Wake Me Up When It's All Over [Wren]

Moraine lag weer eens te piekeren. Dit moest allemaal een nachtmerrie zijn. Ze was er zeker van dat als ze nu ging slapen, ze wakker zou worden en ze nog een kitten zou zijn. Toch kon ze de slaap niet vatten. Diep vanbinnen wist ze dat dit geen droom was. Het was echt. Maar waarom moest het nou precies Moraine zijn? Waarom niet... Nee, dit zou ze niemand toewensen. Dit was gewoon te erg.

- Alleen Wren

Wren merkte dat de schemering langzaam het licht in de grotten uitdoofde. Maar de kleine kitten was nog láng niet moe. Haar hoofd bruiste met informatie die ze had gekregen afgelopen ceremonie. Haar moeder was healer to-be! Hoe ontzettend gaaf. En volgende maand zou Wren ook to-be worden. Dan waren ze met de hele familie to-be. Dat was cool, en ook een beetje vreemd. Ook al was haar moeder nu één van de hogere rangen, er zou niets veranderen. Ze bleven een familie. Hoewel Rumble er andere ideeën over had. Ach ja, hij zou vanzelf wel bijkomen. Over het algemeen luisterde hij wel naar haar.
Maar er zat nog iets in haar hoofd. De woede die ze had gevoeld toen Skyteller Moraine naar de elders den had gestuurd. Ze mocht niet to-be worden. Onzin! En het was al helemaal gemeen om het zo op de ceremonie te zeggen. Het had haar moment op to-be te worden verpest. Ze wilde toch een bezoekje brengen aan de poes, waarmee ze haar hele leven eigenlijk mee had doorgebracht in de nursery. Wren stak haar kop in de elders den en zag de grijze poes er al liggen. Meteen werd Wren weer overspoeld door verdriet en woede. Skyteller moest zichzelf maar eens goed achter de oren krabben! ‘Hey,’ mauwde Wren zachtjes toen ze dichterbij Moraine trippelde. ‘Hoe is het?’ mauwde ze vervolgens voorzichtig. Het was een domme vraag. Moraine voelde zich verschrikkelijk, dat was aan alles te zien.

Moraine schrok op toen iemand opeens tegen haar begon te praten, ze had die kat niet horen aankomen en had de andere kant opgekeken. Plus het feit dat haar reukzin niet half zo goed was als ze dacht dat het hoorde te zijn. Ze keek wat langer naar de kat die haar zo had verrast. Wren! "Hoe is het?" Waarom vroeg iedereen dat toch? De kleine kattin wist zeker dat het te zien was dat het niet goed ging. Ze overweegde te liegen, zoals ze ook met Dusk had gedaan. Wren was nog maar een kitten, en ze wilde niet dat die haar te veel zorgen ging maken. Dat was Moraine niet waard. "Hi..." Ze liet de stilte voor zich spreken. Het ging niet goed. Alles behalve dat.

Oeps, ze was toch inderdaad een beetje slechthorend. Want ze schrok een beetje. Maar Wren deed net alsof ze niets had gezien en keek met een glimlachje naar de grijze poes. De calico kreeg helaas geen antwoord op haar vragen, alleen een simpele begroeting. De stilte die vervolgens door de lucht sneed, was alles bepalend. Wrens medelijden voor de poes groeide alleen maar meer. Stomme Skyteller, dit was zíjn fout! ‘Nou, ik vind het onzin dat Skyteller je elder heeft gemaakt,’ sprak ze vervolgens resoluut, waarna ze het nest van Moraine ging zitten. ‘Je kan gewoon jagen! De cave guards kunnen opletten of het gevaarlijk is. Daar zijn ze toch voor!’ begon ze vervolgens hardop haar gedachten te mopperen. Ze zou misschien aan haar moeder kunnen vragen of Skyteller zijn mening wilde veranderen. Nu ze toch healer to-be was, kon ze vast wel het een en ander regelen bij de healer. Wrens oogjes lichten op bij het plan.

