Sun & berries

Bloodpaw liep met zwaaiende staart de nursury binnen. Zijn grote vriend, Brittlekit, was daar en hij had vandaag iets leuks voor hen beide op de planning staan. Hij liep dan ook met een glimlach op zijn lippen naar binnen toe en keek rond. Zijn groen met kopper kleurige ogen zochten de zwart witte pels van zijn maatje. Ah! Daar zat die! “Brittlekit!” Mauwde de maine coon tom terwijl hij naar hem toe liep en door zijn poten zakte om op de zelfde ooghoogte te komen. Hij drukte zijn neusje tegen die van de kitten als begroeting. “Wil je wat leuks doen?” Vroeg hij met een glimlach. Bloodpaw wou de kitten de medicine cat den laten zien, want voor als Britje zich een keer alleen of eenzaam voelde dan wist hij waar hij zijn ‘grote broer’ kon vinden.

- Brittlekit (spt)

“Brittlekit!” Huh? verrast en ietwat slaperig keek het kleine grut even op. Wat was er aan de hand? Een monster? Huh! Meteen keek het kleine jong gespannen op... maar toen hij zag wie het was ontspande hij zich meteen. Het was mama, dus het was veilig. Wel meteen begon het kleine jong even te snorren toen de gevlekte kat zijn neus tegen zijn lichaam aan duwde. Wel meteen kwam het ietwat slaperig kind overeind, waarna hij met onhandige kleine pasjes naar de ander toeliep en even de schouder van de ander neusde... Hmm... “Wil je wat leuks doen?” Ietwat vragend keek de jonge gevlekte kater op. Woorden waren nog wat moeilijk voor hem... Maar het had nogal vragend geklonken... Dus piepte hij meteen terug als reactie. Huh? Wat was er?

De tom werd zo vrolijk door Brittlekit. Elke keer als hij langs kwam in de nursury kwam de zwart witte kitten hem begroette met heerlijke knuffels. Of nouja- neusjes. Hij had het al gedaan sinds dat Bloodpaw hem voor het eerst had ontmoet en sindsdien leek Brittle elke keer zijn kans te pakken om zijn snuitje ergens in zijn vacht en lijf te drukken. Niet dat hij dat erg vond, helemaal niet zelfs. De medicine cat apprentice moest er zelfs een beetje van snorren. Toen hij aan de jonge kit gevraagd had als hij wat leuks wou doen kreeg die een piepje terug als antwoord. Okay, ja, Brittle kon nog niet echt woorden begrijpen laat staan praten maar de maine coon bleef gewoon met hem kletsen, dat was goed voor de ontwikkeling toch? Vast wel. "Ik zal je iets leuks laten zien!" Hield hij zijn moed vast dat de zwart witte tom zijn woorden begreep en pakte hem toen met een voorzichtig beweging de kitten op om hem de med cat den te brengen. Daar aangekomen legde hij zwart witje weer neer. "Dit is waar ik werk! En slaap. Zodra je wat ouder ben mag je hier zo vaak komen als je wil, en mag je ook bij mij slapen! Maar niet tegen de andere zeggen hoor want anders wilt straks iedereen hier slapen en het is al druk met Acefray, Tallstar en soms Pepperkit."

Er kwamen woorden van zijn mama af. Hij vertelde hem dingen die hij niet snapte en dus keek hij enkel op met enige interesse over de situatie, alsof hij alles snapte en elk ding mee wilde hebben... Alsof zijn leven ervan af ging. Hoe dan ook volgde er iets dat hij niet had verwacht... Want nog voor hij iets terug kon piepen naar de grote, gevlekte kater had deze hem al vast gegrepen. Hij werd van de grond gevist en even spartelde hij verbaasd met zijn pootjes, ergens wel geschrokken van de plots beweging van de kater. Hoe dan ook liet hij maar een enkel piepje horen, een vragend geluid. HIj wist immers niet wat er aan de hand was en ergens wilde hij ook niet weten wat er zou kunnen volgen. Toen de kater hem echter uit de den droeg, het licht in, kneep hij geschrokken zijn oogjes toe. Kort krulde het jonge dier zijn lijfje wat meer op tot een bolletje. Iep! Het duurde echter niet al te lang want het felle licht stierf al snel weg... Het bekende contrast kwam op zijn netvlies, maar het was niet hetzelfde beeld... Nee, zelfs de geuren waren anders. Toen Bloodpaw hem dan ook neerplaatste keek hij meteen vragen naar de kater op. Deze begon te praten en dingen te zeggen... Woorden die hem nog te moeilijk waren natuurlijk. Hoe dan ook herkende hij wel een woord ervan; Pepperkit! Wel meteen piepte hij opgetogen bij het laatste woordje dat de ander uitbracht. Hij had geen idee wat het echt betekende op het moment maar hij had een geweldige tijd gehad met de andere kitten toen ze dat had zitten zeggen tegen hem. Hij had geoefend, natuurlijk had hij dat, maar hij had de naam nog steeds niet in de mond. Hij zou eerst wat simpelere dingen moeten leren voordat het complexer werd. Met grote ogen staarde het jong even op naar de ander waarna hij met wiebelige en korte pasjes naar de ander trippelde. Wederom duwde het gevlekte jong zich in de vacht van de ander. Hij rook bekend, hij rook een beetje naar deze den... Maar toch niet helemaal. Daarbij was het hier heel erg rustig. Hij vond het wel fijn. Nee, hij vond het heel erg fijn! Een brede glimlach verscheen op het gezicht van de neuzende kitten. "Mama!" piepte hij dan ook plots uit met zacht gesnor. Het was fijn hier en veilig, er was maar een plaats waar dat kon zijn... En dat was mama natuurlijk.

