Lost. || FINISHED

Het had hem in het begin wel een goed idee geleken, juist omdat zijn mentor tegen hem had gezegd dat hij liever niet wilde dat Viperpaw naar binnen zou gaan. Maar helaas: tijdens de tour door het territorium mocht ook dit gedeelte niet ontbreken en juist dit gedeelte van zijn territorium had Viperpaw het meeste aangesproken, juist omdat niemand een idee had wat zich aan de andere kant van de grot bevond. Het was er smerig, het stonk er en het was er donker, maar als die factoren hadden Viperpaw niet echt tegengehouden om naar binnen te gaan. En nu was hij verdwaald. Hij zag het licht niet meer – letterlijk dan – en botste overal tegenop. Zijn poten maakten zuigende geluiden telkens als hij zich probeerde te verzetten en heel zijn vacht leek te stinken naar het smerige spul dat zich in het water bevond. Soms moest hij iets meer kracht gebruiken om zijn poten op te tillen; dan zoog het water en de modder hem letterlijk naar beneden. Op die momenten moest hij eerlijk toegeven dat zijn hart een klein beetje stilstond, maar dat liet hij uiteraard niet merken aan zijn omgeving, ook al was er dan niemand die zich hier ook maar in de buurt bevond. Hij had niet het idee dat hij de juiste richting op ging, maar hij had ook weer niet het idee dat hij wist wat de juiste richting nu echt was. En hij weigerde het om zwakte te tonen door om hulp te gaan roepen, dus zette hij koppig zijn tocht voort. Hij had geen idee hoe veel tijd inmiddels was verstreken, maar hij vermoedde dat zijn mentor binnenkort wel alarm zou slaan als hij zich niet zou vertonen in het kamp. Als ze hem hier zouden vinden, zou hij dan heel erg veel straf krijgen? Hij dacht aan Tallstar. Nah. Die zou hem waarschijnlijk ondervragen om na te gaan of hij een geheime gang naar één of ander territorium had gevonden, Tallstar kennende. Hij grinnikte om zijn eigen gedachten, maar zelfs dat werkte niet meer na een poosje nog een paar keer tegen iets aangebotst te zijn geweest. Hij zuchtte. Tja, hij moest het toch maar toegeven, al was het maar aan zichzelf: hij had nooit die stomme grot binnen moeten gaan.

En plotseling was daar zijn redding. Of nou ja, voor heel even dan. Zijn kop draaide zich met een ruk naar opzij toen een stem zich weergalmde door de grot. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, maar omdat de stem echt overal weerkaatste tegen de muren van de grot had hij geen idee waar de kat die hem blijkbaar aan het zoeken was zich bevond. Hij kon zich net zo goed aan de uitgang bevonden hebben. In dat geval zou Viperpaw zich best wel stom voelen; hij had het gevoel dat hij hier al uren door de modder zat te lopen om de uitgang te kunnen vinden. Opeens hoorde hij pootstappen die dichterbij kwamen, gevolgd door nog meer geschreeuw. Nu dat het niet meer zo hol klonk, kon Viperpaw ook onderscheiden dat het zijn denmate was, Settledpaw. En natuurlijk knalde de tom weer volop tegen hem waardoor hij zijn evenwicht verloor en op zijn zij in de modder en het water viel. Hij zou kwaad moeten zijn op Settledpaw, maar hij was zo erg opgelucht dat iemand hem eindelijk had gevonden dat hij niet eens meer ruimte had om kwaad te zijn. Hij kwam snel overeind terwijl hij het water en de modder van zich af probeerde te schudden – zodat een klein beetje op Settledpaw kwam, haha, verdiende loon! – en draaide zijn kop zodat hij Settledpaw kon aankijken. Of toch waar hij zijn schim kon onderscheiden; het was veel te donker om hem goed te kunnen zien. “Dude,” bracht hij uit. “Ik dacht dat mijn laatste uur geslagen was.” Vervolgens kneep hij zijn ogen samen. “Je was toch toevallig niet van buiten naar binnen aan het roepen, hè? Anders had ik misschien je stemgeluid kunnen volgen.” Hij hoopte dat Settledpaw niet zo dom was geweest om effectief naar binnen te rennen. En als hij wel zo dom was geweest, dat hij de weg naar buiten nog wist. Anders zaten ze hier nog wel even vast. In elk geval was hij niet alleen en zou hij niet alleen sterven als ze de uitgang niet meer zouden vinden. En Settledpaw zou waarschijnlijk sneller aan het instinct toegeven om zielig te gaan schreeuwen dan hij, dus zou hij als de held eruit komen. Het was een win-winsituatie voor hem in meerdere gevallen, dacht hij tevreden.