Het was iets wat Moraine altijd zo leuk had gevonden aan Wren. Ze was niet bang om te zeggen wat ze dacht. Een kleine glimlach kwam dan ook op haar gezicht toen ze Wren hoorde mopperen. Eindelijk iemand die zei wat ze dacht. De kattin zag Wrens ogen opeens oplichten. Oh oh. Wat was ze van plan? De laatste paar keren dat Moraine die blik had gezien, had Wren een paar niet-zo-grappige-grapjes uitgehaald en had ze zich kapot geschrokken. "Waar denk je aan?" Ze wilde niet te bemoeizuchtig zijn, hoor. Ze wilde alleen zeker weten dat Wren niets van plan was met haar.

Wow. De poes kon wel niet horen, maar ze kon bijna wel gedachtelezen! Ze vroeg waar ze aan dacht, was ze zo overduidelijk enthousiast? ‘Nou,’ begon de kleine calico. Wren sprong weer overeind en begon heen en weer te ijsberen. ‘Mijn moeder, ja, die is nu net healer to-be geworden,’ begon ze haar meesterplan uit te leggen. ‘En ze is dus nu heel erg veel met Skytellen, enzo. Dus als ik haar overhaal dat je gewoon prey-hunter to-be kan worden, dan kan zij misschien met Skyteller praten!’ Wren wist wel bijna zéker dat dit moest lukken. Als Moraine gewoon even haar beste kant liet zien in de grot, dan moest dat wel lukken. Dan kon ze gewoon mee op patrouille met de rest. En als Wren cave guard to-be zou worden, dan zou ze Moraine beschermen.

”Nou,” oh, ze kon meteen merken hoe enthousiast Wren hierover was, ”Mijn moeder, ja, die is nu net healer to-be geworden. Echt? Dat had Moraine dus niet gehoord, en dit was nieuw voor haar. ”En ze is dus nu heel erg veel met Skyteller, enzo.” Oh, ze wist al waar dit naartoe ging, hoewel ze niet zeker wist of het zou werken. ”Dus als ik haar overhaal dat je gewoon prey-hunter to-be kan worden, dan kan zij misschien met Skyteller praten!” Nu lichtten Moraine’s oogjes ook op. Toch een to-be worden? Daar zou ze zo veel voor geven op dit moment! Ze was sprakeloos, en zover ze wist was dit het aardigste dat iemand ooit voor haar had gedaan. Nou ja, gedaan? Het was nog niet gelukt. Maar het kon wel lukken. Daar was ze zeker van.

Wren keek Moraine onderzoekend aan. Waarom zei ze niets? Had ze haar wel gehoord? Was Moraine toch dover dan ze in eerste instantie had gedacht? Een vragende blik ontstond op Wren gezichtje. ‘En?’ vroeg ze afwachtend. ‘Wat vind je ervan?’ Ja, als het haar niets leek, kon ze net zo goed niets zeggen. Dan was het verspilde moeite. Maar Moraine had best terneergeslagen geleken toen Skyteller had verteld dat ze naar de elders den moest verhuizen. En ja, dat begreep Wren volledig. To-be worden was het allerleukste dat je maar kon overkomen! Nou ja, misschien op volleerde cave-guard of prey-hunter worden na dan.

”En? Wat vind je ervan?” Wren had het blijkbaar niet aan haar houding gezien. Nou ja, daar was misschien niet iedereen even goed in. Maar natuurlijk wilde Moraine het proberen! Ze klemde zich wanhopig vast aan elk klein sprankje hoop dat ze misschien toch een to-be kon worden. Toch was ze wel onzeker, en dat klonk ook door in haar stem. ”Als het lukt, zou het geweldig zijn!”

