Changing of the Guard [Coyote]

De sterren maakten langzaam plaats voor daglicht. Je zag de zon niet bewegen, maar steeds besefte je dat hij toch weer een stukje verder gestegen was. Dat betekende ook dat zijn wacht er bijna op zat. Hij stond even op om zich uit te rekken, zijn spieren stijf van het stilzitten in de kou. Met het lichter worden van de lucht was de wind steeds venijniger geworden. Koud als rivierwater sneed hij dwars door zijn vacht, ook op deze relatief beschutte uitkijkplek. Het zou waarschijnlijk nog wel erger worden. Misschien zou er een echte storm komen. Day hoopte dat zijn Tribegenoten verstandig zouden zijn en er niemand te dicht bij de rand van de Vultures Drop zou komen. Er waren al eerder ongelukken gebeurd.
Hij krulde zijn staart dichter om zijn poten, keek naar de hemel, en wachtte. De volgende Cave Guard zou zo komen.

Vermoeid hief hij zijn zware lijf overeind, waarbij hij de slaap uit zijn ogen moest wrijven. De laatste paar nachten sliep hij weer slecht, geteisterd door dromen die hem nooit bij bleven, maar hem er wel van weerhielden om weer in slaap te vallen. Inmiddels begon de zon alweer zijn stralen over de wereld te gooien, wat betekende dat hij spoedig toch de wacht over zou moeten nemen. Kort likte Coyote de slaap uit zijn wilde pels en ademde eenmaal de koude ochtendlucht in, waarna hij overeind kwam en in stilte zijn nest uit stapte. Eenmaal buiten viel zijn blik al snel op de wat oudere bruin-wit gevlekte Cave guard, van wie hij de wacht over zou nemen. Hij was iets vroeger dan allicht gepland, maar de slaap langer wachten zou overbodig zijn. "Goedemorgen, Day of New Light," klonk zijn stem beleefd en wat gedempt, om niet de katten die verderop lagen te slapen te wekken, of misschien wel omdat het verkeerd leek om luid te spreken wanneer het zo vroeg was. "Ik neem aan dat de middernacht wacht spoedig is verlopen?" sprak hij, hopend dat de vermoeidheid niet zozeer aan hem te merken was.

Weldra werd het zachte geluid van pootstappen op de rotsen door de wind naar hem toe gedragen, en even later een stem. Day begroette de andere Cave Guard met een zachte, diepe 'goedemorgen' terug. "Enkel de wind heeft de grot bezocht", miauwde hij daarna, op eenzelfde gedempte toon. Even zwijgend bestudeerde hij bestudeerde de kater voor hem en let zijn blik vervolgens terugkeren naar de horizon. "Hoe was de nacht voor jou, Coyote that Stole the Fire?" vroeg hij.

De ander begroette hem en Coyote bromde zachtjes als antwoord, waarna hij zich naast de vrij grote kater neer zette. Ze hadden beide het evenbeeld van een echte Cave guard; fors en gespierd. "Enkel de wind heeft de grot bezocht" De seal-point knikte enkel even om aan te tonen dat hij het had gehoord. Day had gelijk, slechts de wind had tussen hun lichamen heen gejaagd. Het was een noodzaak dat zijn vacht zo dik en dicht was, want de koude avonden waren genadeloos. Vermoeid kon hij een geeuw niet onderdrukken. "Hoe was de nacht voor jou, Coyote that Stole the Fire?" zijn ogen gingen over het uitgestrekte gebied voor de ingang van de cave. "Rusteloos, als ik oprecht ben," liever sprak hij niet over zijn slapeloosheid, maar Coyote was geen kater die witte leugentjes vertelde, eerlijkheid had veel waarde voor hem. "Dromen weerhouden mij van mijn rust, maar iedere keer dat ik wakker wordt zijn alweer vervlogen," allicht was het makkelijker geweest als hij wist waar ze over gingen, maar iedere ochtend waren zijn dromen alweer vergeten, waardoor de betekenis daarvan hem ontglipte.

