Maybe it's in the gutter

De jonge kitten lag nu nog vredig in zijn nest, half slapend, half luisterend naar het zachte gepiep van een stel oudere kittens die wat verder aan het spelen waren. Zijn oogjes waren gesloten, sinds hij ze nog steeds niet geopend had, en zijn kopje lag knus op zijn kleine pootjes. Pythonkit wist het nu nog niet, maar binnenkort zou zijn rust verstoord worden. De grote boze medicine cat (apprentice) zou immers langskomen om eens te komen kijken hoe het nu zat, en hij zou zijn wereld helemaal in de war schudden.

Bloodpaw ging langs de nursury om alle kittens te checken. De afgelopen moon waren er een shitload kittens geboren en het was zijn taak om er voor te zorgen dat de onschuldige bolletjes niet ziek werden. Zijn ogen wende even aan het donker toen hij de warme den binnenliep. De geur van melk vulde zijn gevoelige neus en even genoot hij van de herinnering die hem voorbij vloog. Hij als kitten, nog lief en schattig. Ook al was hij dat nu nog wel al zou zijn puberteit snel inslaan. De tom had al een groeispurt gehad en binnenkort zou dat wel nog een paar keer gebeuren. Bloodpaw zou een grote kater worden maar zijn lichaamsbouw zou niet gebruikt worden om zijn clan te beschermen. Hij zou de volgende medicine cat worden, hij zou zijn clan helpen met zijn kennis. Een glimlach sierde zijn lippen. Hij kon niet wachten om officieel door starclan medicine cat apprentice genoemd te worden. Het zal niet meer lang duren, elke dag droomde hij er over hoe de eeuwige jachtvelden er uit zouden te zien. De tom schudde zijn kop, geen tijd voor dagdromen, hij moest zijn volle concentratie weer op zijn job richtte. Bloodpaw deed zijn rondje en kwam uit eindelijk als laatste bij een bruin gevlekte tom. Hij kantelde even zijn kop. Sliep hij? Of waren zijn ogen nog steeds dicht geplakt? “Hmm” Mompelde hij nadenkend. Even bleef hij stil kijken maar toen nog steeds de oogjes niet open gingen tikte hij met zijn pluizige staart op zijn kopje. Eens zien hoe Pythonkit zou reageren.

Hij werd wakkerder toen hij plots pootstappen hoorde in de nursery, vergezeld van een bijna bekende geur waar hij echter zijn pootje niet volledig op kon plaatsen. Pythonkit bleef liggen, uiterlijk ontspannen, maar zijn oortjes waren gespitst. Hij volgde elke beweging van de bekende vreemdeling, tot hij de pootstappen plots wel héél dichtbij hoorde stoppen. De ander maakte een nadenkend geluidje en toen kreeg hij plots een veeg van iets zachts en pluizig. De jonge kitten schrok en liet dat horen in een luide piep. Zijn dichtgeplakte oogjes bewogen geen millimeter maar hij hief wel zijn kopje op, blindelings zijn snuitje richtend in min of meer de richting van de ander. Hij hield er absoluut niet van om plots aangeraakt te worden, waarom leek niemand dat te begrijpen? Vonden ze het allemaal zo fijn om te schrikken of schrok hij gewoon zo snel?

Hm. Bloodpaw was gaan kijken hoe de bruine gevlekte kitten zich gedroeg als hij naar hem toe bewoog. Hij leek zijn oogjes dicht te houden maar wel met zijn oren mee te luisteren naar zijn stappen. Enkele vragen vulde zijn kopje en nadenkend kneep de apprentice zijn wenkbrauwen samen. Bloodpaw besloot om een testje te doen en drukte het puntje van zijn dikke staart op het kopje van Pyhtonkit maar nog steeds reageerde hij niet op de manier die de medicine cat apprentice wou. Hmm, vreemd. Was hij een laatbloeier? of was er meer aan de poot? De kitten was ondertussen aan het onderzoeken waar deze gekke staart vandaan gekomen was en begon met zijn kopje wat heen en weer te bewegen. De tom hield zijn staart weer voor hem zodat de kit kon voelen dat hij er nog steeds was, ondertussen gingen zijn ogen even de den rond maar Sinclaw leek niet in de buurt. Aan de ene kant fijn want Sin was nou niet de leukste kat om iets aan te vragen maar aan de andere kant was hij ook bang dat als hij Python even mee zou nemen en de zwart witte queen weer zou terugkomen hij een pak slaag zou krijgen omdat hij zomaar de kit meegenomen had. Bloodpaw wendde zich naar een andere queen. "Zou jij Sinclaw willen vertellen dat ik Python mee heb naar de med cat voor een gezondheid check? Voor als ze eerder terug komt dan ik." Zo opgelost, hopelijk. De zwart met rood gevlekte tom keerde zijn aandacht weer op de kitten. "Zo, grote knul. Niet schrikken maar ik moet je even oppakken." Waarschuwde hij Python al zou de bruine kit hem waarschijnlijk toch niet begrijpen. Voorizichtig pakte Bloodpaw de tom bij zijn nekvel en liep naar de med cat den toe. Daar was het wat rustiger en kon hij zich wat beter focussen op de testjes die hij wou gaan uitvoeren met Python.

