Turtle-boy

Alles was erg groot en klein op hetzelfde moment! Like, de laatste dagen leken de ruimte die zijn thuis opmaakte steeds kleiner te worden. Ookal waren er niet eens zoveel dagen voorbij gegaan en was alles nog heel erg groot zoals het voorheen was geweest maar... Maar... Hij kon gewoon in een kortere tijd van de ene kant naar de andere kruipen en die muur was er steeds en hij vond dat niet fijn! De muur was helemaal niet fijn weet je! Hij wilde helemaal geen muur hier hebben, snapte men dat dan niet? Hij snoof even... Niet dat hij er veel zeg op had, hij kon immers nog niet eens praten. Even kantelde het jonge beestje zijn kopje warabij hij deze liet rusten op zijn pootjes en even diep adem haalde... Voordat hij zijn lijf omhoog bracht en een paar passen verder probeerde te zetten- Ah! Met een bam en een boem struikelde het wezen over iets heen en met een bezorgde en pijnlijke piep probeerde hij weer overeind te klauteren. Maar ah! Hij was net een schildpad! Gestrand op zijn schild, neeeeee!

-Stellarkit

Even hoorde hij wat toen hij op de grond was beland... maar veel meer was er dus niet. Niemand hielp hem en niemand stak een handje uit om hem overeind te helpen. Zijn vier pootje staken dan ook als planken zo de lucht in... Stijf en vast in een richting... Het was een ongemakkelijke positie, dat was een iets... En dus piepte hij even moeizaam... De pijn op zijn longen was immers in deze positie alles behalve aangenaam en hij wilde dit eigenlijk echt niet. Met een jammerend gemurmel piepte hij nogmaals, zijn lichaam begon als een wilde te kronkelen... Zijn pootjes bevende en spartelende in het niks... Ah! Help! Hij trok even samen, rekte zich uit en... Oof! Met een lichte klap kwam hij op zijn zij terecht. Even haalde het jonge dier moeilijk en piepend adem, een duidelijke pijnlijke druk op zijn long hebbende. Dat was eigenlijk echt geen fijne positie geweest hoor!

Er klonk een gelijkaardig geluid van een plekje verderop en kort trok het jonge wezen even met zijn kleine, stompe oortjes. Ze zouden weldra wel groter worden, maar voor nu niet. Nu had hij nog baby proporties, waaronder best kleine oortjes... maar die dingen konden groter worden, niet? En of het echt klein was was nog even in perspectief te zien, aangezien hij ook vrij bolle kaakjes had, zoals de meeste kittens. Het was echter wel vreemd dat zijn zij ingezakt was, alsof de bolledigheid zich niet verder zette in zijn lijfje en hij duidelijk wat zwakker was. Alsof dit al van voor zijn geboorte beslist was. Even keek het jonge dier op en spande hij even zijn spiertjes aan om naar het geluid toe te kruipen. Een pas... twee pas... Oef! Boom! tegen de muur aan! De rand was alles behalve veilig... En dus was hij er zo tegen gelopen. Auw! Zijn arme neusje!

Hij schudde even zachtjes en nogal onstabiel zijn kopje, waardoor hij zowat bijna omver tuimelde. Hij staakte hierdoor meteen zijn actie en snoof even zachtjes, wat brandde aan zijn fragiele longetjes en lijfje. Dat voelde alles behalve fijn aan... En even kneep hij zijn mondje strak toe... NIet goed wetende wat er aan de hand was. Het beestje was nog jong en zijn hersenpannetje was dan ook bezig met uit te zoeken wat hij moest doen. Natuurlijk zou huilen de beste optie te zijn... Maar Brittle... Was anders. Hij huilde wanneer er niks was en wanneer hij in de penarie zat... Dan hoorde je hem niet. Men zou bijna moeten panikeren als hij stil was, opdat het ook een teken op do- En boem. even sperde hij zijn mond open in een piep toen hij omver viel door een stootje. Hij klauterde even in de lucht, zijn nageltjes uit hun hulsel terwijl hij zwakjes zijn gepiep verder zette. Hij was hier niet tevreden mee en wilde eigenlijk dat het stopte. De muur begon hem gewoon aan te vallen! Wat een stomme muur!

De muur was alles behalve lief voor hem! Wat een gemene muur! De nog blinde kitten bleef dan ook door jammeren in een poging om in deze noodsituatie een sterkere bondgenoot te krijgen aan zijn kant. Een kat die hem kon helpen uit de penarie hier. Daarbij deed dat piepen ook echt wel heel veel pijn aan zijn lijfje, het prikte aan zijn longen en deed hem sudderen van dingen die hij niet wilde voelen... Waardoor alles in een vicieuze cirkel terecht kwam. En als kers op de taart natuurlijk besloot meneer de gemene muur ook terug te piepen! Maar hij stopte niet en besloot door te piepen, een beetje onnatuurlijk opdat zijn longen zoveel pijn deden... maar hij zette het verder, kordaat en krachtig... Al was het niet echt zo krachtig, in tegendeel zelfs, het begon steeds meer af te sterven in een zachter geluid. Ook zijn halen in de lucht bleven doorgaan, maar steeds langzamer en minder aanwezig. Hij was moe en hij had pijn... Help...

Stellarkit keek fronsend neer op de jonge kitten. Hij haalde moeizaam adem maar bleef koppig doorpiepen, al was elke piep zachter en zieliger dan de vorige. Stellarkit gaf echter niet zo snel op en ze bleef koppig tegenwerken. Ze snapte niet dat de ander hulp nodig had en kon überhaupt niet veel helpen, daarvoor was ze nog te jong. Ze kon amper zélf opstaan. Maar dan nog. Het zwart-witte katertje moest maar voor zichzelf zorgen. Wie dacht hij wel niet dat hij was dat hij dacht dat hij belangrijker was dan zij? Starclan wist dat Stellarkit de belangrijkste in haar leventje was! Opnieuw piepte ze, dubbel zo luid dan de andere kitten nog uit kon brengen, een finaliteit in haar toon. Stop, of anders!

Het stopte niet echt, deze hele chaos. De nog blinde kitten wist helemaal niet wat hem overkwam, wat er gebeurde en wat er zou volgen. HIj wilde eigenlijk gewoon dat de pijn nu weg zou gaan... maar meneer de gemene muur wilde dat schijnbaar niet. De toon in de stem van de luide piep van meneer de muur klonk immers heel erg gemeen en niet lief... En dus piepte hij maar even luid terug! DIt was echter het laatste strootje, want hij krulde zich even wat op. Korte halen volgden, halen die zijn longen deden prikken en zijn borstkasje deed gloeien van het onaangename. Dit was helemaal niet fijn... HIj wilde dat het weg ging maar hij had de energie niet meer om de pijn nog te overwinnen en een hulpkreet uit te zenden.