“De dromen van de nacht komen voort uit de herinneringen van de dag” Kort zette Coyote zijn kaken wat strakker op elkaar en hij zag hoe de oudere kater zijn kant op keek, maar vermeed zijn blik. "Daar heb ik mijn twijfels over," zijn stem bevatte een koud, kil randje die hij voor eens niet kon verbergen. Kort haalde hij wat dieper adem, wetend dat Day waarschijnlijk geen slechte bedoelingen had, maar toch ergens geërgerd door zijn interesse. Immers wist de kater zelf maar al te goed welke herinneringen en gebeurtenissen hem de laatste tijd teisterden en hoewel de dromen hem nooit 's ochtends bij bleven, was hij intelligent genoeg om te weten dat Day inderdaad gelijk had, en zijn rusteloosheid voortkwam uit de dingen, de katten die in zijn gedachtes rondspookten. "Voor mij zijn dromen slechts verzonnen spinsels van een half werkend brein, zonder betekenis noch functie," sprak hij nuchter en allicht wat afstandelijk, maar niet onvriendelijk. De kater was niet bereid om zijn eigen zorgen te delen. "Enkel de dromen van Teller of the Endless skies hebben waarde,"

Vanuit zijn ooghoek kon hij de oudere Chief vaag zien glimlachen. Star bleef Coyote zitten, hopend dat de eindeloos positieve en goedbedoelende kater zich tot zijn nest zou keren en daar zijn eigen dromen zou beleven, in plaats van te graven naar de zijne. “Weet je dat zeker? In mijn ervaring hebben ook dromen van niet-voorouderlijke aard ons vaak iets te vertellen.” kort trok hij met zijn oor, zijn blauwe kijkers nog altijd op de horizon gericht. "Hm," kwam er enkel wat afstandelijk en neutraal uit, maar na een scherpe lucht teug naar binnen te zuigen dwong hij zichzelf om zich toch weer tot de oudere kater te draaien. Immers was duidelijk dat hij geen kwaad bedoelde en Coyote was iemand met manieren, toch irriteerde de interesse van Day hem daardoor niet minder. Zijn zaken waren zijn zaken, zijn dromen zijn dromen. "Ik behoud mijn twijfels," herhaalde hij. "Maar als ik op een dag mijn dromen kan onthouden, zal ik uw woorden ter harte nemen, Day of new light"

Helemaal overtuigd was Coyote that Stole the Fire niet, maar dat was geen probleem. Katten veranderden niet in drie tellen van mening en dat hoefde ook niet. Dat Coyote zijn woorden zou onthouden, deed Day goed. Het was genoeg. Hij glimlachte naar de laatste sterren die de blauwe hemel nog sierden en die stuk voor stuk plaatsmaakten voor de grootste ster van allen, in wiens licht ze verdronken als regendruppels in een rivier. Maar sterven deden ze niet, nooit, want zodra de avond viel en de zon zijn plaats aan de hemel weer afstond aan de kleinere lichten van de nacht, zouden ze allemaal terugkeren, dezelfde formatie aannemen, en stralen met dezelfde helderheid als alle voorgaande nachten. "Enkele nachten geleden," begon hij, "droomde ik dat de hemel zich vulde met roofvogels. Ze zwermden als spreeuwen, de lucht zag er zwart van." Als je een andere kat vragen stelde, was het wel zo netjes om zelf ook iets te delen. Nemen en geven. Day keek even opzij naar zijn collega. "Maar een nachtmerrie was het niet. Integendeel: ik was ontroerd. Wat zou die droom te vertellen hebben?" Zijn blik gleed terug naar de heldere lucht boven de bergtoppen, waar de zon al zo in felheid was toegenomen dat hij zijn ogen tot spleetjes moest vernauwden om niet verblind te worden.

