A bleak night

Mist was het kamp in het gerold terwijl de zwarte kater uit zijn den kwam geslopen. Vanuit zijn ooghoeken dacht hij iets te zien bewegen, maar wende snel zijn blik af. Het was niet nodig voor hem om er langer naar te kijken. Vanzelf verdwijnen zouden ze toch niet. Een zacht gesnuif was te horen, terwijl hij op een langzame tred in de richting van de Medicine Den wandelde. Zijn lichaam was moe, maar zijn gedachten werkte om volle toeren. Op sommige plekken plakte zijn vacht vast van waar hij zich robuust had zitten schoonlikken. Ook nu weer had hij opgemerkt dat er bloedvlekken in zijn vacht hadden gezeten en nog steeds wist hij niet waar ze vandaan waren gekomen. Een huivering ging over zijn rug heen, waardoor een paar van zijn lange haren overeind gingen staan.
Eenmaal aangekomen bij de Medicine Den keek hij eventjes naar binnen toe. Het zag er naar uit dat alles hier vredig aan het slapen was. Gelukkig maar, hij wilde niemand wakker maken. Gewoon pakken wat hij moest pakken en dan weer wegwezen. Rousefury keek nog een keer achter zich, waar de schaduwen leken te bewegen. Zijn lichaam was echt te moe. Hij stapte verder de den binnen en snuffelde om zich heen, waar lagen die vervloekte zaadjes?

[&Bloodpaw, | Note: Dit is niet de eerste keer dat Rousefury probeert Poppy Seeds te stelen uit de Medicine Den, je mag zelf beslissen of hij al eens betrapt is ofzo (:]

Ah. Eindelijk lag hij warm in zijn bedje.. De tom had vandaag bijna de hele dag buiten gespendeerd dus toen hij zijn mosnest in kroop was hij erg blij met de warmte en de rust voor zijn poten. Een goedkeurende knor verliet zijn snuit toen hij zichzelf in een heerlijke bal oprolde en zijn ogen sloot. Het duurde dan ook echt niet lang voordat de medicine cat apprentice in slaap gesukkeld was en zachtjes met de wind mee snurkte. Het was best een stormachtig week geweest maar gelukkig begon de harde wind was af te zakken al was het nog niet volledig weg. Hopelijk kwam snel de lente eraan, een warm zonnetje op zijn pels mocht wel van de jonge tom. Beter dan de kille wind door zijn maine coon vacht en de kou op zijn pootkussentjes als hij op een half bevroren grond liep. Nog een moon en dan waren ze hopelijk van de verschrikkelijke weer en prooi te kort af. Zijn maag knorde zowat om de tien minuten maar Bloodpaw durfde niet veel van de stapel te pakken, er was al zo weinig.. Kittens, moederkatten en de elders waren veel belangrijker dan hem. De tom zette zich over zijn honger heen en focuste zich op andere dingen zoals.. slapen nu. Snurkend bleef hij diep in slaap en rommelde wat rond met zijn lichaam toen hij in een droom werd gezogen. Zijn pootjes trappelde kort maar lang bleef hij niet in zijn rooskleurige droom plakken. De tom werd lichtelijk wakker toen een harde windstoot de den liet ritselen en hem kort wekte. Bloodpaw wou net zijn ogen weer sluiten maar zijn halfgeopende slaapdronken blik viel op een gestalte dat was veder in de den stond. Kort schrok hij. Wie was dat? Was het een patiënt? Snel keek de apprentice naar de plek waar alle zieke/gewonden lagen maar miste daar niemand. Het was dus iemand die naar binnengekomen was van buitenaf. De tom kneep zijn ogen samen toen hij stil bleef liggen in zijn nest, eens zien wat de ander kwam doen.. de kat die naar binnen geslopen was leek niet opgemerkt te willen worden. Hm..