“De rebel uithangen, wat had je anders van me verwacht?” antwoordde hij met een grijns. Het was algemeen bekend dat Viperpaw graag tegen de regels in ging. Als iemand hem zei iets niet te doen, deed hij het negen van de tien keer juist wel. Het was eigenlijk ook een soort middelvinger naar iedereen die vies naar hem keek omdat er bekend geworden was dankzij zijn moeder dat er RiverClanbloed door zijn aderen stroomde, iets waar ze beiden vies voor aan werden gekeken. Maar hij moest eerlijk toegeven dat hij dat bij Settledpaw nog nooit had meegemaakt. En deels was hij nieuwsgierig naar wat de tom zijn motieven daarvoor waren, maar een ander deel was te trots om zijn dankbaarheid toe te geven en dus zweeg hij liever. “Een echte man roept niet,” antwoordde hij stoer, maar hij wilde nu dat hij dat wél had gedaan. “En dude, volgens heb je geroepen en ben je direct naar binnen gerend, want er waren niet veel seconden tussen het geroep en die hazensprongen van jou.” Regel nummer één: als je je fouten niet toe wilde geven, schoof ze dan af op een ander. En misschien had hij nog wel gelijk ook. Settledpaw was na zijn geroep wel héél snel tegen hem aan geknald. Dus ja, het was gewoon Settledpaw’s schuld. Punt uit. “Eerst zien dan geloven,” zei hij op een uitdagende toon en met de hint van een grijns in zijn stem terug tegen de apprentice. “Ik ga je geen credit geven totdat ik het licht aan het einde van de tunnel heb gezien. No pun intended.” Tja, soms had Viperpaw best wel droge humor. Maar in dit geval was dat goed, toch? Het was beter dan paniekerig te gaan doen over het mogelijke feit dat Settledpaw de weg niet meer terug wist en ze hier voor eeuwig opgesloten zaten en uiteindelijk zouden uithongeren en zouden sterven. Over dramatisch gesproken. “Maar ik kan dus concluderen dat je geen idee had dat hier iemand binnen was,” zei hij op nonchalante toon. “Dus de vraag is eigenlijk wat jíj hier deed?” Hij stootte de apprentice plagerig tegen zijn schouder wachtend op antwoord.

“Dat ga ik dadelijk nog eens daadwerkelijk als ik te lang met jou door moet brengen in deze stinkgrot,” zei hij op een al even dramatische toon terug, maar een grijns kwam om zijn lippen toen Settledpaw hem verder bleef jennen. Settledpaw was waarschijnlijk een van de weinige apprentices met wie hij het goed kon vinden. Hij wist niet goed waarom, maar de apprentice leek zijn humor wel te appreciëren en had ook meestal wel wat terug te zeggen op zijn gevatte opmerkingen. Hij liet zich niet wegjagen door Viperpaw’s humor en dat was wel iets wat de apprentice kon appreciëren. Viperpaw voelde zich niet meer boven hem verheven, maar zag hem nu eerder als een gelijke waardoor het voor hem ook veel gemakkelijker was om met hem op te schieten. Bij katten over wie hij zich verheven voelde, stelde hij zich vaak arrogant op en daardoor maakte hij niet veel vrienden. Telde daar dan ook nog maar eens het feit op dat iedereen bijna wist dat hij een half-Clanner was en dat zijn vader in RiverClan zat en de ramp was compleet. Maar net als met veel half-Clanners trok Tallstar zich weinig aan van het commentaar en had hij Viperpaw net als elke ShadowClankat gewoon geaccepteerd. “Dadelijk ga je me nog voor vissenvreter uitschelden, als we het dan toch over stinkgeuren hebben,” zei hij op droge, misschien ietwat bittere toon. De Clan van zijn vader stonk namelijk enorm. En dat was al reden genoeg voor hem om bij ze uit de buurt de blijven. En dan nog een hele emotionele reden waar hij het liever niet over wilde hebben. “En twee weken ziek in de medicine cats den liggen, zeker?” klaagde hij. “Mijn mentor is al niet blij met me. Dadelijk gaat hij Tallstar echt om een andere apprentice vragen. Dan zit ik daar dadelijk als senior warrior tussen al die apprentices.” Hij keek Settledpaw op een dramatische manier aan, maar grinnikte toen deze aangaf dat ze naar links moeten. “Weet je het zeker, Captain?” vroeg hij met een grijns. “Zouden we toch niet beter naar rechts gaan?” Hij had eerlijk waar geen idee. Als hij dat had geweten, dan was hij hier al wel uit geweest van te voren. “Als dit de verkeerde richting blijkt te zijn, moet jij voor de rest van de week kikkers eten.” En dan zou hij expres met zijn lekker dikke muis voor Settledpaw gaan liggen en er nog eens luid bij smakken. Hij grijnsde nu al bij het vooruitzicht.

