Small journey.

Het was niet de eerste keer dat Blizzard verdwaald was geraakt, maar het was wel de eerste keer dat ze zo ver verdwaald was geraakt. Ze probeerde de geurmarkeringen van haar Clan weer terug te vinden, maar opeens waren ze overgegaan in meerdere geurmarkeringen die ze herkende als die van de andere Clans. Natuurlijk was haar nieuwsgierigheid weer gewekt geweest en in plaats van om te keren zoals een normale apprentice gedaan zou hebben, liep ze juist verder. Ze wilde de omgeving nu wel graag verkennen, ook al moest ze toegeven dat ze een klein beetje bang was voor wat de gevolgen konden zijn. Aan de andere kant had ze al zo veel uiteenlopende verhalen gehoord over de andere Clans en de geschiedenis tussen haar Clan en die van de rest dat ze wel graag wilde weten wie die andere katten waren. Was ShadowClan echt zo sinister als hun elders beweerden? En roken WindClanners echt zo erg naar hazen? Ze probeerde een glimp op te vangen van de geurmarkeringen van WindClan, maar kon ze helaas niet vinden. Ze kende de geuren ook nog niet zo goed; ze was nog maar pas apprentice en had nog niet alles geleerd over de Clans dat ze moest leren. Ze had enkel een beetje geschiedenisles gekregen van de elders en ze had de territory van RiverClan beter leren kennen. Daarna was ze direct moeten starten met jagen omdat prooi soms niet gemakkelijk te vinden kon zijn. En nu had ze heel even vrije tijd en was ze verdwaald geraakt! Blizzard werd afgeleid van haar gedachten door de enorme vier eiken die zich vlak voor haar bevonden. Langs alle kanten rook ze verschillende geurmarkeringen, ook die van haar eigen Clan. Nieuwsgierig zijnde deed ze nog een paar stappen naar voren en keek bewonderend naar de hoge rots die zich voor haar bevond. Was dit de rots waar de Clanleaders hun Clangenoten toespraken? Ze had geen idee, maar het zorg er wel imposant uit. Voordat ze echter een stap naar voren kon doen om het beter te bekijken, hoorde ze plotseling een geluid uit één of andere richting komen.

Blizzard keek over haar schouder toen een langharige tabby de open plek op stapte en zich bekend maakte. Ze ademde de geur van de kat in en merkte op dat ze uit ShadowClan kwam, als ze het goed had onthouden van de kleine tour die haar was gegeven één dag nadat ze apprentice was geworden. De tabby was net iets groter dan Blizzard en haar vacht was ook veel langer, maar voor de rest leken ze ongeveer van dezelfde leeftijd te zijn. Blizzard wist niet goed wat ze moest zeggen omdat ze geen idee had hoe de ShadowClanner op haar aanwezigheid zou reageren, maar ontspande wat toen de tabby het gesprek simpel begon door haar te begroeten. “Hallo,” sprak ze terug en een vriendelijke glimlach gleed om haar lippen. Ze was nog niet naar een Gathering geweest en vroeg zich af of deze tabby dat wel al had gedaan of dat ze, net als Blizzard, ook nieuwsgierig was geworden naar Fourtrees en het een keertje wilde bezoeken zonder dat iemand het wist. “Mijn naam is Blizzardpaw,” zei ze tegen de tabby. “En hoe heet jij?” Het was wel zo gemakkelijk om een gesprek met elkaar te hebben als je elkaars namen wist.

De ShadowClanner stelde zichzelf voor als Beechpaw en Blizzardpaw gaf haar een begroetend knikje. Haar gedachten gingen automatisch naar Branchpaw. Zouden ze elkaar kennen? Dat moest haast wel. Ze sliepen in dezelfde den en hadden vast soms wel dezelfde patrouilles, ook al was Branchpaw waarschijnlijk iets ouder dan de she-cat die voor haar stond. Blizzardpaw kon haar leeftijd niet goed inschatten; haar langharige vacht maakte haar groter dan ze waarschijnlijk was en dus leek ze ook ouder dan dat ze waarschijnlijk was. Ze schatte één of twee moons jonger dan Branchpaw, maar ze was niet zeker. In elk geval wel ouder dan haar. “Een van de eerste keren,” gaf ze toe. “Ik ben er met mijn mentor langsgekomen vlak voordat hij ziek werd en ik trainingen moest doen met andere apprentices, dus daarna zijn we er niet meer langsgekomen. Ik was eigenlijk een klein beetje afgedwaald.” Ze grinnikte. Daar kon ze het op steken natuurlijk. De waarheid was dat ze ontzettend nieuwsgierig was en dat dat afdwalen dan ook meestal wel expres gebeurde. Ze ging de vraag niet terug stellen; Beechpaw was ouder dan haar en had wellicht een Gathering meegemaakt, dus de kans was groot dat ze hier al vaker was geweest. “En wat brengt jou hier?” vroeg ze nieuwsgierig. Ze mochten hier immers niet op prooi jagen, dus voor de jacht zou het al niet zijn. Blizzardpaw merkte geen andere geursporen op, dus er waren geen andere katten bij haar in de buurt. Dus wat deed ze hier dan alleen?

