{Shroud's kits} Become as brave as lions

_{De zon scheen loom door de waterval heen, de wanden bevlekkend met haar stralende licht. Shroud keek met een tevreden glimlach een tijdje naar de speling van het licht, waarna ze haar aandacht focuste op haar drie kinderen in de nursery. Vijf moons oud alweer. De tijd was gevlogen. Een vreemde melancholie vulde haar buik, maar ze schudde het van zich af. De laatste dagen hing er sowieso een vreemd gevoel in haar buik, maar ze kon het niet plaatsen. Misschien werd ze wel ziek. "Wren, Turtle, Rumble," riep ze zachtjes met een warme glimlach, "kom eens?" Ze hield haar kopje wat scheef terwijl ze wachtte tot haar kinderen verschenen. Ze waren alweer vijf moons, tijd om het te hebben over hun mogelijke toekomst als to-be's.}

Hij had zich boven op een andere kitten gestort. Zich inhoudend niet zijn nagels uit te slaan. Hij had er geen zin in om op zijn kop te krijgen. Hij grinnikte toen hij merkte dat hij de andere kitten vast had gezet. Yes, gewonnen! Triomfantelijk stapte hij van zijn leeftijdsgenootje af om die weer wat ruimte te gunnen. Hij wilde net vragen of hij zin had in nog een rondje toen zijn moeder haar stem klonk. Nieuwsgierig draaide hij zich om. De kattinnen in zijn leven waren belangrijk voor hem. Hij was gek op zijn moeder en zijn zusje. Natuurlijk had hij ook wel een band met Turtle, maar die band voelde hij minder sterk. Er lag een vragende blik in zijn okergele ogen terwijl hij naar haar toeliep. “Wat is er ma?” Vroeg hij. Met een grijns om zijn bek plofte hij bij haar neer. Wat had hun moeder op haar hart wat ze kwijt moest?

Wren keek met glimmende oogjes door de nursery en had zich verstopt achter de rand van haar nest. Haar ogen stonden op haar broertje en degene met wie hij aan het stoeien was. De kleine calico wachtte op het moment dat haar broertje de overwinning zou claimen, en dan zo zíj met een verrassingsaanval hem van zijn poten slaan. Ze had haar geniale plannetje al helemaal gepland, totdat ze haar moeder om hem hoorde roepen. Potverdorie! Met slepende poten klom ze uit het nest. Een andere keer zou ze haar plannetje dan maar moeten uitvoeren, want het was niet vaak dat hun moeder hen alledrie bij elkaar riep. Toch kon ze het niet laten dat op het moment dat ze voorbij Rumble liep, ze haar staartje tegen zijn gezicht aan sloeg, waarna ze met gekrulde lippen naast hem ging zitten. Ze kon zich niet herinneren dat ze met zijn drieën notabeen kattenkwaad hadden uitgehaald. Daarom kantelde het poesje haar koppie en probeerde haar meest onschuldige blik op haar gezicht te zetten, terwijl Rumble al vroeg wat er aan de hand was.

Hij had wat rustig op een afstandje zitten toekijken hoe zijn broertje met een andere kitten aan het stoeien was. Hij voelde zelf niet echt de behoefte om zich erbij te voegen, maar toch hoopte hij wel dat Rumble degene zou zijn die zou winnen. Hij was tenslotte zijn broertje en degene waar hij dan ook achter zou staan. Zodra Rumble echter gewonnen had kwam de stem van hun moeder die hen alle drie bij haar riep. Wat zou het zijn? Hij liep op een rustig tempo naar haar toe en nam plaats naast de andere twee kittens. Een vragende blik richtte hij op zijn moeder, afvragend waarvoor ze hen bij zich had geroepen.

_{Shroud wachtte rustig af tot haar kittens verzameld hadden. Gelukkig duurde dat niet lang. Met een warme glimlach gaf ze ze snorrend allemaal een lik over hun kop. Ze werden al zo intens groot. Haar knappe kinderen en ook allemaal zo ontzettend verschillend. Ze krulde haar staart rond het drietal heen om ze in het nest te houden en hield haar kop wat scheef bij het horen van de woorden van Rumble. Altijd zo recht door zee. Hij zou een goede Cave Guard of Prey Hunter worden. Net zoals haar andere kinderen natuurlijk. “Jullie mogen over een moon eindelijk beginnen met jullie trainingen,” snorde de kattin op een warme toon, “dus ik vroeg me af of jullie er al over nagedacht hebben welk pad jullie willen bewandelen?” Ze wilde graag weten of ze er al over nagedacht hadden en of hun ideeën klopten bij waar hun talenten lagen. Anders moesten ze er misschien aan werken..}

