Whitekit vond het niet leuk dat er een nieuw nest met kittens in de nursery was. Eerst was hij de kleinste en leukste en schattigste geweest en nu had iemand anders die titel overgenomen! Dat vond hij stom. Maar nu was hij ook wel nieuwsgierig geworden waar die ophef nou allemaal om ging. Met een blik die op onweer stond stapte hij naar het stomme nest met de stomme kittens toe. Een piepje deed zijn oren doen spitsen en toen hij één van die kits zag moest hij toch wel heel veel moeite doen om de kitten nog stom te vinden. Want die was toch echt nog een heel stuk kleiner dan hem! Hij bracht zijn kop vlakbij de neus van de andere kit.

Het kleine katertje keek naar het neusje van de ander die heel schattig bewoog. Hij blies zachtjes een geïrriteerde adem uit. Het was waar! Het nieuwe nestje was schattiger dan hem! Hij was bang dat mama hen leuker zou vinden. Maar ook zijn kleine hartje werd wat vertederd door het katje tegenover haar die nu aan zijn wang snuffelde. Zijn tweekleurige blik volgden haar neusje zodat hij moest scheel kijken. "Halloow," miauwde hij toen zachtjes naar haar.

De andere kit deed hem na, en ergens voelde hij zich wel trots. Hij was één van de jongste van zijn nest, maar nu was hij maar mooi een halve moon ouder dan haar. "Wies jouw mama?" vroeg hij toen, waarna hij is haar nest in gluurde. Hij kon het niet zo goed zien want er lagen veel te veel katten en hij kende nog helemaal niet alle katten uit de clan. Dus een nieuwe queen kende hij ook niet goed.

Ha, hij kende haar mama niet eens! Wat een saaie moeder moest ze dan hebben. Hij trok met zijn oortjes, zij was misschien schattiger dan hem maar hij had de leukste mama. Gelukkig vroeg ze ook naar wie zijn mama was, dat zou hij haar mooi is vertellen! "Sinclaw," miauwde hij vol trots waarna hij op zijn vacht wees. "Kijk, net als mij mama," vertelde hij trots, al was het niet helemaal waar. Zijn vacht was wat grijziger en had veel minder wit, alleen op zijn neus en voetjes had hij her en der wat witte vlekken.

Oh, ze sprak de naam van zijn mama helemaal verkeerd uit! De kater vernauwde zijn ogen, ze zou het toch niet expres doen? Maar toen werd zijn aandacht getrokken door het plukje vacht waar ze op wees, een rood plukje, waarvan ze zei dat dat leek op haar mama. Net zoals Pepperkit misschien? Die had ook een rode vacht. "Met wit?" vroeg hij dan ook, want Pepperkit had rood en wit in haar vacht zitten. Nu probeerde hij zich een grote Pepperkit voor te stellen, maar het lukte niet zo goed. De andere kitten vroeg hem wie hij was en trots stak hij zijn borst naar voren. "Ik ben Whitekit!" zei hij enthousiast, super trots dat hij die zin foutloos uit kon spreken, daar had hij immers mee geoefend. "Jij?"

Huh, rode vacht zonder wit? Dat was gek. Twijfelachtig keek hij de kitten tegenover hem aan, die was toch niet aan het liegen? Want hij had nog nooit een rode kat gezien zonder wit. Alleen Pepperkit kende hij die rood was, en nu de kitten tegen over hem zelf, die een heel klein beetje rood had. Hij besloot het zaakje niet helemaal te vertrouwen, maar hij zou haar er verder ook niet meer op aanspreken. Die stelde zich nu trouwens voor als Shewkit en hij stak zijn poot uit zodat zij die kon schudden. "Welkwom in nurswery," miauwde hij statig.

Die kitten tikte zijn pootje alleen maar aan in plaats van hem te schudden, en kort keek hij haar met samengeknepen ogen aan; wat brutaal was dat. Maar toen realiseerde hij zich dat ze het misschien nog moest leren dus liet hij het maar gaan. Voor deze ene keer. Shewkit leek het niet expres gedaan te hebben want ze bleef vrolijk glimlachen. Ze bedankte hem ook nog. Hij knikte nog is waarna hij is zuchtte. Wat konden kleine kittens al? "Spele?" Want als ze dat nog niet kon, was ze wel heel erg saai.