Sacred place.

Op het eerste zicht was hun territory eigenlijk best wel groot, maar Blizzard vond altijd dat ze veel te snel bij hun border was als ze de omgeving wilde verkennen. Al zeker als er van haar verwacht werd dat ze niet met lege poten terug zou komen. Ze wist dat ze in principe toestemming hadden van hun leader om over hun eigen borders te jagen – mits dat niet in de Clanterritory van een ander was – maar toch zorgden de ontzette reacties die ze had gehoord ervoor dat ze liever op haar eigen territory bleef wat jagen betrof. Daar kwam dan ook nog eens bij kijken dat ze eigenlijk helemaal niet over de border mocht gaan omdat ze een apprentice was. En al zeker niet zonder begeleiding. Helaas was Blizzard een nieuwsgierig type en sinds haar laatste bezoek aan Fourtrees bleef het maar door haar hoofd malen hoe aangenaam het daar was geweest. De sereniteit van de heilige plaats was verbluffend en zorgde ervoor dat Blizzard er vaker langs wilde gaan. Natuurlijk kon ze wachten tot ze warrior zou worden en ze in principe overal naartoe mocht gaan, maar dat duurde nog zo lang. En Blizzard was eigenlijk helemaal niet van het overtreden van regels, maar ze kon het niet helpen dat de waarschuwing van Butterstar zich steeds meer naar de achtergrond drong naarmate ze meer in de richting keek waarvan ze wist dat die haar zou leiden naar Fourtrees. Ze wilde ze nog één keer zien. Wie weet wanneer haar beurt zou komen om mee te gaan naar the Gathering. Dadelijk duurde dat nog één of twee moons en dan was ze er nog niet geweest. En ze zou er maar even zijn. Maar heel even. De beslissing was al gemaakt en voordat ze zich kon bedenken, kwamen haar poten al in beweging en wandelde ze naar Fourtrees toe. De afstand was niet ver vanaf de plek waar zij stond en dus bereikte ze Fourtrees in minder dan een kwartier. Haar mond viel nog net niet open toen ze voor een tweede keer naar de grote eiken keek die zich voor haar bevonden. Deze keer schrok ze dan ook niet op toen ze pootstappen hoorde; ze wist deze keer wat ze kon verwachten. En dus resulteerde het geluid van de pootstappen naar een nieuwsgierige reactie van de jonge she-cat.

Blizzard zag een warrior naderen en opende haar bek om de geuren in te drinken. Ze herkende de bekende, scherpe geur van ShadowClan en een kleine glimlach gleed om haar lippen toen hun blikken elkaar kruisten, alleen leek de ShadowClanner niet al te blij te zijn om haar te zien. Had ze gehoopt op een rustmomentje? Aangezien Blizzard niet te lang uit haar territory kon blijven zonder onrust op te wekken, zou ze hier toch niet al te lang blijven. Op dat vlak hoefde de she-cat zich dus geen zorgen te maken. Toch maakte het Blizzard lichtelijk nieuwsgierig naar waarom de she-cat zo graag even weg wilde gaan uit haar Clan. Voor Blizzard was het gewoon omdat ze nieuwsgierig was en deze plek iets meer had willen ontdekken, maar ze hield er ook rekening mee dat er katten waren die gewoon veel aan hun hoofd hadden en daarom liever even alleen waren. Nou ja, één ding was in elk geval zeker: ze zou er niet achter komen als ze hier gewoon bleef staan en het op haar af liet komen. En dus stapte ze naar voren, nog steeds een vriendelijke glimlach om haar lippen. “Hallo!” bracht ze op een vriendelijke toon uit. “Komt u ook Fourtrees bewonderen?” vroeg ze.

Blizzardpaw was nooit erg goed geweest in bepaalde emoties opmerken van anderen. Ze had dus ook niet direct in de gaten dat de ShadowClanwarrior eigenlijk helemaal geen zin had om met haar te praten. Ze was dan ook behoorlijk enthousiast over het feit dat ze iemand van een andere Clan was tegengekomen, ook al leek dat wel vaak te gebeuren telkens als ze naar hier kwam. Het gaf haar de gelegenheid om anderen te ontmoeten en hun Clans beter te leren kennen, mits ze daar natuurlijk voor open stonden. Ze gaf een kort knikje toen de warrior aangaf dat ze aan het jagen was. Ze interpreteerde de neutraliteit in haar stem die volgde als een slechte jacht. Ze kon de keren dat haar eigen Clanmates het kamp in kwamen met maar één of twee prooien niet vaak genoeg tellen en vermoedde dat ShadowClan met hetzelfde probleem zat. “Geen zorgen,” zei ze dus ook op een vriendelijke toon terwijl haar ogen glommen. “Ik weet zeker dat de jacht vandaag goed zal gaan. Het is een mooie dag en het weer begint er op vooruit te gaan.” Even twijfelde ze. Ze wilde immers niet te veel van de problemen van haar eigen Clan blootgeven. Aan de andere kant had haar moeder verteld dat leafbare altijd een slechte tijd was voor alle Clans en dat het gebrek aan prooi geen geheim was. Toch was ze er niet zeker van of andere Clanleaders hun katten ook lieten jagen op grond dat eigenlijk niet van hun was. Tja…. Dat was iets wat ze maar beter niet deelde. Zo slim was ze dan nog wel. “Hebt u al veel prooi kunnen vangen?” informeerde ze vervolgens beleefd, haar blauwe ogen op de warrior richtend.