Hello there.

Met een tevreden blik keek Tigerkit naar zijn slapende broertje en zusje; Lionkit en Leopardkit. Ze zouden beiden nooit apprentice worden omwille van hun handicap, maar daar leken ze beiden niet zo mee in te zitten. Tigerkit spendeerde zijn meeste tijd door ze op te vrolijken en het leven gemakkelijk voor te maken. Zijn ouders probeerden zo veel mogelijk bij hun te zijn – en dan vooral hun overbezorgde moeder – maar omdat zowel Tigerkit als Lionkit en Leopardkit geen melk meer dronken, had zijn moeder haar taken als warrior zijnde hervat en zagen ze haar minder. Er waren genoeg Queens om haar taken over te nemen; Lionkit en Leopardkit kwamen gelukkig niks te kort. En zo moest het ook. De vrije momenten dat Tigerkit had als zijn broertje en zusje sliepen, spendeerde hij door op avontuur uit te gaan binnen de nursery. Zo leerde hij de kittens kennen die op dat moment ook niks te doen hadden en kon hij een spelletje spelen of gewoon even kletsen totdat ze hun verplichte middagdutje moesten gaan doen van de Queens. Zijn blik bleef hangen op Stonekit, een kitten van zijn leeftijd met een zwarte vacht en gele ogen. “Hello there, black beauty,” sprak hij tegen haar, gevolgd door een vette knipoog. Je moest Tigerkit op dat vlak niet al te serieus nemen: de kitten vond het wel vaker leuk om een beetje te flirten. Hij bedoelde er meestal niets mee aangezien hij veel she-cats mooi vond om te zien. Hij maakte er soms een spelletje van om te zien hoe ze zouden reageren. Aangezien de meesten zijn speelse kant wel kenden, kreeg hij niet al te vaak snauwerige reacties. En dat was ook nergens voor nodig, toch? Nah. Tigerkit liep wat meer in haar richting en ging vervolgens naast haar zitten. Hoewel hij daar ontspannen leek te zitten, gleed zijn blik zo nu en dan toch eens langs zijn zusje en broertje zodat hij het op kon merken als ze zijn aandacht nodig zouden hebben. Hij had zijn ouders immers beloofd dat hij er voor ze zou zijn. Altijd.

Tigerkit moest grinniken toen hij de ietwat perplexe reactie van Stonekit opmerkte. Ze leek eerst niet goed in de gaten te hebben dat hij haar bedoelde en keek hem haast vragend aan, alsof ze zich afvroeg dat hij dat compliment echt aan haar had gegeven. “Ja, ik bedoel jou ja,” sprak hij geamuseerd op de onuitgesproken vraag die wellicht door haar hoofd ging op dit moment. Hij was niet bijzonder kieskeuring in she-cats; hij vond ze allemaal wel iets hebben. Hij keek zijn ogen dan meestal ook uit als de Queens terugkwamen van de jacht of gewoon voor hun pasgeboren nestje kwamen zorgen. Hij had het vrouwelijk schoon vanaf een bepaalde leeftijd wel weten te appreciëren en hij vermoedde dat dat, naarmate hij ouder werd, alleen maar erger zou worden. Hij verwachtte niet dat ze er per se op in zouden gaan en de meesten deden dat ook niet, maar het wekte wel vaak amusante reacties op als hij het probeerde. Hij grinnikte nog een keertje toen ze hem wat twijfelachtig begroette. “Rustig maar, ik ben je alleen een beetje aan het plagen,” zei hij vervolgens op een redelijk serieuze manier tegen haar, maar nog steeds met een plagerige grijns om zijn lippen. Hij had niet verwacht dat het haar echt ongemakkelijk zou maken en hij wilde niet dat ze zich door hem ongemakkelijk zou voelen voor de rest van de middag. En dus besloot hij om het op een vriendelijkere, normalere boeg te gooien. “Ben je ook nieuwsgierig naar de ceremonie die na de volgende zal komen?” Hij vermoedde dat ze ongeveer dezelfde leeftijd waren en dat ze ook op hetzelfde moment benoemd zouden worden als apprentices. Meestal was de ceremonie en de naderende apprenticeschap wel een goed onderwerp om over te beginnen als iemand zich ongemakkelijk voelde. Zeker bij kittens werkte het goed; hij wist zelf hoe het was als zijn hart sneller begon te kloppen wanneer hij enthousiast werd omwille van het idee dat hij binnen de kortste keren niet langer meer in de nursery zou wonen.

Tigerkit trok kort met zijn oortje toen ze niet echt in leek te gaan op zijn avances. Dat was nog niet zo’n probleem, maar het was vreemd te noemen hoe ze de kans niet aanpakte om een gesprek aan te knopen. Hij begreep natuurlijk wel dat iedere kitten anders was, maar verdreef het juist de verveling een beetje als je met elkaar praatte? Ze leek zich alleen echt niet op haar gemak te voelen en Tigerkit begon zich allerlei manieren voor te stellen hoe hij dat kon veranderen. Toen ze moeite had met een antwoord te verzinnen op zijn vraag besloot hij om dan zelf maar wat te vertellen en haar niet te veel aan het woord te laten. Als ze dat echt vervelend vond, kon hij altijd nog weggaan. Hij stond erom bekend dat hij gemakkelijk was in omgang en dat hij goed vrienden kon maken. Bovendien vond hij het wel interessant om verschillende karakters te leren kennen zodat hij beter wist hoe hij op elk karakter kon anticiperen. “Ik wel in ieder geval,” ging hij verder zonder haar de gelegenheid te geven om nog langer te stamelen. “Het lijkt me echt tof om een mentor benoemd te krijgen die je meeneemt naar het woud en je de geschiedenis leert van de Clan en de andere Clans. En daarna leer je verschillende jachttechnieken aan om je Clan te voeden en vechttechnieken om je grenzen te verdedigen. Het lijkt me echt tof om een prooi te vangen, het kamp in te komen en dan de blije, opgeluchte gezichten te zien als je veilig bent thuisgekomen en de voldoening als ze genieten van je prooi.” Hij glimlachte naar haar. “Het apprenticeschap hoeft niet alleen maar slecht te zijn, Stonekit. Het heeft ook zo zijn leuke voordelen. Patrouilles doen met je denmates, ervaringen uitdelen, samentongen. Met zo’n leuke gozer zoals mij op jacht gaan, bijvoorbeeld.” Hij gaf haar plagerig een knipoogje en grijnsde. Hopelijk voelde ze zich nu al een beetje meer op haar gemak.