You and I are a bit alike.

Een glimlach kwam om haar snoet te staan toen er werd gezegd dat ze zelf haar dag in mocht vullen. Ze had vandaag geen specifieke trainingen en daar was ze wel blij om. Het waterige zonnetje dat scheen had net zijn hoogste punt bereikt in de lucht, dus Blizzardpaw had nog een hele dag voor zich om zich te kunnen amuseren. Haar pootjes brachten haar naar haar territorium en algauw had ze een plek uitgekozen waar ze naartoe wilde gaan. Deels uit nieuwsgierigheid omdat ze benieuwd was wie ze daar nu weer zou gaan ontmoeten, maar ook wel deels omdat ze geen zin had om zich weer uren te gaan frustreren op mislukte jachtpogingen. Ze zou op de terugweg wel kijken of ze iets kon vangen. In elk geval zou ze ervoor zorgen dat ze met iets in haar poten terug zou komen, dat was wel het minste wat ze kon doen voor haar zieke mentor. Het zou vast niet meer lang duren eer dat ze een vaste mentor aangewezen kreeg door Butterstar en vanaf dan zou ze hoogstwaarschijnlijk wat minder vrijheid krijgen en ook wat minder vrije tijd. Ze wilde de vrije tijd die ze nu had zo veel mogelijk benutten door nog wat zaken te gaan ontdekken. Ze begreep niet dat het best verkeerd was om met de redenatie naar Fourtrees te gaan dat ze daar iemand zou ontmoeten. Ze vond het belangrijk dat ze met iedereen goed op kon trekken, ook met diegenen die dat misschien wat minder zagen zitten. Ze respecteerde iedereen zijn karakter en hoopte dan ook op zo veel mogelijk wederzijds respect. De she-cat legde een flinke afstand af terwijl ze naar Fourtrees rende, de heilige plek die de vier Clanborders met elkaar verbonden. Het was elke keer weer een prachtig zicht om te aanschouwen; de vier majestueuze eiken die pas ver boven haar hoofd samenkwamen. Ze ging zitten en legde haar kopje zo ver mogelijk in haar nek zodat ze naar boven kon kijken. Toen ontmoetten haar ogen de zon die door de bladeren scheen en moest ze plotseling niezen. Nou ja… lekker dan.

Blizzardpaw had blijkbaar door te niezen een WindClanner laten schrikken, maar zij schrok op haar beurt weer door de kreet die de WindClanner liet varen. Haar vacht schoot overeind en ze keek met een geschrokken uitdrukking over haar schouder, maar kon een lachje niet onderdrukken toen ze de WindClanner zag. Omdat ze nog nooit naar een Gathering was gegaan en nog maar ietsje meer dan één moon geleden een apprentice was geworden, had ze geen idee dat dit de medicine cat van WindClan was en dacht ze dus dat het gewoon één of andere warrior was die hier toevallig ook in Fourtrees ronddwaalde. De verlegen woorden deden haar denken aan Littlepaw’s voorzichtige benadering; de RiverClanner vroeg zich af of alle WindClanners misschien wel zo waren. “Hallo,” zei ze op een vriendelijke toon tegen de she-cat. “Het spijt me. Ik had je niet willen laten schrikken.” Ze liet maar achterwege dat zij ook geschrokken was door de kreet van de kat; dat leek haar nu niet bepaald relevant op dit moment. Ze keek de WindClanner even kort onderzoekend aan en concludeerde dat ze misschien toch niet zo veel schrik had om Blizzardpaw te benaderen. De blik in haar ogen was minder zenuwachtig dan die van Littlepaw toen Blizzardpaw hem ontmoet had aan de border die RiverClan met WindClan verbond. “Ben je hier ook gekomen om even je gedachten te kunnen verzetten?” vroeg Blizzardpaw op een lichtelijk nieuwsgierige toon. Ze wist dat er momenteel spanning tussen WindClan en RiverClan heerste, maar ze was niet van plan om dat te laten blijken in haar toon. Wat haar betrof, waren ze op dit moment totaal geen vijanden. En misschien zag de andere she-cat dat ook wel zo.