Toen Wren langs hem kwam lopen sloeg ze haar staart in zijn gezicht, waardoor hij meteen moest niezen. Hij stootte zijn neus er bijna van tegen de grond. “Hé joh muts.” Grinnikte hij. Er klonk een duidelijk plagerige ondertoon door zijn stem terwijl hij zijn zusje aankeek. Ook Turtle kwam naar hun toe, dus richtte hij zijn blik weer op hun moeder. Shroud gaf hun een lik over hun kop en hij spon even zacht. Toen begon ze erover of ze al wisten welke kant ze op wilden met hun trainingen. Hij knikte meteen. Hij wilde leren om haar en Wren te kunnen beschermen, zodat hun nooit iets zou overkomen. Turtle ook niet natuurlijk. Hij keek even naar zijn broertje, voordat hij antwoord gaf. “Cave guard.” Miauwde hij toen enthousiast. Ooh, hij wilde zo graag beginnen met trainen. Hij was zo klaar in de nursery.

Yes, ze had Rumble te pakken en lachend stak ze haar tong naar hem uit toen hij haar een muts noemde. Toch werd er voordat ze iets terug kon zeggen een lik over haar kop gegeven en snorrend nestelde ze zich tussen haar broers en haar moeder. Op zulke momenten voelde ze zich zo heerlijk klein. Maar niet lang meer, want over minder dan een maan zouden ze to-be worden! En dat kwam precies uit de mond van haar moeder en Wren begon enthousiast te knikken. En toen vroeg ze of ze al hadden nagedacht of ze wisten wat ze wilde worden. Rumble zei al snel cave guard. Ze keek met haar ijsblauwe oogjes haar broer aan. ‘Ik ook!’ zei ze terwijl ze haar borst opblies en zichzelf groot maakte. Ja, ze mocht dan misschien klein zijn. Ze kon dat best! En dan zou ze haar moeder en broers voor altijd kunnen beschermen en grote arenden bevechten.

Zodra hij zat kreeg hij van zijn moeder een lik over zijn kop, wat hem zachtjes deed spinnen. Hij vond het altijd nog prettig wanneer ze dat deed, het was tenslotte een teken dat ze om hun gaf. Hij had geweten dat ze snel to-be's zouden worden en dat hij zou moeten kiezen of hij een cave guard of een prey hunter wilde worden. Dit was dan ook al iets dat hij al veel over na had gedacht, want voor hem was het niet zo duidelijk welke kant hij wilde kiezen. Zijn broertje en zusje leken daarentegen duidelijk te weten wat ze wilden en spraken dat dan ook meteen uit. Zelf bleef hij nog even stil. Hij neeg zelf meer naar prey hunter, maar zou er van hem verwacht worden dat hij een cave guard zou worden? Was dat niet logischer? Hij wist dat hij op zijn minst iets moest zeggen. "Prey hunter, denk ik." Hij had geen idee of dit was wat van hem verwacht werd, maar nu had hij het eenmaal gezegd en kon hij het ook niet meer terugnemen.

_{Shroud glimlachte warm toen ze de paden van hun kinderen hoorde. Ze had van Rumble sowieso al wel verwacht dat hij een Cave Guard wilde worden. Hij was stevig en sterk en zou dat perfect doen. "Je zal een fantastische caveguard worden, nog één maandje wachten," miauwde ze, waarna ze haar roze neusje tegen zijn donkere neusje drukte. Hierna richtte ze haar aandacht op Wren, die toevoegde dat zij ook voor de Cave Guard ging. "Ah, ik denk dat we dan zeker elke nacht veilig onze ogen kunnen sluiten," miauwde ze met een knipoog. Haar beide kinderen cave guards, ze kon het wel voor zich zien. Al vond ze dat Wren ook wel een goede prey hunter zou kunnen worden, mits ze geduld in haar lichaam vond. Als laatste noemde Turtle ook wat hij wilde doen. "Ik hoor het al," snorde Shroud, "We blijven veilig én goed gevoed bij de tribe als jullie alle drie getraind zijn." Ze glimlachte warm naar hun kits. "Dus, houden jullie dit laatste maandje nog wel vol dan?" Ze wist hoe ongeduldig ze waren, dus ze kon het niet laten ze even te plagen.}

Hun moeder leek het eens te zijn met hun keuzes. Ze gaf aan dat hij een fantastische cave guard zou worden, waardoor zijn okergele ogen even begonnen te glimmen van trots. Hij hield van complimentjes. Helemaal als Shroud die maakte. Toen ze begon over nog een maand wachten zuchtte hij. Ja, voor haar voelde het misschien als een maandje, maar voor hem voelde het wel als een echte maand. “Nee.” Miauwde hij dan ook. “Kunnen wij niet al wat eerder beginnen? Tegelijk met Dusk enzo, dat kan best toch?” Er lag bijna een smekende blik op zijn snoet terwijl hij zijn moeder aankeek. Toen gleed zijn blik naar Wren en Turtle voor bijstand. Zij dachten daar vast ook wel zo over.

