Different world

Een kleine glimlach gleed om haar lippen terwijl ze gehaast een knikje gaf om de bevestigen dat ze de opdracht begreep die ze had gekregen. Ze wist sinds een week geleden hoe ze op prooi moest jagen en hoewel ze nog niet de beste was, had ze het al voor elkaar gekregen om met diverse prooien terug naar het kamp te gaan, ook al had ze bij de meeste van die prooien wel hulp gekregen van diegene die nu de training op haar nam, een soort van mentor. Hij zou niet haar vaste mentor blijven omdat de mentor die ze benoemd had gekregen onverwachts ziek was geworden, maar andere katten hadden haar meegenomen en dus was Blizzardpaw niet achtergelopen op haar training. Ze vond het leuk dat ze zo veel verschillende mentors kreeg en dat ze telkens weer opnieuw bij een ander groepje apprentices ingedeeld werd. Dat gaf haar de gelegenheid om haar Clanmates beter te leren kennen, want daar had ze als kitten zijnde niet echt de kans toe gehad. Deze keer mocht ze er alleen op uit – haar mentor bleef wel een beetje in de buurt rondhangen vanwege de waarschuwing van Butterstar – en ze vond het fijn om zo even alles zelf te ontdekken, hoewel ze al wel meerdere tripjes naar Fourtrees had gedaan. Een deel van haar eigen territory verkennen was een stuk spannender dan naar de mysterieuze eiken trekken, hoewel het ook wel iets spannends had om telkens niet te weten wie ze daar bij Fourtrees aan zou treffen. Tot nu toe waren die ontmoetingen goed verlopen en Blizzard verwachtte ook niet echt problemen. Blizzard liep meer in de richting van de grenzen omdat ze gemerkt had dat de prooi daar beter te signaleren was dan midden in haar territory. Toen ze aankwam bij de grens die RiverClan met ThunderClan verbond, zag ze een ThunderClanner een beetje doelloos voor zich uitstaren. Blizzard kreeg meteen in de gaten dat hij zich niet al te goed voelde en in eerste instantie wilde ze hem met rust laten, maar haar nieuwsgierigheid werd toch geprikkeld en dus besloot ze om even een praatje met hem te maken. Als hij er echt geen zin in had, kon ze altijd nog weggaan. “Dag meneer,” sprak ze op vriendelijke, respectvolle wijze tegen hem. Dat hij van een andere Clan was, wilde nog niet zeggen dat ze geen respect voor zijn rang moest hebben. “U ziet er niet bepaald blij uit. Is alles goed met u?” Ze verwachtte niet dat hij zijn problemen – als hij die zou hebben tenminste – met haar zou bespreken, maar ze kon natuurlijk altijd kijken of hij gewillig was om iets met haar te delen.      

Hoewel ze wel half en half had verwacht dat hij niet zijn problemen met haar zou delen, had ze minder verwacht dat hij haar met een kille blik aan zou kijken. Even sloeg de schrik om haar hart heen en was ze zich bewust dat enkel een rivier als buffer fungeerde tussen hun. Maar nee, zo mocht ze niet denken. Hij zou haar niet aanvallen, hoe kil hij ook naar haar keek. Hij had het waarschijnlijk gewoon niet zo op katten van andere Clans. Helaas voor de warrior voor haar maakte Blizzardpaw dat juist meer nieuwsgierig naar zijn achtergrond en waarom hij haar niet zou moeten. Op dat vlak was ze behoorlijk naïef. Ze knikte toen hij aangaf dat het haar zaken niet waren; daar kon ze wel mee leven. Je kon niet verwachten van iedereen dat ze zomaar hun ei zouden droppen als ze daar de kans voor kregen. Blizzardpaw had ook zeker niet verwacht dat een oudere kat zoals hij zijn problemen zou voorleggen aan haar, maar ergens vond ze het gewoon fijn dat anderen wisten dat ze als luisterend oor kon fungeren als dat nodig zou zijn. Ze haalde haar schouders op toen hij zijn vraag stelde, maar besefte dat dat niet erg aardig over kwam en wierp hem daarom een verontschuldigende glimlach toe. “Ik mocht van mijn mentor opzoek gaan naar prooi en dwaalde af. Hij zal hier wel ergens in de buurt zijn om me op te halen als het te lang voor hem duurt, maar voor nu geniet ik even van de pauze.” Ook nu glimlachte ze verontschuldigend, want dat van haar mentor was een leugen. Hij was vast niet in de buurt, maar ergens voelde het veiliger om de andere kat te laten weten dat hulp onderweg was als hij toch iets zou willen proberen. Ze wilde het niet aan haar hart laten komen, maar die kille blik van hem zorgde ervoor dat ze toch ietwat op haar hoede was. “En u?” vroeg ze. “Hebt u geen apprentice die u moet trainen?” Het was niet eens onbeleefd bedoeld; ze was oprecht nieuwsgierig naar of hij een apprentice had en hoe die training verliep.

