First steps to being a warrior.

Cherrypaw probeerde de onzekere blik in haar ogen te weerhouden toen haar mentor zei dat ze zich op gingen splitsen. Hij zou de border nemen die zich verbond RiverClan en zij zou de border mogen controleren die zich verbond met ShadowClan. Ze begon steeds ouder te worden en haar warriorschap zat er aan te komen. Hij gaf positieve vooruitzichten en gaf aan dat als ze zich iets meer zou geven en minder verlegen zou zijn, ze het zeker wel op haar twaalfde of dertiende moon zou redden om warrior te worden en dus perfect met de stroom apprentices waar ze twee moons geleden apprentice mee was geworden mee kon gaan naar het nieuwe warriorschap. Ze was al bijna negen moons oud en het zou niet meer lang duren voordat ze de laatste trainingen zou doen voor haar final assesment. Ze was best nieuwsgierig naar het warriorschap en hoe het zou zijn als Thornstar haar ooit zelf een apprentice zou geven, maar ze was ook best wel bang voor wat het zou geven als ze die verantwoordelijkheid zelf uit moest voeren. Ze wist dat ze hulp kon vragen aan ervaren Clanmates, maar ze wilde ook weer niet de kat zijn die alles moest vragen. Ze onderdrukte een getergde zucht en besloot om gewoon de orders uit te voeren die ze had gekregen. Ze moest enkele plekken tussen de border van ThunderClan en ShadowClan markeren, hoe moeilijk kon dat zijn? Ze deed haar best om de scherpe, voor haar onheilspellende geur van ShadowClan te negeren terwijl ze zorgvuldig ervoor zorgde dat ze langs haar kant van de border bleef rennen. Zo nu en dan stopte ze bij een boom zodat ze deze kon markeren met haar geur en zo de duidelijke grens tussen de twee Clans kon aangeven. Ze wilde net haar rondje afsluiten en weer terug rennen toen ze opmerkte dat een kat haar richting op kwam rennen. Al de spieren in haar lijf spanden zich aan terwijl ze de kat nauwgezet bleef volgen met haar amberkleurige ogen. Wat als ze opeens de border over zou steken? Cherrypaw probeerde al de vechttechnieken die haar mentor haar had aangeleerd in haar hoofd te herhalen terwijl ze haar best deed om rustig over te komen tijdens het wachten.

Cherrypaw nam de korte stilte tussen hun op om de ShadowClanner te observeren. Ze leken van dezelfde leeftijd te zijn, maar de apprentice leek iets groter dan haar met haar lange vacht. Het zou een close call zijn als ze een gevecht zouden hebben en Cherrypaw wilde dat haar mentor op zou schieten en zich weer terug bij hun zou voegen. Tot die tijd moest ze voorkomen dat de apprentice nieuwsgierig zou worden en misschien zelfs de border over zou steken. Alleen al bij de gedachte werd haar staart twee keer zo dik. Ze hield absoluut niet van vechten, maar ze zou het wel doen als het moest. En ze wist dat ze een ander persoon werd als ze vocht. Dan wist ze opeens instinctief te bewegen met haar poten en lukte alles vanzelf. Ze was een natuurtalent, zei haar mentor vaak tegen haar. Het lag er ook een beetje aan hoe zenuwachtig of hoe angstig ze zich voelde op dat moment. De apprentice vroeg naar hoe de situatie daar bij haar was en Cherrypaw ontspande enigszins. Wellicht een apprentice die veel te nieuwsgierig was voor haar eigen goed. Ja, daar kon ze wel mee dealen, dacht ze. “Niet waar ik jou over in zou moeten lichten,” antwoordde Cherrypaw niet per se op een onvriendelijke toon, maar ook niet erg verwelkomend. Ondertussen probeerde ze om zo zelfverzekerd over te komen. Het was de eerste keer dat ze in zo’n situatie zat en het maakte haar onzeker over welke actie ze moest ondernemen. “Ik denk bovendien dat de situatie voor elke Clan op dit moment hetzelfde is. Ik denk ook dat het verstandiger is als je je niet zo dicht in de buurt van onze border zou bevinden.” Opnieuw klonk het eerder alsof ze advies gaf en niet als een bedreiging, maar dat kon snel omslaan als het zou moeten.

