Slowly but surely

Het was dag. Dat wist Pythonkit enkel omdat zijn siblings niet langer meer rustig naast hem in zijn nest lagen. Op dit moment was zelfs hun moeder even weg, naar starclan mocht weten waar. Hij vond het niet fijn als ze wegging, want het was dan net alsof ze hier nooit geweest was; enkel haar geur bleef nog wat nazinderen, zelfs als de warmte van haar lichaam al verdampt was. Op dit soort momenten verveelde het jonge katertje zich het meest. Hij kon zijn siblings in de verte wel horen maar snapte niet zo goed waarom zij er zo weinig moeite mee hadden om gewoon weg te gaan, of hoe ze zo makkelijk het nest weer terugvonden in de avond. Misschien had hij gewoon meer oefening nodig. Met zijn blinde blauwe oogjes wijd opengesperd kroop het bruin met witte katertje langzaam over de rand van zijn nest. Stap één.

+Featherkit eerst

Even keek hij op toen een mormel in zijn ooghoek in beweging kwam. Het was bruin en wit. Een kleurencombo die hij nog niet gezien had. Eigenlijk wel, maar niet op deze manier. Featherkit vond het maar raar en trok even met zijn oortjes. Met een zwiep van zijn kleine staartje kwam hij dan ook overeind. Rustig en vooral loom wandelde hij naar het ding toe. Hij zei niks, deed niks, maar bekeek het gewoon. Het deed immers niet meer dan daar liggen en well... NU maakte het een poging om uit het nest te komen. De ogen van het ding waren daarbij ook nog eens erg raar. Fee vond het echt gewoon niks. Misschien moest hij het gewoon maar de nursery uit jagen...? Het zag er immers niet uit als een gewone kat.

Pootje voor pootje liep Pythonkit verder, altijd rechtdoor. Hij durfde geen bocht te maken want dan zou hij zeker het nest kwijt raken. Nu wist hij in ieder geval dat het vlak achter hem was, twee pootstapjes ver - drie pootstapjes, vier pootstapjes. Oké, dat was genoeg voor nu. Hij bleef stilstaan, bijna bevroren, zijn oortjes gespitst en zijn blinde ogen wijd opengesperd alsof dat zou helpen om te zien. Dit was eng en koud en eenzaam; hij voelde zich alsof hij rondzweefde in het niets en hij vond het niet fijn. Enkel de grond onder zijn poten kon hem ervan verzekeren dat hij nog niet was opgegeten door het niets.

Wat een zielig ding. Dit hele nest was eigenlijk zielig, alsof starclan zelf een vloek over de jongen had uitgesproken. Ze verdienden het ook, waren een bende rotzakken... Niet dat Fee er veel van wist, dat was gewoon wat hij van ze dacht en dat betekende dus dat ze zo waren, geen discussie mogelijk erover. Het bruin ding leek onzeker te zijn en zijn vreemde ogen waren dan ook erg interessant voor de ander. Met lichte passen kwam Featherkit wat dichter. He, zijn ogen leken op de ogen van mama. Even vernauwde de jongen zijn kittenblauwe kijkers waarna hij kort de ander van kop tot teen bestudeerde. Hij wilde toch ook niet mama voor zich nemen? De gedachte alleen al liet de haren in zijn nek rijzen.