Wren spinde opgetogen toen mama zei dat de clan veilig kon slapen als ze cave guard zou worden. Ze knikte hevig instemmend. Zeker weten, ze zou de allerbeste, allersterkste, aller gevaarlijkste cave guard ooit worden! De arenden zouden geen kans maken. Haar moeder was ook super lief tegen haar broers. Met zijn allen zouden ze een superfamilie worden, de Tribe zou hun voor altijd herinneren! Toen vroeg mama of ze nog even geduld hadden. Ze schudde hevig haar koppie en Rumble zei ook al dat ie niet meer kon wachten. Toen begon haar oogjes te glimmen toen Rumble vroeg of ze niet eerder konden beginnen. Ja, dat moest! ‘Ja, dat kan wel, mama. We zijn al even groot als al die anderen,’ sprak ze instemmend. ‘En al veel slimmer, want jij bent onze mama.’ Ja, eventjes slijmen bij haar moeder, dat hielp altijd. Met grote, smekende blauwe oogjes drukte ze zich steviger tegen haar moeder. Dit moest ze echt niet kunnen weerstaan.

Hij had onbewust zijn adem even vastgehouden, wachtende op wat zijn moeder te zeggen had over zijn keuze. Toen ze hen dan ook vertelde dat ze goede keuzes hadden gemaakt haalde hij opgelucht adem. Ergens was hij bang geweest dat het niet de goede keuze zou zijn, maar toch was het zo. Bij haar volgende vraag schudde hij zijn kop, tegelijkertijd met het antwoord van zijn broertje. Ergens wilde hij zo snel mogelijk beginnen, nu dat hij wist dat het een goede keuze was, wilde hij dit ook uit kunnen proberen. "We zijn er klaar voor." Sprak hij dan ook. Nu voelde hij zich er tenminste ook wat meer klaar voor.

IT'S ANOTHER DAY, IT'S ALL THE SAME, RUNNING FROM YOURSELF

En daar begon het charme offensief. Ze waren er klaar voor, ze konden al to-be's worden, ondanks dat ze een moon jonger waren. Shroud wist al dat ze zich tot op haar tanden moest bewapenen voor deze argumenten wanneer ze dit onderwerp aansneed. Snorrend drukte ze dan ook haar neus tegen haar kittens aan, waarna ze haar kop schudde. "Ik ben blij om te horen dat jullie zo enthousiast zijn," miauwde ze tegen haar kinderen, maar de 'maar' hing al in de lucht. "Maar, het zou ook mijn hart breken als jullie iets overkomt. Dus, jullie worden pas to-be's als skyteller zegt dat jullie klaar zijn," miauwde ze met een zachte blik in haar ogen. Ze waren nog te jong, ze waren nog niet klaar voor de gevaren die de wereld hen kon brengen. Ze waren zich er niet bewust van, het voelde immers alsof je helemaal klaar was voor de wereld op het moment dat je zo jong was, maar Shroud wist beter. En Skyteller ook.

MADE BY MINNIE OF BTN

Hij zag aan haar dat ze nee ging zeggen. Ja ach, wat had hij dan verwacht. Hij was in ieder geval blij dat zijn siblings aan zijn kant stonden. Toen schudde hun moeder haar kop en hij zuchtte zachtjes. “Ah toe nou ma!” Riep hij toch wat teleurgesteld, omdat Shroud hun idee niet wilde steunen. “Wij zijn toch net zo slim als Dusk. Jij kunt vast wel met Skyteller praten en dan vind hij het vast ook wel goed.” Zijn oren hingen een beetje. Hij was er echt klaar mee in de Cave te blijven. Er was zo veel daar buiten wat op hun wachtte, zeg het nu zelf. Daar moesten zij toch ook aan mee doen. De Tribe leren beschermen en grootse dingen doen.

Nadat Turtle ook zijn charmes in de strijd had gegooid, was hun gezamenlijke offensief tevergeefs. Shroud gaf niet toe en er kwam een verhaal over dat ze niets zou overkomen, dat Skyteller zou bepalen, bla bla bla. Wren kon het niet onderdrukken haar ogen te rollen, waarna ze snel wegkeek. Hopelijk had haar moeder dat niet gezien, dan was haar welwillende masker verloren. Toch begon Rumble al snel weer te praten en Wren begon hevig instemmend te knikken. ‘Echt waar. Er overkomt ons heus niets,’ beaamde ze zelfverzekerd, waarna haar blauwe ogen naar haar andere broer gingen en ze hem met zijn staart aantikte. ‘Toch, Turtle?’ Een vurige blik stond in haar ogen toen ze naar haar beide broers keek, waarna ze weer hun moeder aankeek. ‘Wij zijn de beste to-be’s van heel de Tribe!’

