She Looks Like Fun

Ergens had het Zahida echt verbaasd dat ShadowClan werkelijk niet was komen zoeken naar hun geliefde mederatje Sunvoice. De Clans gingen toch allemaal zo over voor elkaar zorgen en zo? Misschien waren ze toch meer als de elite dan ze eerder gedacht hadden, als ze hun zwakken achterlieten. Dit had haar interesse gewekt. Het was namelijk altijd belangrijk om nieuwe informatie te controleren. Vandaar dat ze nu hier liep, door het moerasland, op zoek naar een levende ziel. Hoe zouden ze op haar reageren hier? Geen idee, maar als het te heet onder haar voeten werd vertrouwde ze erop dat ze hier met gemak weer weg zou kunnen komen. Ze had genoeg levenservaring om haar escapeplan waterproof gemaakt te hebben. Met een huppelend pasje liep ze door. Een geur achterna gaand. Wie oh wie zou ze als eerste tegenkomen?
- Fadingpaw, ik zal melden wanneer het topic open is!

Iets wat Fading nooit van haar zelf verwacht had was dat ze jaloers zou zijn. Toen ze Wolfpaw met iemand anders zag, met een vieze buitenclanner nog wel, was haar lichaam ontploft van woede. Natuurlijk was dit een masker om haar pijn te maskeren want toen ze zag hoe de she-cat zich zo gedroeg bij de ander.. dat deed haar pijn. Ze wou de sterke apprentice niet claimen als haar eigen maar om haar te delen door iemand die met harten oogjes naar haar vriendin staarde liet haar klauwen in en uit schieten. Oh wat wou ze toch die gevlekte snuit van de Tribe Foxdung in de drijfzand drukken. Helemaal toen Fading uit haar slof geschoten was en Wolfpaw haar nog aanviel ook. Sure, zij begon met de eerste klap maar ze had echt verwacht dat Wolf haar uithaal zou ontwijken. Ze voelde zich verraden. Verbannen. Gedumpt. Hart gebroken.. Nee. Ze schudde haar kop toen de tranen prikte in haar ogen. “Doe normaal.” Snauwde ze tegen haar zelf. Je bent een zwakkeling Fading, gedraag je en woman up. Ze zuchtte weer, een huilbui bleef prikken. Even bleef ze sterk maar daarna liet ze toch een klein traantje ontsnappen die zachtjes over haar wang begon te rollen. En weet je wat nou het klotste was? Dat ze hier zo afgeleid van verdriet was dat ze niet doorhad dat een moordenaar achter haar stond die op het punt stond om haar leven nog meer te verwoesten. Wat een top week weer.

Het duurde niet lang voordat ze iemand tegenkwam. Een zwart-wit katje, nog maar jong en er leek wat mis mee te zijn. De hele houding zag er zwak uit, en na even goed kijken kon Zahida tranen opmerken in de ander haar ogen. Och, wat zielig. Het arme kind had iets meegemaakt waardoor haar traankranen nu opendraaiden. Een zachte grinnik rolde over haar lippen heen. Het verbaasde haar keer op keer weer hoe anders de clans waren van haar thuis. Want zij zou nooit zwakte tonen, nooit, want als ze dat deed zou het vroeger of later haar einde betekenen. En het ding hier zou hetzelfde moeten doen, want nu dat Zahida wist dat de ander zwak was, had ze besloten dat dit haar slachtoffer zou zijn. Ze stapte vanonder de struik vandaan waar ze zich in bevonden had en liep zonder dreigende houding op de ander af, met een klein glimlachje op haar gezicht. "Hallo daar! Kan je me helpen, ik ben de weg kwijt," vroeg ze, vanaf ongeveer vijf meter afstand.

