Maybe we were designed to be alone

Ook al was Pebble klein, altijd al geweest, toch zag hij er statig uit zoals hij hier stond, in de Tribe of Endless Hunting, de littekens die hij tijdens zijn leven droeg nog trots afgebeeld op zijn korte vacht. Zijn uitdrukking was relatief neutraal, al zouden katten die hem goed kennen de onrust in zijn blik wel opmerken. Een nieuwe kat zou zich vandaag bij hen voegen. Hij stond boven het landschap en hij keek toe. Vanaf hier zag hij zo veel, en toch kon hij maar zo weinig. Het deed pijn om. Hij was guard geweest in zijn leven en zijn ziel zou dat voor altijd zijn; en om hier toe te kijken zonder zijn vrienden en familie te kunnen helpen deed pijn. Hij voelde zich zo verdomd machteloos. Pebble zuchtte even lichtjes, geruisloos. Het was tijd. Ze voegde zich bij hen. Even bleef hij stil. De kater herinnerde zich het gevoel maar al te goed; hoe de pijn langzaamaan vervaagde, hoe alles toen weer helderder werd tot hij plots hier was.

Voor Wisp <3