Are you okay?

Crowfur onderdrukte een zachte zucht terwijl hij zich stevig afzette om vervolgens achter een magere konijn aan te jagen. Het was Crowcall die zijn drijfveer was. Hij wilde echt met iets terugkomen in het kamp en naar haar toe brengen, want anders had hij het gevoel dat hij zomaar op ziekenbezoek kwam zonder dat hij er waarde aan hechtte om iets voor haar te voorzien en dat wilde hij niet. En hoe leuk zou ze het vinden als hij met iets kwam waar hij zelf moeite voor had gedaan? Een grijns kwam om zijn lippen te staan. De adrenaline gierde door zijn aderen en hij meende dat hij sneller ging dan hij ooit was gegaan. Met kloppend hart en zwoegende flanken haalde hij het konijn in, waarna hij sprong en hem vervolgens doodbeet. Hij bleef even uitgeput zijnde liggen, moeite doende om weer terug op krachten te komen. Hij kon natuurlijk niet helemaal bezweet en uitgeput bij haar aankomen, dus besloot hij om het op zijn gemakje te doen terwijl hij terugliep naar het kamp. Zijn ijsblauwe ogen namen de lucht in zich op en concludeerden dat het nog maar een paar uur licht zou zijn. Hij zou weer uitkijken naar het moment dat Crowcall en hij weer samen konden gaan jagen en ze de ernstige topics achter zich konden laten. Zoals haar heimwee naar de reis en of ze nu wel echt partners waren. Ze had gezegd dat ze van hem hield en hij had gezegd dat hij van haar hield, maar wat waren ze nu eigenlijk? Het was een vraag dat aan hem knaagde, maar die hij niet durfde te stellen. Het leek hem ook zo kinderachtig om dat te gaan vragen. Dat was meer iets voor als je apprentices was. De tijd zou bovendien wel uitwijzen of ze iets zoals een relatie hadden of dat het enkel bij een intieme vriendschap zou blijven, al kon hij zich dat laatste nauwelijks voorstellen. Hij schudde zijn kopje om zijn gedachten te legen terwijl hij het kamp binnenstapte. Hij liep naar de den toe waar hij wist dat ze zou liggen en inhaleerde nog eens diep via zijn neus waarna hij met zijn magere konijn in zijn bek naar binnen stapte. Hij liep doelbewust op haar af en merkte tot zijn tevredenheid op dat ze de den voor zich alleen hadden. Voor nu dan. Hij legde het konijn bij haar neer en begroette haar door haar een voorzichtige lik over haar wang te geven. “Goedemiddag, schoonheid,” zei hij vervolgens met een klein grijns tegen haar. “Hoe voel je je?” Na die vraag werd zijn blik wat ernstiger.

Crowfur probeerde om te vermijden dat hij Crowcall enkel met een bezorgde blik in zijn ogen aan zou kijken. Ze was het vast zat dat katten zo naar haar keken. Hij zou vast niet de enige zijn die constant vroeg hoe het ging en haar kwam bezoeken, maar aan de andere kant leek ze er ook niks tegenop te hebben dat hij langskwam. Het was voor hem soms moeilijk te bepalen waar ze samen stonden, al zeker als het ene probleem na het andere zich aankondigde. De vossenaanval had echter een grote impact op de katten van WindClan gehad en het was ook gewoon weer iets waar ze van moesten herstellen. Daar kwam dan ook nog eens bij dat RiverClan en WindClan op dit moment niet de beste vrienden waren. Hij zou echter in tegenstelling tot de vossenaanval wel op tijd zijn om Crowcall te verdedigen als RiverClan zou aanvallen. Alleen de gedachte al zorgde ervoor dat zijn haren overeind begonnen te staan, maar speciaal voor Crowcall hield hij zich in. “Ik wilde al wat vroeger komen, maar deze liet zich moeilijk vangen,” zei hij met een kleine grijns. Vervolgens schoof hij het snel in haar richting. Het beviel hem niet hoe mager ze was en hij had heus wel gezien hoe ze hongerig naar het konijn had liggen kijken toen hij binnenkwam, wat niet vreemd was natuurlijk. Nu haar wonden begonnen te herstellen, zou hopelijk haar eetlust ook weer terugkomen. “Voor jou,” murmelde hij zachtjes. “En je hoeft het niet met me te delen, want ik heb recent geleden nog gegeten.” Tja, als je een paar uur geleden recent noemde tenminste. Maar dat ging hij haar niet vertellen. Hij zou voor haar al zijn eetbeurten opofferen als dat zou betekenen dat ze snel weer beter zou worden. “Heb je graag dat ik je help met wassen nadat je gegeten hebt?” vroeg hij vervolgens aan haar. Ze zou door haar schouderwond vast moeite hebben met aan plekjes te komen zoals haar staart. En bovendien was samentongen met haar echt geen straf voor hem. Totaal niet zelfs.

