Bird watcher

Hoewel het tergend langzaam ging, leek de kou eindelijk de bergen een beetje uit te trekken. Dat had je allicht niet meteen door op de plekken hoog in de rotsen, waar de wind door je vacht heen sneed en de vastgevroren sneeuw hardnekkig in hoopjes bleef liggen. Toch, nu hij hier afdwaalde naar de Redwoods, kon hij de komende Time of Freed Water terug zien aan het loof van de bomen en het zachte zonnelicht dat de aarde onder hun poten verlichtte. De grote cave guard nam de omgeving kort in zich op, maar zorgde ervoor dat hij genoeg op de achtergrond bleef om Shroud, de queen met wie hij een korte jacht ronde was gaan doen, de kans te geven iets te vangen. Als een rots bleef hij vlakbij een boom zitten, waarbij zijn licht gekleurde vacht hem een beetje verraadde. Hoewel hij zich meer op zijn element voelde in de bergen, kon hij de kalmte van hier wel waarderen. Geen roofvogels waar hij zich zorgen over hoefde te maken, enkel een oog die hij open moest houden voor kleinere roofdieren van de grond. En natuurlijk op de mooie poes, die met haar eigen taken bezig was.

&Shroud

_{Shroud was een actieve kattin en dus was de hele dag opgesloten raken in de nursery niet aan haar besteed. Haar kittens hadden ondertussen de vijf moons aangetikt en waren dus prima in staat om zichzelf te redden. Ze had dan ook een cave guard gevraagd of hij haar wilde vergezellen voor een korte jacht. Ze wierp Coyote nog even een korte dankbare blik en drukte zichzelf toen tegen de grond, langzaam in de richting van de struiken sluipend. Ze voelde dat ze enigszins roestig was, maar dat mocht niet baten. Haar spieren leken wel opgeslagen te hebben wat ze moest doen. De struiken knisperden zachtjes dankzij de vogel die zich tussen de bladen verscholen had. Shroud vernauwde haar ogen langzaam, langzaam stap voor stap naderend tot ze explodeerde in een grote sprong, door de struiken heen jagend met haar voorpoten en de vogel beetpakkend met haar nagels. Het dier slaakte een angstige kreet, die Shroud snel afsneed door de keel door te bijten. Met de vogel tussen haar kaken liep ze met sierlijke passen terug naar Coyote. Ze moesten naar een andere plek. De kreet van de vogel zou waarschijnlijk alle dieren alweer gealarmeerd hebben.}

Rustig bleef hij zitten, enkel zijn oren bewogen af en toe heen en weer om alle geluiden in de omgeving in zich op te nemen. De koudere tijden brachten allerlei gevaren met zich mee, waaronder hongerige jagers die te groot waren om te bevechten. De roofvogels zouden hen hier wel met rust laten, maar er was genoeg te vrezen. Of was dat allicht een te negatieve instelling?
Een schreeuw klonk en Coyote zijn oren veerden overeind, alleen de kreet was onmiskenbaar afkomstig van een vogel, een prooidier. Shroud had een succesvolle jacht gehad, maar door het lawaai zouden ze hier niet kunnen blijven. Zijn ijzig, staal blauwe ogen gleden over de mooie gestalte van de poes en haar bijzondere, créme-bruine vacht, die toch meer dieptegang leek te hebben dan de zijne. "Goede vangst," sprak hij koeltjes maar vriendelijk, waarna hij de poes even beleefd toe knikte. "Keer je liever terug naar de Cave, of valt er nog meer te vangen vandaag?" kort geeuwde hij en strekte zijn spieren wat uit, zodat die wat soepeler onder zijn pels lagen. "De dag is jong, ik heb nergens anders te zijn," was zijn ietwat afstandelijke manier om te laten weten dat hij niet terug wilde, eigenlijk. De poes was aangenaam gezelschap, niet alleen door haar mooie uiterlijk, al was dat ook deel van de reden, maar ook omdat ze geen babbelaar was, de rust die tussen hen hing en de frisheid van de buitenlucht kon hij wel waarderen.

_{Shroud legde haar vogel neer op de grond en keek de bruin met witte kater aan met een rustige, peilende blik. Ze bracht graag wat binnen voor de tribe, zelfs al hoefde ze het niet als queen. Haar rusteloosheid was eindeloos, samen als haar wil om meer te weten. Dus 6 manen in een den lopen rotten, dat was helemaal niks voor haar. Ze boog haar fijn gebouwde kopje lichtjes bij het horen van de woorden van de Cave guard. “Dank, Coyote,” miauwde de zandkleurige kattin, waarna ze haar blik op de verre horizon richtte. Kon ze het maken tegenover haar dynamische drietal om nog wat langer van de grot weg te blijven? Na een kort moment genomen te hebben om dit te overpeinzen, besloot ze dat het geen kwaad kon. Ze waren de leeftijd al ver voorbij dat ze continu haar nodig hadden. De rest van de tribe lette goed op ze. Een zachte glimlach sierde haar gelaat dan ook terwijl ze haar kopje boog. “Laten we nog even door lopen. Er zullen vast nog wel meer plekken zijn waar we prooi kunnen vinden,” besloot de kattin. Ze hoefde nog niet per se terug.}