Trotting on kits

Vrolijk kwam Settledpaw richting de nursery wandelen met een grote lariks tussen zijn kaken. Hij had hem zelf gevangen en een senior warrior had gezegd dat hij hem maar beter naar de nursery moest brengen. Settledpaw had instemmend geknikt, iemand kon dat daar vast wel waarderen! De jonge kater zijn tred was daarom ook verend en hij glom met trots toen hij zijn kop in de nursery stak en de lariks aan de eerste de beste queen aanbood. Toen hij omkeerde en de den weer wilde verlaten, merkte hij dat hij niet op zijn poten had gelet en hij onder zijn poot een piepklein staartje voelde. Oh nee!

- Chillykit eerst!

Chillykit had haar grijsblauwe oogjes gefocust op een klein steentje dat ze tussen haar grijze voorpootjes heen en weer rolde. In haar hoofd was het één of ander groot monster dat zij bestuurde. Een kleiner steentje was slachtoffer van haar monster en werd zonder pardon bedolven onder haar veel grotere steen. Plots voelde ze echter een steek van pijn door haar staartje gaan. Chillykit piepte, hoog en geschrokken, en draaide zich vliegensvlug om. Traantjes van pijn begonnen haar oogjes te vullen. Nu wist ze hoe de kleine slachtoffersteentjes zich voelden - misschien was dit wel haar straf omdat ze de arme steentjes zo veel pijn had gedaan!

Settledkit wist dat op het moment dat hij realiseerde dat het een kittenstaartje was waar hij op stond, een hartbrekend gepiep zou volgen. Settledpaw sprong omhoog en landde voorzichtig tussen de nesten. De nursery was ook zo verschrikkelijk druk tegenwoordig. Zijn ogen gingen meteen naar het slachtoffer van zijn staartpletterij. Al snel vond hij een grijs kittentje met traantjes in haar ogen en meteen voelde hij enorme schuld in zijn borst groeien. ‘Oh, sorry sorry sorry!’ mauwde hij naar de kitten, waarna hij zijn kopje liet zakken en haar met geschrokken ogen aankeek. ‘Niet huilen, alsjeblieft.’ Oh, hij hoopte niet dat hij nu een queen boos had gemaakt.  

Iedereen wist dat een kitten vragen om niet te huilen gegarandeerd ervoor zou zorgen dat de kitten begon te huilen. De dam barstte los en Chillykit begon luidkeels te snikken. Eigenlijk was niet eens heel duidelijk waarom - haar staartje was nog helemaal heel en zo veel was er niet gebeurd. Maar het was de schok, het verraad, haar geschonden vertrouwen... De apprentice, die ze niet kende, stond meteen al op een slechte plaats in haar boekje. Hmpf.

Oh mijn god. Wat moest hij nu weer doen. Luid gekrijs vulde de nursery en Settledpaw kromp in elkaar. Wat moest hij doen. ‘Sshhh, het spijt me heel erg!’ mauwde hij wanhopig, terwijl hij voor de kitten ging liggen. Hij wist niets van kittens, hoe kon hij dit laten stoppen? Had hij nu echt per ongeluk haar staart gebroken? Nee toch, dat kon niet, toch? ‘Waar doet het zeer?’ sprak hij zachtjes, terwijl hij aan de grijze kit snuffelde. Domme vraag eigenlijk, haar staart natuurlijk, daar had hij met zijn dikke poten op gestaan. Maar misschien kon hij haar hiermee afleiden en zou het stoppen met huilen. Hij zou er alles voor doen.  

Chillykit sloot haar open mond toen de apprentice een wel héél domme vraag was. Die gedachte was duidelijk af te lezen in de frons op haar ronde gezichtje. Met haar grijze voorpootje wees ze naar haar pluizige staart, die zielig op de grond lag maar waar eigenlijk niet veel mis mee was, behalve misschien een blauwe plek of twee. "Jij op mij gaan sjtaan!", beschuldigde ze hem luid. Wat een gemene apprentice. Wie ging er nu op een onschuldige kitten haar staart staan?

Settledpaw kromp weer ineen toen hij (terecht) werd beschuldigd door de kitten. ‘Ja, ik weet het, sorry,’ verontschuldigde hij zich nogmaals. Hij bewoog nog niet, had hij hem echt gesloopt? Settledpaw snuffelde zachtjes aan het staartje. ‘Kan je hem nog bewegen?’ vroeg Settledpaw voorzichtig. Zijn groene ogen gingen nog schichtig in de rondte. Er was nog steeds geen queen in aankomst, dus hij moest nog steeds dit probleem zelf oplossen. Misschien moest de arme, kleine kitten nog naar de medicine cat den? 