Blizzardpaw trok kort met haar oortje toen ze de reden van de ShadowClan apprentice hoorde. En dan vooral de redenatie die erachter volgde. Ze was zelf nog nooit naar een Gathering geweest en kon zich niet voorstellen hoe vol het op deze open plek moest zijn als zo veel katten bij elkaar kwamen, maar het leek haar wel logisch dat als er een Gathering was dat het natuurlijk een stuk drukker was. “Niet gek als hier nu geen enkele kat rondloopt buiten wij tweeën,” zei ze op een vriendelijke manier zonder al te veel te laten blijken hoe retorisch ze de opmerking van de ShadowClanner had gevonden. Misschien moesten ze het toch maar over een ander onderwerp hebben dan. Of over hetzelfde onderwerp, maar misschien moest ze ietsje andere vragen stellen. Ze was zelf immers nog nooit naar een Gathering geweest en misschien was het wel leuk als Beechpaw haar het één en ander kon vertellen erover. “Ik ben nog niet naar een Gathering geweest,” gaf ze toe. “Is het heel erg anders? Hoe gedragen de Clan cats zich naar elkaar toe op dat moment? En de leaders?” Ze kon het niet laten dat er een stortvloed aan vragen ontsnapte op dat moment en met een scheef kopje en een nieuwsgierige blik in haar ogen wachtte ze af op antwoord.

Konden de Clans maar altijd zo rustig zijn naar elkaar toe als op een Gathering! De Gathering klonk voor Blizzardpaw als muziek in haar oren; ze had er een hekel aan hoe er constante spanningen heersten tussen de Clans die enkel over leken te gaan na een zinloos gevecht waarbij beide partijen warriors of apprentices verloren. Blizzardpaw had gelukkig nog geen enkel gevecht meegemaakt, maar de onderlinge spanning tussen WindClan en RiverClan – die ook nog eens extra benoemd werd door Beechpaw – toonde aan dat dat niet meer lang op zich ging laten wachten. En wat zou ze dan doen? Welke kant zou ze dan kiezen? Ze dacht aan Littlepaw, de WindClan apprentice die ze ontmoet had aan de border tussen WindClan en RiverClan. Hoewel er toen ook al spanning heerste tussen hun Clans hadden de twee gewoon op een normale manier op elkaar gereageerd. Waarom kon het niet altijd zo zijn? “En vind je dat fijn dat het de sfeer dan minder vijandelijk is?” vroeg ze aan de she-cat. “Of ben je van mening dat een hoop rivaliteit juist wel goed is voor de Clans?” Er was geen beschuldiging te bespeuren in haar woorden, maar haar oren zakten wel lichtelijk naar achteren waardoor Blizzardpaw het al zonder te zeggen duidelijk maakte wat haar mening was.

Blizzardpaw merkte dat ze onbewust haar adem inhield terwijl ze wachtte op wat de ShadowClanner ging zeggen. Het was toch wel ergens best gevaarlijk om het over dit soort dingen te hebben, zeker met iemand van een andere Clan. Het kon tegen haar gebruikt worden of er kon juist gebruik van gemaakt worden. Blizzardpaw was altijd al iemand geweest die liever vriendelijk was naar iemand van een andere Clan toe dan dat ze er echt ruzie mee zocht. Aan de ene kant lokte dat wel goed uit omdat het haar vriendschappen opleverde of gesprekken die ze niet met haar Clanmates kon hebben, maar aan de andere kant wist ze ook wel dat Butterstar het niet zou accepteren als ze erachter zou komen. Ze was dan ook lichtelijk opgelucht toen Beechpaw ongeveer met dezelfde mening als haar aan kwam zetten. Blizzardpaw was van mening dat zelfs met een meningsverschil tussen de Clans ze nog altijd vriendelijk kon doen, maar ze wist dat de verwachtingen van een leader heel anders lagen dan wat je hart tegen je zei. “Tja, wat omschrijf je als een echte reden?” zuchtte ze. “Sommigen vinden het blijkbaar al reden genoeg als het gaat om een simpel stukje territoria dat misschien beter voor de andere Clan kan blijven.” Naar BloodClan zou ze inderdaad liever niet vriendelijk willen zijn, maar zij zou ze ook nooit willen ontmoeten. “Ik hoop dat BloodClan ver uit onze buurt blijft,” zei ze met een kleine trilling in haar stem. “Ik zou ze in elk geval niet over mijn border willen hebben met de verhalen die ik over ze hoor.”