Blizzardpaw vouwde kort haar oren in haar nek toen de ThunderClan warrior zijn woorden tegen haar sprak. Dat ze niet op het gebied van andere Clans mochten jagen, was iets wat haar zelfs als kitten al gezegd was geweest. Dacht hij nu werkelijk dat ze zo stom zou zijn om de rivier over te steken en vervolgens een poging te doen om in zijn Clangebied te gaan jagen? Blijkbaar wel, anders waarschuwde hij haar daar niet voor. Met een zucht schudde ze haar kopje. “U schat me echt helemaal verkeerd in,” zei ze tegen de ThunderClanner, maar wel op zo’n toon dat het niet onbeleefd overkwam. “Zelfs een jonge kitten van vier moons oud weet dat hij van de Clanborders van een ander af moet blijven.” En waarom zou ze überhaupt in ThunderClangebied gaan jagen als ze genoeg vis hadden die in hun rivieren zwom? Nee, de tom had absoluut geen reden om dat beetje informatie aan zijn woorden toe te voegen, maar ze besloot om het voor nu gewoon te laten rusten. Ze wilde immers niet onnodig ruzie gaan zoeken. “Dus dan mag ik wel een lekkere dikke muis van ThunderClan hebben, wilt u zeggen?” vroeg ze plagerig aan hem. Ze voelde zich al iets meer ontspannen door het feit dat hij aan het lachen was en dat die kille blik voor even uit zijn ogen verdwenen leek te zijn. “Het is dan ook best wel mooi weer om te gaan jagen, ook al is het dan nog leafbare en is de prooi nog schaars,” sprak ze vriendelijk tegen hem.

Blizzardpaw kon het niet laten om even met haar ogen te rollen toen de tom het serieus op leek te nemen en haar vervolgens een hele preek gaf. Ze liet zich al giechelend op haar zij vallen en draaide haar kopje vervolgens naar beneden zodat ze hem van ondersteboven aan kon kijken. “Als u daarnet goed naar mij geluisterd had, dan weet u het antwoord wel op uw eigen vraag,” zei ze met een glimlachje, maar daarom niet per se op een brutale manier. Ze zou het niet aandurven om onvriendelijk te zijn tegen een warrior, zelfs als hij in een andere Clan zat. Maar ze vond het wel wat irritant dat hij opeens zo serieus deed, net alsof ze op een serieuze manier had aangegeven dat ze echt prooi van hun ging stelen. Hij zou toch wel beter moeten weten dan dat? “Natuurlijk zou ik dat niet leuk vinden. Territorium is immers iets wat eigen is aan alle Clans.” Ze twijfelde kort. “Alleen denk ik niet dat ik de desbetreffende kat meteen zou aanvallen. Ik zou hem eerder vragen waarom hij zulk soort acties ondernam.” Ze rolde zich weer terug op haar buik en keek de ThunderClan warrior aan. “Al dat nutteloze vechten kan niet goed zijn voor elke situatie.” Ze ging nu over op een voorzichtigere toon, omdat ze natuurlijk niet wist of de ThunderClanner haar mening zou delen.