The evil done by him survives

Er lag een kip voor hem op het bankje, die hij bij één van de boerderijen had gepikt. Hij had de prooi voor hem neergelegd, maar er nog geen hap van genomen. Het was rustig in het park, de avond begon ook al zijn intrede te doen. Waardoor zijn gitzwarte vacht wegviel tegen de achtergrond. Een schim boven op de leuning van het houten bankje. Toch verraadde zijn tweegekleurde ogen hem, die glommen in het halfduister. Niet dat er nog veel kleur in zijn blik te vinden was, maar de kleur van zijn ogen was natuurlijk niet uitwisbaar. Die had hij nu eenmaal, of hij dat nu wilde of niet. Eigenlijk was hij de laatste tijd een bitter hoopje ellende. Het was dat hij zijn young one’s had om zich om te bekommeren, anders was hij waarschijnlijk weggerot in een hoekje. Soms vroeg hij zich wel eens af waarom hij eigenlijk nog leefde, waarom hij niet dood was gegaan. Hij had op het randje van de dood gezweefd en het was dat Azola hem daaruit had gesleept. Anders had hij daar niet meer gezeten, maar of hij dat erg had gevonden? Nee misschien wel niet, dan had hij er geen last meer van gehad. Nergens meer van, ook niet van zijn geweten die nu zo aan hem vrat. Zijn blik gleed naar de dode kip die hij op de bank had gelegd. Waardoor zijn maag zachtjes knorde.

[@Cobra]

Hij had een stiekem oog gehouden op zijn jongere broertje. Niemand in zijn familie leek achter zijn beslissing te hebben gestaan toentertijd, maar er was niets wat hij nu eraan kon veranderen. Het was gebeurd en hij had die tand nou eenmaal in zijn halsband zitten. Toch hield hij Chawl in het oog, de kater was instabiel en hij wilde niet dat hij iets doms zou doen. Dan zou hij het nooit over zijn hart kunnen krijgen. Cobra's groene ogen keken naar de kater, die een beetje lackluster in de schaduwen zat. Hij vroeg zich af wat er gebeurd was met de kater. Hij leek zichzelf niet te zijn sinds hij Thora opdracht had gegeven om hem te straffen. En dat was niet eens om hem iets aan te doen, maar om 'm respect te leren. Respect voor zijn oudere broer die nu leader was dan de Elite. Hij worstelde met zijn eigen gevoelens of hij wel of niet met zijn broertje moest gaan praten. Kom op, hij was de leader van de meest gevreesde groep katten van het woud, maar hij hechte te veel waarde aan de mening van zijn familie om niet meer met ze te praten. Cobra, you're an idiot.
Voorzichtig liep hij op de jongere kater af, vanaf de afstand waarop hij stond kon hij diens maag horen knorren, maar de kip bleef onaangeroerd. "Chawl," sprak hij langzaam. Hij haatte het hoe de relatie tussen hem en zijn broertje verslechterd was. Puur omdat zijn half siblings een betere band hadden met Shark dan dat hij ooit zou hebben gekregen. Cobra ging rustig zitten en liet Chawl het woord doen.

Toen hij de stem van Cobra hoorde verstijfde hij en kwamen zijn nekharen overeind. Hij wist dat dit moment ging komen. Hij had zijn broer niet meer gesproken sinds zijn straf en hij het kamp uit was gerend. Inmiddels was hij alweer een paar dagen terug en had gehoopt dat Cobra het erbij zou laten, maar hij had kunnen weten dat dat niet zo was. Net als dat ze elkaar niet voor altijd uit de weg konden gaan, dat ging gewoon niet. Hij was nu zijn leader. Toch voelde hij direct zijn woede weer naar boven borrelen, die hem de laatste tijd niet met rust liet. Soms kon hij zichzelf ook niet in bedwang houden en dat was niks voor hem. Hij was altijd een stabiele factor geweest, maar dat was niet meer zo. Niet na alles wat zich in een korte tijd opgestapeld had en zijn leven compleet op de kop had gegooid. De blik in zijn tweegekleurde ogen richtte zich op die van zijn broer. Die rustig bij hem kwam zitten. Hij perste zijn lippen op elkaar en dwong zijn haren weer plat. En nu.. Hij kreeg geen hele preek, Cobra zei geen woord. Juist daardoor wist hij niet zo goed wat hij er mee aan moest. Hij kon nu niet tegen hem gaan schreeuwen. Shit happens… Dus hield hij ook maar zijn bek en schoof wat heen en weer.