Wren kreeg een frons op zijn gezicht. Geloofde Moraine niet in haar overtuigingskracht? ‘Natuurlijk gaat het lukken!’ miauwde ze zelfverzekerd. Even met puppyogen haar moeder aankijken en het héél lief vragen. Ja, haar moeder zou sowieso wel lukken, aan haar was het dan om Skyteller over te halen. En als dat dan niet lukte, zou ze eventueel zélf wel naar Skyteller gaan. Maar haar moeder zou waarschijnlijk meer indruk maken, aangezien Skyteller haar had uitgekozen als zijn to-be. Dus dan zou hij haar vast ook wel leuk vinden. ‘Dus je hoeft nu niet meer verdrietig te zijn. Het komt allemaal wel goed!’ sprak ze bemoedigend. ‘Je bent gewoon even een paar extra dagen kitten, dat is ook niet zo verkeerd,’ probeerde ze het leed vervolgens nog een beetje te verzachten.  

Wren was zo enthousiast dat Moraine het ook bijna ging geloven. Bijna, maar dat had ze zelf niet door. Ze keek weer even naar haar nest, naar haar blaadje. Nog maar een paar dagen... Een paar dagen... Dagen... Waarom konden het geen uren zijn? Waarom nou niet? ”Nog maar een paar dagen voordat ik ze in het echt kan zien,” fluisterde ze meer tegen zichzelf dan tegen Wren terwijl ze naar het blaadje staarde. Dan kon ze bomen zien zo hoog als bergen, en grote vlaktes met poelen water... Een paar dagen maar.

Wren keek met haar grote hemelsblauwe ogen de elder aan. Ze zou de elder zijn die het kortste elder zou zijn in de geschiedenis van de Tribe! Tenzij ze uiteindelijk als ze oud was weer elder zou worden, maar in elk geval ertussenin. Toen zag Wren de mond van Moraine bewegen, maar verstond haar niet helemaal. ‘Wat?’ vroeg ze met een vragende blik op haar gezicht. Iets zien? Ja, ze kon prima zien toch. Ze was niet blind, alleen een beetje doof.

Blijkbaar had Wren haar niet goed gehoord. ”Wat?” Nee, Moraine wilde het eigenlijk niet uitleggen... Want dan zou er een heel gesprek over gevoelens volgen en dat wilde ze zeker niet. Gevoelens... Ingewikkelde dingen waren het. ”Hmmm? Oh, niets.”

Wren kreeg toch een beetje een beledigde uitdrukking op haar snoet. Ze zéi toch iets, dus er was wel wat! ‘Nee nu moet je het zeggen,’ zei Wren ongeduldig. Moraine moest nu niet zo stom doen. De kleine calico had nu net helemaal voor haar gepland dat ze haar to-be zou maken, dan kon ze in elk geval dit vertellen. Het was vast weer zoiets kleins, of een geheimpje. Oeh! Een geheimpje zou wel heel leuk zijn. Dan wist Wren iets wat de rest niet wist. Dat was leuk, dan hadden ze samen een geheimpje. En dan zou ze het niemand vertellen, heus niet hoor! ‘Je kan mij vertrouwen,’ stelde Wren daarom ook zelfverzekerd vast. Nieuwsgierigheid borrelde op in het kleine lichaampje van de jonge kitten.

O jee. Now she'd done it. Moraine merkte dat ze steeds zenuwachtiger werd. "Nee nu moet je het zeggen." Er was een korte stilte, waarin ze meteen allemaal uitvluchten probeerde te vinden. Hoewel ze pas net zelf geen kitten meer was, vertrouwde ze Wren niet volledig ten opzichte van haar blaadje. Het was erg teer en één verkeerde tik ertegenaan kon het al vernietigen, en dat zou Moraine echt niet aankunnen. "Je kan mij vertrouwen." Met tegenzin wees ze naar het blaadje. "Mijn mama vertelde me altijd verhalen over hele hoge bomen, en blaadjes zoals dat die in leaffall uit de bomen vielen..." No going back now.

