The snails house

Ah! Van zijn vorige ervaring wist hij dat dit ronde ding niet veel goeds zou betekenen. Met een opgezette pels en ogen zo groot als wat staarde hij er dan ook naar. Het was echter toen een andere kit erop afliep en ertegen schopte dat hij wel meteen wegdook en met rechtstaande haren weg begon te lopen. Na de ervaring met het grijze monster wilde hij dit echt niet nogmaals op zijn bord hoor! Met een zacht gepiep dat duidelijk angst uitstraalde liep hij verder. Hij moest zich verstoppen! Toen hij een steen verderop zag versnelde hij zijn wobbelende pas... Om er al snel achter te duiken. Zijn trillende pluizige lichaam krulde zich al snel op. Het was duidelijk dat het kleine ding zich zo klein mogelijk probeerde te maken achter het grijze ding hier. Ja... Hij wilde niet dat het ronde ding hem vond... Of zelfs het grijze monster! HIj wilde niet een bal tegen zijn smoel krijgen. Please! HIj was aardig! Aah!

- Cormorantwing

Hij voelde zich nooit helemaal op zijn gemak in de nursery, maar de queens moesten te eten krijgen, dat was wel duidelijk. Dus hij had vandaag de taak op zich genomen om de queens eten te brengen, zodat de moedermelk van de moeders hun kittens zouden laten groeien en sterk laten worden. Sterke kittens betekende een goede toekomst voor Shadowclan. En dat was nooit verkeerd. Toen hij echter een zwart witte kitten -Brittlekit- met een opgezette vacht weg zag spurtten. De kitten verstopte zich vrijwel meteen achter een steen, waarbij hij zich zo klein mogelijk maakte. Hij draaide even iets met zijn oortjes, onzeker over wat te doen want de pleegmoeder van Brittlekit kon wel iets doen right? Hij zuchtte even diep en schudde zijn hoofd, waarom hij. Hij liep rustig naar de kitten toe achter de steen en ging liggen voor de steen, de kitten ruimte gevende. "Hey daar kleintje." sprak hij rustig, proberende om niet al te stug te klinken zoals hij normaal klonk.

Door zijn negatieve ervaringen met ronde dingen en het monster dat op hem had gesprongen toen was hij erg bang rond deze dingen. Hij zou weldra leren dat hij totaal niet bang hoefde te zijn voor dit soort dingen, het was immers enkel een soort van aanstellerij nu... Of zo leek het. In zijn kleine kittenhoofdje was dit leggit, dit was eng en hij wilde het eigenlijk zo goed als weg van zichzelf... Maar veel keuze had hij niet, aangezien het hol ook gevaarlijk was... En voor de rest waren er muren rond hem en niks meer. Kalm keek hij echter op toen er een geluid was... En een geur die hij niet kende. Onzeker piepte hij even van achter de steen vandaan. Zijn grote, kittenblauwe oogjes gericht op de kater die daar lag. Huh? Even richtte hij zich wat op waarna hij even zacht piepend wegkeek. Was het ding weg?