De stilte die was gevallen was bijna ongemakkelijk. Zijn hele familie was uit elkaar getrokken door zijn acties en het had hem voor lange tijd laten twijfelen. Maar hetgene wat hij gewoon moest doen was de rest laten inzien dat hij het bij het rechtte eind had, maar hij wist dat dat lastiger ging worden dan dat hij had gewild. Want hij wist dat het merendeel het met hem oneens was.
De zwarte kater keek voor zich uit, niet wetend wat hij moest zeggen. Immers had hij ook geen antwoord gekregen van zijn jongere broertje, alleen een beetje ongemakkelijk heen en weer gewiebel.
Toen het stil bleef, zuchtte Cobra en besloot dan maar het woord te nemen. "Hoe gaat 't ermee, Chawl. Na .. alles," besloot hij te vragen. De laatste tijd leek het erop te lijken dat zijn familie hem ontweek, dus was hij blij weer eventjes met iemand te kunnen praten. Al was het dan diegene met de grootste haat, in zijn gedachten dan.

Hij hield zijn kaken stijf op elkaar. Hij was niet van plan om het eerste woord te nemen. Een groot litteken sierde zijn lijf, het litteken die hij te danken had aan het feit dat hij Cobra tegen had gehouden om Shark te vermoorden. Het duurde even, maar toen verbrak zijn broer toch maar de stilte. Een humorloze lach verliet zijn bek toen Cobra vroeg hoe het met hem ging. Zijn kop draaide zich en hij keek zijn leader aan. “Iedereen waar ik om geef lijkt of te verdwijnen of iets te doen wat ik niet verwachtte, dus ik denk dat je het antwoord zelf wel in kunt denken.” Zijn ouders waren dood. Shark was verbannen. Shallow en Jackdaw hadden kittens. Thora had niet eens met haar ogen geknipperd toen ze hem had gestraft en dan had je Cobra die nu naast hem zat. Die de kat die als een tweede vader voor hem had gevoeld en de vertrouweling was geweest van hun vader eigenlijk had willen vermoorden. Allemaal om de macht te krijgen, tenminste dat dacht hij. Door al die chaos had hij nu een dood op zijn geweten, dus nee. Nee, het ging niet zo oké.

De spanning tussen de twee broers was duidelijk voelbaar, geen van twee leken echt hier te willen zijn. Hij had Chawl niet meer gesproken sinds hij de Elite had overgenomen en nu was het tijd dat ze er eens over zouden praten. Of tenminste, dat hoopte hij dan wel. Hij luisterde dan ook rustig naar wat zijn halfbroertje te zeggen had en kon heel goed begrijpen hoe hij zich voelde. Immers had hij zichzelf ook verloren gevoeld toen Claw dood was gegaan, erger nog dan toen hij de familie achter had gelaten bij Moonwhite. "Ik kan niemand terug brengen uit de dood en door je eigen daden is er tenminste een iemand waar je om gaf nog in leven." Je mag 'm alleen niet opzoeken, voegde Cobra er in gedachten achteraan. "Maar dat is niet het enige wat je dwars zit. Ik weet dat je momenteel moeite hebt met me te vertrouwen, maar ik blijf je broer, Chawl. Je kan altijd met me praten." Hij leek nu veel minder op een gevreesde Elite leider, maar het was familie, hier mocht 't bij.

Door de woorden van zijn broer staarde hij hem ineens strak aan, een flikkering in zijn tweegekleurde ogen. “Maar dat is niet dankzij jou.” Snauwde hij. Hij hoorde niet zo tegen zijn leader te doen, maar dit was niet alleen zijn leader, het was zijn broer. Tegen zijn vader had hij zich ook nooit ingehouden. Al was die verhouding anders geweest. Er had altijd een afstand gestaan tussen Claw en zijn kittens. Hij had zijn liefde voor hen heel anders getoond en je had er naar moeten zoeken, maar hij had een diep bijna natuurlijk respect voor zijn vader gehad. Bij Cobra was dat anders. Met zijn broers had hij een veel hechtere band en was er nooit echt afstand geweest. Totdat er dingen gebeurd waren die alsnog afstand gecreëerd hadden. Hij sprak Jackdaw niet meer nadat hij kittens had gekregen, dit was de eerste keer dat hij Cobra weer sprak sinds dat hij de plek als leader had opgeëist. Door die volgorde was er iets gaan branden in het binnenste van Chawl en daar kon hij niet mee omgaan, het vrat aan hem. Zijn oren hadden zich in de vacht van zijn kop genesteld terwijl hij zijn blik afwende en strak voor zich uitkeek. “Ik kan mijzelf niet eens vertrouwen, laat staan een anders. Jij hebt de kat waar ik altijd bij terecht kon weggestuurd, natuurlijk vertrouw ik je niet.” Zijn woorden klonken koud, maar de pijn was zichtbaar in zijn ogen.

Onderwerp: Re: The evil done by him survives