Target locked

Wren had een kiezelsteen gevonden, en was die een beetje doelloos tussen haar voorpoten heen en weer aan het kaatsen. Het werd echt zó verschrikkelijk langdradig in de grot. De tijd leek vooruit te kruipen. Kom op, ze wilde de bergen zien. Misschien als ze nou eens liet zien aan iemand dat ze al veel groter en sterken en bovendien slimmer was dan de rest van haar leeftijd, zou Skyteller haar misschien wel eerder promoveren dan haar broers! Oh, dat zou Rumble en Turtle verstelt doen staan. Al snel kreeg ze een willekeurige kat in het oog. Ze legde de kiezelsteen voor haar voorpoten en priemde haar blauwe ogen op haar doelwit. Ze schoof haar pootje een stukje naar achter. Met de juiste kracht en snelheid probeerde ze de kiezel naar haar doelwit te scoren. Dat zou laten zien hoe goed ze kom mikken! Laat de arenden maar komen!

- Day eerst

Potverdikkie, mis! Een meest teleurgestelde blik was op Wrens gezicht te lezen. Totdat opeens de kat haar aansprak en kortsluiting in haar brein ontstond. Dit was absoluut niet de bedoeling! Het was de bedoeling dat ze de kat op zijn kop zou raken en dat hij onder de indruk zou zijn. Haar verbazing veranderde in verontwaardiging. ‘Ja, ja,’ mauwde ze knorrig, waarna ze sikkeneurig naar haar pootjes keek. Ze wilde gewoon zó graag to-be worden!

Dit is niet hoe het had moeten gaan, zei de blik van het kleine winterkoninginnetje. Teleurstelling, verbazing, verontwaardiging, het kwam allemaal voorbij in de ronde blauwe ogen. "Verveel je je?" vroeg Day, radend naar de oorzaak van haar knorrige humeur. Bij een kitten van vijf manen was dat de meestvoorkomende slechthumeuroorzaak, zo veel had hij in zijn lange leven wel geleerd. Vijf manen, oud genoeg om uit verveling de grot af te breken, nog niet oud genoeg om buiten de grot stoom af te mogen blazen.

De grote kater vroeg opeens of ze zich verveelde. Wren blauwe oogjes richtten zich op hem. ‘Ja, heel erg!’ Hij moest eens weten, elke dag tegen dezelfde rotswanden aankijken en het geruis van de waterval horen. Het maakte haar knettergek. Maar misschien kon deze meneer haar wel even van de verveling afhelpen. Haar staartje zwiepte fel heen en weer, maar wat kon hij bieden wat ze nooit eerder had gedaan? Haar oortjes wiebelden. Nee, hij kon de tijd ook niet sneller laten gaan. En ze had al zo vaak gesmeekt aan haar moeder of ze misschien eerder to-be kon worden. Maar als ze het héél lief vroeg, kon hij haar misschien wel mee naar buiten nemen. Mama hoefde het nooit te weten. ‘Het is gewoon zó saai hier. Buiten is het vast veel leuker.’ Met smekende oogjes keek ze de kater aan. Alsjebliiieft?

Wren keek beduusd de grote kater aan, haar bek viel bijna over. Hoe kwam ze erbij? Pardón, waar had hij het nou weer over! Wren voelde zich bijna beledigd door de kater. Hij wist toch vast nog zelf wel hoe het was om kitten te zijn. ‘Gewoon!’ bracht ze stellig tegen. Geen vezel in haar lichaam kon bedenken dat het opwindend was hier binnen in de grot. ‘Het is al bijna zes manen precies hetzelfde hier, ik wil eens wat ánders zien, iets cools.’ Day wist toch zelf prima dat hierbinnen niets gebeurde. Elke dag was het dezelfde routine. Iedereen werd wakker, de patrouilles gingen jagen, ze kwamen terug, iedereen ging eten en ze gingen weer slapen. Dag in, dag uit. Er gebeurde nooit wat spannends.  