Cherrypaw gaf een kort knikje toen de ShadowClan apprentice aangaf dat ze de grens nog niet overgestoken was, al irriteerde het haar wel een beetje dat het net leek alsof de tabby concludeerde dat het nog steeds kon gebeuren. Ze besloot om hier maar wat meer rond te blijven hangen vandaag totdat er versterking zou komen of totdat de ShadowClanner het welletjes zou vinden en uiteindelijk weg zou gaan. “En dat gaat ook niet gebeuren ook niet,” sprak ze al even kalm terug, al hamerde haar hart wel in haar keel. Ze waren ongeveer van dezelfde leeftijd en als het tot een gevecht zou komen, zou Cherrypaw misschien wel kans maken om te winnen. Ze wist dat ze gemeen kon zijn in een gevecht en dat ze hard kon uithalen, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze het per se leuk vond of er per se op kickte om een gevecht te beginnen. Ze zou echter wel haar Clan met tand en klauw verdedigen als dat zou moeten. “Dat is waar, maar ik mag je er nog steeds wel attent op maken wat ik liever niet wil zien,” sprak ze haar weerwoord, haar amberkleurige blik gefixeerd op de she-cat. Ze opende haar bek zodat ze de geuren kon indrinken, maar ze merkte niemand op die zich achter de she-cat bevond. “Ben je maar alleen?” Het klonk een tikkeltje verbaasd. Waarschijnlijk was ze gewoon onderdeel van een patrouille die, net zoals haar mentor en zij, opgesplitst waren om meer territorium te hebben onderzocht in een snellere tijd.

De ShadowClan apprentice gaf aan dat ze alleen was en Cherrypaw trok kort met haar oortjes. Als ze alleen was en ze zou over proberen te steken, dan zou Cherrypaw haar wel nog kunnen tegenhouden, niet dan? Ze had geen idee. Ze was al iets ouder dan de apprentice, dus ze zou denken dat ze qua vechttechnieken ook beter was. Nerveus keek ze heel even over haar schouder. Waar bleef Sparkfur nu? Het zou niet de eerste keer zijn dat hij haar een beetje in de steek liet, als ze het al zo mocht noemen. “Voor nu wel, maar mijn mentor wandelt hier nog ergens rond,” sprak ze op een rustige manier, haar blik weer richtend op de ShadowClanner. Zou het feit dat haar mentor hier nog rondliep de ShadowClan apprentice tegenhouden om een domme actie te begaan? Ze hoopte van wel. Ze snapte sowieso niet waarom een apprentice zoals zij dom genoeg zou zijn om over te steken. “Maar ik zou het maar laten om over te steken, hoor,” sprak ze, deze keer met een duidelijke waarschuwing in haar stem. “Het is niet omdat ik nu alleen ben dat ik dat als je eenmaal bent overgestoken ook nog bent. En als een ThunderClan patrouille je hier ziet, zit je diep in de problemen.”

Cherrypaw trok kort met haar oortje toen ze de reactie van de ShadowClan apprentice hoorde. Ze sprak op een manier alsof ze het vandaag misschien dan maar ging laten, maar dat ze morgen nog een poging ging wagen. Ze wist niet of de ShadowClanner het zo bedoelde, maar er schuilde een bepaalde arrogantie in de woorden van de she-cat die ervoor zorgde dat Cherrypaw haar bovenlip kort naar achteren trok in de vorm van een grauw. Sparkfur had aangegeven dat ze elke kans om een indringer te vermijden uit haar territorium met kracht moest aangaan, maar ook haar tanden en haar klauwen moest gebruiken als dit niet leek te werken. Het feit dat ze deze ShadowClanner nu misschien tegen had gehouden, maar voor een andere dag misschien ook weer niet zorgde voor een gefrustreerd gevoel in haar onderbuik. “Hoezo vandaag niet?” gromde ze. “Ben je anders van plan om het wel te doen?” Ze hield haar kopje kort scheef. “Of heb je het misschien zelfs al eerder gedaan?"

