I'd rather be the hunter than the prey.

Een grijns was om zijn lippen te zien terwijl hij zich stiekem steeds meer en meer afzonderde van zijn pratende mentor. Normaal gezien was de training nu afgelopen en moest hij zijn tijd nuttig besteden door de elders wat bij te staan en vragen wat ze nodig hadden, maar de middag was voor Viperpaw’s gevoel nog jong en hij had echt geen zin om weer dezelfde taak uit te voeren die hij vorige week ook al had uitgevoerd. Elke dag was een andere apprentice de klos en deze keer was hij het geweest. En hij zou de elders ook wel controleren, maar dan wel nadat hij nog een prooi had gevangen. En dus keerde hij zich weg van zijn mentor en begon weg te sluipen. Hij was met de meeste technieken nog niet zo goed, maar had ontdekt dat hij in sluipen echt een natuurtalent was geworden. Zijn mentor prees hem vaak en liet hem dikwijls ’s nachts oefenen in the Pinewoods om te zien of hij zich geruisloos over de naalden kon bewegen en zijn mentor kon verrassen. En meestal lukte dat ook wel. Zo had hij zijn mentor laatst goed laten schrikken en had hij daar vervolgens een half uur om kunnen lachen. Zijn mentor natuurlijk wat minder, maar ach. Je kon niet alles in het leven hebben wat je wilde, toch? Met een nog bredere grijns om zijn lippen omdat het hem gelukt was te ontsnappen aan de vervelende taak die hem te wachten stond, begon hij hard weg te rennen. Hij begon nog net niet uitbundig te juichen en verloor zijn zicht voor zijn territorium voor een paar momenten terwijl hij uitgelaten probeerde om een zo hoog mogelijke snelheid te halen als hij maar kon. Hij vergat echter dat het in de winter wel eens glad kon zijn en dat the Little Creek daar een voorbeeld van was. Hij schoof uit, belandde vol op zijn neus en schoof een eindje door. Nadat hij bekomen was van de schrik, kwam hij overeind en wreef zuchtend over zijn neusje. “Wat een manier van StarClan om me te straffen, zeg,” bromde hij en wierp een geïrriteerde blik naar boven. Alsof StarClan er namelijk écht iets aan kon doen dat hij op zijn snufferd was gegaan.

En alsof StarClan hem nog niet genoeg had vernederd, dook er achter hem opeens een senior warrior op die aan hem vroeg of het ging. En niet zomaar een senior warrior, maar dan ook nog eens de deputy. Wauw. Hij wist niet wat hij misdaan had, maar StarClan was niet blij met hem vandaag. “Ja hoor,” antwoordde hij nonchalant, al deed zijn neusje best wel veel pijn dankzij de klap. Hij hoopte maar dat het niet ging bloeden. Door de kou was het niet goed aan te voelen of het warm werd vanbinnen of niet. Toen er echter wat vocht naar buiten kroop, had hij ook daar al het antwoord op gekregen. Hij likte met zijn tong langs zijn neusgaten en kromp wat in elkaar van de vieze metaalachtige smaak van bloed. Gatver! Hij ging het echter niet op Acorndust afreageren. Acorndust was één van de weinigen waar hij oprecht respect voor had, samen met Tallstar en nog een paar anderen die dat verdienden. En dus likte hij enkel nog een paar keer snel langs zijn neusje en zei er verder voor de rest niet echt veel meer op. “Mama zal vast weer ontzettend trots op me zijn. En mijn lieve mentor.” Hij zei het op een ietwat bittere toon. Hij had het gevoel dat zijn moeder het hem kwalijk nam dat ze zijn vader en de rest van zijn siblings in RiverClan achter hadden moeten laten. En hij had ook het idee dat zijn mentor het maar een bittere pil vond om te slikken dat hij een half-Clanner op moest leiden. “Het is gewoon…” Hij bewoog even kort met zijn oortje. Ging hij dit echt doen? Ging hij echt zijn hart uitstorten? Nou ja, het was in elk geval bij Acorndust en die kon wel zwijgen. “Het is gewoon net als ik mezelf wil bewijzen, écht wil bewijzen, dan gaat het weer mis. En ik heb het altijd gedaan. Alleen maar omdat ik ontstaan ben uit een relatie waar ik niets aan kan doen.” Hij keek Acorndust peilend aan en het leek erop alsof hij nog iets wilde zeggen, maar uiteindelijk schudde hij zijn kopje en keek een tikkeltje beschaamd de andere kant uit. Hij haatte het als het aankwam op zijn gemengde gevoelens.