Pythonkit deed zijn best om wijs te worden uit de woorden van de vreemdeling, maar het was allemaal nog zeer moeilijk voor de jonge kitten. Hij herkende de naam van zijn moeder, maar dat was het. "Sincaw!", piepte hij, denkend aan hoe Pepperkit altijd zo blij leek als hij haar herhaalde. Dan was dat vast iets dat gedaan werd. De kater leek nu tegen hem te spreken, al wist Pythonkit niet wat hij zei, en plots voelde hij de grond onder zijn pootjes verdwijnen. Aan zijn nekvel voelde hij de beet van de medicine cat apprentice maar verder was hij omringd door de leegte, de grote leegte, die hem zou opslokken. Pythonkit piepte luid en spartelde wild met zijn pootjes. Nee, nee, hij wou nog niet naar de leegte, hij wou terug naar zijn nest waar hij wist waar hij was! Hoe moest hij nu ooit terug raken? Waar ging hij naartoe? Zijn wereldje was maar zo klein en het voelde alsof de kater hem voorbij die denkbeeldige rand droeg, verder dan het verkenbare universum, ver vér weg van alles wat bekend was. Nee! Hij bleef luid piepen, spartelend met zijn pootjes, zijn relatief grote lichaampje heen en weer wringend om vrij te raken. Pythonkit zou niet naar de leegte gaan zonder strijd!

Oh nee, oh nee, oh nee. Pythonkit leek er absoluut er niet mee eens te zijn dat hij hem op gad gepakt en worstelde daarom heel hard tegen toen de medicine cat apprentice met hem naar de den toeliep. Hij zal nog een spontane nek kneuzing krijgen zo wild spartelde de bruin gevlekte tom tegen. Gelukkig was de nursury niet ver weg verwijderd van med cat den en kon hij gauw de kitten binnen neerleggen op een veilige plek. Phieuw. Wat een gedoe zeg. "Rustig maar Python. We zijn er al." Sprak hij met een rustgevende toon in zijn woorden terwijl hij meteen keek naar zijn oogjes- die na dit alles nog steeds op elkaar geplakt leken. Hm, dat was geen goed iets. Nu had de tom er al helemaal een donkerbruin vermoeden over Python en de oorzaak van zijn dichtte oogjes.

Al zijn geworstel leek niet veel te helpen, of misschien wel - want uiteindelijk werd hij wel neergezet. Pythonkit snoof de lucht hier op en haalde even zijn neusje op bij de vele kruidige geuren die hem daarbij tegemoet kwamen. Hij krulde zijn kleine lichaampje op en schudde zijn kopje heen en weer, alsof hij op zoek was naar iets. Het katertje hield niet van deze plek; het was eng en verwarrend en desoriënterend. Starclan wist hoe ver hij van zijn siblings nu verwijderd was, van zijn moeder.. Verder dan ooit te voren, zonder twijfel. Hij had al eens uit zijn nest gevallen maar was meestal toen prompt terug gekropen omdat hij de vachten van zijn siblings tegen hem niet meer kon voelen. En nu, nu waren ze zo ver weg dat hij hen zelfs niet meer kon ruiken of horen. Pythonkit piepte even zielig en duwde toen zijn voorpootje over zijn oogjes. Die druk was altijd geruststellend, alsof hij zijn snuitje in zijn moeders vacht geduwd had en niets hem kon raken.

Waarom werd hij elke keer met de kittens opgezadeld? Kwam het door zichzelf? kwam het door de kits? toeval? of was Acefray bezig geweest met een soort duistere kracht dat elke kitten in de clan aan hem plakte of enorm lastig deed? Een diepe zucht lag in zijn borst maar hij blies het niet uit. Pythonkit was enkel bang, zijn reactie was volkomen normaal sprak hij zichzelf in. Toch moest de tom kalmeren zodat Bloodpaw een paar dingetjes bij hem kon testen, de medicine cat apprentice had namelijk enkele vermoedens en daar wou hij graag snel achter komen. De grote tom ging voorzichtig in het nest liggen waar hij de kitten ingelegd had en duwde zijn staartje om zijn bruine gespikkelde lijf heen. Hopelijk bootste hij nu het gevoel aan van de kittens zijn moeder of gewoon een algemene moederkat en dat hierdoor Python van ging kalmeren. Dan kan hij namelijk ter werk gaan voor Sinclaw weer terug kwam en hem gaan rammen.

