A true nincompoop

Cherrypaw draaide haar oren in haar nek toen ze het geschreeuw van de spreeuw hoorde. Zij en haar mentor waren aan het sparren nadat zowel zij als hij een prooi hadden weten te vangen. De sparsessie was echter bijna voorbij en ze wist dat haar mentor haar gewoon in het territorium rond ging laten dwalen zodra ze klaar waren. Ze was immers op een leeftijd gekomen dat ze best wel voor zichzelf kon zorgen, vond hij. Ze zag dat haar mentor in de richting van het geschreeuw keek en toen grinnikte. Hij schudde zijn kopje een tikkeltje afkeurend en draaide zich toen weer naar Cherrypaw toe. “Rustig maar, Cherrypaw,” zei hij op kalme toon. “Het was gewoon Mallowleaf die het nodig vond om in de boom te slapen.” Cherrypaw ontspande zich enigszins, maar had nu niet echt zin om de sparsessie nog verder te zetten. “Waarom ga je niet met hem mee en kijk je of je iets voor hem kan doen? Ik heb nog iets te doen.” Ze gaf een wat ontstellig knikje naar haar mentor en keek toe hoe hij snel weer terug in de richting van het kamp rende. Ze wist niet wat er aan de hand was, maar de laatste tijd leken de trainingen volgens hem veel te lang te duren. Hij nam zijn verantwoordelijkheden wel en dat soort dingen, maar Cherrypaw had niet echt het idee dat ze haar hart bij hem uit kon storten. Hij leek soms zo… afwezig. Met een zucht en een schouderophaal draaide ze zich weg van de scène en rende in de richting waar ze Mallowleaf had zien vertrekken. Ze betwijfelde of ze iets kon doen voor de warrior, maar ze had ook geen zin om nu alweer terug naar het kamp te gaan. En dus haalde ze de warrior in en glimlachte voorzichtig naar hem. “Sparkfur vroeg zich af of ik nog iets voor je kon doen,” zei ze op een timide toon tegen hem, haar blik richtend op de knappe, brede warrior. “We zijn net klaar met mijn training en hij moest nog ergens naartoe, dus ik heb niks te doen.” Wat klonk dat zielig, zeg. Ze klemde haar kaken gefrustreerd op elkaar. Soms wilde ze dat ze iets feller tegen anderen durfde te spreken, maar alleen het aanzicht al van de warrior maakte haar verlegen.

Haar frustratie verdween als sneeuw voor de zon toen Mallowleaf zijn opmerking gaf en een kleine glimlach speelde om haar lippen terwijl ze naar hem luisterde. Sparkfur en zij hadden net vechttechnieken geoefend en dus al een redelijk belangrijk gedeelte van haar training gedaan, dus ze maakte zich er absoluut geen zorgen over dat Mallowleaf niks voor haar om de training verder te zetten. Plus, als ze heel eerlijk was, was ze ook wel een klein beetje moe van het constante opletten en proberen te verhinderen dat ze niet geraakt werd door de krachtige slagen van haar mentor. Het kwam dan nu ook wel als een aangename wending aan dat deze warrior op de Sunningrocks wilde gaan liggen in plaats van iets te gaan doen zoals jagen of iets dergelijks. “Dat klinkt als een geweldig voorstel,” verzuchtte ze, waarna ze met een klein grijnsje naar hem keek. Ze vond het wel grappig, de manier waarop hij haar uitnodigde om naar de Sunningrocks te gaan. Ze vond hem trouwens helemaal geen saaie vent. Het feit dat hij openstond voor al haar vragen, maakte het nog leuker om samen met hem te gaan zonnen. Sparkfur had nooit echt tijd voor haar vragen en begon altijd over iets anders als ze meer over één bepaald onderwerp wilde weten. Hij gaf haar enkel advies en wees haar op haar fouten, maar gaf haar zelden de gelegenheid om vragen te stellen. En als ze die al kon stellen, kreeg ze een afwezig antwoord. Maar zo was Sparkfur in het begin van hun training ook al wel een beetje geweest en na twee moons trainen met hem was ze er wel al aan gewend geraakt, maar dat nam niet weg dat ze het soms wel een aangename verandering vond als ze met iemand op pad kon gaan die wél graag haar vragen wilde beantwoorden. En Mallowleaf was ouder dan Sparkfur, wat wilde zeggen dat hij ook meer ervaring had en meer kennis. “Ik heb verhalen gehoord over Sunningrocks,” zei ze op een bedenkelijke toon tegen Mallowleaf. “De elders hebben me al eens gezegd dat de Sunningrocks een tijdje van RiverClan zijn geweest. Is dat echt waar?” Ze keek hem met grote ogen aan. Ze kon het zich nu zo moeilijk voorstellen dat haar Clan territorium zou kunnen verliezen aan een andere Clan met de sterke katten die zij hadden.