“In tegenstelling tot jou maak ik wel mijn eigen vrije tijd,” zei hij op een half arrogante, half opscheppende toon toen Settledpaw zijn opmerking maakte. Want ja, hij ging er altijd gewoon vandoor voordat zijn mentor met zijn training wilde beginnen. Of als ze hun prooi hadden binnengebracht en zijn mentor wilde hem nog ergens een preek over geven. Meestal dan, want Viperpaw was altijd wel oprecht geïnteresseerd in de lessen die zijn mentor aan hem wilde geven. Alleen had hij niet zo’n zin in de preek die dan volgde als hij weer eens iets had gedaan wat niet mocht, zoals nu dus. Zijn mentor zou waarschijnlijk wel te horen krijgen wat hij had gedaan en hij zou sowieso één of andere flauwe straf krijgen zoals het een week lang verzorgen van de elders, maar dat vond hij niet zo erg. Hij had wel in de gaten dat de elders wel konden lachen met zijn streken en hij had altijd veel respect voor de oudere katten. Hij luisterde ondertussen naar een verhaaltje terwijl hij zijn opgelegde taken deed en dus was het voor hem niet echt meer een straf. “Ik doe anders toch heel erg mijn best,” sprak hij met een grijns, al lag er wel een serieuze ondertoon in zijn blik. Ja, hij hing de rebel uit en hij volgde niet alle regels, maar aan het einde van de rit deed hij wel actief mee aan al zijn trainingen. “Oké, als jij het zegt,” zei hij met een grijns toen Settledpaw koppig volhield dat ze naar links moesten gaan. Hij zou echt over de grond rollen van het lachen als bleek dat ze uiteindelijk toch rechts hadden moeten gaan. Hij vond het nog niet zo erg dat hij verdwaald was geraakt nu Settledpaw hier was en ze de hele tijd tegen elkaar konden kibbelen. “En wat staat daar tegenover?” vroeg hij met een grijns. “Wat moet ik doen als jij gelijk zou hebben en we dadelijk inderdaad bij de uitgang zou zijn?” Misschien was dat niet zo slim om te vragen. Settledpaw kennende zou dat echt weer van alles kunnen zijn. “En laat het uit je hoofd om met iemand te gaan flirten,” zei hij waarschuwend. “Je weet goed genoeg hoe ik ben met she-cats.” Ja, echt zijn grote zwakte. Hij was er zo awkward tegenover als hij zich in een romantische situatie bevond of tegenover een emotionele she-cat. Daar kon hij echt niet mee omgaan.

