I fell down

Hij had het voor elkaar gekregen om tijdens het rennen achter een konijn aan over iets heen te struikelen en zijn poot te verzwikken, waardoor het nu pijn deed om erop te staan. Niet zo erg dat hij er echt geen gewicht op kon zetten, maar het liefst bleef hij er vanaf. Dit was dan ook hoe hij de medicine cat den in hinkte met zijn linker voorpoot opgetrokken. Het was stom wat hij had gedaan, maar misschien kon Routnose of Lizardpath hem van de pijn afhelpen op zijn minst. Ook al ging hij er niet vanuit dat het veel meer dan een paar dagen zou duren voor hij er weer zonder pijn te hebben op kon lopen.

[Routnose]

Oké, rustig adem halen. Routnose had zichzelf in een hoekje gedwongen en vertelde zichzelf herhaaldelijk om rustig te blijven ademen, in, en uit. De laatste tijd had ze steeds vaker last van dergelijke paniek aanvallen, waarbij haar ademhaling plots steeds sneller ging en de paniek haar hele wereld deed beven. Waar ze precies vandaan kwamen wist ze niet en snapte ze ook niet helemaal, maar als ze alleen was waren ze lastig te controleren. Misschien was het de druk die op haar lag nu Lizardpath wat uit haar doen was, misschien de confrontatie die ze laatst met haar broer had gehad, of de dreiging van Riverclan, of... Er waren zoveel redenen, het duizelde haar. Gelukkig hielpen de ademhalingsoefeningen die ze zo vaak aan anderen had geleerd en net toen ze weer wat tot rust was gekomen, klonken er pootstappen achter haar. Wat verschrikt sprong ze op, waarna ze alweer kalmeerde toen ze zag dat het slechts haar vriend Panthersoul was. "Oh, hey Panther," miauwde ze warm, hopend dat hij hier was voor een gezellig praatje, maar toen ze zag hoe hij hinkte werd die hoop gedoofd. Bezorgd keek ze hem aan en inspecteerde zijn poot. "Is er iets gebeurd..?"

Ergens voelde hij zich een beetje klunzig met wat hij had gedaan, maar dat zou Routnose hopelijk niet heel erg vinden. "Ik ben gestruikeld en nu doet lopen erop pijn." Was alles dat hij dan ook zei. Toch liet hij tegelijkertijd zijn blik over haar heen gaan. Ze spraken nu minder vaak doordat ze het wat drukker had en omdat hij een tijdje niet zo lekker in zijn vel had gezeten. "Hoe gaat het?" Besloot hij aan haar te vragen. Het hoefde tenslotte niet puur over zijn poot te gaan. Er waren vast wel meer dingen waar ze het over konden hebben.

De kater leek wat gegeneerd te zijn, maar vertelde uiteindelijk toch wat hem dwars zat. "Ik ben gestruikeld en nu doet lopen erop pijn." ze gunde hem een warme glimlach. "Oh dat kunnen we fixen," ze stapte wat dichterbij en pakte voorzichtig zijn poot en begon die een beetje te buigen."Wanneer doet het pijn?" waarschijnlijk was het verzwikt. Niet al te ernstig, enkel zou hij een paar dagen rust moeten nemen. Allemaal te overzien. "Hoe gaat het?" ze had zijn poot losgelaten na zijn antwoord en keek de kater even aan. "Oh, het gaat z'n gangetje," klonk het wat afwezig. De werkelijkheid was dat ze het verschrikkelijk druk had nu Lizardpath ook ziek was, maar ze wilde het daar niet over hebben. "Met jou? Hoe staan de zaken ervoor?" de poes glimlachte hem oprecht gelukkig toe. "Ik ben blij je weer te spreken, Panther," ze miste haar goede vriend.

Routnose begon zijn poot wat te bewegen en bij een bepaalde beweging liet hij even een his horen, want dat deed pijn. "Eigenlijk voornamelijk alleen als ik er druk op zet." Sprak hij dan ook en wanneer het net de verkeerde kant uit gebogen werd. Het antwoord dat hij op de vraag kreeg die hij aan Routnose had gesteld deed hem kort fronsen. Het was aan haar om te bepalen wat ze hem wel en niet wilde vertellen, maar toch hoopte hij dat als ze het echt moeilijk had, ze het aan hem zou vertellen, want dan zou hij zijn best doen om haar te helpen. Hij kreeg dezelfde vraag terug en zijn frons veranderde in een kleine glimlach. "Ook zijn gangetje, nog niet veel bijzonders." Dat was zijn leven tenslotte, geen liefde en geen kittens en ook niet veel bijzonders dat verder gebeurde. Al het drama dat er gebeurde leek meestal langs hem heen te gaan, behalve wanneer zijn moeder dood ging, maar dat was natuurlijk al even geleden. "Ik had misschien wat eerder naar je toe moeten komen." Zei hij half verontschuldigend bij haar laatste woorden. Zij was nu degene die druk was en dan was het aan hem om bij haar langs te gaan.