Day bleef onverstoorbaar glimlachen toen het beste antwoord ooit volgde, het antwoord waar simpelweg geen weerwoord op mogelijk was, een onomstotelijk argument dat iedere tegenstander omverblies en al hun zorgvuldig uitgedachte redenaties volledig ontkrachtte: "Gewoon!" Wren leek echter nog niet helemaal overtuigd van de kracht van dat ene woordje en voegde er dus toch maar een wat uitgebreidere uitleg aan toe. "Maar Wren", miauwde Day, wat door zijn poten zakkend om haar beter aan te kunnen kijken. "Je kunt toch alles zien wat je wilt? Hier." Hij tikte zacht met zijn poot tegen haar kopje. "Hier zit de hele wereld en meer in."

Wren keek met een vragend kopje toen Day dichterbij kwam. Ze bewoog haar kop iets naar achteren maar bleef stug op haar plek staan. Ze was heus niet bang van Day! Hij werd nooit boos. Met begerige oogjes keek de kitten Day aan. Ze hing aan zijn lippen. Hij zou haar de wereld laten zien. Day tilde zijn poot op en Wren blauwe ogen begonnen te glimmen, totdat de poot haar kop raakte. Waar? Haar hoofd?! Teleurstelling viel over haar heen alsof ze onder de waterval was gaan staan. Dat kon niet. Ze kon moeilijk in haar eigen hoofd kruipen en dat ze dan buiten de grot was. Waar miauwde de kat over. ‘Dat kan niet,’ zei ze dan ook koppig. ‘Dat past nooit!’

Hij zag hoop verschijnen in haar ogen, en weer verdwijnen toen hij zijn zin afmaakte, maar wees niet bevreesd, daarmee was het nog niet afgelopen. Wren had namelijk ongelijk en Day was van plan het haar te bewijzen. "Oh, maar er past meer in een hoofd dan je denkt, een kattenkop is een van de bijzonderste dingen in de wereld", miauwde Day met een dromerige glimlach op zijn gezicht. "Sluit je ogen..." Hij hoopte enkel dat Wren een beetje fantasie in zich had, maar welke kitten ontbrak het ooit aan fantasie? Hij kende er geen.

Wren was nu helemaal de kluts kwijt. Waar had Day het over? Wren vergeleek de grootte van Days kop met de eerst volgende kat. Er paste niet eens een andere kat in. Er paste niets in. Misschien een muis, een klein konijn, maar dat was dan ook echt de top. Wren schudde haar kopje verward, totdat Day opeens sprak dat ze haar ogen dicht moest doen. Wren priemde haar oogjes samen een keek de kater aan. ‘Waarom?’ miauwde ze, maar ze sloot gewillig haar oogjes. Nu was het zwart en zag ze helemaal niets meer. Ze kneep haar oogjes wat steviger dicht, maar dat veranderde nog niets, behalve dat er een frons op haar gezichtjes ontstond.

Wren sloot haar ogen, waarna Day begon te vertellen, zonder eerst haar vraag te beantwoorden. Wren wilde bijna haar bekje weer opentrekken, maar ze werd afgeleid door Days fascinerende verhaal. Ze moest zich dingen voorstellen. Wren zette zichzelf in haar gedachten op een steen, om zich heen niets. Totdat Day het voor haar begon in te voegen. Een groenen donsbed om haar heen, en daaruit ontstonden enorme pilaren. Day besprak de details, waarna ze met moeite fronste. Bijna wilde ze spieken bij haar eigen vacht hoe de kleur ook alweer was, maar ze wilde niet afgeleid worden van haar fantasie. De pilaren rezen tot enorme hoogste, waar een groenen bedje op de toppen werd gelegd. Maar ze moest tussen het groene bladerdek kijken, naar de blauwe lucht. Die kende ze, die had ze vanuit de grot kunnen zien! Wren probeerde tussen de bladeren te kijken. Het was alsof ze boven de pilaren zweefde, en daar vloog een vogel. Wren had niet door dat Day een liedje floot, het was de vogel die zong. Langzaam bewoog Wren haar kopje heen en weer. ‘Ja,’ prevelde ze verassend zachtjes voor haar gewoonlijke enthousiasme. Het was alsof ze van de wereld was.

