The climb.

Een kleine glimlach gleed om haar lippen terwijl ze naar de verbrande eik keek die zich vlak voor haar neus bevond. Ze herinnerde zich de trainingslessen met haar vader en hoe hij haar geleerd had hoe ze in een boom moest klimmen. Het uitzicht op het Thunderpath was op de één of andere manier rustgevend, zo lang ze zich er natuurlijk van een ruime afstand van bevond. Ze vond het interessant hoe de monsters nooit van het pad leken te wijken en altijd één bepaalde richting voor ogen hadden. Ze kon ze precies volgen. Soms weken ze wel van hun pad af en kwam er opeens een Twoleg uit de buik gekropen van het monster. Dat was wel een vreemd zicht, zeker als ze de Twoleg na een poosje weer terug in de buik zag kruipen en het monster weer verder ging. Het was fascinerend, maar niet fascinerend genoeg om het van dichterbij te gaan bekijken. Nee, ze vond deze afstand prima. Breezespring nam een aanloopje en zette haar klauwen in de bast. Ze klom omhoog terwijl ze het gewicht goed over haar poten verdeelde en zat niet veel later op één van de lage taken. De bliksem die in de eik was geslagen, had ervoor gezorgd dat er niet echt veel takken waren waar je op kon gaan zitten. De hoogste tak kwam net boven de hoogste struik uit, dus heel ver kon je niet over Thunderpath kijken. Als de schemering viel, waren de monsters altijd gek verlicht waardoor Breezespring ze iets langer kon volgen. Maar nu, overdag, kon ze enkel maar een beetje ver kijken. Het was rustig op het Thunderpath en het gebrek aan prooi was opnieuw weer erg duidelijk. Breezespring onderdrukte een zucht terwijl ze haar evenwicht probeerde te behouden en ondertussen de grond afspeurde naar prooi. Ze had al gemerkt dat als ze heel stil bleef zitten en zich in de boom verschool dat prooi sneller geneigd was om tevoorschijn te komen. Alleen deze keer leek het erop dat ze weer heel lang moest blijven zitten voordat er prooi zou komen. Want net als andere dagen was er ook deze keer weer veel te weinig prooi om de Clan te kunnen voeden.

Breezespring’s blik werd getrokken van een passerende monster naar het geluid dat zich recht onder haar bevond. Ze herkende de pluizige, witbruine vacht van Acorndust en heel even speelde ze met het zeer kinderachtige idee om naar beneden te springen en hem te laten schrikken. Maar nee, dat was meer iets voor apprentices. Misschien als ze nog Breezepaw heette dat ze het wel gedaan had, maar nu was ze daar te oud voor. Bovendien wist je nooit hoe iemand ging reageren. Dadelijk zou hij haar meppen of iets dergelijks en dan kon ze in het ergste geval haar trainingen even niet meer voortzetten. Nee, het was beter als ze zijn aandacht op een normale manier probeerde te trekken. En dus schraapte ze met haar nagels op een hoorbare manier over de tak vlak boven Acorndust zodat in elk geval zijn aandacht zou worden getrokken. Voor de zekerheid riep ze ook nog op zachte toon zijn naam zodat het nu zeker duidelijk was dat zij zich boven hem bevond. Ze vroeg zich af waar hij zo intensief naar aan het zoeken was geweest als hij haar niet had opgemerkt in de omgevallen eik. “Er is nog plaats hierboven als je wilt,” sprak ze op een kalme toon tegen hem. Ze was een stuk jonger dan hem, maar ze voelde van het leeftijdsverschil niet veel. Breezespring had qua omgang met warriors nooit echt moeite gehad omdat ze zich al snel had weten aan te passen aan hun leefstijl en hun serieuzere momenten makkelijk had overgenomen. Ze wist wanneer ze streng moest zijn, ze wist hoe ze kalm kon blijven en wanneer ze beter even kon zwijgen en ze wist ook wanneer ze haar mening moest laten gelden. Al die kwaliteiten zouden er uiteindelijk voor moeten zorgen dat ze een gerespecteerde Clanmate werd en dat ze nog veel apprentices zou mogen trainen, maar alleen tijd zou dat uitwijzen.

