Chills.

Loudkit liet een luide, klagelijke piep horen terwijl hij zijn best deed om weer terug op zijn buik te rollen. Hij wist niet hoe hij het voor elkaar had gekregen, maar hij was op zijn rug gerold met zijn pootjes in de lucht en vond maar niet de juiste beweging om heel zijn lichaam weer terug naar één kant te krijgen. En dus lag hij in deze ongemakkelijke houding terwijl alles aan hem steeds meer pijn begon te doen. En hij wilde niet iedereen wakker maken, maar hij zou wel moeten als hij uit deze belachelijke positie bevrijd willen worden. Hij wilde dus net een luide keel opzetten toen hij plotseling voelde dat de zwaartekracht begon te werken. Hij probeerde zo veel mogelijk met zijn pootjes naar opzij te leunen en tot zijn geluk viel hij op zijn zij. Zijn poten zwierden naar rechts en tot zijn ontzetting raakte hij zijn zusje, Chillykit, vol in haar gezicht. “Sowry,” bracht hij snel uit tegen zijn hopelijk nog slapende zusje. Hij kroop onmiddellijk dichter naar haar toe – gek genoeg deden zijn poten nu wél wat hij van hun verlangde – en begon haar te likken zoals hij hun moeder vaak had zien doen. Hij drukte zijn vacht dichter tegen haar aan en wreef daarna met zijn pootje over de plek die waarschijnlijk pijn moest doen. “Sowry,” herhaalde hij, deze keer iets zachter. Oh oh. Hopelijk ging ze nu niet boos op hem worden!

Loudkit liet zijn oortjes in zijn nek zakken toen zijn zusje hem wegduwde. Dat deed ze anders nooit! Oké, tenzij ze heel erg boos op hem was, natuurlijk. Hij zag het geïrriteerde bewegen van haar oren wat hij vaak genoeg had gezien bij Featherkit en hij probeerde zijn lachje te onderdrukken, want eigenlijk was het best wel grappig hoe hij haar geraakt had. Voor haar misschien niet, maar voor hem was het wel een grappig zich geweest. “Ik vast op mijn rug,” probeerde hij aan haar uit te leggen. “Ik per ongeluk jou geslagen.” En nogmaals liet hij zijn oortjes zakken in zijn nek omdat hij er wel spijt van had dat hij haar pijn had gedaan, al was het misschien best wel een grappig zicht geweest. Hij wilde haar echter niet kwader maken dan ze al was, dus probeerde hij om zijn lol een beetje voor zichzelf te houden. “Chilly niet al te veel pijn?” vroeg hij dus aan haar, waarna hij nogmaals een poging deed om de plek aan te raken waar hij haar had geraakt en die wellicht een beetje pijn zou doen.

Loudkit kon een reeks van giechels toch niet onderdrukken toen ze zijn poot opnieuw wegsloeg. Eigenlijk vond hij het nog best wel een grappig spelletje: hij legde zijn poot op de hare en zij duwde hem dan weer weg. Hij wist dat ze echter serieus was en dus probeerde hij zijn gezicht in de plooi te houden terwijl hij naar haar opmerking luisterde en vervolgens op serieuze wijze een knikje naar haar gaf. “Wij allemaal sterk,” schepte hij vervolgens op met een kleine grijns om zijn lippen. “Wij kittens van Slatefur.” Het had een tijdje geduurd eer dat hij die naam fatsoenlijk kon uitspreken, maar hij vond het wel een mooie naam. Het was ook van zijn moeder, dus uiteraard was het dan ook wel een mooie naam. Hij richtte zijn blik op zijn zusje en vroeg zich af hoe hij haar in een beter humeur kon brengen. Ze zou vast niet met hem willen spelen en als het aan haar lag, zou ze dadelijk waarschijnlijk weer gaan slapen. Maar dat wilde hij niet! Dan had hij niemand meer om mee te praten. “Niet terug gaan slapen,” smeekte hij. “Ik anders alleen zijn en niks te doen te hebben.” Hij legde zijn oortjes in zijn nek en keek haar op een zielige manier aan. Zo zou hij haar vast wel op andere gedachten kunnen brengen!

