Apollo

Echt waar. Was hij net van heel die nursery af en was hij verhuisd naar de apprentices den, moest hij mos met water gaan halen voor het nieuwe nestje in de nursery omdat de moeder blind was en het zelf niet kon doen. En omdat de rest van de warriors te lui waren om het te doen. En waarschijnlijk ook omdat heel StarClan en ShadowClan samen blijkbaar zo’n hekel aan hem hadden dat ze hem uitkozen voor de rotklusjes. Oké, dat was niet waar. Hij had immers al mogen trainen met Waspsting en had toen geen vervelende taken moeten doen, maar het feit bleef wel dat hij gewoon niet terug wilde gaan naar die nursery. Hij wist echter ook wel dat als hij het niet deed dat ze het aan Waspsting zouden vertellen en hij op zijn kop zou krijgen. Waarschijnlijk zou het gevolg dan zijn dat hij juist nog méér van deze akelige klusjes kreeg en dat hij nog vaker naar de nursery moest gaan. Nee, hij hield zijn bek maar gewoon en deed wat hem gevraagd werd. En dus liep hij met mos dat doordrenkt was met water – en dat ook redelijk aan het lekken was – de nursery in en zocht met zijn ogen naar her nestje. Maar wie waren dat dan? Voor zijn gevoel leken alle kittens pasgeboren te zijn. Ze waren allemaal kinderachtig naar zijn idee. Of kwam het omdat hij zelf ouder werd dat iedereen jonger leek? Hij onderdrukte een grom en liet zijn blik vallen op een Queen die met een paar kittens aan haar buik midden in de nursery lag. Hij vermoedde dat zij het was. Ze was echter aan het slapen en de kittens die naast haar lagen, sliepen ook. Of nou ja, op één na dan. Dragonpaw onderdrukte een zucht en liep naar de kittens toe, het balletje mos nog altijd stevig tussen zijn tanden geklemd. Een paar druppeltjes verlieten het balletje en vielen per ongeluk op de wakker zijnde kitten. “Geef maar aan je moeder als ze wakker wordt,” bromde hij tegen de kitten. Hopelijk zei hij niet al te veel en kon hij zo weg gaan.

Dragonpaw trok slechts kort met zijn oortje toen de kitten, waarschijnlijk boos zijnde door het water dat op zijn kopje terecht was gekomen, naar hem begon te grommen en zijn pels wat omhoog liet komen om er waarschijnlijk intimiderend uit te kunnen zien. Het deed Dragonpaw heel even aan zichzelf denken toen hij nog maar een kitten was geweest. Toen moest je het bij hem ook niet proberen om water op zijn kop kapot te laten spatten; je kreeg meteen een poot tegen je gezicht. En Dragonpaw zag aan de houding van deze kitten dat hij ook wel graag wilde vechten als dat zou moeten. Ja, deze moeder zou haar poten nog vol kunnen hebben aan deze kleine. Het enige verschil tussen Dragonpaw en deze kleine was waarschijnlijk dat zijn moeder wel oprecht veel om haar kitten zou geven en het Dragonpaw’s moeder koud liet wat er met hem gebeurde. “Het is maar wat water,” sneerde hij naar de kitten. “Gedraag je niet zo zielig.” Hij mocht de kitten geen mep geven, maar hij mocht zijn ongenoegen wel laten blijken op een andere manier. Met een zwiep liet hij zijn staart tegen de kitten komen. Niet hard genoeg om hem pijn te doen, maar wel hard genoeg om de waarschuwing over te laten komen. Zijn strakke blik werd gericht op de kitten, hopend dat hij de boodschap zo over kon brengen. Hij had immers het idee dat de kitten hem toch niet kon verstaan, wat hij ook deed.

Dragonpaw trok onmiddellijk zijn staart weer terug nadat hij deze naar de kitten had gebracht. Zijn bovenlip trok zich terug in een grauw en even kwam de drang echt in hem op om de brutale kitten een mep te geven. Toen besefte hij zich dat zijn moeder praktisch gezien vlak naast hem lag en dat hij behoorlijk veel straf zou krijgen als hij zich nu over zou geven aan zijn woede. En hij kon zich ook nog een andere kitten herinneren die zo gereageerd zou hebben; hijzelf had ook nooit een mep gekregen, wat hij dan ook uitgespookt had. En dus ontspande hij zich, maar hield zijn staart nog steeds wel dicht tegen zijn lijfje aan. En terwijl hij het katertje observeerde, schoot er een gevoel van respect door hem heen. De kitten had duidelijk aangegeven het op te willen nemen tegen een grotere tom als deze hem lastig zou blijven vallen, iets wat veel kittens van zijn leeftijd niet durfden. Als hij van zo’n gestoorde Clan als BloodClan was geweest, had de kitten een probleem gehad. Maar daar leek hij duidelijk niet bang voor. “Je bent een vechtertje,” murmelde hij, zijn blik richtend op de felle blik van de kitten. “Je bent dapper, kleintje. Dat moet ik je nageven.” En even gaf hij bedachtzaam een knikje alsof hij die woorden nog eens analyseerde en vervolgens concludeerde als de waarheid.