Cherrypaw luisterde geïnteresseerd naar Mallowleaf toen deze begon met zijn uitleg. Het was bijna grappig te noemen hoe het stukje territorium steeds weer van de ene naar de andere Clan ging. “Dus het is eigenlijk seizoensgebonden, wilt u zeggen?” vroeg ze aan hem. Dat was immers wat ze uit het verhaal kon begrijpen. Ze dacht er nog even kort over na terwijl ze over een stronk sprong dat half in de weg lag. Het zou een beetje dom overkomen als ze op haar bek zou gaan. Dat zou ze bij Sparkfur al ergerlijk vinden, maar bij een oudere warrior al helemaal. Ze wilde het liefste zo goed mogelijk haar best doen en zo weinig fouten maken en vallen over een stronk stond nu niet bepaald op haar lijstje van de dingen die ze vandaag gedaan wilde hebben. Na een korte stilte vervolgde ze: “Sparkfur zegt tegen mij dat als we ooit om ons territorium zouden moeten vechten dat ik als een warrior van TigerClan mijn territorium moet verdedigen.” Ze trok kort met haar oortjes. “Ik weet alleen niet of het bloedvergieten echt nodig is als het stukje territorium echt steeds van de ene naar de andere Clan gaat. Het lijkt mij een beetje onnozel om te gaan vechten voor iets wat binnen een paar moons toch weer uit klauwen wordt genomen.” Ze grinnikte. “Hoewel ik de warme stenen wel zou missen, als ik dan toch heel eerlijk moet zijn.” Daarna dacht ze na over de ligging van Sunningrocks en keek ze Mallowleaf bedenkelijk aan. “Toch zou ik denken dat Sunningrocks eerder tot ons toebehoort omdat er zich nog een rivier tussen Sunningrocks en het RiverClanterritorium bevindt. Ze kunnen ook aan de kade droog worden, daar hebben ze de rotsen niet per se voor nodig.” Met een lachje keek ze Mallowleaf aan, afwachtend wat hij ging zeggen.

“Maar honderd jaar is nog een lange tijd,” sprak ze met een plagerige ondertoon in haar stem toen hij zijn mening gaf, maar ze kon hem eerlijk gezegd niets anders dan gelijk geven. Zij vond het ook maar onzin dat ze te veel tijd verspilden met nadenken over welke stukje territorium bij wie hoorde. Ze was er echter wel zeker van dat als een kat van een andere Clan ooit ongevraagd haar border binnen probeerde te dringen dat ze dan wel tot vechten over zou gaan. Normaal gezien was ze er niet echt fan van, maar ze kon het wel goed. Sparkfur had haar een paar moeilijke technieken geleerd die er vast en zeker voor zouden zorgen dat ze haar vijand in de war kon brengen. Tot die tijd zou ze echter een onbezorgde houding hebben, zoals Mallowleaf deed. De grote warrior leek er duidelijk niet mee bezig te zijn welk stukje territoria hij wanneer moest verdedigen. Cherrypaw vermoedde dat hij iemand was die alles liever op het moment aan liet komen en dan wel zou beslissen hoe hij zou reageren. Ze wiebelde wat onbeholpen met haar oortjes toen hij aan haar vroeg ze niet met toms bezig moest zijn. “Eh…” Ze haalde haar schouders op. “Ik ben er nog niet echt mee bezig.” Hoewel ze wel al meer op begon te letten op het uiterlijk van de toms om haar heen was ze nog niet echt bezig met het uitzoeken van een toekomstige partner. Daar had ze met de trainingen van Sparkfur erbij ook echt geen tijd voor, als ze eerlijk was. “Er lopen er wel knappe rond, maar het is nu niet dat ik zou zeggen dat ik ze gelijk als partner wil hebben.” Ze lachte een tikkeltje ongemakkelijk en wiebelde vervolgens met haar oortjes in zijn richting. “En u dan?” vroeg ze aan hem, proberend om het ongemakkelijke onderwerp naar hem te verschuiven. “Heeft u nog geen mooie she-cat op het oog?” Ze had geen idee of hij in het verleden al een partner had gehad of zelfs kittens, maar ze nam aan dat ze dat antwoord nu wel ging horen. En ze zou liegen als ze zou zeggen dat het haar niet interesseerde wat hij nu als volgende ging antwoorden.