Met een dramatische beweging die eigenlijk meer bij haar zusje Littlekit paste, boog ze neer tot haar snuitje vlak bij haar staart was. Daarna bewoog ze hem, even naar links, dan nog eens naar rechts, een keer naar boven en toen weer naar beneden. Uiteindelijk knikte ze, heel lichtjes maar, waarna ze haar grijsblauwe oogjes weer op de apprentice richtte. De frons op haar snuitje was nog steeds duidelijk zichtbaar. "Ja, maaj pijn!", antwoordde ze. Nee, zo makkelijk was hij niet van haar af hoor!

Settledpaws groene volgden het piepkleine staartje, hij kon heen en weer en op en neer. Settledpaw wilde net opgelucht adem halen, toen de kit piepte dat het pijn deed. Oh jee, wat nu?! Onzeker wiebelde Settledpaw met zijn oren, moest hij nu echt de medicine cat erbij halen. “Ja sorry Acefray, ik ben op een staart van een kit gaan staan en nu moet je helpen.” Lekker lullig. ‘Oké.. sorry,’ herhaalde hij zichzelf nogmaals. ‘Van één tot tien, hoeveel pijn?’ Hij wist niet of de kit al zover was in zijn mentale ontwikkeling, maar het was het proberen waard, toch?

Chillykit rolde geïrriteerd met haar kittenblauwe oogjes toen de apprentice zich nog eens verontschuldigde. Ze negeerde zijn vraag compleet maar ging in plaats daarvan wat zitten pruilen, zoals haar zusje Littlekit zou doen. Zij had daar altijd succes mee, dus waarom zij niet? "Jij dom!", piepte ze beschuldigend, haar grijsblauwe oogjes op de apprentice gericht. Het was wel heel dom om op een kitten te gaan staan en dan verbaasd te zijn dat ze pijn had!

Settledpaw keek naar de grijze kitten en dacht dat hij haar ogen zag rollen. Goh, zou ze nu echt wel pijn hebben? Nou blijkbaar niet, want ze negeerde zijn vraag en hij kreeg een harde belediging. Hij was dom?! Oké, vandaag misschien wel een beetje. ‘Ja ik weet het,’ stemde hij dan ook maar in met de kitten. Hopelijk zou ze dan de volgende keer als hij haar zag in een betere stemming zijn. ‘Kan ik iets doen om het goed te maken?’ vroeg hij dan maar poeslief. Dan was het weer goed en dan kon hij zonder schuldgevoelens verder met zijn dag.

Oh, dat was niet echt de reactie die ze verwacht had, en je zag ook dat dat haar uit haar lood sloeg. Wat kon hij doen om het goed te maken? Daar moest Chillykit even over nadenken. Ze liet haar grijsblauwe oogjes door de nursery glijden als om inspiratie op te doen - tot haar plots iets te binnenschoot. "Oh! Ik op jouw jug, sodat ik gjoot ben!", verklaarde ze, met een enthousiaste grijns op haar ronde kittensnuitje. Ja, dan kon ze eens zien hoe haar perspectief later zou zijn, als ze groter en sterker was!

Even leek de kitten verbluft toen hij zei of hij het goed kon maken, nadenkend wat hij kon doen om haar leventje beter te maken. Ze leek de pijn alweer vergeten te zijn, dus het viel allemaal gelukkig wel mee. Behalve voor Settledpaw, die nu misbruikt zou worden voor de kitten haar spelletjes! Al snel kwam het antwoord, Settledpaw moest gebruikt worden als vervoersmiddel. Met een zucht, gevolgd door een aanmoedigend lachje ging hij liggen. ‘Nou, klim er maar op dan!’ sprak hij geforceerd vrolijk, waarna hij met zijn staart naar zijn rug wees. ‘En goed vasthouden!’ Ergens verscheen er nu wel een gemeend lachje op zijn gezicht. Hij wist hoe leuk das-ritjes waren als kitten.