Hij liet zijn kop hangen toen Shroud hen vertelde dat ze nog geen to-be's konden worden en dat het aan Skyteller was om te beslissen wanneer ze klaar zouden zijn. Zijn broer en zus probeerden het alsnog, maar voor hem was het al wel duidelijk dat het toch geen zin zou hebben. Toch werd er om zijn mening gevraagd en hij knikte dan maar instemmend, ook al betwijfelde hij dat het waar was. Hij liet dan ook verschillende ideeën door zijn hoofd gaan in de hoop dat er iets tussen zat dat ze mogelijk zouden kunnen gebruiken, maar er was niks. Behalve nogmaals vragen of ze echt niet eerder to-be's konden worden. "Kunnen we er echt niks aan doen om eerder to-be's te worden?" Hij richtte zijn groene ogen hoopvol op hun moeder in de hoop dat er toch iets was dat ze konden doen.

Shroud

Of Fallen Stars

Cast beyond duty and passed through the scorn.. Voices that warn the discreet..

Bee

Shroud snorde lachend en schudde haar kop. Wat een ontstellend charme offensief werd hier ingezet. Maar ze had het al verwacht toen ze deze vraag had gesteld aan de kleine bengels en had zichzelf erop voorbereid. "Jammer maar helaas lieverds, regels zijn regels, maar ik weet zeker dat de andere tribekatten het vast niet erg vinden om jullie zo nu en dan wat bij te leren, dan gaan jullie al heel goed voorbereid jullie trainingen in," miauwde de zandkleurige kattin snorrend. Daar moesten ze het maar mee doen. "Ik weet wel zeker dat jullie het super zullen gaan doen," haar blik was warm terwijl ze sprak, ze was trots op haar kinderen, "gaat het verder ook goed met jullie? Ik moet niemand met zijn kop de sneeuw in drukken?" een plagerige glans verscheen in haar ogen. Nee, niemand zou haar kinderen kwaad doen.

Deze sheet is gemaakt door Babs van Warrior Cats, gelieve niet te kopieren!

De bijstand van zijn broertje en zusje vond hij prachtig, toch leek het niet te mogen baten. Hun moeder schoot in de lach en schudde vervolgens met haar kop, hè balen… Iets wat gefrustreerd kneedde hij de grond, waardoor zijn nagels over het stenen oppervlak krasten. Het was ook niet eerlijk! Toen vroeg Shroud hoe het met ze ging. Even overwoog hij om nog verder te drammen, maar blijkbaar had dat geen zin. Dus liet hij het erbij, voor nu dan. “Het gaat prima ma.” Miauwde hij nog steeds teleurgesteld. Zijn oren hingen wat terwijl hij voor zich uit staarde. Hij had gewoon gehoopt dat het wel had gekund, dat ze hun training hadden mogen beginnen. Hij verveelde zich zo.

Al hun gezamelijke smeekgebeden leken Shroud niet te kunnen overtuigen. Rumble leek ook gestaakt te zijn met zijn gesmeek. Want hij zei dat het wel ging, waarna Shroud ook vroeg of ze iemand kop in de sneeuw moest duwen. Wren giechelde en keek met haar grote blauwe oogjes naar haar moeder. ‘Nog niet,’ sprak ze eerlijk. Ja, ze had nog geen vijanden gemaakt. En dat wilde ze ook niet, ze wilde alleen vriendjes! En een mentor, maar ja, dat was blijkbaar teveel gevraagd. Wren zuchtte en rolde op haar rug en strekte verveeld haar pootjes naar de lucht. ‘Kan jij ons niet wat leren?’ bedacht ze opeens met fonkelende ogen. Ja, waarom ook niet? Hoe ze een arend moesten bevechten. Heel belangrijk, want stel dat ze de grot moesten beschermen.

Er was dus geen manier om sneller een to-be te worden? Teleurstelling was kort merkbaar, maar bij zijn moeders volgende woorden werd hij weer wat opgewekter. Ze zouden al wel dingen kunnen leren als anderen bereid waren om ze het te leren. Wren stelde dan ook de belangrijke vraag en hij liet zijn ogen weer naar Shroud gaan. Hopelijk kon hun moeder hun wat leren. Hij schudde zijn kop alleen nog bij haar laatste woorden, want er was niemand die hem echt lastig had gevallen nog. Als hun moeder hun niet wat wilde leren, dan zou hij iemand anders moeten vinden, alleen de vraag was wie dan?