“Is goed hoor, Acorndust nummer twee,” zei hij waarna hij met zijn ogen rolde. Jeetje, soms kon Settledpaw echt veel te serieus zijn. Maar goed, dan was Viperpaw er om hem op andere gedachten te brengen. Hij nam aan dat als Settledpaw hier met een iets serieuzere kat had rondgelopen hij ook op een andere manier had gereageerd, maar helaas voor Settledpaw ging Viperpaw allesbehalve serieus met deze situatie om. Behalve misschien als ze tegen de nacht de uitgang nog niet hadden gevonden en hij half om zou gaan van de honger. Hij vermoedde dat hier niet veel prooi te vinden was. En als ze niet één of andere geheime tunnel vonden die naar ThunderClan zou leiden of iets dergelijks, was het vrij nutteloos geweest voor hem om hier naar binnen te redden. Maar ja, dat had hij zichzelf ook wel van te voren wijs kunnen maken voordat hij halsoverkop naar binnen rende. Viperpaw wiebelde kort met zijn oortjes toen Settledpaw een geniepige blik op zijn gelaat toverde en vervolgens zijn opmerking maakte. Het duurde heel even voordat de intentie tot Viperpaw doordrong. Hij zette zijn amberkleurige ogen groot op toen hij zich besefte wat Settledpaw bedoelde. “Dude,” bracht hij uit. “Néé. Het is niet omdat ik nu niet met she-cats flirt dat ik later geen kans meer bij ze wil maken. Dadelijk denkt heel de Clan dat ik voor de toms ga.” En dadelijk zou één of andere mannelijke apprentice of warrior het in zijn hoofd halen om hém te benaderen. “Goed dan,” verzuchtte hij. “Ik flirt wel met een poes.” Liever de korte pijn dan, toch? Hij zou waarschijnlijk ontzettend op zijn snater gaan, maar dat zou beter zijn dan dat de hele Clan dacht dat hij gay was. “Enige voorkeur voor welke she-cat ik moet gaan?” Settledpaw kennende ging hij één of andere queen uitkiezen zodat hij ruzie kreeg met de partner of iets dergelijks. Maar nee, zo gestoord zou Settledpaw nu ook weer niet zijn, wel dan? “Maar zodra jouw opdracht duidelijk is, mag ik míjn voorwaarde stellen,” zei hij met een brede grijns. “Als flirten met een she-cat mijn straf is, vind ik dat ik iets anders mag verzinnen voor jou.”

Een kleine grijns speelde om zijn lippen toen Settledpaw aangaf dat hij mocht kiezen wie hij wilde. “Moeilijk, moeilijk,” zei hij zuchtend. “We hebben immers best wel mooie chicks rondlopen in onze Clan.” Hij had echter niet één bepaalde kat die hij er uit zou kiezen, maar hij zou natuurlijk niet onderdoen voor Settledpaw. Hij zou één van de mooiste chicks kiezen uit hun den en er vervolgens voor de volle honderd procent voor gaan. En waarschijnlijk op zijn dak krijgen, want niet veel she-cats in hun Clan waren van hem gediend. Hij gedroeg zich arrogant en afstandelijk tegenover de meeste Clanmates en dat liet nu niet bepaald een goede indruk achter. Maar hé, misschien zouden zijn goede looks op de één of andere manier wel de trick moeten doen? Ach, hij zou wel zien. Hij trok kort met zijn oortje toen Settledpaw aangaf dat ze naar rechts moesten. “Dude,” zei hij met een droog gezicht. “Volgens mij hadden we allang bij de uitgang moeten zijn.” Of met andere woorden: Viperpaw dacht dat ze verkeerd liepen. Maar goed, als dat inderdaad zo was, hoefde hij zich niet aan hun deal te houden. Wat hem trouwens bracht op het volgende. Settledpaw leek open te staan voor een nieuwe uitdaging en met een sluwe grijns om zijn lippen keek Viperpaw de tabby aan, die nu opeens wel heel onzeker geworden leek te zijn. Awh. Zo gemeen was hij niet, wel dan? Oké, misschien een klein beetje. “Om maar in hetzelfde onderwerp te blijven,” zei hij met een grijns. “Als we nu nog meer verdwaald raken en je dus de weg uiteindelijk niet blijkt te weten, dan moet je je in muizengal rollen en vervolgens bij één van de knapste chicks in onze den gaan liggen. Bonuspunten als je een gesprek aanknoopt en ze antwoordt zonder meteen weg te lopen.” Het zou hem nogal een reputatie geven, maar hij zou er uiteindelijk wel overheen komen. Maar dan moesten ze nu dus wel de verkeerde kant opgaan. En het stelde Viperpaw wel gerust dat ze nog altijd geen licht zagen; dat was immers een goed teken.