Breezespring trok wat met haar oortje toen Acorndust zijn opmerking maakte en ze kon het niet laten om even te grinniken. “Als ik dacht dat het niet ging houden, had ik het je niet voorgesteld,” antwoordde ze simpel op zijn woorden, een beetje plaats makend zodat hij gemakkelijk naast haar op de tak kon klimmen. Hij zag zijn voorzichtige houding en haalde haar schouders op. Niet iedereen vond het even fijn om bomen te beklimmen zoals zij dat vond. Het zou echter wel een kwaliteit zijn die ze mee zou geven aan haar toekomstige apprentices. Het was wel belangrijk als ze zich konden helpen wanneer een gevaarlijke vijand achter hun aanzat en bovendien zou het hun een hoop voordelen geven in een gevecht, als een kat bijvoorbeeld stom genoeg was om het ShadowClanterritorium binnen te dringen. “Relax, Acorndust,” grinnikte ze toen ze zag hoe stevig haar deputy zijn klauwen in de tak stak zodat hij zijn evenwicht zeker niet zou verliezen. “Er kan je niks gebeuren. Zelfs een val van deze hoogte zou je enkel wat schrik opleveren en niets anders.” Ze besloot om het op een andere tactiek te gooien. “Hoe gaat het met je kittens, Acorndust?” vroeg ze rustig. “Ik merk dat ze allebei al een stevig karakter hebben. Vooral Beechpaw is me er eentje,” zei ze met een glimlach. Ja, de she-cat had een stevig karakter, maar voor zover Breezespring wist, werd ze wel erg gerespecteerd door haar Clanmates. En uiteindelijk zou ze haar draai wel vinden, ook al was het soms wat zoeken. Maar ja, hadden ze dat niet allemaal minstens één keer meegemaakt in hun leven?

Hoewel Breezespring vooral over Beechpaw was begonnen om Acorndust’s aandacht af te leiden van de bewegende takken waar ze op balanceerden, wilde ze hem ook de mogelijkheid geven om zijn zorgen te delen met haar. Ze had roddels opgevangen dat het tussen hem en Northernfaith niet allemaal soepel meer was gelopen en dat vond ze jammer, want dat wilde zeggen dat ze hun ouderschap niet meer konden delen zoals ze dat eerst deden. Het was toch allemaal anders dan als je geen partners meer was tegenover dat je wel partners was. De band zou nooit meer hetzelfde zijn, hoewel ze natuurlijk wel nog konden proberen om vrienden te blijven. Maar zelfs dat was niet altijd even gemakkelijk. Gelukkig had ze daar nog niet veel ervaring mee; ze had zich te ernstig op haar warriortaken geconcentreerd toen ze haar nieuwe naam en nieuwe rank had gekregen en daarna had ze nog niet echt een kat gevonden wie haar aandacht op die manier trok. Ze hadden zeker wel aantrekkelijke toms in ShadowClan zitten, maar Breezespring kende ze qua karakter niet genoeg om een oordeel over ze te vellen. Haar aandacht werd getrokken toen Acorndust dankbaar gebruik leek te maken van haar tactiek en over Beechpaw doorging. Op een sympathieke manier raakte ze kort zijn schouder aan met haar staartpunt. “Het zal ook wel aan de leeftijd liggen,” zei ze tegen hem. “Straks wordt ze ouder en dan gaat ze beseffen dat jouw wijze raad toch niet zo slecht bedoeld was en gaat ze ander gedrag vertonen.” Ze had al bij meerdere apprentices gezien dat naarmate ze ouder werden ze hun verantwoordelijkheden ook beter door begonnen te krijgen, wat uiteindelijk leidde tot volwassen gedrag. “Aan de andere kant denk ik dat je haar niet constant moet betuttelen,” zei ze eerder op een vriendelijke manier dan op een beschuldigende. “Soms is het wel eens goed als ze haar lesje leert op de harde manier. Dat is natuurlijk niet wat je wilt zien als ouder, maar soms wel wat vereist is voor de kitten om zijn of haar gedrag aan te passen.”

