Everybody's fool

De laatste tijd leek het erop dat het enige dat hij en Northernfaith maar deden was ruzie maken. Misschien kwam het door de frustraties die hij vaak genoeg had, maar hij wist dat dat niet de enige reden was. Er gebeurden veel dingen die veel van hem vroegen, maar het kwam ook door hoe Northernfaith leek te reageren. Hoe dit alleen op te brengen was niet iets dat hij goed in was. Toch moest hij er wat mee doen, want anders zou het alleen maar meer frustraties geven tot hij er echt genoeg van had. "Northernfaith," Sprak hij dan ook vrij serieus toen hij haar had gevonden. "Kunnen we praten?" Hij hoopte dat ze door had hoe serieus hij hierover was, maar daar zou hij snel genoeg achter komen.

[Northernfaith]

Voor een moment bleef hij stil bij de woorden van de poes. Het lag niet aan de kittens deze keer. Beechpaw had wel uitgevonden dat ze meer dingen kon gaan uitvreten nu ze apprentice was, maar dat liep nog niet echt uit de hand. "Het gaat niet over de kittens." Sprak hij zo kalm mogelijk. "Voor zover ik weet hebben ze niks extreems gedaan voor nu." Het zou hem niks verbazen als dat wel weer een keer zou gebeuren, maar dat was niet waarvoor hij hier was. "Ik wilde praten over hoe het tussen ons gaat." Een goede start? Waarschijnlijk niet. "Er lijken de laatste tijd nogal wat spanningen te zijn." En dat was misschien nog zacht uitgedrukt als je het hem vroeg.

Had ze echt niet door dat hij hierin niet de enige was die ervoor zorgde? "Dat komt echt niet allemaal door mij." Sprak hij dan ook wat fel. "Misschien dat ik wat sneller gefrustreerd ben door alles dat gaande is, maar daar kun jij duidelijk ook geen rekening mee houden." Hij had met haar rekening te houden, maar zij ook met hem. "En als ik een gewoon gesprek probeer aan te knopen eindigt het toch in ruzie, dus wat kunnen we eraan doen om dit verminderen?" Dat was wat hij tenslotte wilde, maar mogelijk had hij dat beter kunnen verwoorden.

Luisterde ze überhaupt naar wat hij zei? Het was namelijk echt niet alsof hij de enige was die hier schuld had. "Dat is niet wat ik zei." Gromde hij. Zijn geduld hiervoor begon op te raken. "We hebben hier allebei schuld aan." Ging hij verder. "Maar het is duidelijk dat je niet eens luistert naar wat ik zeg." Een zucht ontsnapte uit zijn bek. Had het zin om tegen haar in te blijven gaan? "Heeft dit nog wel zin?" De woorden waren eruit voor hij er erg in had, maar hij had ook geen zin om constant ruzie te maken.

Het leek erop dat hij met zijn laatste woorden haar aandacht getrokken had. "Precies wat ik zeg. Heeft dit alles nog zin?" Sprak hij. "Heeft dit wat we hebben nog zin? We maken alleen maar ruzie." En ergens vroeg hij zich af of ze echt van hem hield of ooit had gehouden, maar hij was bang om die vraag te stellen. "Het voelt namelijk alsof er naast ruziemaken niet echt meer wat is dat we hebben." Dat kon aan hem liggen, maar wie weet hoe Northernfaith erover dacht?