Een windstoot tegen de rand van de Den aan, had er voor gezorgd dat zijn vacht nog wat meer overeind was komen te staan. Normaliter was Rousefury best wel een standvastige kater, die zich niet zo snel bang liet maken, maar de nachten waren anders. De nachten waren.. onstuimiger. Met zijn nachtmerries nog vers op zijn netvlies, was de zwarte kater verder gaan zoeken naar de zaadjes die hij nodig had. Hij moest en zou een goede nachtrust te pakken krijgen en hopen dat hij morgen nog wel op tijd wakker zou worden. Een zachte grom gleed over zijn tong en snel zakte zijn oortjes in z'n nek. Hopelijk had hij niemand wakker gemaakt. Zijn ogen gleden door de den heen, maar hij kon niet zien dat er iets bewoog. Tenminste, niet meer dan de schaduwen, die toch wel bewogen. Hij schudde langzaam zijn kop en boog zich naar voren toe, om eens goed te wroeten tussen de planten. Een oor draaide zich opzij toen hij dacht iets te horen. Rousefury zakte in elkaar, maar merkte dat zijn staart over een stapeltje kruiden heen ging. Fijn, daar ging z'n cover.

De medicine cat apprentice bleef in zijn nest liggen maar hield de donker gekleurde warrior die geluidloos zijn den ingeslopen was in de gaten. Bloodpaw wou niet meteen gaan schreeuwen wat de ander hier deed want misschien was de warrior wel met zijn slaapkop de verkeerde den ingewandeld maar toen hij stilletjes bleef toe kijken begon zijn onderbuik gevoel meer te rommelen- en waarschijnlijk was het niet door de honger dit keer. De maine coon bleef stil maar kon het niet laten om zich wat te verschuiven om beter te kunnen zien wat de kat aan het doen was. Toen hij dan ook zag dat hij zijn kop in de voorraad stopte wist hij het zeker. De jonge tom stond meteen op met zijn oren naar achter gevouwen. "Wat denk je wel niet aan het doen te zijn?" Vroeg Bloodpaw met een niet al te blije stem. Helemaal toen hij nog zag hoe de zwarte tom een stapeltje kruidens omsloeg met zijn staart. Oh my Starclan! Zijn kruidens! De tom trok zijn lip op en sprong meteen naar de dader toe. Snel raapte hij de schaarse blaadjes op en keek met een woeste blik naar de tom die de naam Rousefury droeg. "Stiekem aan het rondneuzen tussen kostbare spullen? Ben je soms aan het stelen?" Hij bad voor de zwarte warrior van niet. Bloodpaw was erg gesteld op de plantjes en de bloempjes. Niemand (naast Ace dan) mocht er aan zitten en al helemaal iemand niet die bijna kostbare kruidens vernielde, al ging er in zijn kop er wat erger aan toe dan in realiteit. De apprentice had gewoon geen zin in een boze mentor.

Zijn ogen wende maar moeizaam aan de duisternis in de den, het was goed te merken dat de maan niet echt fel aan het schijnen was vandaag. Het zorgde ervoor dat er bijna geen licht naar binnen kwam. Hij snuffelde verder tussen de kruiden door, voorzichtig om niets om te stoten, maar kon daarbij niet voorkomen dat een stapeltje omver geslagen werd door zijn pluizige staart. Echt, hoe Acefray het hier vol hield was hem een wonder. Immers was de Medicine Cat groter dan dat hij was, en Rousefury was al van aardige proporties. De zwarte kater wilde vloeken, maar er kwam niet veel over zijn lippen. In plaats daarvan werd hij opeens in zijn zoektocht gestoord. Paniek schoot door zijn lichaam heen, werd gereflecteerd in zijn open gesperde licht groene ogen en deed zijn pluizige vacht overeind staan. Hij legde zijn oren in zijn nek en keek beschaamd naar de grond toe. " Kom op, Bloodpaw," sprak hij tegen de Medicine Cat Apprentice, aangezien het de leerling was die hem betrapt had. "Alleen een poppy seed, zodat ik vanavond kan slapen." Hij durfde de jongere kater niet aan te kijken. Het was verschrikkelijk wat hij aan het doen was, dat wist 'ie zelf ook wel. Maar het was noodzakelijk, tenminste in zijn ogen.