Cherrypaw grinnikte toen hij zijn woorden sprak en het vervolgens een tikkeltje ongemakkelijk leek te vinden dat zij het gesprek zo snel naar hem schoof, maar het antwoord kwam gewilliger dan Cherrypaw gedacht had. Ze trok wat verward met zijn oortjes bij zijn omschrijving en even dacht ze dat hij een grapje maakte, maar toen zag ze de blik in zijn ogen en was ze toch wel een beetje nieuwsgierig naar over wie hij het had. Een zachte stem en ogen zo zoet als honing… Wacht eens even. Honing had een amberkleurige kleur, niet? Even drong er zich een ongemakkelijk gevoel aan haar op en slikte ze. Hij zou hààr toch niet bedoelen? Maar nee, dat klonk echt belachelijk. Ze hadden zo nu en dan hun begroetingen wel eens gedaan, maar ze hadden nooit gesprekken gedaan waarbij ze echt een diepe band konden ontwikkelen. Tot voor kort wist ze niet eens wat voor soort karakter hij had gehad, maar ze moest zeggen dat het haar tot nu toe wel meeviel. “Haar verlies,” wist ze nog uit te brengen voordat hij over een ander onderwerp begon en er vervolgens vandoor racete. Cherrypaw grinnikte even, maar zette vervolgens de achtervolging in. Natuurlijk was Mallowleaf veel sneller dan haar omdat hij groter was en waarschijnlijk ook meer uithoudingsvermogen had, maar zijn staart raakte haar neus bijna als ze echt haar best deed en dus zou ze een mooie tweede plaats winnen. Cherrypaw liet Mallowleaf als eerste zijn plaats uitkiezen voordat ze naast hem ging liggen. Het was nog niet echt zonnig te noemen, maar het was nu ook niet bepaald onaangenaam en Cherrypaw sloot haar ogen genietend toen ze een paar zachte zonnestralen op haar pels voelde. “Sparkfur leert me de laatste tijd niet veel meer,” bracht ze er opeens uit. Ze merkte zelf hoe verdrietig haar stem klonk en heel even schraapte ze haar keel. “Hij is vaak afgeleid. Ik denk dat het komt omdat ik al veel onderdelen van de training die ik moet kennen goed doorheb.” En ze wist dat het nog iets anders was, maar ze wist niet of ze het kon maken om haar mentors activiteiten zo bloot te leggen tegenover een warrior die erbuiten stond. Het voelde onrespectvol aan, op de één of andere manier.

Aan de ene kant voelde het een beetje als verraad aan om op die manier over haar mentor te praten, maar aan de andere kant voelde het ook wel goed aan dat ze direct serieus genomen werd door de warrior. Ze had het idee dat hij wel iemand was die actie kon ondernemen als hij dat nodig vond, al leek dat voor haar nog iets te drastisch te zijn. Sparkfur had namelijk tot nu toe altijd actief meegedaan aan hun lessen, maar de laatste tijd was dat steeds minder en minder geworden. En aangezien Cherrypaw zich in de buurt waande van een final assesment wilde ze toch wel dat ze zo goed mogelijk getraind werd door Sparkfur voordat haar laatste opdracht door zou gaan en ze uiteindelijk haar warrior naam zou krijgen. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen toen Mallowleaf haar mentor uitschold en bewoog daarom dus enkel met haar oortje. Mallowleaf was ouder dan Sparkfur en had natuurlijk meer ervaring, dus misschien was zijn reactie wel terecht. Misschien betekende dat ook wel dat Cherrypaw’s training inderdaad verwaarloosd werd. Die gedachte maakte haar wel zenuwachtig, als ze eerlijk was. Ze voelde haar vacht warm worden toen hij haar vervolgens complimenteerde en met een snel knikje bedankte ze hem, maar haar glimlach en het warme gevoel gleed weer weg toen hij zijn voorstel deed. “Ik weet het niet…” Haar stem dwaalde af en ze keek naar opzij met haar amberkleurige ogen. “Dadelijk wordt hij misschien wel boos.” Haar mentor was zeker geen agressieveling, maar de laatste tijd was hij wel sneller geïrriteerd als ze iets fout deed. “Hij is behoorlijk ambitieus en ik denk niet dat hij het leuk zou vinden als hij op zijn vingers getikt wordt wat zijn lesgeven betreft.” Ze slikte. “Aan de andere kant zou het jammer zijn als de training nu aan de kant geschoven wordt, net nu ik me klaar moet maken voor mijn final assesment. Ik wil niet naar Thornstar overkomen alsof ik het niet goed doe.” Ze keek neer op haar poten, haar oortjes zakkend in haar nek. Ze had geen idee wat ze moest doen, welke beslissing ze moest maken.