Acorndust leek er geen doekjes om te winden; hij vertelde dat er inderdaad katten waren die het moeilijk hadden met half-Clanners. Daar was Viperpaw al wel achter gekomen. Vooral in zijn kittentijd had hij veel vieze blikken op zich geworpen gekregen, maar uiteindelijk was dat wel iets minder geworden en kon hij er nu een stuk beter mee omgaan. De meesten begonnen hem te accepteren, al leken ze nog steeds niet erg gediend te zijn van zijn rebelse gedrag. Viperpaw trok kort zijn oortje toen Acorndust het over zijn moeder had, maar gaf uiteindelijk wel een knikje. Zijn moeder had het duidelijk moeilijk met de situatie en het was hem ook duidelijk dat ze terug verlangde naar haar andere kittens, maar daardoor werd hij wel verwaarloosd en kreeg hij altijd de vieze blikken op zich geworpen. Zijn moeder nam geen verantwoordelijkheid voor wat ze gedaan had en hij had geen idee hoe hij nog met haar moest communiceren zonder dat het direct dikke ruzie was tussen hun. “Ja, maar soms kan ik het niet helpen dat ik naar mijn vader en mijn siblings verlang, weet je,” murmelde hij. “Zij groeien nu op in RiverClan en ik weet dat er ooit een tijd gaat komen dat we tegenover elkaar moeten staan in een gevecht. Ik weet of ik ze dan aan zou kunnen vallen.” Hij wiebelde wat ongemakkelijk met zijn oortjes, alsof hij het erg lastig vond om zijn gevoelens te delen. Al zeker met een tom. Praatten toms over dat soort dingen met elkaar? Maar hij had het geen vader om het ermee over te hebben en Acorndust leek wel een kat te zijn waar hij dit gesprek mee kon aangaan. “Heb jij geen vrienden of familie in een andere Clan zitten?” vroeg hij hoopvol aan zijn deputy, al wist hij niet of dat misschien wel een te brutale vraag was.

Viperpaw gaf een snel knikje. Hij besloot om het er maar verder niet meer over te hebben. Hij zou dan wel zien of hij in staat zou zijn om ze aan te vallen, als hij überhaupt al wist wie ze zouden zijn. RiverClan was natuurlijk ook wel groter dan zijn vader en zijn siblings. De kans dat hij tegenover ze zou komen te staan, leek hem erg klein. Maar goed, zelfs dan nog zou hij waarschijnlijk wel voor zijn Clan kiezen als ze tegenover elkaar moesten komen te staan. Hij maakte er dikwijls grapjes over en nam zijn training misschien niet al te serieus op momenten dat hij dat wel moest doen, maar hij was zich weldegelijk bewust van de taken die hij had en hoe hij het beste voor zijn Clan kon zorgen. En hij zou in ernstige tijden ook zeker goed voor ze zijn, maar soms kon hij het niet helpen dat hij hier en daar eens een grapje uithaalde. Viperpaw gaf een knikje toen zijn deputy aangaf zowel geen vrienden als geen familie binnen andere Clans te hebben zitten. “Dat is misschien nog het beste van allemaal,” sprak hij rustig. “Dan kunnen er ook geen ongelukken gebeuren.” En daar had hij het wel over de kittens die geboren werden in twee Clans, al deed het zeer om zichzelf een “ongeluk” te noemen. “Maar zo lang jij en Tallstar niet aan mijn loyaliteit twijfelen, vind ik het goed. Ik kan soms nogal wat grapjes uithalen en ben niet altijd een oprechte regelvolger, maar ik weet wel waar mijn hart zit.” En hij keek zijn deputy op een serieuze manier aan. “Ik zou geen toekomstige leader van ShadowClan kunnen worden als mijn ene poot in ShadowClan en de andere in RiverClan steekt, wel dan?” vroeg hij plagend. “Ik vind je een goede deputy en je zal vast een waardige opvolger van Tallstar zijn, maar je moet natuurlijk de ultieme sidekick naast je hebben staan als je er alleen voor komt te staan."