De oudere kater leek zich bewust dat Coyote zijn mening onveranderd bleef, maar had zichzelf nog altijd niet naar zijn nest verplaatst. Nee, in plaats daarvan begon hij opnieuw te spreken, nu over een droom die zijn eigen nacht had voortgebracht, over roofvogels die de hemel zwart kleurden. Een frons trok over zijn eigen gelaat toen hij naar de momenteel helder verlichtte lucht. "Maar een nachtmerrie was het niet. Integendeel: ik was ontroerd. Wat zou die droom te vertellen hebben?" Dat u verstrooide idioot bent - Was wat er door zijn innerlijke monoloog werd verklaart, maar de kater wist beter dan te spreken wat er in hem om ging. Coyote sloot kort zijn ogen en haalde een teug frisse ochtendlucht binnen om zijn geduld weer aan te vullen, want die verloor hij snel. Day had er veel meer jaren op zitten dan hijzelf en Coyote was sensibel genoeg om te beseffen dat de senior veel meer ervaring en wijsheid koesterde, maar ergens kon hij niet anders dan zich afvragen of de jaren van nadenken en ervaringen opdoen zijn kop niet hadden gevuld met dromerige wolken en een onware visie op de werkelijkheid. "Ik mag hopen dat die even betekenisloos was als de mijne, ik waardeer de lucht meer wanneer ze blauw is dan gevuld met dat gevederde gevaar," sprak hij kalmpjes en niet onvriendelijk, waarna hij dan toch eindelijk weer zijn blik naar Day verplaatste. "Er zijn... Bepaalde zorgen die mijn gedachten vertroebelen, dat is een mogelijke verklaring voor mijn rusteloze nachten," gaf hij nukkig toe, hopend dat dat genoeg was om Day te laten voelen alsof hij overtuigd was en dit onderwerp te laten vallen.

Day bestudeerde het blauw van de lucht terwijl zijn woorden in eerste instantie enkel een stilte teweegbrachten. Lichtblauw laag aan de hemel, naar boven toe donkerder en intenser. Hij keek even opzij, naar de ogen van Coyote, en daarna weer naar de lucht om de hoogte te vinden waarop de tint precies overeenkwam. Onder het zoeken luisterde hij zwijgend naar de woorden van de andere Cave Guard, een zweem van een glimlach op zijn gezicht. "Dromen kunnen op meer manieren betekenis hebben dan in letterlijke zin", miauwde hij zacht, maar daar hield hij het bij. Ach, misschien had Coyote ook wel gelijk, misschien was zijn droom betekenisloos. Maar zijn gevoel zei hem iets anders. Ontroerd, dacht hij. Hij keek naar de hemel en voelde zich plots ontroerd door dat doordringende blauw, door de eindeloze, heldere puurheid ervan. Hij knipperde niet met zijn ogen terwijl hij ernaar staarde. Onmetelijke hoogte was als peilloze diepte. Hoe lang zou het duren voor een kat, gedragen door een vogel, in dat blauw verdween? Totdat het kleinste speldenprikje in die oneindige lucht te klein zou worden om door het oog te worden waargenomen? Hoe zou het er van boven uitzien, zou de wereld kleiner en kleiner worden, verworden tot een puntje, verdwijnen? Zou er uiteindelijk alleen nog maar blauw zijn?

De nukkige stem van Coyote trok hem terug naar de aarde en hij voelde de grond onder zijn poten weer. Hij keek naar de grote seal point, naar de witte strepen als traansporen onder zijn ogen. Blauw. "Zijn het zorgen die je wilt delen, Coyote that Stole the Fire?" Ze werden lichter als je ze met zijn tweeën droeg, dat wist hij uit ervaring.

Day was een capabele kater. Zijn lichaam was getraind en zijn ogen hadden genoeg gezien om daar vele wijsheden uit op te maken; daar zou de grote Seal point geen twijfels over uitten. Enkel kon hij zich niet achter zijn hopeloze optimisme zetten, achter zijn manier om de wereld te zien via poëtische verzen en dromen die eindeloze betekenissen droegen. Nee, de wereld bestond uit rotsen, bomen, prooidier, de hemel en hunzelf; alles dat tastbaar was. Er zat geen nut achter het zoeken naar niet bestaande betekenissen in de hemel. Als hij blauw wilde zien, zou hij naar de reflectie van zijn ogen kijken in het water, niet dromerig zichzelf verliezen in een hemelaanzicht. "Zijn het zorgen die je wilt delen, Coyote that Stole the Fire?" zijn gelaatsuitdrukking verstarde. "Nee," kwam er direct vrij bot uit met achtergehouden emoties, waarbij er iets van een barst in zijn altijd kalme en beleefde masker kwam. Snel genoeg wist hij zichzelf weer te herstellen. "Ik waardeer je.. Betrokkenheid, maar er is niets dat ik niet zelf tot zijn recht kan brengen,"