Crowfur keek met een blik vol affectie in zijn ogen toe hoe Crowcall zich over het konijn boog en vervolgens begon te eten. Toen ze vervolgens voorstelde om ook een hap te nemen, wilde hij in eerste instantie weigeren. Ze moest immers weer terug op krachten komen en prooi was al zo schaars. Maar het leek erop dat Crowcall het echt niet fijn vond om in haar eentje te eten en aangezien Crowfur zowat alles voor haar overhad, was ook deze taak voor hem niets te veel. Hij wilde dat ze goed zou eten, maar hij wilde ook dat ze zich fijn voelde en als dat was wanneer hij mee at, dan deed hij dat. En dus boog hij zich over de prooi heen, maar nam slechts een kleine hap. Hij wilde zo veel mogelijk overhouden voor Crowcall zodat zij weer snel terug op krachten zou komen en wat aan zou komen. Crowfur was ook vermagerd dankzij het gebrek aan prooi, maar hij was nog altijd niet zo mager zoals zij. Hij duwde het konijn met zijn poot weer terug in haar richting en kon het niet laten om even te snorren toen ze aangaf dat ze wel wilde samentongen. Hij zuchtte even kort nadat hij haar aangekeken had. “Het spijt me dat ik er niet was om je te helpen,” murmelde hij. “Ik voel me zo machteloos nu ik enkel prooi naar je kan brengen en de rest aan onze medicine cats over moet laten.” Hij wilde echter geen medicine cat zijn, anders zou hij niet eens zijn affectie mogen tonen naar haar toe zoals hij nu deed. Maar toch wilde hij graag wel iets over planten en kruiden weten zodat hij haar zelf kon verzorgen. Maar toen hij zijn blik over de verzameling kruiden liet glijden, merkte hij op dat het hem allemaal niks zei. Alleen het spinrag om de wonden te bedekken en te verbinden, maar dat was het dan ook. Crowfur verminderde de afstand tussen hun door naast haar te gaan liggen in plaats van voor haar te gaan zitten. Hij drukte zijn flank tegen haar aan en drapeerde zijn staart half beschermend over haar heen. “Maar ik ben blij dat je eindelijk begint te genezen,” zei hij kalm. “Je hebt geen idee hoe bezorgd ik ben geweest de afgelopen dagen."

“Daar twijfel ik niet aan,” sprak hij met een glimlach. Als hij iemand het leven van zijn vriendin toevertrouwde, dan was het wel Routnose en Lizardpath. Ze hadden inderdaad al goed werk geleverd, alleen al door het bloeden zodanig te stelpen dat er een overlevingskans was ontstaan. Nu was het enkel nog revalideren, iets wat voor haar vervelender was dan voor hem of voor een andere kat. Maar ook daar zouden ze weer doorkomen. Als ze maar geen gekke dingen zou doen zodra ze weer hersteld was, dan was het in orde. Hij snorde zachtjes toen ze haar kopje tegen zijn schouder drukte. Niets was beter dan hier samen zijn, even genietend van elkaars aandacht en de problemen om hun heen vergetend. Geen vossenaanval, geen oorlog, geen drama. Gewoon even zij en niemand anders. Hij moest Leopardpaw nog vertellen over wat ze nu precies waren, maar hij wist zeker dat zijn dochter het uiteindelijk wel zou begrijpen. Het ergste waar ze zich waarschijnlijk op zou voorbereiden, was dat ze haar vader zowel met een andere kat moest delen als met een nestje. Crowfur probeerde wat geamuseerd gesnor in te houden bij het vooruitzicht zijn dochter te zien ijsberen door haar den omdat ze in haar kopje had gehaald dat Crowcall zwanger van hem zou zijn. Hij richtte zijn blik weer op de prachtige ravenzwarte she-cat toen ze haar woorden sprak en liet zijn geamuseerde houding nu duidelijk blijken. “Zonder al die drama is het leven natuurlijk ook maar saai,” sprak hij met een knipoogje. “Maar we kunnen altijd vroeger naar de elders’ den verhuizen als het je te veel wordt. Oceanstar zal het vast wel begrijpen,” voegde hij er grappend aan toe. Maar nee, dit leven zou hij nooit achter zich kunnen laten. “Het enige waar het mij nu om gaat, zijn mijn Clan, jij en Leopardpaw,” sprak hij op een oprechte toon tegen haar. En meer moest dat niet zijn.