Een brede glimlach brak door op Days gezicht bij haar geprevelde antwoord. Missie geslaagd. De poort van de grot was geopend en een nieuwe wereld had zich geopenbaard en dat alles zonder één poot te verzetten. De uitdrukking op Wrens gezichtje was onbetaalbaar en Day wist weer helemaal waarom jonge katten zo geweldig waren om mee te praten. Er was nog zo veel nieuws voor ze om te ontdekken. Zo veel ruimte voor verwondering. Ieder voetspoor in de verder nog smetteloze sneeuw van hun bestaan was een mirakel. "En dat allemaal in je eigen hoofd...", miauwde Day, zijn stem zacht om haar niet op ruwe wijze uit de droom te halen. "Is het niet magisch?"

Wrens poten marcheerden tussen de pilaren door, haar hoofd omhoog naar het bladerdek. Ze volgde de vogel, die langzaam boven haar kop vloog in een strakblauwe hemel. Totdat Day haar weer in het hier en nu trok met zijn woorden. Haar oogjes openden toen hij sprak dat het in haar eigen hoofd was, dat het magisch was. Ze knikte instemmend. ‘Ja, het wás magisch,’ miauwde ze. Ze had alleen nog maar snufjes van de buitenwereld gezien op de momenten dat ze in de ingang van de grot zat. Maar nu, nu had ze het gezien! ‘Breng me nog ergens heen!’ miauwde ze toen enthousiast. Day kon zo magisch vertellen, dat hij haar vast door heel het territorium kon brengen.

Wat een blijdschap, alsof de eerste zonnestraal van de dag haar ogen verlichtte, alsof de eerste bloem van het seizoen zijn kopje had geopend om zijn bloembladen tentoon te spreiden of de eerste golf smeltwater na het ijs de rivier levendig deed kolken. Magie. De blijdschap straalde nu ook in zijn eigen ogen en bij haar aanvraag knikte hij meteen. "Waar wil je heen, Wren? Naar de hoogste top? Het wijdste veld? Of naar een plek die geen kat van de Tribe ooit heeft gezien?" Alles was mogelijk. Alles kon.

Wren staarde met open bekje naar de chief. Hij vroeg toen waar ze heen wilde. Al de opties. In eerste instantie had ze willen juichen dat ze naar de hoogste plek wilde die er maar was, totdat Day haar interesse wekte met een plek die geen kat van de Tribe ooit had gezien. Haar oogjes lichtten op, maar verwarring was op haar kopje te lezen. ‘Maar hoe kan je naar een plek die niemand heeft gezien? Want niemand weet toch hoe het eruit ziet?’ Wren kantelde haar kopje en keek de grote kater aan. Hoe kon hij nou vertellen over een plek die niemand had gezien en die misschien wel helemaal niet bestond?! Was dat mogelijk?

Een tikkeltje verward staarde de lapjeskitten hem aan, haar kopje vragend gekanteld terwijl ze haar verbazing uitte over deze mogelijkheid. Day was zelf haast een beetje verbaasd door haar verbaasdheid. Had ze dan zelf nooit verhalen bedacht over onbekende plekken en onbekende katten? Day zelf had de helft van zijn jeugd in die verhalen doorgebracht, en ook in zijn latere leven was hij er nog vaak genoeg in weggedoken, op zeldzame momenten wanneer de echte wereld hem net eventjes wat minder mooi toescheen dan gebruikelijk. "Ik zei al dat een kattenkop een van de bijzonderste dingen in de wereld is: je kunt er alles mee creëren. Regels zijn er niet in de wereld van je eigen fantasie. Wil het het zien?" Hoefde hij het nog te vragen?

Wren had natuurlijk wel gedroomd hoe ze kon vliegen als een arend, hoe de wereld er misschien uit kon zien van boven. Maar dat was de echte wereld, de lucht was echt. Hoe kon Day dan een plek verzinnen die niemand had gezien? Die misschien helemaal niet bestond?! Maar de chief zei dat het één van de bijzonderste dingen een kattenkop was en dat in de wereld van fantasie alles mogelijk was. De kleine poes knikte dan ook hevig toen Day vroeg of ze het wilde zien. ‘Ja, graag!’ miauwde ze enthousiast. ‘Breng me naar de meest gekke en coolste plek ooit! Waar nog niemand is geweest!’ Het was meer een eis dan een vraag. Maar Wren dacht niet meer aan manieren als ze enthousiast werd. Braaf deed ze alvast haar ogen weer dicht, haar staart netjes om haar pootjes gevouwen, wachtend om wat Day deze keer zou vertellen.