Een snik en tranen verlieten de verbitterde she-cat. Ze kon er niks aan doen, ze voelde zich zo rot over wat er gebeurd was dat haar emoties haar overspoelde. Het verlies van haar vader, de haat van haar clangenoten, haar ruzie met Wolfpaw wie eigenlijk haar enige vriendin was. Het kwam allemaal omhoog nu. Ze mocht Stormflare ook wel, maar waarschijnlijk was de young warrior enkel vriendelijk geweest omdat anders Fading ruzie zou maken. Dus vriendschap durfde ze het niet te noemen. Nu was het enige wat ze dus nog gehad in haar Foxdung leven een overloper naar een Tribe she-cat. great. Alles was super top! Ge-wel-dit! De wit met grijs gevlekte apprentice begroef haar klauwen in het koude aarde terwijl de tranen bleven stromen. Verdomme, waarom stopte het niet!? Fadingpaw snikte nog wat en hielt haar neusje op, helemaal toen ze geluid achter haar hoorde. Snel veegde ze haar poot langs haar gezicht om haar huilbui te maskeren maar de kat die vanuit de struiken tevoorschijn kwam was niet gek. De apprentice knipperde met haar ogen toen de vreemd uitziende she-cat vroeg als ze de weg wist. Ze zag er niet uit alsof ze verdwaald was maar eerder dat ze een prooi op het oog had. Shit, nu drong pas de geur haar neus in. Ze was een Bloodclanner! Mousedung Mousedung Mousedung. De wit met grijs gevlekte apprentice keek om der heen, maar er was geen clangenoot in de buurt. “Rot op bloedwijf. Je weet best de weg.” Snauwde ze onder haar gebroken stem door. “Laat me met rust en zoek een andere slachtoffer; een kittypet slaan zou beter bij je passen.”

Jezus, clankatten waren ook echt no fun. Een theatervoorstelling verzinnen was hier blijkbaar niet op zijn plaats. Kittypets trapten daar vaak nog wel in, dan was het altijd lachen. Maar dit? De zwart-witte kat begon gelijk te blazen en snauwen en Zahida trok haar wenkbrauwen op om het temperament van het ding. "Met die waterval die net uit je ogen stroomde ben je net zoals de gemiddelde kittypet, ratje." Haar lieve, spontane houding van net zakte helemaal weg en haar werkelijke intenties werden vrijwel meteen duidelijk - als ze dat niet al geweest waren. Za was nu toch wel op haar teentjes getrapt hoor, niet omdat de woorden van de ander nou staken maar omdat de ander zo'n grote bek durfde te hebben tegen een BloodClanner. Want werd er niet verteld hoe gevaarlijk zij wel niet waren? Hoorde de ander niet te trillen op haar lelijke clanpootjes? Ze zou haar is laten zien wie hier de baas was.

De al oude apprentice hield haar mondhoeken op tot een grauw. Ze trapte echt niet in de grap van de Bloodclanner, zogenaamd de weg kwijt? Haar kont. Ze wist best dat de she-cat hier gekomen was om iets te flikken. Ze probeerde met haar woorden de ander wat te intimideren want tegen een oudere volleerde moordenaar, daar kon ze echt niet tegenop. Toch was de andere she-cat niet onder de indruk van haar en hief haar wenkbrauw op waardoor Fading geïrriteerd met haar staart sloeg. Vooral toen het bloedwijf nog eens haar vergeleek met een kittypet. "Oh ja? Voel mijn klauwen maar eens door je huid ritsen. Dan zul je wel zien dat ik geen gemiddelde huispoesje ben." Gromde ze met haar klauwen in de koude grond geboord. Haar hele houding was uitdagend en klaar voor een gevecht, hoe hard haar kop schreeuwde dat dit een fout was en ze beter om hulp kon roepen ging ze niet opzij. Ze stierf liever dan dat ze als een bange kip wegrende met haar staart tussen haar poten. Het was haar taak om de clan te beschermen en de vijanden te verjagen van hun gebied, en deze bloedpoes was niet gewenst hier. Oprotten dus en heel gauw.

De kat tegenover haar was lachwekkend. De vacht op haar zwart-witte wangen was nog nat, maar toch durfde het kind stoere woorden naar haar op te zetten? Za rolde met haar spieren op het duidelijke 'dreigement'. "Ik plas bijna in m'n broek hoor," greens ze honend, waarna ze een sierlijke, maar sluwe pas naar voren zette. Haar klauwen nu uitgeklapt en haar lippen lichtelijk dreigend opgetrokken, de haren op haar rug en staart dik opgezet. "Je had je moeten omdraaien en weg moeten gaan, kind, want als ik klaar met je ben zou je wensen dat ik je dood had gemaakt." Dit dreigement kwam misschien wat plotseling. Maar Zahida wilde de anderen bevend in angst hebben. Wilde haar laten zien dat ze niet meer was dan een vervelende vlo in haar vacht. Dan een klein muisje, wachtend om opgegeten te worden. Na enkele secondes gespannen naar de ander gekeken te hebben, sprong ze plots naar voren met een grom en sloeg ze met haar rechterpoot naar de ander haar borst ter afleiding, waarna ze recht naar diens oor beet.