Het was een wat warmere dag en de sneeuw was langzaamaan steeds meer weg gesmolten. Pepperkit had vol nieuwsgierigheid gevolgd hoe langzaam maar zeker de sneeuw plaatsmaakte voor water. Hoe werkte dat dan? Eerst had ze met een diepe frons geobserveerd, waarna ze toch wat kinderlijke moed bij elkaar geschraapt had. Als een kind met haar teddybeer, had ze haar veer meegesleept voor deze bijzondere missie. Je wist immers maar nooit. Pepperkit stopte bij een plasje water en snuffelde er voorzichtig aan, veer nog steeds tussen haar tanden geklemd. Rook fris, maar niet specifiek naar iets wat ze kon plaatsen. Met een scheef getipt hoofdje keek Pepperkit naar de plas, waarna ze haar pootje er in stak. Meteen, alsof ze gebeten was, trok ze haar pootje weer t errug, liet ze haar veer vallen en begon ze furieus haar pootje droog te likken. Bah wat was dat koud en nat!