meteen enthousiast over haar positie, waarna Shroud haar neus kort tegen haar voorhoofdje aanduwde. "Dat betekent.." begon de kattin bezorgd met uitleggen, waarna Rumble er al bijstond en haar in de rede viel. Ondertussen kwam Day ook haar kant op gelopen, wie nog een keer bevestigde dat ze geen keuze had. Shroud voelde haar mond gortdroog worden. "Lieverds.." begon de zandgekleurde kattin. Het ging allemaal veel te snel. Het was kortsluiting, ze kon niet genoeg nadenken. Hoe kon Skyteller, nee, hoe kon de Tribe of Endless Hunting haar voor deze keuze zetten? Ze haalde huiverig en diep adem.

Het was geen keuze.

De blikken van de katten om haar heen waren haar niet ongaan. Coyote had met afgunst gekeken, waar Brindleleaf vriendelijker van een afstandje leek te kijken. Shroud voelde haar poten licht rillen. Dit was te vlug, te onverwachts. Ze moest zoveel opgeven. Skyteller begon weer te spreken. Met een wezenloze blik in haar gouden ogen keek ze naar de kater. Alles zou geregeld worden. Maar wat als ze dat niet wilde? Ze was hier niet klaar voor. Ze voelde zich niet klaar voor. En toen verscheen Orchid. En oh, Shroud wist zo zeker dat ze het goed bedoelde. MAar ze voelde haar ogen vochtig worden. "Maar ze hebben mij nodig," prevelde de kattin, waarna ze haar neus in de vacht van Wren en Rumble drukte.

Het besef begon in te zinken dat ze geen keuze had, maar toch wilde ze het onmogelijke uitstellen. Ze wierp nog één keer een blik op Skyteller, haar ogen vol verwarring en rouw. Waar katten waarschijnlijk blij zouden zijn geweest met deze kans, zijzelf ook een maan of 7 geleden waarschijnlijk, was dit voor haar een verschrikkelijk lastig moment. Met elke vezel van haar lichaam voelde dit op dit moment verkeerd. Uiteindelijk zette haar hoofd de knop om, het besef dat ze geen keus had. Langzaam hief de kattin zich tot haar poten, drukte haar neus tegen de voorhoofden van haar kittens. "Het spijt me lieverds," haar stem was dik van de tranen terwijl ze sprak, "De tribe of endless hunting heeft gekozen."</sub>

 

Wren keek met glimmende ogen naar Skyteller, waarna haar ogen op haar moeder vielen. Ze kreeg zo’n speciale rol in de Tribe en ze zou het vast fantastisch doen! Dat wist Wren wel zeker, want het was háár moeder. Wren spinde ook toen haar moeder haar aantikte. Wren was hartstikke trots op haar! Ze knikte ook instemmend toen Day zei dat ze het goed zou doen. Toen kreeg ze opeens een beuk van haar broer. Fel keek ze naar de bruine kater. ‘Hey!’ zei ze verontwaardigd. Toen kwam hij opeens aanzetten met een verhaal dat mama afgepakt zou worden. Wren rolde met haar ogen. Tuurlijk niet. Mama was nog steeds gewoon mama. Waarom deed iedereen alsof ze weg ging? Zelfs haar moeder leek bang.
Toen bood een andere poes aan om voor hem te zorgen. Wren keek met een scheve blik aan naar de poes. Nee, zij was niet nodig hoor. ‘Dat hoeft niet hoor, we kunnen al wel voor onszelf zorgen,’ zei ze zelfverzekerd. Met haar grote blauwe ogen keek ze haar moeder aan. ‘Echt waar!’ zei ze, haar stem gedempt toen haar moeder zich tegen hun aan drukte. Wren snapte alles niet helemaal. Waarom was ze zo verdrietig? Het was toch leuk dat ze healer to-be zou worden? Waarom moest ze huilen? En waarom zei ze sorry? ‘Niet verdrietig zijn, mama. Ik weet dat je het super goed gaat doen!’