“Mijn Clan is mijn familie,” antwoordde hij op een simpele manier. “En meer moet dat niet zijn.” En wat de andere Clans betrof, maakte hem het niet zo veel uit. Oké, misschien Pepperkit een klein beetje. Zij was immers voormalig WindClanner geweest en groeide nu op in ShadowClan, maar voor de rest had hij echt geen andere katten in andere Clans waar hij om gaf. Zelfs zijn ex had hij uit zijn gedachten geduwd, al was Leopardpaw wel een constante herinnering aan de beslissingen die hij had gemaakt toen hij bijna even oud was als zij. Hij kon alleen maar hopen dat ze niet te ver zou afdwalen van haar border en een tom in een andere Clan zou ontmoeten. Hij dacht echter niet dat ze dat ging doen. Hij had gezien hoe ze die RiverClan tom tijdens de reis had afgesnauwd die met haar had willen flirten. Het was maar goed dat zij zo gereageerd had; het had voor Crowfur niet veel gekost om de tom zelf een flinke kopstoot te geven met de blikken die hij Crowfur had gegeven, alsof Leopardpaw nu al zijn eigendom was geweest. Hij wilde sowieso niet dat een tom, in welke Clan dan ook, dacht van Leopardpaw dat ze enkel van hem was. Crowfur was nog altijd de enige tom in haar leven en dat zou naar zijn idee ook zo mogen blijven. Geen andere toms, geen drama. “Uiteraard komen Leopardpaw en jij op de eerste plaats, zelfs nog voor de Clan,” zei hij op een affectievolle toon, waarna hij haar gauw een lik over haar oortje gaf. “Alhoewel Leopardpaw nu wel een groeispurt maakt…” Hij zuchtte heel even. “Nog even en ze zal haar warriornaam krijgen. Ik hoop dat ze geen domme dingen gaat doen.” Zijn dochter kon soms behoorlijk wispelturig zijn en het was niet altijd duidelijk welke resultaten daar uit voort konden komen. Hij richtte zijn blik op Crowcall en glimlachte. “Of misschien maak ik me gewoon te veel zorgen,” zei hij grinnikend.

Crowfur keek zijn vriendin met een doodse blik aan toen ze het had over grijze haren krijgen. “Die kreeg ik al op mijn vijftiende moon, toen ze geboren werd,” zei hij met een zachte zucht. Eerst was het geweest omdat hij niet zeker wist of de WindClan queen die hij toen had aangesproken voor hem wilde blijven liegen, maar ze had nooit vragen aan hem gesteld en had ook nooit moeilijk gedaan. Ze had Leopardpaw opgevoed totdat zij zelfstandig op haar eigen poten kon staan en zelfs nu nog zag Crowfur haar met een liefdevolle blik in de richting van Leopardpaw kijken, net alsof het haar eigen kitten was geweest. Crowfur wist dat ze niet achterlijk was en heus wel wist dat het van een she-cat moest zijn uit een andere Clan. En tijdens de reis in de bergen was ze te weten gekomen van welke Clan die she-cat precies afkomstig was, maar zelfs toen had ze hem niet met de nek aangekeken. En Crowcall had dat ook niet gedaan. Zijn gezicht werd ernstig toen hij de she-cat naast zich aankeek, zijn neusje drukkend tegen de hare. “Ik heb het haar verteld,” zei hij zachtjes. “Over haar moeder.” Hij slikte. “Ze was er natuurlijk niet blij mee en had het er ook moeilijk mee, maar ik denk dat ze het inmiddels wel een plaatsje heeft kunnen geven.” Hij slikte opnieuw en keek weer richting de grond. Hij wist niet goed hoe hij deze vraag moest formuleren, maar wilde er toch wel antwoord op hebben. Hij wilde duidelijkheid hebben, wilde weten of er een toekomst was voor hun tweeën en het liefste dan ook met Leopardpaw erbij. Hij wilde Leopardpaw de duidelijkheid geven waar ze zo naar verlangde en waar ze naar zijn idee het volle recht toe had. “Maar wat zijn wij nu eigenlijk, Crowcall?” murmelde hij. Voor de één of andere reden vond hij het lastig om haar aan te kijken en dus bleef hij maar naar de grond kijken. "Want ik weet niet meer wat ik moet zeggen tegen Leopardpaw als ze ernaar vraagt."