Yess, de apprentice ging liggen! Chillykit trippelde op hem af, de pijn in haar staartje al vergeten, en klom nog wat onhandig op zijn rug. Uiteindelijk zat ze er helemaal bovenop, tussen zijn schouderbladen, haar kleine nu nog onscherpe nageltjes vastgehaakt in zijn bruine tabby vacht. "Go!", maande Chillykit hem aan, bijna alsof hij een paard was en zij de ruiter. Nu zat ze al een heel stuk hoger, maar als hij ging rechtstaan was ze gigantisch!

Oei, dat kietelde! Maar Settledpaw forceerde zichzelf stil te blijven liggen toen de grijze kitten op zijn rug klom en zichzelf settelde tussen zijn schouders. Al snel kreeg hij het commando om op te staan. Settledpaw keek nog eens achterom. ‘Goed vasthouden!’ waarschuwde hij nog eenmaal, waarna hij zich omhoog drukte met zijn voorpoten en daarna zo voorzichtig mogelijk zichzelf op vier poten hees. Hij leek nu écht op haar trouwe ros die haar overal heen zou dragen, maar deze grapjes zouden niet voor eeuwig duren. Kittens groeiden als kool en voor hij het wist zou hij haar niet meer overal heen kunnen slepen.

Opnieuw maande hij haar aan om goed vast te houden, waarom Chillykit met haar ogen rolde. Dat kon hij nu toch niet meer zien. Uiteindelijk stond hij wel op, waarop ze leek te groeien. Dit was hoe het zou zijn als ze later groot was! Het grijze poesje waagde een blik naar beneden en schrok even toen ze zag hoe ver weg de grond was. Maar ze was helemaal niet bang! In tegendeel, dit was opwindend! "Woeh!", piepte Chillykit vrolijk, waarna ze met haar voorpootjes naar voren duwde als om hem te dwingen naar voren te lopen.

Settledpaw hoorde de kreetjes van opwinding achter zijn oren en een glimlachje sierde zijn gezicht. De grijze kitten had zich stevig vast en bijna meteen kreeg hij een por in zijn nek dat hij maar naar voren moest. ‘Zo zo, doe je ook nog voorzichtig met mij?’ grapte hij vrolijk. Maar hij kon de lol zich hiervan voorstellen, en heel langzaam met voorzichtige passen (dit keer lette hij op waar hij zijn poten neerzette, hij wilde niet nog meer kittenstaartjes kneuzen) liep hij door de nursery heen. Settledpaw draaide zijn kopje, omdat hij probeerde de kitten op zijn rug te zien, maar ze zat nogal in een dode hoek van hem. ‘Gaat het goed?’

Chillykit lachte uitbundig. Ze voelde kriebels in haar buik toen hij vooruit begon te stappen, pootje voor pootje. Hij liep niet zo snel, jammer genoeg, maar zo voelde ze het ook al heel goed. Het poesje kon niet stoppen met lachen. Vanop haar positie hier kon ze zo veel zien! Voorzichtig liet ze één voorpootje los, waarmee ze zwaaide naar al haar vriendjes op de grond. Kijk dan, Shrewkit en Neritekit en al haar siblings! Zie hoe groot zij nu was! Ze zouden er maar beter gewend aan raken. Settledpaw vroeg of het goed ging, waarop Chillykit opnieuw in zijn nekvel porde. "Sneller, sneller!", was haar enige antwoord, haar stemmetje nog een octaaf hoger dan normaal van opwinding.

Settledpaw lachte. De kitten had de grootste lol. Ze gierde het uit, waarna hij voelde dat ze wat op zijn rug wiebelde en hij nog iets voorzichtiger begon te bewegen. Ze echt niet vallen. Maar ze leek best stevig te zitten. Al snel kreeg hij dan ook de opdracht op sneller te gaan. ‘Oké, goed vasthouden!’ Settledpaw begon grotere passen te nemen, sneller te wandelen. De nursery was eigenlijk daar wat te klein voor, dus ze toerden al snel enkele rondjes, slalommend tussen de nesten van de queens en uitkijkend dat hij niet bovenop andere kittens stapte.  

Settledpaw gehoorzaamde zonder problemen en al snel zigzagden ze tussen de nesten door. Eigenlijk was de nursery iets te klein, maar dat kon haar lol niet belemmeren. Het poesje giechelde vrolijk. Ze had haar twee pootjes opnieuw stevig in zijn nekvacht gestoken maar begon toch te voelen dat ze lichtjes begon weg te zakken. Chillykit was echter niet bang, ze was immers groot en sterk en moedig!