“Waar zie je me voor aan?” Hij zette grote ogen op. “Ik ben veel te druk met alle regels te breken en mijn senior warrior mentor voor gek te zetten om oog te hebben voor dat soort onbenullige dingetjes.” Bovendien was hij ook nog maar jong. Al zou hij warrior worden, dan nog had dat allemaal geen haast. De meesten kregen hun kittens pas als ze twee of drie seizoenen voorbij hun warriorleeftijd waren en dan nog waren er katten die langer wachtten. Zoiets moest je niet forceren. En hoewel Settledpaw hem bestempelde als casanova wilde Viperpaw toch weldegelijk wachten op iemand waarmee hij de rest van zijn leven kon spenderen. Maar het was waar wat hij tegen Settledpaw had gezegd: hij wilde eerst nog volop genieten van zijn apprenticetijd en daarna zou hij wel weer verder zien. Voor Settledpaw was het normaal dat hij er al zo mee bezig was; hij was natuurlijk al dichter bij de wariorleeftijd dan Viperpaw. Toch had de bruine tabby niet echt het idee dat zijn vriend iemand op het oog had, anders had hij dat nu al wel allang verteld. Dan had hij de opdracht niet eens aangenomen, als hij echt indruk op iemand wilde maken. “Dat is prima,” zei hij met een grijns. “Dan heb ik tenminste een leuke grap om te vertellen aan de katten van StarClan.” Maar helaas mocht niet zo zijn: opeens ging de tunnel naar boven en bevonden ze zich even later in het daglicht. Viperpaw trok een zuur gezicht en die werd nog zuurder toen Settledpaw letterlijk over de grond begon te rollen van het lachen. “Aansteller,” bromde hij, maar hij vermaande zich daarna wel. Hij had immers een weddenschap gemaakt en die had hij nu verloren. “Oké, maar we doen het niet vandaag,” waarschuwde hij snel. “Ik ben echt bekaf van heel dit avontuur. En ik had mijn mentor eigenlijk beloofd dat ik nog wat prooi op zou brengen.” Er waren alleen twee problemen: het was leafbare en er liep dus weinig prooi rond en de zon begon al onder te gaan, waardoor ze beiden weer spoedig in het kamp verwacht werden. “Mijn mentor gaat me vermoorden,” zuchtte hij. “Nu moet ik ook nog gaan liegen over waar ik geweest ben.” En hij wilde Settledpaw niet in de problemen brengen, dus kon hij maar beter met een goede leugen komen.

Tja, een winnaar was hij zeker wel, helaas voor Viperpaw. Hij had echt geen zin in de opdracht. Hij had er niet al te veel moed in, maar stel dat hij dan toch juist de verkeerde apprentice uit zou kiezen en hij had er een bewonderaar bij, wat zou hij dan doen? Nee, hij moest iets verzinnen waardoor het zo lang mogelijk uitgesteld zou worden. Alleen stelde Settledpaw al voor om het morgen te gaan doen. “Dan kan ik niet,” zei hij snel. “Mijn mentor heeft me vanmorgen verteld dat hij me mee wil nemen op de ochtendpatrouille, daarna wil hij me waarschijnlijk mee uit nemen om te gaan trainen en later zal ik bekaf zijn. Het enige wat er dan nog uit gaat komen, is wat gebrabbel en een hoop gesnauw.” Bovendien had hij zo het idee dat als dit uit zou komen, hij zodanig straf zou krijgen dat hij sowieso de hele tijd afgeleid zou worden met allerlei rottaakjes die zijn mentor zou verzinnen om te voorkomen dat hij het nog eens in zijn hoofd zou halen om de regels te verbreken. Niet dat dat echt veel uitmaakte, maar goed. Settledpaw stelde voor om te gaan jagen op de terugweg naar het kamp en Viperpaw gaf een knikje. Als ze maar met iets van prooi terug zouden komen, dan was het goed. Hij wilde net aan Settledpaw voorstellen dat ze daar een nachtjacht van konden maken toen hij zich besefte dat zijn mentor hem die ochtend weer verwachtte op de ochtendpatrouille, letterlijk net de reden die hij had gegeven om zijn opdracht voor morgen al uit te stellen. “Waar wachten we dan nog op?” Met een grijns keek hij zijn vriend aan. “Wie het laatste aankomt in het kamp met een prooi moet één week lang de elders’ den verschonen!” En snel racete hij vooruit. Van die opdracht zou hij nog niet zo snel verlost zijn, maar hij zou het vanavond en morgen in elk geval al niet meer moeten doen!