Hope is a lovely thing.

Een strakke blik was in zijn ogen te zien terwijl hij de grond afspeurde naar prooi. Hij had zijn bek openhangen en zijn oren gespitst, maar had, net zoals het afgelopen half uur, geen teken van prooi opgevangen. Hij gromde op een ontevreden manier, maar liet zijn schouders nog niet zakken. De jacht zou voor hem pas gedaan zijn als de schemering straks zou beginnen. Het was niet abnormaal dat ze rond deze tijd niet veel prooi binnen brachten, maar het was wel behoorlijk vervelend te noemen. Hij zag zijn Clanmates niet graag met honger naar bed gaan; hij schoof al wel eens sneller zijn prooi naar opzij dan dat hij er echt genoeg van at, al was het maar om iemand anders te behoeden voor dat vreselijke hongergevoel dat zich echt diep in je maag kon nestelen en je op sommige momenten zelfs wakker kon houden. Maar goed, daar ging hij niet te veel over nadenken. De situatie was nu eenmaal zoals ze was en Cold was nooit een kat geweest die te lang bij de negatieve zaken bleef hangen. Daar had hij nu eenmaal weinig aan. Hij kon zich beter op focussen op het jagen zodat hij straks weer één mond minder moest voeden. Soms voelde het net aan alsof zijn Clan zijn kinderen waren, al was dat vreemd omdat de meeste warriors die in zijn den sliepen ouder waren dan hem. Het was gewoon een gevoel dat hij had, een gevoel dat waarschijnlijk sterker zou worden als Thornstar hem binnenkort een apprentice zou geven. De tom liet zijn blik nogmaals door het territorium glijden en ving eindelijk een glimp op van een prooi. Hij boog een beetje door zijn poten heen en concentreerde zich volledig op de prooi. Na een paar minuten en met een bonzend hart had hij de prooi succesvol weten te doden. Met een triomfantelijk gevoel in zijn binnenste groef hij een gat zodat hij de prooi later weer terug op kon pikken. Daarna besloot hij om snel een ronde langs de grenzen te doen en een kijkje te nemen bij Fourtrees nu hij daar toch in de buurt was. Er was een klein deel in hem dat even een pauze wilde nemen van zijn Clanproblemen; hij wist dat hij dat bij Fourtrees makkelijk kon doen. En dus bereikte de zwarte tom niet veel later de vier grote eiken. Zijn blik richtte zich op de WindClangrens toen hij iemand hoorde naderen. Hij zuchtte zachtjes. Hij had echt gehoopt om eens alleen te kunnen zijn.

Coldstreak keek toe hoe de WindClanner zich begaf naar de vier eiken. Het leek wel alsof de WindClanner, die Coldstreak herkende als de deputy van WindClan, Stallionheart, hem niet in de gaten leek te hebben. En even overwoog hij om die afleiding te gebruiken zodat hij terug naar zijn territorium kon gaan. Hij kon ook even op de Sunningrocks gaan liggen, ook al scheen de zon daar niet op. Maar nee, dan zouden zijn Clanmates hem waarschijnlijk weer lastig komen vallen. En het was niet dat hij een hekel aan ze had of ze niet apprecieerde, maar hij had nu echt even nood om alleen te zijn. Met een Clanmate kon je een gesprek niet zomaar afkappen en met een buitenstaander kon dat wel, ook al was het de deputy van een andere Clan. Zijn blik gleed naar Stallionheart en hij trok kort met zijn oortje toen hij de haast dromerige blik in de ogen van de kat zag. Het was vreemd om te zien en Coldstreak wist niet goed wat hij hiervan moest vinden of wat hij ermee moest doen. De kat was behoorlijk onoplettend voor zijn rang en voor zijn leeftijd, iets wat hem duur kon komen te staan als hij de verkeerde katten in zijn omgeving had. Hij besloot uiteindelijk om uit beleefdheid toch maar iets te zeggen. Als Stallionheart hem nu weg zou gaan, zou hij daar later misschien wel een opmerking over krijgen. De rang die de kat had dwong toch een bepaald respect af, bedacht Coldstreak zich. Hij zuchtte dan ook diep en liep op de tom af. “Stallionheart, een goedemiddag,” sprak hij op rustige, beleefde toon, maar met de nodige afstandelijkheid die de Clanrivaliteit afdwong bij hem. “Is er iets belangrijks wat ik hier mis?” vroeg hij toen misschien toch ietwat nieuwsgierig terwijl hij Stallionheart’s blik volgde naar de eiken die hij al zo vaak had gezien en zich afvroeg wat hij hier nu precies miste.