Breezespring gaf een kort, begrijpend knikje toen Acorndust zijn gebrek aan ervaring uitlegde. Ze had zelf ook nog geen nestje, maar er werd haar al wel vaak gevraagd om op kittens te letten. Het geduld dat daarbij kwam, was iets wat in haar genen zat. Ze dacht dan ook zeker te weten dat als ze Acorndust’s dochter ergens op aan moest spreken, dat ze dat wel op een goede manier kon doen. Breezespring had over het algemeen een goede verstandshouding met de rest van haar Clan; ze dacht niet dat één koppige apprentice zo moeilijk kon zijn, al moest ze wel toegeven dat Beechpaw een stevig karakter had en ze de bezorgdheid van Acorndust dus perfect kon begrijpen. “Maar misschien zorgt het gebrek aan ervaring juist voor de beste reacties,” zei ze bemoedigend tegen de tom. Zij gaf zelf altijd antwoorden waarvan zij dacht dat het oké was en ze had nog nooit echt een conflict met iemand meegemaakt. Ze glimlachte naar Acorndust toen hij zijn woorden sprak. Ze vond het jammer dat Beechpaw niet inzag hoe veel haar vader om haar gaf. Misschien als ze dit gesprek zou horen, dat ze haar vader en sommige acties van hem beter zou begrijpen. Aan de andere kant kon het ook juist weer een rebelse reactie uitlokken; met Beechpaw wist je het maar nooit. “Als je het je misschien geruststelt, wil ik bij deze voorstellen dat ik haar een beetje mee in het oog houd. Ik heb over het algemeen wel een goede band met haar en misschien vindt ze het van mij minder vervelend om iets aan te nemen dan van jou.” In haar toon was vriendelijkheid te bespeuren, wat er duidelijk op wees dat ze Acorndust nu een keuze gaf en geen verplichting oplegde. “Ik weet natuurlijk ook niet hoe Northernfaith ermee omgaat,” haar toon werd iets voorzichtiger nu, “maar als we allemaal een beetje voor elkaar uitkijken, dan ik niet dat er veel slechte dingen kunnen gebeuren.”

Breezespring haalde haar schouders op toen hij begon over de kwestie dat hij misschien vroeger aan kittens had moeten beginnen. “Dan had je hoogstwaarschijnlijk met hetzelfde gedrag gezeten, maar was je dan iets jonger dan nu. Ik denk niet dat dat veel verschil had uitgemaakt. Bovendien is er die klik wel of is er die klik niet. Als je niemand vindt op die leeftijd moet je dat ook niet gaan forceren.” Nee, ze ging het zelf ook niet forceren. StarClan wist hoe graag ze een nestje wilde, maar ze ging zichzelf niet forceren om van iemand te houden puur omdat ze kittens wilde hebben. En anders waren er nog genoeg andere manieren om aan een nestje te komen. Het was heus geen schaamte om een nestje te hebben met iemand die niet officieel je partner was, al wilde Breezespring wel graag iemand hebben die er ook voor het nestje kon zijn. Alhoewel… Ze zou het ook niet erg vinden om ze alleen op te voeden. Ze wist dat ze genoeg ballen aan haar lijf had zitten om alles wat StarClan haar schonk op te voeden. Een nestje zou voor haar alleen geen probleem moeten zijn, met hier en daar een beetje hulp van haar Clanmates. “Nonsens,” zei ze met een geschrokken uitdrukking op haar gezicht, maar Acorndust leek bloedserieus te zijn. “Je moet blij zijn met wat StarClan je geeft, of dat nu zonen of dochters zijn.” Zij zou van ze alle twee even veel houden. Maar het feit dat Northernfaith zich niet veel aantrok van Beechpaw kon natuurlijk ook wel een rol spelen in het moeilijke gedrag van de apprentice. “Denk je dat Northernfaith’s afwijzing niet een rol kan spelen in het gedrag van Beechpaw? Dat ze er moeilijk met je over kan praten, maar dat ze wel aanvoelt dat ze geen aanwezig moederfiguur in haar leven heeft?” Acorndust kende zijn dochter natuurlijk beter dan zijzelf, maar het leek haar gewoon logisch dat Beechpaw er op de één of andere manier wel last van moest hebben. “Misschien is haar rebelse gedrag wel een manier om de aandacht van Northernfaith te trekken.” Ze kon er natuurlijk ook totaal naast zitten, maar dat leek haar wel een geldige verklaring voor Beechpaw’s soms ietwat onvoorspelbare gedrag.

Breezespring snoof kort toen Acorndust aangaf dat volwassen worden ook wel nadelen had voor Beechpaw. Ze hoefde al niet te vragen waar hij het over had, dat kon ze wel raden. Immers waren er veel toms die het niet leuk vonden als hun dochters volwassen werden en zich begonnen te interesseren in het andere geslacht. Breezespring zelf zou daar niet al te veel problemen mee hebben, mits het natuurlijk op een goede leeftijd gebeurde. Ze wilde haar kittens graag onbezorgd en vrolijk zien opgroeien zeker totdat ze warrior zouden worden; een al erg vurig liefdesleven zou daar niet echt toepasselijk bij zijn. Bovendien had ze zichzelf ook eerst op trainingen gestort voordat ze zich überhaupt zou richten naar andere zaken zoals bijvoorbeeld toms. Ze bewoog wat verrast met haar oortje toen Acorndust zijn vraag aan haar stelde, al had ze het natuurlijk wel een beetje moeten zien aankomen aangezien ze het tot nu toe steeds over zijn kittens hadden gehad en het algemeen bekend was dat Breezespring noch geen nestje, noch geen partner had. “Ik denk niet dat je me daar ooit voor kunt afschrikken, Acorndust,” zei ze met een ongewoon warme gloed in haar ogen en een zachte, heldere stem. “Ik wil zeker een nestje krijgen binnen de kortste keren, maar ik ben de juiste gewoon nog niet tegengekomen.” Ze glimlachte naar hem. “En natuurlijk hoef je niet per se een partner te hebben om kittens op de wereld te brengen, maar ik zou het toch wel fijn vinden als mijn kittens op kunnen groeien in een gezin waar ze iets aan hebben. Ik wil ze toch minstens de kans geven dat ze hun vader leren kennen.”