Hij voelde zachte vacht tegen zijn eigen pluizige vacht, waarop Pythonkit zijn pootje een beetje liet zakken. Hij piepte zachtjes, bijna vragend, en trapte er licht tegen met zijn achterpootjes. Het voelde bijna bekend, zoals de vacht van zijn moeder, maar ook anders - dit was lichter, minder.. Stevig. En de geuren die erbij gepaard gingen waren anders. Zijn neus prikte van de sterke kruidige geur en hij miste de warme en zoete geur van moedermelk. Pythonkit piepte opnieuw, luider en klagender dit keer. Hij wou naar huis!

Zijn idee om de warmte en veilige plek van een moederkat na te bootsen leek voor een seconde te werken maar door zijn sterke kruidenlucht leek de kitten er niet meer in te trappen en begon weer opnieuw met piepen. Ok. Nu was Bloodpaw done. De medicine cat apprentice had veel geduld maar hij had geen zin om straks geen oren meer te hebben door Sinclaw en ging dus gewoon aan de slag met zijn test die hij wou uitvoeren bij Pythonkit zodat hij kon vaststellen wat hij in zijn kop had. De maine coon tom klapte zijn nagels uit zijn hulzen en ging zachtjes met een enkele nagel naar het ooglid van de bruin gevlekte tom. Heel zachtjes prikte hij er op maar toen de ogen van Pythonkit nog steeds niet opengingen deed hij het zelf maar. Voorzichtig zoals hij als kluns kon opende hij langzaam de oogleden van de kitten. Het zag er uit als een plakkerig brei, een soort snot rondom zijn binnenrand.. Hmm. Bloodpaw opende zijn oogje wat meer en zag toen het ene wat hij al dacht te verwachten. Een wazige witte glans lag over de blauwe oog heen van Pyhtonkit. Zijn pupil was moeilijk te vinden. Het was niet mooi rond en zwart zoals bij een normale kat maar eerder doorzichtig/wittig. "Goed gedaan grote jongen." Mauwde de tom zachtjes met een trek van zijn oren. Hij was inderdaad blind zoals vermoed. Arm ding.. Hij zal nooit warrior kunnen worden maar hopelijk kon Slatefur de kitten als hij oud genoeg was wat bijleren, de Elder was zelf ook blind dus hij verwachtte wel dat de aardige bleek gekleurde she-cat Pythonkit heus wel met dingetjes kon helpen. "Blijf goed zitten, ik moet even wat pakken." Niet dat de jonge kit hem begreep. Bloodpaw liep het nest uit, pakte een klein stukje mos en dipte deze in het water die hij in een grote blad eerder deze dag had opgevangen en liep toen weer rustig naar Pythonkit toe. Met het stukje vochtige mos begon hij voorzichtig zijn ogen schoon te maken. Hopelijk zou hij hierdoor zijn oogleden zelf kunnen openen nu het wat schoner en minder plakkerig was.

Pythonkit voelde iets prikken aan zijn oogleden, waarop hij zijn kopje naar achteren trok en opnieuw klagend piepte. Waarom vielen ze hem zo lastig? Waarom konden ze hem niet gewoon met rust laten? Toen werd er aan zijn oogleden getrokken, iets dat niet bijzonder aangenaam voelde - een beetje zoals wanneer een sibling aan zijn oor aan het trekken was (iets dat vaker gebeurde dan hij zou willen). Toen voelde zijn oog plots een heel stuk lichter en soppiger, alsof er iets van verwijderd was. Pythonkit wist niet goed wat te denken en of hij dat fijn vond of niet. Verder merkte hij geen enkele verandering; geen enkele inval van licht, geen enkele wazige vorm, geen enkele overweldiging van kleuren en vormen, zoals zijn siblings hadden toen zij voor het eerst hun oogjes opendeden. Gewoon diezelfde eeuwigdurende leegte die in zijn wereld compleet normaal was. Met wat nat mos veegde Bloodpaw zijn mistige blauwe oogjes schoon, waarop de bruin met witte kitten opnieuw klagend piepte. Zijn oogjes waren nu open en bleven ook open, omdat het gewoon minder vermoeiend was en natuurlijker voelde om ze open te houden, maar hij staarde nog steeds een willekeurige richting uit. Zijn oogjes deden zelfs geen moeite om te bewegen of rond te kijken, zoals iemand misschien zou kunnen verwachten. Het instinct om te zien was volledig aan hem voorbijgegaan.