Blizzardpaw gaf enkel een kort knikje op wat Beechpaw zei. Ja, iedereen had natuurlijk zijn of haar persoonlijke reden om een bepaalde actie te ondernemen, maar zijzelf loste toch liever alles op met woorden. Ze wist dat dat echter niet de werking van de Clans was; ze hoorde van diverse elders al een tijdje dat conflicten vroeger altijd met tand en klauw opgelost werden en dat dat nooit anders was geweest. En ze wist dat er van haar net als van iedere andere kat verwacht werd dat ze mee zou vechten voor haar Clan als het zo erg zou worden, maar ze dacht niet dat ze dat kon. Blizzardpaw luisterde naar de woorden die Beechpaw sprak over BloodClan en twijfelde kort. Als een dierbare van haar verwond werd door BloodClan zou zij dan Beechpaw’s voorbeeld opvolgen of zou ze zich ook op de achtergrond houden? Ze had eerlijk gezegd geen idee. “Ik weet niet wat ik zou doen,” gaf ze dan ook eerlijk toe. “Het ligt er natuurlijk ook aan wie dat het is. Alleen denk ik wel dat er met BloodClan niet veel te praten valt.” Zou ze zelfs in extreme situaties haar reserverende houding aangenomen houden? Ze had geen idee. Ze moest eerst iets dergelijks meemaken voordat ze kon beslissen hoe ze zou reageren. Maar bij Clanconflicten wist ze wel dat ze zich rustig op de achtergrond zou houden. Dat had ze zichzelf immers beloofd.

Blizzardpaw gaf snel een knikje toen ze de woorden van Beechpaw hoorde. Ja, zij had ook veel liever dat BloodClan niets meer van zich liet horen. Alleen was de kans klein als ze de verhalen mocht geloven. De wildste verhalen deden de ronde in haar kamp over BloodClan, maar Blizzardpaw wist dat er toch wel iets van waarheid in moest schuilen. Ze had nog nooit echt een BloodClanner ontmoet, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ze niet echt buiten haar grenzen ging. De enige keer dat ze dat deed, was als ze naar Fourtrees ging. En BloodClan moest wel beter weten dan zomaar Fourtrees binnen dringen, zeker nadat zij daar verdreven waren? Nee, ze dacht niet dat ze hier gevaar liep. De kans was veel te groot dat een kat van een andere Clan passeerde. En ze was er vrij zeker van dat als het om BloodClan ging er geen grenzen meer zouden bestaan tussen de Clans als het ging om hun territorium te verdedigen, de heilige grond van StarClan. Ze haalde haar schouders op naar Beechpaw. “Ik weet zeker dat we wel iets kunnen verzinnen tegen de tijd dat ze zich weer laten zien. We hebben ze al eens één keer verdreven en ik ben er vrij zeker van dat als we samen werken we dat zo weer voor elkaar krijgen.” Ze glimlachte naar de langharige tabby. “Op dat vlak verbindt de code ons toch wel op de één of andere manier.”

De ShadowClanner begon aan een realistische mening over hoe de Clans elkaar niet altijd hielpen in tijden van nood. Dat was zeker waar, maar toch… BloodClan was dan ook niet de gemiddelde vijand en kon een gevaar vormen voor al de Clans als ze er één wisten te verdrijven. De code herinnerde hun er constant aan dat er vier Clans in het woud moesten zijn en dus konden de Clans elkaar simpelweg niet negeren als er één Clan verdreven dreigde te worden. Bovendien bestonden de Clans uit zo veel katten dat Blizzardpaw zich niet voor kon stellen dat ze ooit verdreven zouden worden uit hun gebied. En dan nog… Misschien zouden de katten in de bergen wel zo gastvrij zijn om hun voor een tweede keer in hun thuis op te nemen als het echt te ernstig werd. “Als er één Clan volledig verdreven lijkt te worden, dan denk ik dat we geen keus hebben,” verwoordde ze haar gedachten. “Het is de wil van de code en het is de wil van StarClan dat er vier Clans zijn, wat er ook gebeurt. En wie zijn wij om daar tegenin te gaan? Elke leader dient zich aan de code te houden. Ik denk dat we nergens voor hoeven te vrezen zolang we in zulke tijden maar solidair zijn met elkaar.”