Het antwoord van de Cave Guard met de hemelsblauwe ogen was in ieder geval duidelijk. Day bestudeerde de kater en vroeg zich opeens af of er ooit tranen over die sporen gelopen hadden. Hij kon het zich maar moeilijk voorstellen. Misschien waren de witte strepen wel uitgesleten door de tranen die er nooit geweest waren. De sporen van binnengehouden verdriet. Misschien zocht hij er wel te veel achter, wie zou het zeggen. Niet Coyote, in ieder geval, die liet maar weinig los. Day knikte begrijpend. "In dat geval wens ik je alle succes met het rechtbrengen van je zorgen, Coyote that Stole the Fire. Weet dat je altijd van gedachten mag veranderen." Hij zou nu niet verder aandringen, maar hij wilde duidelijk maken dat het pad altijd openstond. Iets zei hem dat Coyote wel wat hulp kon gebruiken, al was het maar een luisterend oor, maar hij zag dat de kater op dit moment niet over te halen was. De jongere kater was een goede Cave Guard, plichtsbewust en trouw. Hij was een goede steun voor de Tribe en als Day iets terug kon geven, zou hij dat graag doen. "Zouden arenden zich ooit zorgen maken?" vroeg hij zich hardop af.

Een kat kon scherp luisteren en toch niet horen. Een kat kon horen, maar niet luisteren. Was dat verkeerd? Misschien wel, misschien niet. Day luisterde en Day hoorde, maar hoewel de lichte irritatie zijn oren bereikte, bracht die geen reactie teweeg. "Misschien niet", miauwde de Chief zacht, nadenkend maar onverstoord. "Misschien wel." Met alle respect. De woorden droegen in zekere zin het tegengestelde met zich mee, maar Day koos ervoor ze letterlijk te nemen en niet stil te staan bij de andere klank. Hij richtte zich op de rest van de opmerking. Als adelaars echt geen zorgen kenden, waren ze dan niet ook benijdenswaardig? De intellectuele gedachten, zoals Coyote ze noemden, brachten ongekende vrijheid en geluk als ze de juiste kant op gingen, maar Day had ook het omgekeerde zien gebeuren. Gedachten die maalden, gedachten die kolkten, gedachten die met zorgen het licht wilden verdrinken. "Geen zorgen", mompelde hij. Maar hoewel die mogelijkheid bestond, was de potentie voor grootsheid van gedachten niet groter? Was die niet onmetelijk? De mogelijkheid om te dromen, hij zou het nooit op willen geven. Nee, besloot hij, hijzelf benijdde de roofvogels niet om hun kalme geest - als die inderdaad zo kalm was als Coyote meende - hij hechtte waarde aan zijn gedachten, al zag hij ook het nut van ze af en toe loslaten.