Loudkit vouwde zijn oren weer terug in zijn nek toen zijn zusje zich van hem wegdraaide en het erop leek dat ze weer terug in slaap zou vallen. En dus maakte hij nog een opmerking waarmee hij haar hopelijk wakker kon houden. Tot zijn amusement reageerde ze daadwerkelijk, wat naar zijn idee aantoonde dat ze nog niet moe was. Als ze echt heel erg moe was, had ze allang niet meer kunnen reageren, toch? In dat geval kon hij nog wel even doorgaan. Ze had geïrriteerd geklonken, maar het had op het gedrag van Featherkit geleken en Loudkit was absoluut niet onder de indruk van het slechte humeur van zijn broertje. Hij hield van ze allebei en dus vond hij het niet erg als hij beledigd of geduwd werd. Zijn moeder vond dat wel erg. Dan kwam ze altijd tussenbeide en gaf de desbetreffende kitten op zijn kop. Loudkit moest dan altijd wel lachen als hij het gezicht van zijn broertje of zusje zag, vooral omdat hij geen straf kreeg. Loudkit besloot om het op een andere boeg te gooien en trippelde om zijn zusje heen, waarna hij zijn gezicht tot die van haar bracht en haar aankeek met zijn fonkelende blauwe ogen. “Ik niet zielig als jij meespeelt,” zei hij met een grijns tegen haar. Hij bracht vervolgens zijn poot naar voren en porde Chillykit tegen haar wang aan. “Jij altijd slapen,” zeurde hij. “Jij echt lui zijn.” Hij keek haar met een uitdagende grijns aan, alsof hij haar wilde dwingen om hem een mep te geven. Natuurlijk zou hij dan een keel opzetten als ze dat echt daadwerkelijk zou doen. Of hij zou giechelen, één van de twee. In elk geval zou het helpen om haar wakker te houden en zou hij zijn zin krijgen. Hij was namelijk echt nog niet van plan om te gaan slapen!

Loudkit zag het gezicht van zijn zusje; zo te zien stond het op onweer. Hij zag dat ze haar pootje ophief, maar deed geen moeite om haar slag te ontwijken. Vervolgens kwam haar poortje zo hard tegen zijn neus dat hij even niet meer de drang voelde om erom te giechelen. En dat deed hij dan ook niet. “AUW!” schreeuwde hij luidkeels door de nursery heen. “CHILLY STOUT! MAMAAA!” Met een boos gezicht wreef hij over zijn neusje. Oh, maar die zou ze terug krijgen! Het was niet omdat hij Chillykit één van zijn leukere zusjes vond dat hij haar geen mep terug zou geven als ze dat verdiende. En dat ze zich vervolgens omdraaide alsof ze niets gedaan had en weer verder probeerde te slapen, maakte hem al helemaal boos. Hij had zijn zin niet gekregen én zijn neusje deed nu ook nog eens zeer. Met een boos snoetje stond hij op en trippelde vervolgens om zijn zusje heen. Hij hief zijn poot hoog op en liet deze vervolgens hard neerkomen, precies in de richting van haar neus. Dat zou haar leren om hem op zijn neusje te slaan!

Waar Loudkit het eerst nog leuk had gevonden dat hij haar terug had kunnen pakken, verdween zijn triomf als sneeuw voor de zon toen hij een straaltje bloed langs haar neus naar beneden zag druipen. Hij werd er helemaal stil van, maar dat was voor Chillykit niet het geval. Zijn paniek laaide op toen het bloeden niet meteen stopte en zijn eerste ingeving was om opnieuw naar zijn moeder te roepen, maar deze keer om hulp te roepen voor Chillykit. Daar kreeg hij echter de kans niet voor. Zijn zusje wierp zich op hem met een strijdkreet die luider was dan toen Loudkit alles bij elkaar had gegild en opeens verloor hij zijn evenwicht. Hij viel hard op de grond en zwoer dat hij iets voelde kraken. Een stekende pijn ging door hem heen en even vergat Loudkit zijn paniek en vergat hij dat hij eigenlijk om hulp ging roepen voor zijn zusje. Haar bloed druppelde op zijn gezicht, maar dat interesseerde hem niets meer. Ze had hem pijn gedaan. Bewust. En nu deed ze hem opnieuw pijn, enkel omdat hij haar een lesje had willen leren. En oké, dat had anders uitgepakt dan hij geanticipeerd had, maar dat ging erover. “Ga van me af!” schreeuwde hij boos, uithalend naar haar met zijn poten. Boos klemde hij haar gezicht tussen zijn pootjes en hapte vervolgens met zijn tanden in de richting van haar oortje. Ha! Als hij haar oortje tussen zijn tanden zou krijgen, zou ze vast wel snel ophouden! Dan kon hij zijn excuses aanbieden en dan konden ze eindelijk ophouden met deze onzin. Iedereen wist immers toch wel dat zíj diegene was die in fout was en niet hij. Het zou alleen wat overtuiging kosten om haar ervan te verzekeren dat dat de realiteit was.