Viperpaw knikte enkel kort met zijn kopje op de woorden van Acorndust, maar deed geen moeite om er op door te gaan. Voor hem was het onderwerp dan ook een klein beetje afgedaan. Hij zou zeker niet dezelfde fout maken als zijn ouders, maar hij vond het ook nutteloos om er de hele tijd op door te blijven gaan als hij er toch geen tekening meer bij hoefde te maken hoe Acorndust zich erover voelde. Ze gingen echter onverwachts over na een ander onderwerp, iets waar Viperpaw veel meer interesse in had. Hij had het eigenlijk bedoeld als een grapje, maar opeens gaf Acorndust hem – misschien wel onbewust – de gelegenheid om meer te weten te komen van de band tussen zijn leader en zijn deputy. Hij wist dat Tallstar behoorlijk wispelturig kon zijn en dat hij soms acties ondernam waar zijn Clanmates niet altijd een passend antwoord op hadden, maar hij had niet geweten hoe Acorndust zich daar over voelde. Tot nu dan. Hij twijfelde. Nu moest hij goed nadenken over welke vragen hij ging stellen, want anders zou Acorndust het misschien afwimpelen en dan was de kans dat hij nog iets aan een apprentice toe ging vertrouwen klein. “Je bedoelt wat hij gedaan heeft met Pepperpaw of heeft hij nog vreemdere acties ondernomen?” vroeg Viperpaw met de bedoeling dat het grappend over zou komen, maar zijn toon was serieus en zijn ogen keken nieuwsgierig naar Acorndust, wachtend op meer informatie.

De enige informatie die hij kreeg, was dat Acorndust’s frustratie zich niet beperkte tot Pepperpaw. Vervolgens werd het hem duidelijk dat hij verder niks te weten zou krijgen. Acorndust leek zich op tijd te beseffen dat hij nog maar een apprentice was en dat hij dit soort dingen misschien beter met zijn senior warriors kon delen. Wat Viperpaw er op dit moment niet voor zou geven om één van die senior warriors te zijn! Hij wilde ShadowClan natuurlijk op zijn sterkst zien, maar het was natuurlijk ook wel gunstig als zowel de leader als de deputy op één lijn zaten met hun meningen. En dat was nu dus duidelijk niet het geval. Het was niet genoeg om Viperpaw zich zorgen te laten maken om de toekomst van ShadowClan – tot nu toe hadden alle acties van Tallstar redelijk onschuldig uitgepakt in zijn ogen – maar daar dacht de deputy duidelijk anders over. En even wilde hij protesteren, maar hij wist dat het vrij weinig ging uithalen. Acorndust ging hem duidelijk niets meer toevertrouwen totdat hij een warrior zou zijn en misschien zou hij dan zelfs nog wachten. Jammer, maar ergens ook wel begrijpelijk. “StarClan zal hem niet voor niets als leader uitgekozen hebben,” sprak hij voor zijn doen ongewoon kalm uit. Hij haalde zijn schouders op. “En ShadowClan is nog niet uiteengevallen, dus ik denk dat het allemaal wel reuze meevalt. Bovendien hebben we dankzij Tallstar er nu weer een potentiële sterke warrior bij en die hazenvreters één minder.” Tja, zo kon je het ook bekijken. Of vond Acorndust het verkeerd om een kitten van een andere Clan mee te nemen, al betekende dat dat ShadowClan wel sterker kon worden?

