At least love is blind

Pythonkit lag aan de rand van zijn nest. Zijn siblings waren drukker tegenwoordig, of toch de meeste van hen, en momenteel leken ze allemaal op ontdekking. Hij voelde hun vachten in ieder geval niet meer tegen de zijne. Het katertje begon het gevoel, dat oorspronkelijk angst en eenzaamheid in hem opwekte, steeds meer gewend te raken. Toch lag hij hier nu zo dicht mogelijk bij hen, al durfde hij nog steeds niet in zijn eentje het nest uit en de leegte in, zijn oortjes gespitst. Zijn mistige blauwe oogjes waren wijdopengesperd, bijna alsof hij een poging deed hen te zien, al was het in werkelijkheid gewoon omdat hij al zijn spieren aangespannen. Hoewel hij misschien niet meer doodsbang was zonder zijn siblings vlak naast hen, bleef hij bang dat ze op een dag gewoon niet meer terug zouden komen, dat de leegte hen opgeslokt had.

+Pep eerst

Pythonkit's oortjes draaiden naar opzij toen iemand hem aan te spreken en automatisch draaide ook de rest van zijn kopje mee, waarna zijn blinde oogjes op de ander vielen. Langzaamaan begon hij de woorden onder de knie te krijgen; ondertussen kon hij toch al vrij veel verstaan van wat anderen hem probeerden te vertellen. Antwoorden, daarentegen, was nog moeilijker; zelfs wanneer hij de juiste woorden wist te bedenken, vond zijn tong en zijn stem het nog moeilijk om ze in de juiste klanken weer te geven. Maar in ieder geval probeerde het katertje. "De.. Lee-..eegde", antwoordde hij, zijn jonge stemmetje nog hoog en pieperig.

Waar een andere kitten misschien zou knikken als antwoord, wist Pythonkit niet eens dat dat een optie was wanneer ze elkaar niet eens aanraakten. Wanneer ze kop tegen kop zouden staan, zou dat werken; want dan zou ze voelen dat hij aan het knikken was. Het kleine glimlachje dat om zijn snuitje krulde toen bleek dat hij zich toch verstaanbaar genoeg had kunnen maken was echter volledig instinctief en kon hij niet echt tegenhouden. Voor zover hij wist was dat toch iets dat niemand op zou merken. "Ja!", antwoordde hij, misschien iets te blij. Maar Pythonkit was nog jong, zijn emoties waren nog uitersten; en momenteel was hij blij, ook al was hij daarnet misschien licht bang geweest.

De glimlach verdween weer van zijn gezicht en werd vervangen door een frons terwijl de jonge kitten probeerde na te denken over de vraag. Het was moeilijk uit te leggen.. "Als ik... Njiemand foel.", probeerde hij uiteindelijk, na een relatief lange stilte. Kende ze het dan niet? Was zij niet bang als ze niemand voelde en gewoon in het lege stond? Of vond ze alleen de geuren en de geluiden al kalmerend genoeg? Misschien was Pythonkit gewoon een angsthaas, dat kon natuurlijk. Maar zo dacht hij er nog niet over. Hij wist alleen maar wat hij kende, kon de dingen alleen maar zien - of liever, voelen en horen en ruiken - vanuit zijn perspectief, en hij snapte dus ook niet echt dat anderen nog een extra zintuig hadden die het probleem van "de leegte" grotendeels op kon lossen.

Pythonkit knikte zijn kopje vragend scheef toen Pepperkit uitriep dat ze het snapte, waarna er wat geschuifel klonk. Even schrok het bruin met witte katertje toen hij plots een vacht naast de zijn voelde maar daarna gleed opnieuw een glimlach om zijn snuitje. Ze hielp hem door de leegte weg te jagen! Zijn siblings leken nooit te snappen wat nu eigenlijk zijn probleem was. Pythonkit snorde zachtjes, wetend dat ze de trillingen kon voelen waar hun vachten elkaar raakten; zoals hij dat ook bij zijn siblings kon voelen. Dit was beter. Nu kon hij meer contact maken dan wanneer hij wat naar de leegte piepte, niet wetend waar de ander zich nu eigenlijk bevond of wat hij deed.

Pepperkit bewoog nog wat, maar Pythonkit was geworstel aan zijn zijde eigenlijk wel gewend en dus reageerde hij daar niet echt op. Zijn blinde oogjes vielen licht toe, eerder een ontspannend gebaar dan echt bewust. De iets oudere kitten vroeg of het oké was en in plaats van in woorden antwoord te geven, duwde hij zijn kopje wat opzij en naar beneden tot hij haar zachte nekfluff tegen zijn wang voelde. Omdat hij vrij groot gebouwd was en zij vrij klein, waren ze eigenlijk bijna even groot, ook al was Pepperkit twee manen ouder dan hem. Hierna knikte hij, wetend dat ze dat nu zou kunnen voelen.

Pythonkit trok zijn kopje weer terug en legde hem nu op zijn voorpootjes, zijn oortjes naar voren gespitst waar hij in de verte geluid kon opvangen van zijn siblings. Even was hij stil, maar daarna besloot hij toch om iets van conversatie te proberen maken. Pepperkit was zo vriendelijk voor hem - dan moest hij dat ook terugdoen, dat was hoe het werkte, toch? "Jij.. Sibjings?", vroeg hij uiteindelijk, zijn oortjes haar richting uitdraaiend maar zijn blinde oogjes nog steeds star naar voren gericht.

Oh, dat klonk allemaal bijzonder ingewikkeld. Pythonkit fronste lichtjes en liet zijn oortjes wat zakken. "Kjinkt.. Enig.", mauwde hij zachtjes, al was enig niet geheel het woord dat hij bedoelde. Hij wou eerder iets zeggen als eenzaam, maar dat was een groot en moeilijk woord dat nog niet in zijn vocabularium zat. "Enig" was dicht genoeg. Hij kon zich niet inbeelden hoe het moest zijn zonder echte siblings. Hij voelde zich al zo achtergelaten als ze allemaal naar starclan mocht weten waar gingen, en zij had dat gevoel dan vast de hele tijd.

Pepperkit gaf niet een reactie, waarop Pythonkit een soort halve schouderophaal-beweging maakte. Hij hoorde de gaap niet zo ver van zijn oor en richtte zijn snuitje wat naar opzij, waardoor zijn oortjes meer haar richting uitgedraaid waren. "Moe?", mauwde hij, bijna vragend, al was het niet echt een vraag. Zelf was hij nog niet zo moe - hij had net nog een hele tijd geslapen. Voor Pythonkit voelde het ergens dan ook dat alle andere katten ook niet moe konden zijn dan. Want waarom zouden zij moe zijn als hij dat niet was? Dat was gewoon niet logisch.

Voor Pythonkit kon protesteren, verliet het oudere poesje hem al. Even pruilde hij verdrietig, zijn zijkant koud door het verloren contact. "Ok, to mojgeh", mauwde hij haar nog na, waarna hij zijn kopje op zijn voorpootjes legde en zijn oortjes weer spitste naar zijn spelende siblings. Iedereen liet hem altijd maar achter.