{Med. cat event} Inloop uurtje.

Kort niesde de poes, waardoor ze ook meteen weer wakker schrok. Wat slaperig geeuwde ze nog en veegde met moeite de slaap uit haar ogen. Net nu het weer iets aangenamer begon te worden, had zij het voor elkaar gekregen om een verkoudheidje op te lopen. Bah. Het liefst zou ze de hele dag in haar nest liggen snotteren, maar helaas, duty calls. Daarom likte de jonge poes haar vacht plat en liet Lizardpath, die de laatste tijd nog veel meer rust nodig had dan zij dat had, lekker in haar nest liggen. De poes werkte altijd hard, haar een ochtendje vrij gunnen was het minste dat Routnose kon doen. De jonge poes liet haar ogen van de slapende medicine cat naar de kruiden voorraad gaan, alles was nog keurig op orde. Met een vriendelijke glimlach op haar gelaat zette ze zich neer en keek naar de uitgang, wetend dat spoedig wel katten langs zouden komen. Ding ding, we're open for business.

[Windclan event! In dit inloop topic kan iedere warrior, apprentice of kitten even langs komen voor een korte check-up, herhaalrecept of gewoon een gezellig babbeltje :>]

De pijn in zijn achterpoot werd met de dag erger maar de oudere warrior sprak er niet over. Hij verging liever van de pijn dan dat hij straks gezien werd als een oude vervelende stroeve elder en dat zag hij echt niet zitten. Hij was al geen vrolijke kat maar zodra het labeltje elder op hem geplakt werd dan leek zijn leven voorbij te zijn. Dan mocht hij klagen want hij was dan met 'pensioen'. Dan kan hij in zijn nest liggen tot hij stierf, een lijdensweg als je het hem vroeg. En oh nee, daar zat de Tunneler dus echt niet op te wachten. Hij leed nu al genoeg- om zichzelf nog meer naar de klote te brengen door zijn eigen piekeren kop ging mooi niet door. Wat de med cats zeiden of wat Oceanstar hem opdroeg, hij zal doorgaan. Elke beetje afleiding die hij kon krijgen nam hij aan, als elder zijnde kon hij niks meer dan enkel denken en denken voor hem als driemaal achter elkaar overgereden te worden. Dus nee. Hij zal gaan op die manier die hij wou en dat was niet door gek van zichzelf te worden in een mosnest. Hij was al gek genoeg in zijn kop maar dat betekende niet dat hij het nog meer hoefde te worden. Horsescoff klom de tunnel uit met mopperende woorden en pijnlijke gesis. Hij voelde zich verrot, lamlendig, slecht gehumeurd maarja wanneer was hij dat niet? De tom liep het kamp weer in waar het leven begon op te starten. Horse was vroeg op geweest op een controle ronde te doen in de tunnels. Voor als je het wil weten: alles was goed onder de donkere stinkende grond. Tijd voor pauze dus. De oudere warrior liep veder het kamp in en zag in zijn ooghoek dat het inloopuur van de medicine cats begonnen was. Zijn hart klopte even duidelijk in zijn borstkas, er lagen spullen in de den wat hielpen voor zijn pijn.. Maar de bruine tom had de laatste tijd al van die heerlijke zaadjes mogen genieten, zou het nou niet opvallend worden als hij nog meer kwam vragen? Tenslotte wou hij niet dat er bellen gingen rinkelen. Toch kon hij zichzelf niet tegen te houden en nam zijn lichaam al snel over van zijn gezond verstand. Ondertussen was er een jongere warrior ook naar Routnose gelopen. Hij negeerde de ander volkomen. Hij kwam hier voor één ding en dat was geen gezellig praatje. "Hey hallo, Routnose." Slikte de tom. "Ik heb je ergens voor nodig, kun je me helpen? In privé aub." De bruine tom dat al redelijk aan het verouderen was kwa uiterlijk keek naar Tomtitgaze. Rot op kind, ik heb je zus nodig voor belangrijkere dingen.

Haar eerste bezoeker was altijd meer dan welkom, haar broer! De poes scjoot meteen overeind en stapte op hem af, zijn veel te nette 'goedemorgen' negerend en hem meteen omhelsend. Tomtitgaze kon soms overdreven formeel zijn, iets waar zij vaak wat moeite mee had. Erg was het niet, want Routnose plaagde hem er altijd mee terug. "Hoi Tommy!" miauwde ze vrolijk, waarna ze even afstand nam en hem goed in zich opnam. De kater leek gezond en nog redelijk fit ondanks de schaarste. "Kan ik je helpen, of kom je gezellig even op bezoek?" liever het laatste, natuurlijk, maar ze moest het toch zeker weten. Hun sibling bonding time werd echter al veel te snel weer verstoord. Toen Horsescoff de den in kwam lopen trok ze haar oortjes ietwat naar achteren. Niet omdat ze hem niet mocht, eerder omdat ze al wist wat hij kwam vragen. "Hey hallo, Routnose." ze knikte hem met een wat ongemakkelijke glimlach toe ter begroeting. "Ik heb je ergens voor nodig, kun je me helpen? In privé aub." duidelijke hint naar Tomtitgaze en niet al te beleefd, maarde poes wilde geen ruzie. Daarom gaf ze haar broer nog even een dikke kus op zijn wang - sorry Tom -. "Ik ben zo vast weer terug, eet anders was? Tot zo Tom!" voordat hij eventueel in kon gaan op Horseshoff wenkte ze de oudere kater al mee dieper de den in, waarna ze hem wat ongemakkelijk aan keek. Ze vond het maar lastig nee te zeggen tegen hem, laat staan het nieuws te brengen dat hij eigenlijk moest weten. "E-ehm, waarmee kan ik helpen, H-Horsescoff?" miauwde ze ietwat nerveus.