Viperpaw kantelde zijn kopje een beetje toen Acorndust zijn opmerking maakte, maar had niet het idee dat het een uitnodigend gebaar was geweest voor Viperpaw om er op door te gaan. Toch schreeuwde alles in hem om er wel op door te gaan, om te vragen wat zijn deputy ermee bedoelde. Het werd hem nu pijnlijk duidelijk dat er, hoewel Acorndust hem gelijk behandelde, toch een grote kloof bestond tussen hun ranks en dat Acorndust er misschien wél op door was gegaan als Viperpaw een senior warrior was geweest. Het leek hem minder waarschijnlijk dat Acorndust de informatie wilde verzwijgen omdat Viperpaw een half-Clanner was. Het was hem vrij duidelijk geworden wat Acorndust over dat onderwerp dacht en het had ervoor gezorgd dat zijn respect voor de deputy nog groter geworden was. Viperpaw had altijd al respect gehad voor iemand met een hoge rank, maar het was natuurlijk nog aangenamer als die high rank je ook accepteerde om wie je was en waar je vandaan kwam. “Natuurlijk,” antwoordde hij op een manier alsof hij daar ook nooit aan getwijfeld had. WindClan verwelkte, RiverClan zou vergaan, maar ShadowClan zou altijd boven ThunderClan blijven staan. “En denk maar niet dat dat minder wordt als jullie generatie zou sterven, hoor. Dan neemt mijn generatie het over en dan zullen we de andere Clans eens laten zien wat ShadowClanners doet met indringers, leugenaars en moordenaars.” Een ambitieuze glans was in zijn ogen verschenen en een grijns sierde zijn lippen. Zijn vastberadenheid was duidelijk te zien in zijn houding en even leek het er bijna op alsof Viperpaw zich al effectief klaar aan het stomen was om leader te worden.

Viperpaw keek met een glimlach naar Acorndust toen deze aangaf nog niet klaar te zijn om naar StarClan te gaan. Hoewel Viperpaw zelf wel graag ooit leader wilde worden, was het zeker niet zijn intentie om Tallstar of Acorndust daarvoor sneller naar StarClan te willen zien vertrekken. Nee, hij wilde eerst dat de twee hun tijd zouden uitzitten die ze moesten dienen en dat ze dan pas op een vredige manier heen zouden gaan. Qua leeftijd zou het logischer zijn als Acorndust sneller ging dan Tallstar, maar dat zou hij maar niet hardop zeggen. Bovendien waren er nog genoeg gevechten die gestreden moesten worden en Viperpaw dacht echt niet dat BloodClan nu al klaar met hun was, zeker niet na wat er de laatste tijd allemaal gebeurd was. En een border fight zouden ze vast ook nog wel eens meemaken, al hoopte Viperpaw dat het dan met RiverClan of ThunderClan zou zijn en niet met WindClan. Die katten waren immers veel te makkelijk om te verslaan. “Je kunt natuurlijk tegen die tijd ook nog eens knappe jonge she-cat zoeken, daar een nestje mee krijgen en dat zien als de volgende generatie die ShadowClan gaat leiden,” sprak hij met een knipoogje. “Of misschien heb ik tegen dan al wel een leuk nestje dat het kan overnemen van jullie.” Hij lachte. “Nee, wees maar niet bang. Met zulke dingen ben ik nog lang niet bezig. Ik ben nog te jong om aan de ketting te hangen.”

“Nee, het kan inderdaad ook een kitten van Tallstar zijn,” sprak hij met een grijns. Stel je voor. Natuurlijk hoefde het niet te betekenen dat als Tallstar kittens zou krijgen dat ze ook automatisch zijn karakter over zouden nemen, maar toch… Één Tallstar was voor ShadowClan al wel genoeg, als hij Acorndust kon geloven. De tom vond Tallstar overduidelijk een blok aan zijn poot, maar Viperpaw durfde het topic niet opnieuw aan te halen om uit te vinden wat dat precies was. Misschien moest hij voor dat eerst deputy worden, maar dat zag hij binnen de kortste keren ook nog niet snel gebeuren. En hoewel het wel een ambitie van hem was, was het ook weer zo dat hij eerst nog een beetje zijn rebelse periode tegemoet wilde gaan. Eerst lol trappen, de rest zou later wel komen. Tallstar bezorgde Acorndust misschien grijze haren, maar Viperpaw was er vrij zeker van dat hij zijn eigen mentor al genoeg grijze haren had bezorgd. “Er zijn nog genoeg andere doelen die ik wel behalen,” zei hij met een ernstig gezicht, want als hij nu begon te lachen, wist Acorndust al automatisch dat hij het niet serieus meende. “Bijvoorbeeld Settledpaw een keer hard op zijn neus laten vallen in de modder, mijn mentor een hoop grijze haren bezorgen door van het ene gebied naar het andere te trekken en een moddergevecht houden met wat kittens van de nursery.” Hij was er niet zeker van dat hij de kittens voor die doelstelling mee mocht nemen buiten het kamp, maar wat niet weet, wat niet deerde, toch? Hij was er vrij zeker van dat hij wel wat kandidaten kon vinden. Hopelijk.