Zijn chief was opmerkzaam, immers zou hij anders waarschijnlijk ook niet deze rang bekleedden. Wanner de normaal zo stoïsche kater dan ook iets van irritatie door liet schemeren, werd dit meteen door zijn gesprekspartner opgemerkt. In stilte sloeg de cave guard zichzelf op de vingers, gezien hij niet de Chief het harnas in wilde jagen. Zelfs wanneer zijn meningen bestonden uit onsamenhangende gedachtes over liefde en vreemde. Vreemd, hoe een kater wiens lichaam kracht uit schreeuwde, zo gevuld kon zijn met vlinders van gedachtes. "Misschien niet" als Day of new light beledigd was door zijn toon, liet hij dat niet merken. "Misschien wel." Integendeel, zijn antwoord leek Day op een nieuw filosofisch pad te zetten. Haast kon hij diens gedachten weer zien kolken en de enorme seal-point onderdrukte een geërgerde zucht. "Geen zorgen," mompelde de gevlekte kater. Coyote knikte enkel, niet de behoefte voelend om hem verder aan te vullen. "Day of new light, heeft Spark met jou gesproken?" sneed hij zorgvuldig een onderwerp aan dat hem wél aan het hart lag. De jongen was emotioneel, iets waar hij nog wel vanaf zou leren komen. Toch kon hij het niet helpen om zich af te vragen of hij allicht zijn zorgen wél bij Day had neergelegd

.

Coyote that Stole the Fire liet de adelaars voor wat ze waren. Zacht hoorde Day nog het klapperen van hun vleugels in zijn geest terwijl de andere Cave Guard het gesprek een andere richting op stuurde. Een nabeeld van bruine veren en blauwe lucht maakte plaats voor een kleine To-be. De Chief glimlachte bij de gedachte aan Coyotes zoon. "Ja", antwoordde hij, kort en prozaïsch voor zijn doen, maar in zijn duidelijkheid nog altijd veel onduidelijk latend - wanneer hadden ze gesproken, en waarover? Dat deelde hij niet onmiddellijk. Niet omdat hij het achter wilde houden, maar simpelweg omdat hij nog geen nood zag verder te spreken. Misschien was de wetenschap dat Spark ook andere katten sprak wel genoeg antwoord. Als Coyote meer vragen had, zouden die vanzelf naar buiten komen.

Zijn gedaante bleef even onbewogen als altijd, verraadde niets van zijn werkelijke gevoelens. Adelaren konden wat hem betrof uit de lucht geplukt worden door de sterren zelf, hij zou er geen slaap noch zorgen om verliezen. Dergelijke woorden kon hij niet spreken wanneer het aankwam op zijn zoon. Hoewel hij voorheen huiverig was geweest om hem zo te noemen, had hij er nu geen twijfels meer over dat het zijn eigen nageslacht was. Zelfs al droeg Spark niet zijn bloed. "Ja" zijn antwoord was kort en duidelijk, iets dat Coyote normaal gezien kon waarderen. Echter, gezien hij zo vol liefde alle woorden vuil maakte aan hun rovers, was zijn stilte over Sprak ongewenst. "Hm," bracht hij enkel uit, waarna hij zijn longen vulde met een scherpe teug frisse lucht. "Laat hij ooit woorden vallen over zijn zorgen?" met precisie probeerde hij zijn zin in elkaar te vlechten, voorzichtig om niet door te laten schemeren hoeveel het onderwerp hem daadwerkelijk naar het hart ging. Het was hem te vroeg ingegraveerd dat het tonen van emoties ongewenst was, een teken van zwakte. Een van zijn grootste gebreken.

Het antwoord van de ander was in eerste instantie nog korter dan het zijne, maar Day voelde al aan dat er meer ging komen. Hij wachtte rustig af. Na een moment stilte, volgde de volgende vraag. De Chief keek opzij naar de andere kater, diens houding peilend. De woorden leken nauwkeurig afgewogen, zo nauwkeurig dat Day begreep dat dit belangrijk voor de kater was. Coyotes blik was onleesbaar, hetzelfde gold voor die van Day. "Ja", zei de Chief opnieuw, en daarna zweeg hij. Hij keek Coyote nog altijd aan. Hij overwoog meer te zeggen, maar verwierp dat idee, nog altijd niet uit onwil, maar omdat het hem belangrijk leek. Hij zou het niet precies in woorden uit kunnen leggen, maar als hij het moest proberen, zou hij zeggen dat sommige vragen gesteld moesten worden voor ze beantwoord konden worden. Zonder de vraag verloor het antwoord zijn waarde. Vaak moest een kat luisteren, maar soms moest hij spreken. Anders zou hij nooit echt kunnen horen.