Toen de medicine cat apprentice de kitten voorzichtig bij zijn nekvel pakte om hem mee naar buiten te dragen liet hij een piep horen. Een vragende niet wetende miauwtje en spartelende pootjes. De tom was best befaamdheid bij de kittens, ze waren zowat niet van hem af te slaan soms, maar elke keer als de maine coon één van de bolletjes wol wou oppakken leken ze te schrikken- hoe voorzichtig hij het ook deed. Dat vond hij eigenlijk wel stom want het leek telkens op dat de grote tom de kittens tegen hun zin ergens naar toe sleepte, of ze bang/verdrietig maakte en dat wou de zwart met rood gevlekte tom natuurlijk niet! Gelukkig liet Brittlekit hem zijn gang gaan en stribbelen niet meer tegen. Hij leek het zelfs fijn te vinden nadat hij de zwart witte kit in de medicine cat den had neergezet. Bloodpaw begon te vertellen over dat hij hier werkte en dat hij hier ook sliep, voor het geval Brit hem ooit nodig had en dan hem wist te vinden. Daarna liet hij de naam Pepperkit vallen en dat hij hier ook wel eens mocht slapen van hem waardoor de kitten met grote ogen naar hem keek. Betekende dat dat hij het begreep en het leuk vond? Ja toch? .. toch? De tom trok met zijn oortje. Kittens waren soms moeilijk te begrijpen als ze nog niet konden praten. Maar in ieder geval was Brittle hem niet aan het aanstaren omdat hij hem eng vond want de zwart witte pluisje waggelde naar hem toe met korte pasjes en duwde zichzelf weer warm in zijn pels. Bloodpaw glimlachte breed en gaf het jonge dier een liefkozend likje tussen zijn oren in. "Mama!" uhm. De medicine cat apprentice keek even schuin op. Hoorde hij dat nou goed? Noemde de kitten hem nou mama? De tom moest grinniken. Dit kon je niet menen toch? Hij? Mama? Nee jo, dat kon niet! Al zou Brittlekit dat natuurlijk nog niet begrijpen. En was dit btw zijn eerste woordje? Zo ja, dan was hij nu heel erg trots op de kit! Bloodpaw vond het wel echt een eer dat het eerste woordje van zijn lieve pluizenbal dan tegen hem was, al had het beter gepast als Brit hem broer noemde in plaats van mama.. uwu. De medicine cat apprentice rolde zich op zijn rug en pakte de neuzende kitten op en plaatste deze knuffelig op zijn buik. Dit deed hij wel eens met Pepperkit, vooral als ze verdrietig was. "Ik ben heel trots op jouw Brittle. Je eerste woordje! Wat word je al groot zeg." Spinde Bloodpaw luid met zwart witje op zijn buik.

Mama was heel lief en warm, hij gaf zelf een lik aan hem en dat was echt heel lief en aardig... Dit vond Brittlekit dus geweldig. Warm zitten. Het was een fijn iets en mama was heel erg warm en dus heel erg aardig, lief en uiteraard geweldig. Natuurlijk waren er andere geweldige dingen aan mama, maar het warme was wel het beste... Voor nu, want nu was hij nog klein en kwetsbaar. Het warme liet hem denken aan veiligheid en het was gewoon tja, goed? Ja, goed. Een zacht bevend geluid kwam van de gevlekte kater af toen hij hem mama noemde en kort wipte zijn oortjes recht waarbij hij even met grote ogen opkeek naar de ander, een brede glimlach op zijn snuit. De kater draaide zich enkel op zijn rug en kort keek de jonge Brit bezorgd en bang op. Mama! Oh nee! was ze kapot door zijn woord! HIj wist het! Hij had nooit mogen praten, veel te gevaar- Wah! En daar ging hij. Met een snelle beweging werd hij op de buik gezet van Bloodpaw. Even knipperde het gevlekte jongetje even met zijn oogjes... Waarna hij even tevreden glimlachte naar de apprentice. Zijn mama zei woorden die hij kende en woorden die hij niet kende en hij grijnsde even waarbij hij zijn neusje in de haren van de tortie duwde. "Gwoot!" herhaalde hij dan ook met een duidelijke vervorming. Ja groot, hij was heel groot!

De tom kon niet blijer zijn want zijn kleine pleegbroertje begon woorden op te piepen. Hij word al zo groot, groeide zelfs als kool! Toen Bloodpaw zichzelf op zijn rug gerold had en de kitten op pluizige buik neergelegd sprak hij op hoe trots hij was op Brittlekit en vertelde hem dat hij al groot werd waarop de jonge kit zijn woord probeerde te herhalen. De tom knikte met een grote grijns. "Ja goedzo! G-r-o-o-t." Herhaalde hij nogmaals met een duidelijke spellende toon op het woord groot. Ondertussen had Britje al weer zijn neus in zijn zwart mer rood gevlekte pels gedrukt. Bloodpaw spinde zachtjes. Dat zou wel grappig voelen voor de kit die op zijn borskas/buik lag.

kort sorry ;w;