Wren keek nog enkele momenten overhalend naar Moraine, waar niet lang daarna het hoge woord eruit kwam. Bomen? Dat wilde ze het liefste zien? Wren had altijd verlangend naar de bergen gekeken. Ze wilde klimmen naar de hoogste top die er maar was! Wren wiebelde verrast met haar oren en keek toen naar het blaadje wat ze aanwees. ‘Woooww,’ zei ze terwijl ze met haar grote blauwe ogen dichterbij het blaadje kwam. Ze had die dingen ook nog nooit eerder gezien. ‘Waar heb je die gevonden?’ En hoe zagen die bomen waar ze het over had er überhaupt uit. Vanuit de grot had ze altijd alleen de kale bergtoppen kunnen aanschouwen.

Wren leek oprechte interesse in haar verhalen te tonen, en daar was ze blij mee. Veel van de oudere katten zouden een beetje grinniken en doen alsof ze naar haar luisterden, maar deze kat gelukkig niet. "Waar heb je die gevonden?" Niet. Toen ze maar door en door bleef vragen over buiten had haar vader het blaadje een keer voor haar meegenomen, alhoewel hij waarschijnlijk niet verwachtte dat ze er zo onder de indruk van zou zijn. "Papa nam hem voor me mee..." zei ze met glinsterende ogen. Haar vader was de beste, daar was ze zo zeker van.

Wren staarde met begerende oogjes naar het blaadje, waarna Moraine vertelde dat haar vader hem voor haar had meegenomen. Wat gaaf! Ze had dus al een voorproefje gehad van hoe het er buiten uitzag, en nu had Wren dat ook! Voorzichtig krabbelde Wren wat dichterbij en probeerde aan het blaadje te snuffelen. Wat een gave vader had Moraine. ‘Wat lief!’ miauwde Wren, nu toch met jaloerse blik in haar ogen toen ze van Moraine naar het blaadje keek. ‘Ik heb geen vader,’ merkte ze toen resoluut op. Ja, waarom had zij eigenlijk geen vader die blaadjes voor haar meenam mee van buiten? Dat was eigenlijk helemaal niet eerlijk. Mama was fantastisch en lief natuurlijk, maar nu was ze healer to-be en had ze geen vader. Nu had ze een soort van halve moeder en geen vader. Het was nu alleen Wren en haar broers. En Moraine had een mama én papa. Wren plofte neer voor Moraines nest en keek toen met hebberige oogjes naar het blaadje.

Zodra Wren dichterbij kwam plaatste Moraine voorzichtig een poot erop. De boodschap was duidelijk: mijn blaadje, paws off. Ze stond Wren wel toe om aan het blaadje te snuffelen, dat kon geen kwaad. "Wat lief!" Ja, daar was ze het mee eens. Haar vader was de liefste. Ze deinste een beetje terug toen Wren een rare blik in haar ogen kreeg. "Ik heb geen vader." Au. Au. Dat was pijnlijk. Moraine voelde zich meteen een beetje schuldig. Hier stond ze dan, over haar ouders op te scheppen, terwijl Wren alleen maar een moeder had. "Ehmmm..."

Wren merkte al snel dat Moraine veel waarde hechte aan het blaadje en dat snapte ze ook best wel. Het was haar blaadje en Wren zou zich ook ontzettend schuldig voelen als ze per ongeluk haar dierbare geschenk zou stuk maken. Verdikkie, waarom was het nou weer zo. Wren had blijkbaar Moraine in een ongemakkelijke situatie gebracht toen ze vertelde dat ze geen vader had. Ja, eigenlijk was dat ook wel een beetje raar misschien voor haar, maar voor Wren was het altijd zo geweest. Het was normaal. Maar op dit soort momenten voelde ze wel alsof ze iets miste, iets wat misschien wel normaal was om te hebben en wat iedereen had. En trouwens, je hád toch een vader nodig. Ze moest toch ergens vandaan komen? Ze wist ook niet precies hoe dat werkte… ‘Maar dat is niet erg hoor!’ sprak ze toen bemoedigend tegen Moraine, ook al was het misschien een leugentje. Ze wilde dat Moraine zich weer béter ging voelen, niet slechter. Wren zou het onderwerp maar veranderen. ‘Dus, wat ga jij doen als je voor het eerst buiten komt?’