Don't look at me like that

Pythonkit geeuwde uitgebreid en strekte zijn groot gebouwde lichaampje uit. Wanneer ze hier zo allemaal op een rijtje lagen, al zijn siblings en hij, was het duidelijk dat hij de grootste was; en omdat de anderen sliepen, viel het ook niet op dat hij in tegenstelling tot zijn siblings zijn oogjes nog steeds niet geopend had. Je kon misschien denken dat hij gewoon traag was, maar het begon stilletjes aan wel duidelijk te worden dat het niet normaal meer was.. Pythonkit draaide zich om en duwde zijn snuitje in de warme vacht van zijn moeder, waarna hij probeerde om weer comfortabel te gaan liggen. Dat lukte redelijk, tot zijn moeder ineens begon te bewegen. Klagend piepte het katertje. Nee mama, blijf liggen!

+Sinclaw eerst

Zijn moeder duwde haar neusje in zijn vacht. Een bijna geïrriteerde zucht verliet zijn kleine bekje, al was het geluid nog onschuldig. Pythonkit hief zijn kopje op, zodat zijn snuitje in de richting van zijn moeder richtend al was er geen beweging zichtbaar in zijn oogleden. Hij begon langzaamaan zijn eigen naam te herkennen en ook, beetje bij beetje, zelf te spreken. "Mama!", piepte zijn jonge stemmetje hoog. Pythonkit leunde zijn kin op Sinclaws zij, omdat dat minder moeilijk was dan zijn kopje omhoog te houden, en zijn oortjes waren gespitst. Zo keek hij niet volledig haar richting uit (niet dat hij dat wist), maar hij kon haar goed horen - en dat was het belangrijkste voor de jonge blinde kitten.

Hij snapte niet wat zijn moeder wou maar de manier waarop de warmte uit haar stem droop deed rillingen over zijn ruggengraat glijden. Hij piepte opnieuw, dit keer een woordeloze piep want hij kende nog niet genoeg woorden om te vragen wat ze bedoelde. Er lag een hulpeloosheid in zijn toon. hij wou mama blij maken, want de warmte in haar stem was zo'n fijn geluid; maar hoe kon hij dat doen als hij niet eens wist wat hij moest doen? Pythonkit duwde opnieuw zijn neusje in haar warme vacht, waardoor haar pels op een tegen zijn gesloten oogleden drukte. Dat was altijd een comfortabele druk; misschien dat het hem deed denken aan de tijd dat hij nog niet eens geboren was, toen hij nog rondzweefde in de buik van zijn moeder.

Pythonkit kon de uitdrukking op het gezicht van zijn moeder misschien niet zien, hij voelde haar angst en haar onbegrip. Het katertje snapte het niet. Wat was er mis? Waarom reageerde ze zo fel? Misschien was zij ook bang van de leegte, zoals hij dat soms was wanneer zij weg was of wanneer hij zijn siblings niet om zich heen kon voelen. Dan leek het net of hij helemaal alleen was op de wereld, en dat was het ergste gevoel in de hele wereld. Hij wou dat zijn moeder dat niet hoefde te voelen, dat ze blij en vrolijk was! Want hoewel hij nog zo jong was, hij kende het verschil tussen lachen en huilen en hij wist ook dat lachen veel beter was. Alleen had Pythonkit geen idee wat hij dan moest doen om te helpen. Als ze het hem zei, dan zou hij het met alle plezier doen - maar als hij zelf iets moest bedenken liep hij helemaal vast. Daarom piepte hij enkel maar nog eens opnieuw, als om te laten horen dat hij hier nog was, en hij wreef met zijn snuitje tegen zijn moeders zachte vacht als om te laten voelen dat hij hier naast haar lag en dat ze niet alleen was. De leegte zou haar heus niet opslokken, niet zolang hij hier was om haar te beschermen.

De kitten was nog te jong om de reactie van zijn moeder te snappen. Hij voelde haar rillen, hij kon haar woede bijna proeven - maar hij had geen idee wat de reden was. Had hij iets fout gedaan? Maar de manier waarop ze hem dichter in haar warme vacht trok zei anders. Pythonkit was verward door enerzijds het bloedlustig gegrom en anderzijds de liefdevolle omhelzing. Hij besloot dan maar lichtjes te blijven snorren, hopend dat dat het beter zou maken.