Breezespring gaf een knikje toen Acorndust aangaf dat ze nog genoeg tijd had. Misschien wel ja, maar de waarheid was dat de moons voorbij vlogen en dat de ware zich ook niet zomaar aan zou kondigen. Toch kende Breezespring haar Clanmates nog niet goed genoeg om daar echt al iemand op te plakken. Dan moest ze gesprekken doen, anderen beter leren kennen en wie weet zou het dan wel duidelijk voor haar woorden. Maar zoals Acorndust al zei, had ze daar nog tijd genoeg voor. Ze wilde echter wel genoeg tijd hebben om haar kittens volwassen te zien worden, dus op Acorndust’s leeftijd zou ze er al zeker niet meer aan beginnen. En voor de leeftijd van Slatefur wilde ze sowieso wel haar eerste nestje hebben gehad. Dat gaf haar sowieso nog een tijdspanne van vier seizoenen, maar er waren ook andere zaken belangrijk dan kittens en een partner alleen. Haar Clan zou voor nu bij haar altijd voorop komen te staan, al stond haar hart daar niet altijd naar. “Ik denk dat ik prima in staat zou zijn om ze zelf op te voeden,” zei ze met een glimlachje. “Maar ik wil er ook gewoon niet over liegen als ze naar hun vader vragen.” Daarom vond ze het ook altijd zo onbegrijpelijk waarom sommigen een relatie startten buiten de Clan. Dat was toch al helemaal niet fijn voor de kittens? Dan kwamen ze hun andere ouder of tegen in een gevecht of op een Gathering waar ze niks mochten zeggen. Om dan nog maar niet te spreken over hoe scheef de Clan je wel niet aankeek. “En dan te bedenken dat er soms zelfs apprentices zijn die al weten wie ze willen hebben als hun partner als ze later groot worden,” zei ze met een glimlachje tegen Acorndust, alsof ze dat zelf maar amper kon geloven.

Breezespring gaf een hummend geluid. Ja, kalverliefde kwam zo nu en dan zeker wel eens voor, maar toch waren er ook relaties bij die langer bleven duren, zelfs voor heel het leven tot, dramatisch gezegd, de dood hun letterlijk scheidde. Het was een mooie gedachte, maar helaas ging de realiteit meestal anders en dat had Acorndust met Northernfaith ook wel ondervonden, al vermoedde Breezespring dat de tom daarvoor ook al wel een of meerdere relaties had gehad. Hij was niet lelijk om te zien en bovendien was hij al oud genoeg om er meer ervaring in te hebben dan zijzelf. Ze grinnikte. “Ik was op die leeftijd vooral bezig met hoe goed ik het deed voor mijn mentor en of ik mijn final assesment zou halen. Ik had niet eens oog voor interessante toms.” Nee, Breezespring was nooit echt met dat soort dingen bezig geweest. Na haar behaalde final assesment en haar promotie van Breezepaw naar Breezespring had ze ook geen enkele interesse getoond buiten vriendschap voor haar Clanmates. En dat had ze tot nu toe prima gevonden. Ook nu wilde ze rustig opzoek gaan en het niet overhaasten, maar haar gedachten lagen nog altijd bij dat nestje dat ze graag wilde hebben. Op dat vlak drong de tijd voor haar gevoel wél. “En ik heb ook niet het idee gehad dat er echt interesse voor mij was.” Of ze had de hints niet begrepen, dat kon ook natuurlijk. Ze zag zichzelf nu niet echt bepaald als een schoonheid, dus ze verwachtte dat soort reacties ook niet van anderen. Ze was inmiddels zo erg gewend geraakt aan haar warriorleven en haar Clantaken dat ze soms het gevoel had dat ze zich niet meer voor dat soort dingen open kón stellen omdat iedereen haar al gewoon was. Wat ergens best wel een angstopwekkende gedachte was als ze er te lang in bleef hangen.