Cherrypaw was niet echt onder de indruk toen de ShadowClanner haar woorden snel terug probeerde te nemen. Het leek er voor haar op dat de apprentice haar mond voorbij had gepraat en dat nu snel probeerde te herstellen door Cherrypaw de verkeerde indruk te geven dat ze het plan dat ze in gedachten had niet meer zou uitvoeren, maar Cherrypaw wist wel beter. Zodra de borders niet bewaakt zouden worden door één van haar Clanmates of zijzelf zou deze apprentice haar slag slaan. Zou ze haar mentor moeten informeren? Zou ze Eveningglow of Thornstar op de hoogte moeten brengen? Aan de andere kant hadden ze nu ook wel weer vrij weinig te vrezen van een ShadowClan apprentice. Er bestond een grote kans dat haar deputy en haar leader niet eens wisten van haar plannen en dat ze eerder gestraft zou worden door haar Clan dan dat ze het echt zouden aanmoedigen als ze haar plan zou voortzetten. Nee, Cherrypaw besloot om nog geen drastische maatregelen te nemen. Voor nu dan. “Het interesseert me niet wat je motieven zijn,” sprak ze op een duidelijke, intimiderende toon. “Maar als ik je over mijn border vind de eerstvolgende keer dat we elkaar weer zien, dan twijfel ik er niet aan om je aan te vallen en je te raken waar het pijn doet.” Haar ogen hadden een vechtlustige glans, wachtend op wat de apprentice ging zeggen.

Haar intimiderende houding leek niet echt te werken, niet dat dat Cherrypaw echt verraste. Ze had haar naam niet mee en haar uiterlijk ook niet op dat vlak. Ze oogde veel te jong en veel te onschuldig om iemand echt een angstig gevoel te geven. Ze wist van zichzelf dat ze goed kon vechten en haar tegenstander een paar lelijke trappen kon geven als dat zou moeten, maar pure intimidatie op basis van gelaatsuitdrukkingen? Nee, daar was waarschijnlijk niemand van onder de indruk. Ja, misschien een kitten, maar er was geen haar op Cherrypaw’s kop dat eraan dacht om een kitten expres bang te gaan maken, zelfs niet als deze van een andere Clan was. Ze richtte haar ogen op de apprentice toen deze haar opmerking maakte en kneep ze kort samen. Haar mentor zou het haar niet in dank afnemen als ze iemand aan zou vallen puur omdat deze haar aan het uitdagen was. Thornstar zou het haar niet in dank afnemen als ze deze kat op haar nummer zou zetten, puur om te bewijzen dat ThunderClanners weldegelijk sterk waren. Aan de andere kant kon ze de ShadowClan apprentice ook zodanig provoceren dat ze zelf de oversteek zou maken en zij dus zelf in fout zou zijn, waardoor Cherrypaw in haar volledig recht stond om de ShadowClanner aan te vallen. Een gewaagde truc misschien, maar Cherrypaw ging echt niet zomaar over haar kant laten gaan dat ThunderClanners zwak waren. “Geef me een reden om het aan je te bewijzen en je komt erachter,” sprak ze op een rustige, haast kille manier. De uitdagende fonkeling in haar ogen was echter wel aanwezig en met een zwiepend staartpuntje wachtte Cherrypaw op wat de ShadowClan apprentice nu ging doen.

Een vreemde mengeling van triomf en teleurstelling ging door haar heen toen de ShadowClan apprentice de uitdaging afwees, aangaf dat ze het voor een volgende keer zouden houden, gevolgd door een dreiging die ze onmogelijk uit zou kunnen voeren. Tegen die tijd zou Cherrypaw waarschijnlijk een warrior zijn en zou ze meer ervaring hebben dan deze stinkende haarbal die voor haar stond. Dacht ze nu werkelijk dat ze Cherrypaw iets kon maken? De she-cat schudde haar kopje en keek de ander scherp aan met een blik in haar ogen die ze nog niet veel had laten zien naar andere katten. Het was de blik die ze moest hebben, die indringers van haar territorium zou houden. Tenzij zij zich daar natuurlijk niks van aantrokken. “Ik weet niet of ik je nu verstandig moet noemen of een schijterd,” sprak ze rustig. “Maar laten we het inderdaad maar voor een volgende keer houden. Let wel dat ik dan groter en sterker zal zijn en mijn rank dan al zal hebben. En dan kunnen we wel eens zien of ThunderClanners werkelijk zo zwak zijn als jij lijkt te denken, smerige haarbal."